#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۶ 『 #دعای صد و چهل‌ و شش – در #روز_عید_فطر 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ دعای چهل و ششم صحیفه سجادیه کامله دعای صد و چهل و ششم صحیفه سجادیه جامعه دعای روز عید فطر و جمعه: این مناجات نامه چهل و ششمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و ششمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد. امام زین العابدین (علیه السلام) در دعای روز عید فطر و جمعه به تمامی نعمت های خداوند اعتراف کرده و ضمن توصیف ویژگی های حضرت حق در صدد جلب رحمت خداوند می باشند. در دعای روز عید فطر و جمعه حضرت سیدالعارفین (علیه السلام) مضامین توحیدی ارزشمندی را مورد توجه قرار داده اند، از جمله؛ ناامید شدن بندگان از درگاه الهی، ناچیزی موجودات در برابر وجود بی نهایت خداوند، شتاب نکردن خداوند در کیفر بندگان، اکرام نیازمندان، دعوت بندگان گنه کار به سوی درگاه الهی، باز بودن درهای رحمت الهی، عدالت در مجازات الهی، دعا برای عاقبت بخیری، گستردگی رزق الهی برای گناهکاران و اعتراف به واماندگی از روی عجز و ناتوانی. در حقیقت دعاکننده در دعای روز عید فطر و جمعه با معارف تمام ناشدنی و صفات ستودنی حضرت حق تعالی آشنا شده و در آستان فرمانروای هستی به بیچارگی خود شهادت می دهد. در فرازهای پایانی دعای روز عید فطر و جمعه امام سجاد (علیه السلام) درخواست بخشش و عطای نیکو در دنیا و بازگشتی باارزش و گرامی به سوی خداوند پس از پایان عمر را تقاضا دارند. نکته طلایی دعای روز عید فطر و جمعه بهره مندی از مضامین خداشناسی در روزی ست که عنایت بخشی پادشاه عالم به بندگان خود اهمیت زیادی دارد. هرگاه از نمازش فراغت می‌یافت به پا می‌خواست و سپس روی به قبله می‌کرد و نیز در روز جمعه می‌گفت: یٰا مَنْ یَرْحَمُ مَنْ لاٰ یَرْحَمُهُ الْعِبَادُ، وَیٰا مَنْ یَقْبَلُ مَنْ لاٰتَقْبَلُهُ الْبِلَادُ، وَیٰا مَنْ لاٰیَحْتَقِرُ أَهْلَ الْحَاجَهِ إِلَیْهِ، وَیٰا مَنْ لاٰیُخَیِّبُ الْمُلِحِّینَ عَلَیْهِ، وَیٰا مَنْ لاٰتَجْبَهُ بِالرَّدِّ أَهْلَ الدّٰالَّهِ عَلَیْهِ، وَیٰا مَنْ یَجْتَبِی صَغِیرَ مٰا یُتْحَفُ بِهِ وَیَشْکُرُ یَسِیرَ مٰا یُعْمَلُ لَهُ، وَیٰا مَنْ یَشْکُرُ عَلَی الْقَلِیلِ وَیُجَازِی بِالْجَلِیلِ، وَیٰا مَنْ یَدْنُو إِلیٰ مَنْ دَنَا مِنْهُ، وَیٰا مَنْ یَدْعُو إِلیٰ نَفْسِهِ مَنْ أَدْبَرَ عَنْهُ، وَیٰا مَنْ لاٰیُغَیِّرُ النِّعْمَهَ وَلاٰ یُبَادِرُ بِالنَّقِمَهِ، وَیٰا مَنْ یُثْمِرُ الْحَسَنَهَ حَتّٰى یُنَمِّیَهَا وَیَتَجَاوَزُ عَنِ السَّیِّئَهِ حَتّٰى یُعَفِّیَهَا، اِنْصَـرَفَتِ الآْمَالُ دُونَ مَدىٰ کَرَمِکَ بِالْحَاجَاتِ، وَامْتَلَأَتْ بِفَیْضِ جُودِکَ أَوْعِیَهُ الطَّلِبَاتِ، وَتَفَسَّخَتْ دُونَ بُلُوغِ نَعْتِکَ الصِّفَاتُ. ای آن‌که رحم می‌کند به کسی که بندگان به او رحم نـمی‌کنند، ای آن‌که می‌پذیرد کسی را که کشورها او را نـمی‌پذیرند، ای آن‌که نیازمندان درگاهش را، حقیر و کوچک نـمی‌شمرد! ای آن‌که اصـرارکنندگان به پیشگاهش را ناامید نـمی‌کند! ای آن‌که دست ردّ به سینۀ کسانی که عمل خود را در برابر حضـرتش بزرگ می‌شمارند نـمی‌زند! ای آن‌که ارمغان و هدیۀ کوچک را می‌پذیرد و اندک کاری که برایش انجام می‌گیرد، سپاس می‌نهد! و ای آن‌که عمل کم را قدرشناسی می‌کند و پاداش بزرگ می‌دهد! و ای آن‌که هر که به او نزدیک شود، به او نزدیک می‌شود! و ای آن‌که هر که را از او روی گردانده، به سوی خود می‌خواند! و ای آن‌که نعمت را تغییر نـمی‌دهد و به انتقام شتاب نـمی‌ورزد! و ای آن‌که نیکی را به بار می‌نشاند تا آن را بیافزاید و از بدی می‌گذرد تا آن را محو و نابود کند! آرزوها پیش از رسیدن به قلمرو و حوزۀ کرمت، حاجت روا برگشتند و ظرف‌های طلب به فیض بخششت لبـریز شدند و اوصاف پیش از رسیدن به وصفت، از هم گسیختند. فَلَکَ الْعُلُوُّ الْأَعْلیٰ فَوْقَ کُلِّ عَالٍ، وَالْجَلَالُ الْأَمْجَدُ فَوْقَ کُلِّ جَلَالٍ، کُلُّ جَلِیلٍ عِنْدَکَ صَغِیرٌ، وَکُلُّ شَـرِیفٍ فیٖ جَنْبِ شَـرَفِکَ حَقِیرٌ. خَابَ الْوَافِدُونَ عَلیٰ غَیْرِکَ، وَخَسـِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِلّٰا لَکَ، وَضَاعَ الْمُلِمُّونَ إِلّٰا بِکَ، وَأَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ إِلّٰا مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَکَ. بَابُکَ مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبِینَ، وَجُودُکَ مُبَاحٌ لِلسَّائِلِینَ، وَإِغَاثَتُکَ قَرِیبَهٌ مِنَ الْمُسْتَغِیثِینَ، لاٰیَخِیبُ مِنْکَ الآْمِلُونَ، وَلاٰ یَیْأَسُ مِنْ عَطَائِکَ الْمُتَعَرِّضُونَ، وَلاٰ یَشْقىٰ بِنِقْمَتِکَ الْمُسْتَغْفِرُونَ، رِزْقُکَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصَاکَ، وَحِلْمُکَ مُعْتَـرِضٌ لِمَنْ نَاوَاکَ.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۷ 『 #دعای صد و چهل‌ و هفت – در روز عرفه 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه کامله دعای صد و چهل و هفتم صحیفه سجادیه جامعه دعای روز عرفه: این حمدیه و مناجات چهل و هفتمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و چهل و هفتمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد. امام سجاد (علیه السلام) در دعای روز عرفه که یکی از طولانی ترین و کاملترین دعاهای صحیفه می باشد، به تشریح موضوعات مختلفی پرداخته اند.  دعای روز عرفه در حقیقت گنجینه ای از معارف، خداشناسی، نبی شناسی، امام شناسی و خودشناسی را در خود جای داده و در مضامین آن آموزه های زیبا و حقیقی اسلام بیان شده است. حضرت سیدالعارفین (علیه السلام) دعای روز عرفه را با سپاس و شکر خداوند آغاز نموده و پس از ذکر توحید و کبریایی حضرت حق تعالی که از آداب دعا می باشد، از خداوند متعالی درخواست های خود را طلب نموده است. ارکان مهم دعای روز عرفه دعا در حق پیامبر عظیم الشأن اسلام، امامان معصوم (علیه السلام) و پیروان آنها می باشد. همچنین در ادامه این مناجات امام سجاد (علیه السلام) به بیان راه های توبه، شیطان و اغواگری او، مرگ و دورنمایی از قیامت و مکارم اخلاق و بدی های نفس پرداخته اند. دعای روز عرفه با نگاه خداشناسانه ای که دارد، سبب تسلیم و خضوع خردمندانه در برابر فرمانروای هستی می شود و درک این مضامین انسان را به سمت تقرب الهی سوق می دهد. در دعای روز عرفه اقرار به مقام اهل بیت (علیه السلام) پیروی از دستورات آنها، تمسک به ولایت و انتظار تشکیل حکومت شیعه از ویژگی های شیعیان معرفی شده است. در فرازهایی از دعای روز عرفه حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) به رذائل اخلاقی در وجود انسان پرداخته و با شکایت از حال بندگان برای جلب رحمت الهی تلاش کرده اند.   نکته طلایی دعای روز عرفه درخواست قرار گرفتن تحت ولایت خاص و سرپرستی خداوند می باشد که موجب زندگی شایسته و مرگ سعادتمندانه می شود. اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ، اَللّٰهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ بَدِیعَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ذَا الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ رَبَّ الْأَرْبَابِ، وَإِلٰهَ کُلِّ مَأْلُوهٍ، وَخَالِقَ کُلِّ مَخْلُوقٍ، وَوَارِثَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ، ﴿لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ﴾، وَلاٰ یَعْزُبُ عَنْهُ عِلْمُ شَیْ‏ءٍ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ مُحِیطٌ، وَهُوَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‏ءٍ رَقِیبٌ. خدا را سپاس که مالک و مدبّر جهانیان است. خداوندا سپاس ویژۀ توست؛ ای پدید آورندۀ آسمان‌ها و زمین! ای صاحب بزرگی و رافت و محبّت! ای مالک همۀ اربابان و ای خدای هر معبود و خالق هر مخلوق و وارث هر چیز! «چیزی شبیه او نیست» و علم چیزی از او پنهان نـمی‌ماند و او به هر چیز احاطه دارد و او بر هر چیز نگهبان است. أَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْأَحَدُ الْمُتَوَحِّدُ الْفَرْدُ الْمُتَفَرِّدُ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْکَرِیمُ الْمُتَکَرِّمُ، الْعَظِیمُ الْمُتَعَظِّمُ، الْکَبِیرُ الْمُتَکَبِّـرُ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْعَلِیُّ الْمُتَعَالِ الشَّدِیدُ الْمِحَالِ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ الْقَدِیمُ الْخَبِیرُ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْکَرِیمُ الْأَکْرَمُ الدَّائِمُ الْأَدْوَمُ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْأَوَّلُ قَبْلَ کُلِّ أَحَدٍ، وَالآْخِرُ بَعْدَ کُلِّ عَدَدٍ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الدَّانِی فیٖ عُلُوِّہِ وَالْعَالِی فیٖ دُنُوِّہِ. تویی خدایی که جز تو خدایی نیست و یکتا و یگانه‌ای، فرد و تنهایی. و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بزرگوار و ارجمندی، بزرگ و باعظمتی، کبیر و متکبـّری. و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بلند مرتبه و بلند پایه‌ای، در انتقام‌گیری سخت و شدیدی، و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بخشنده و مهربانی، دانا و درست کاری. و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، شنوا و بینایی، ازلی و آگاهی، و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، بزرگوار و بزرگوارتری، همیشگی و جاودانه‌تری. و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، اوّلی پیش از هر کس و آخری پس از هر عدد، و تویی خدایی که جز تو خدایی نیست، نزدیک در عین بلندی مقامش و بلند مقام در عین نزدیکی‌اش. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ ذُوالْبَهَاءِ وَالْمَجْدِ وَالْکِبْـرِیَاءِ وَالْحَمْدِ. وَأَنْتَ اللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الَّذِی أَنْشَأْتَ الْأَشْیَاءَ مِنْ غَیْرِ سِنْخٍ، وَصَوَّرْتَ مٰا صَوَّرْتَ مِنْ غَیْرِ مِثَالٍ، وَابْتَدَعْتَ الْمُبْتَدَعَاتِ بِلَا احْتِذَاءٍ أَنْتَ الَّذِ

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۸ 『 #دعای صد و چهل‌ و هشت – در روز عرفه 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ اَللّٰهُمَّ إِنَّ مَلَائِکَتَکَ مُشْفِقُونَ مِنْ خَشْیَتِکَ، سَامِعُونَ مُطِیعُونَ لَکَ وَهُمْ بِأَمْرِکَ یَعْمَلُونَ،‏ لاٰیَفْتُـرُونَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ یُسَبِّحُونَ، وَأَنَا أَحَقُّ بِالْخَوْفِ الدَّائِمِ لِإِسَاءَتِی عَلیٰ نَفْسِی، وَتَفْرِیطِهَا إِلَی اقْتِـرَابِ أَجَلِی، فَکَمْ لیٖ یٰا رَبِّ مِنْ ذَنْبٍ أَنَا فِیهِ مَغْرُورٌ مُتَحَیِّرٌ؟ خداوندا، فرشتگان از بیم تو هراسناک و گوش به فرمان و مطیع تو اند و به دستور تو عمل مى‌کنند و شب و روز خسته نـمى‌گردند و پیوسته تسبیح‌گوى تواند، در حالی که من به خاطر بدى بر خویشتـن و کوتاهى در امر نفس خویش تا نزدیکی به زمان سـرآمد عمرم، سزاوارترم که پیوسته بیمناک باشم. اى پروردگار من، چه بسیار گناه که من فریفته و سـرگشتۀ آن هستم! اَللّٰهُمَّ إِنِّی قَدْ أَکْثَـرْتُ عَلیٰ نَفْسِی مِنَ الذُّنُوبِ وَالْإِسَاءَهِ، وَأَکْثَـرْتَ عَلَیَّ مِنَ الْمُعَافَاهِ، سَتَـرْتَ عَلَیَّ وَلَمْ تَفْضَحْنِی بِـمٰا أَحْسَنْتَ لِیَ النَّظَرَ وَأَقَلْتَنِی الْعَثْـرَهَ، وَأَخَافُ أَنْ أَکُونَ فِیهٰا مُسْتَدْرَجاً، فَقَدْ یَنْبَغِی لیٖ أَنْ أَسْتَحْیِیَ مِنْ کَثْـرَهِ مَعَاصِیَّ، ثُمَّ لَمْ تَهْتِکْ لیٖ سِتْـراً، وَلَمْ تُبْدِ لیٖ عَوْرَهً، وَلَمْ تَقْطَعْ عَنِّی الرِّزْقَ، وَلَمْ تُسَلِّطْ عَلَیَّ جَبَّاراً، خداوندا، من گناهان و بدى فراوان نـمودم و تو بسیار عافیت بخشیدى؛ بر من پوشیدى و به واسطۀ حسن نظرت به من رسوایم ننمودى و لغزشم را نادیده انگاشتى، به حدى که بیم آن را دارم که با دادن نعمت پى‌درپى مرا به عذابت نزدیک کنى، در حالی که سزاوار است از فراوانی گناهانم شـرم کنم، سپس باز پرده درى نکردى و عیبم را آشکار نساختى و روزى‌ام را قطع نکردى و سـرکشی را بر من مسلط نساختى، وَلَمْ تَکْشِفْ عَنِّی غِطَاءً مُجَازَاهً لِذُنُوبِی، تَرَکْتَنِی کَأَنِّی لاٰذَنْبَ لیٖ، کَفَفْتَ عَنْ خَطِیئَتِی، وَزَکَّیْتَنِی بِـمٰا لَیْسَ فِیَّ، أَنَا الْمُقِرُّ عَلیٰ نَفْسِی بِـمٰا جَنَتْ عَلَیَّ یَدَایَ، وَمَشَتْ إِلَیْهِ رِجْلَایَ وَبَاشَـرَ جَسَدِی، وَنَظَرَتْ إِلَیْهِ عَیْنَایَ، وَسَمِعَتْهُ أُذُنَایَ، وَعَمِلَتْهُ جَوَارِحِی، وَنَطَقَ بِهِ لِسَانِی، وَعُقِدَ عَلَیْهِ قَلْبِی، فَأَنَا الْمُسْتَوْجِبُ یٰا إِلٰهٖی زَوَالَ نِعْمَتِکَ، وَمُفَاجَاهَ نِقْمَتِکَ، وَتَحْلِیلَ عُقُوبَتِکَ لِمَا اجْتَـرَأْتُ عَلَیْهِ مِنْ مَعَاصِیکَ، وَضَیَّعْتُ مِنْ حُقُوقِکَ، أَنَا صَاحِبُ الذُّنُوبِ الْکَثِیرَهِ الْکَبِیرَهِ الَّتِی لاٰیُحْصیٰ عَدَدُهَا، وَصَاحِبُ الْجُرْمِ الْعَظِیمِ، أَنَا الَّذِی أَحْلَلْتُ الْعُقُوبَهَ بِنَفْسِی وَأَوْبَقْتُهَا بِالْمَعَاصِی جُهْدِی وَطَاقَتِی، وَعَرَّضْتُهَا لِلْمَهَالِکِ بِکُلِّ قُوَّتِی. و به سزاى گناهانم پرده از من برکنار ننمودى، بلکه مرا به‌گونه‌اى رها کردى که گویى گناهى ندارم؛ از خطایم چشم پوشیدى و مرا پاک انگاشتی به آنچه در من نبوده‌است، من به واسطۀ جنایاتی که دستانم کردند و پاهایم به سوى آن روانه شدند و تنم با آن تـماس گرفت و چشمانم به آن نگریست و گوش‌هایم شنید و اعضا و جوارح دیگرم بدان عمل نـمود و زبانم بدان گویا شد و دلـم بدان معتقد گردید، علیه خود اعتـراف مى‌کنم. بنابراین، اى معبود من، من به واسطۀ گستاخى بر معصیت و پایمال کردن حقوق تو، سزاوار بر گرفتـن نعمت و کیفر ناگهانی و نزول عذاب توام. من گناهان فراوان [بزرگ]بی‌شمار را مرتکب شدم و جرم بزرگى از من سـرزد، من همانم که عذابت را به خود خریدم و با ارتکاب گناهان با تـمام توان و طاقت خود را هلاک کردم و با تـمام نیرو در معرض نابودى قرار دادم.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۹ 『 #دعای صد و چهل‌ و نه – در روز عرفه در عرفات یا کربلا 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ شیخ مفید (رحمه‌الله‌علیه) گوید: هرگاه در روز عرفه در حرم امام حسین (علیه‌السلام) بودی، یا در صحرای عرفات، یا در هر جایی بوده باشی از شهرها، پس قبل از زوال غسل کن، و قرار گیر در زیر آسمان و بخوان این دعا را: اَللّٰهُمَّ أَنْتَ اللّٰهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ، وَأَنْتَ اللّٰهُ الرَّحْمٰنُ الرَّحِیمُ، وَأَنْتَ اللّٰهُ الدَّائِبُ فیٖ غَیْرِ وَصَبٍ وَلاٰ نَصَبٍ، وَلاٰ تَشْغَلُکَ رَحْمَتُکَ عَنْ عَذَابِکَ، وَلاٰ عَذَابُکَ عَنْ رَحْمَتِکَ، خَفَیْتَ مِنْ غَیْرِ مَوْتٍ، وَظَهَرْتَ فَلاٰ شَیْ‏ءَ فَوْقَکَ، وَتَقَدَّسْتَ فیٖ عُلُوِّکَ، وَتَرَدَّیْتَ بِالْکِبْـرِیَاءِ فِی الْأَرْضِ وَفِی السَّمَاء، وَقَوِیتَ فیٖ سُلْطَانِکَ، وَدَنَوْتَ مِنْ کُلِّ شَیْ‏ءٍ فِی ارْتِفَاعِکَ، وَخَلَقْتَ الْخَلْقَ بِقُدْرَتِکَ، وَقَدَّرْتَ الْأُمُورَ بِعِلْمِکَ، وَقَسَّمْتَ الْأَرْزَاقَ بِعَدْلِکَ، وَنَفَذَ فیٖ کُلِّ شَیْ‏ءٍ عِلْمُکَ، خداوندا، تو همان خدایى هستى که پروردگار جهانیانی، تو همان خداى رحمت‌گر و مهربانی، تو همان خداى جاودانه‌اى بی‌آن که بیمار و یا خسته و رنجور گردى و رحمتت تو را از کیفرت و کیفرت تو را از عذابت به خود، مشغول نـمى‌کند، پنهانی بی‌آنکه بـمیرى، و آشکارى آن‌چنان که هیچ‌چیز برتر از تو نیست و در بلندپایگى‌ات پاک و مقدسی و در آسمان و زمین لباس بزرگمنشی را به تن کرده و در تسلطت توانایى و در عین بلندى به هر چیز نزدیکی. آفریده‌ها را به قدرت خویش آفریدى و امور را به دانش خود مقدر نـمودى و روزى‌ها را به عدل و داد تقسیم کردى و آگاهى‌ات در هر چیز رخنه کرد، وَحَارَتِ الْأَبْصَارُ دُونَکَ، وَقَصُـرَ دُونَکَ طَرْفُ کُلِّ طَارِفٍ، وَکَلَّتِ الْأَلْسُنُ عَنْ صِفَاتِکَ، وَغَشِیَ بَصَـرَ کُلِّ نَاظِرٍ نُورُکَ، وَمَلَأْتَ بِعَظَمَتِکَ أَرْکَانَ عَرْشِکَ، وَابْتَدَأْتَ الْخَلْقَ عَلیٰ غَیْرِ مِثَالٍ نَظَرْتَ إِلَیْهِ مِنْ أَحَدٍ سَبَقَکَ إِلیٰ صَنْعَهِ شَیْ‏ءٍ مِنْهُ، وَلَمْ تُشَارَکْ فیٖ خَلْقِکَ، وَلَمْ تَسْتَعِنْ بِأَحَدٍ فیٖ شَیْ‏ءٍ مِنْ أَمْرِکَ وَلَطُفْتَ فیٖ عَظَمَتِکَ وَانْقَادَ لِعَظَمَتِکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ، وَذَلَّ لِعِزَّتِکَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ، أُثْنِی عَلَیْکَ یٰا سَیِّدِی، وَ مٰا عَسیٰ أَنْ یَبْلُغَ فیٖ مِدْحَتِکَ ثَنَائِی مَعَ قِلَّهِ عِلْمِی وَقِصَـرِ رَأْیِی. و چشم‌ها از دیدن تو سـرگشته شدند و دیدۀ هر بیننده‌اى در برابر تو کم‌سو و زبان‌ها از توصیف تو لال گردیدند و نور تو دیدۀ همۀ نگرندگان را پوشید و پایه‌هاى عرشت را با عظمتت آکنده نـمودى و آفریده‌ها را، نه از روى نـمونه‌هایى که کسی پیش از تو ساخته باشد و تو بدان نگریسته باشی، پدید آوردى و هیچ‌کس در آفرینش شـریک تو نبود و از هیچ‌کس در امرت کمک نگرفتى، تو در عین عظمت لطیف هستى و همۀ اشیا در برابر بزرگى و عزتت خوار و سـرافکنده است، و هر چیزی در برابر عزتت فروتنی کرد، اى سـرور من، تو را مى‌ستایم، ولی با وجود اندکی عمل و نارسایى نظر و دیدگاه من، ستایش من در برابر مدح و ثناى تو چه ارزشی دارد؟ وَأَنْتَ یٰا رَبِّ الْخَالِقُ وَأَنَا الْمَخْلُوقُ، وَأَنْتَ الْمَالِکُ وَأَنَا الْمَمْلُوکُ، وَأَنْتَ الرَّبُّ وَأَنَا الْعَبْدُ، وَأَنْتَ الْغَنِیُ‏ وَأَنَا الْفَقِیرُ، وَأَنْتَ الْمُعْطِی وَأَنَا السَّائِلُ، وَأَنْتَ الْغَفُورُ وَأَنَا الْخَاطِئُ، وَأَنْتَ الْحَیُّ الَّذِی لاٰ یَمُوتُ وَأَنَا خَلْقٌ أَمُوتُ. یٰا مَنْ خَلَقَ الْخَلْقَ وَدَبَّرَ الْأُمُورَ فَلَمْ یُقَایِسْ شَیْئاً بِشَیْ‏ءٍ مِنْ خَلْقِهِ، وَلَمْ یَسْتَعِنْ عَلیٰ خَلْقِهِ بِغَیْرِہِ، ثُمَّ أَمْضَی الْأُمُورَ عَلیٰ قَضَائِهِ وَأَجَّلَهَا إِلیٰ أَجَلٍ قَضیٰ فِیهٰا بِعَدْلِهِ، وَعَدَلَ فِیهٰا بِفَضْلِهِ، وَفَصَلَ فِیهٰا بِحُکْمِهِ، وَحَکَمَ فِیهٰا بِعَدْلِهِ، وَعَلِمَهَا بِحِفْظِهِ، ثُمَّ جَعَلَ مُنْتَهَاهَا إِلیٰ مَشِیئَتِهِ، وَمُسْتَقَرَّهَا إِلیٰ مَحَبَّتِهِ، وَمَوَاقِیتَهَا إِلیٰ قَضَائِهِ. در حالی که اى پروردگار من، تو آفریننده‌اى و من آفریده و تو مالکی و من مملوک و تو پروردگار و من بنده و تو بی‌نیازى و من نیازمند و تو عطاکننده‌اى و من درخواست‌کننده و تو بسیار آمرزنده‌اى و من خطاکار و تو زنده‌اى هستى که هرگز نـمى‌میرى و من آفریده‌اى هستم که خواهم مرد. اى خدایى که خلق را آفریدى و امور آن‌ها را تدبیر و کارسازى نـمودى و هیچ‌یک از آفریده‌هایت را با دیگرى نسنجیدى و از کس دیگر براى آفرینش کمک نگرفتى، سپس امور را براساس سـرنوشت حتمى‌ات امضا کرده و سـرآمد مشخص براى آن‌ها قرار داده‌اى. امور را به عدل و داد به صورت حتمى مقرر نـمودى و با تفضل و بخشش در آن‌ها

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۰ 『 #دعای صد و پنجاه – در روز عید قربان و روز جمعه 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ اَللّٰهُمَّ هٰذَا یَوْمٌ مُبَارَکٌ مَیْمُونٌ، وَالْمُسْلِمُونَ فِیهِ مُجْتَمِعُونَ فیٖ أَقْطَارِ أَرْضِکَ یَشْهَدُ السَّائِلُ مِنْهُمْ، وَالطَّالِبُ وَالرَّاغِبُ وَالرَّاهِبُ، وَأَنْتَ النَّاظِرُ فیٖ حَوَائِجِهِمْ، فَأَسْأَلُکَ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ وَهَوَانِ مٰا سَأَلْتُکَ عَلَیْکَ أَنْ تُصَلّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ. خداوندا امروز، روز خجسته و کامیابی است؛ مسلمانان در این روز در نواحی زمینت گرد هم آمده‌اند؛ مسلمانان درخواست کننده آنان و طلب کننده و اشتیاق دارنده و ترسان، در اجتماعات حاضـر می‌شوند و تو بینای به نیازهای آنانی؛ پس به سخاوت و بزرگواری‌ات و آسان بودن آنچه را که از تقاضایم بر عهدۀ توست، از تو می‌خواهم که بر محمّد و آلش درود فرستی. وَأَسْأَلُکَ اللّٰهُمَّ رَبَّنٰا بِأَنَّ لَکَ الْمُلْکَ وَلَکَ الْحَمْدَ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ، الْحَنَّانُ الْمَنَّانُ، ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ، بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، مَهْمٰا قَسَمْتَ بَیْنَ عِبَادِکَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ خَیْرٍ أَوْ عَافِیَهٍ أَوْ بَرَکَهٍ أَوْ هُدًى أَوْ عَمَلٍ بِطَاعَتِکَ، أَوْ خَیْرٍ تَـمُنُّ بِهِ عَلَیْهِمْ تَهْدِیهِمْ بِهِ إِلَیْکَ، أَوْ تَرْفَعُ لَهُمْ عِنْدَکَ دَرَجَهً، أَوْ تُعْطِیهِمْ بِهِ خَیْراً مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَالآْخِرَهِ، أَنْ تُوَفِّرَ حَظِّی وَنَصِیبِی مِنْهُ، خداوندا، ای پروردگار ما! از تو درخواست می‌کنم، به این خاطر که فرمانرواییِ هستی برای توست؛ و سپاس، ویژۀ حضـرت توست؛ خدایی جز تو نیست؛ بردبار و بزرگواری؛ مهربان و بسیار نعمت بخشی؛ دارای عظمت و رأفت و محبّتی؛ آغازگر و نوآور آسمان‌ها و زمینی؛ هر اندازه بین بندگان مؤمنت تقسیم می‌کنی از خیر یا سلامتی همه جانبه یا برکت یا هدایت، یا عمل به طاعت، یا خیر ویژہ‌ای که به سبب آن بر آنان منّت می‌نهی و به واسطۀ آن به سوی خودت هدایت‌شان می‌کنی، یا در پیشگاهت درجۀ آنان را بالا می‌بری، یا از برکت آن خیری از خیر دنیا و آخرت به آنان عطا می‌کنی؛ بهره و نصیب مرا از آن خیر، سـرشار و فراوان گردانی، وَأَسْأَلُکَ اللّٰهُمَّ رَبَّنٰا بِأَنَّ لَکَ الْمُلْکَ وَلَکَ الْحَمْدَ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ وَحَبِیبِکَ وَصَفْوَتِکَ وَخِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ، وَعَلیٰ آلِ مُحَمَّدٍ الْأَبْرَارِ الطَّاهِرِینَ الْأَخْیَارِ صَلَاهً لاٰیَقْوىٰ عَلیٰ إِحْصَائِهَا إِلّٰا أَنْتَ، وَأَنْ تُشْـرِکَنَا فیٖ صَالِحِ مَنْ دَعَاکَ فیٖ هٰذَا الْیَوْمِ مِنْ عِبَادِکَ الْمُؤْمِنِینَ یٰا رَبَّ الْعَالَمِینَ، وَأَنْ تَغْفِرَ لَنٰا وَلَهُمْ إِنَّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ. خداوندا از تو می‌خواهم به خاطر این‌که فرمانروایی و ستایش شدن ویژۀ توست و خدایی جز تو نیست، بر محمّد، بنده‌ات و فرستاده‌ات و محبوبت و انتخاب‌شده‌ات و اختیار شدۀ از آفریده‌هایت و بر آل محمّد، نیکوکاران، پاکان و خوبان درود فرستی؛ درودی که هیچ‌کس جز تو، قدرت شمردن آن را نداشته باشد؛ و ما را در دعای شایستۀ هر کس از بندگان مؤمنت که تو را در این روز می‌خواند، شـریک کنی؛ ای پروردگار جهانیان! و ما و ایشان

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۱ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و یک – نزد ملتزم « بین حجرالاسود و کعبه» 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه به ملتزم می‌رسید می‌گفت: اَللّٰهُمَّ إِنَّ عِنْدِی أَفْواجاً مِنْ ذُنُوبٍ، وَ أَفْواجاً مِنْ خَطَایَا، وَ عِنْدَکَ أَفْواجٌ مِنْ رَحْمَهٍ، وَ أَفْواجٌ مِنْ مَغْفِرَهٍ، یٰا مَنِ اسْتَجَابَ لِاَبْغَضِ خَلْقِهِ إِلَیْهِ إِذْ قالَ: ﴿أَنْظِرْنِی إِلیٰ یَوْمِ یُبْعَثُـونَ﴾، اِسْتَجِبْ لیٖ، وَ افْعَلْ بیٖ کَذَا و کَذَا. خداوندا! مرا انبوهی از گناه و انبوهی از لغزش است، و ترا انبوهی از رحمت و انبوهی از مغفرت، ای آنکه مستجاب کردی دعای دشمن‌ترین خلقت (شیطان) را، آنگاه که گفت: مرا تا روز رستاخیز مهلت ده، دعایم را مستجاب گردان. ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۲ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و دو – درخواست دوری از مکر دشمنان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ إِلٰهیٖ هَدَیْتَنِی فَلَهَوْتُ، وَوَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَأَبْلَیْتَ الْجَمِیلَ فَعَصَیْتُ ثُمَّ عَرَفْتُ مٰا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِیهِ، فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَـرْتَ، فَلَکَ الْحَمْدُ إِلٰهیٖ تَقَحَّمْتُ أَوْدِیَهَ الْهَلَاکِ، وَحَلَلْتُ شِعَابَ تَلَفٍ تَعَرَّضْتُ فِیهٰا لِسَطَوَاتِکَ وَبِحُلُولِهَا عُقُوبَاتِکَ، خدای من راهنمایی‌ام کردی، ولی به کارهای پوچ و بیهوده پرداختم و پندم دادی، اما سنگدل شدم و نعمت زیبا عطایم کردی، به نافرمانی گراییدم، چون هدایت و نعمت و عطایت را به من شناساندی و من به توفیقت آن‌ها را شناختم و به زشتی گناهانی که در کنار این همه مواهب انجام دادم، آگاه شدم از حضـرتت درخواست آمرزش کردم و تو مرا آمرزیدی و عذرم را پذیرفتی باز به گناه برگشتم و تو گناهم را پوشاندی و رسوایم نکردی، خدای من تو را سپاس خود را در وادی‌های هلاکت انداختم و در درّہ‌های تباهی و نابودی وارد شدم، با ورود به آن درّہ‌ها، خود را در معرض سخت‌گیری‌هایت قرار دادم، و با فرود آمدن به آن‌ها، خود را در معرض عذاب‌هایت گذاشتم، وَوَسِیلَتِی إِلَیْکَ التَّوْحِیدُ، وَذَرِیعَتِی أَنِّی لَمْ أُشْـرِکْ بِکَ شَیْئاً، وَلَمْ أَتَّخِذْ مَعَکَ إِلَهاً، وَقَدْ فَرَرْتُ إِلَیْکَ بِنَفْسِی، وَإِلَیْکَ مَفَرُّ الْمُسِی‌ءِ، وَمَفْزَعُ الْمُضَیِّعِ لِحَظِّ نَفْسِهِ الْمُلْتَجِئ. فَکَمْ مِنْ عَدُوٍّ انْتَضیٰ عَلَیَّ سَیْفَ عَدَاوَتِهِ، وَشَحَذَ لیٖ ظُبَهَ مُدْیَتِهِ وَأَرْهَفَ لیٖ شَبَاحَدِّہِ، وَدَافَ لیٖ قَوَاتِلَ سُمُومِهِ، وَسَدَّدَ نَحْوِی صَوَائِبَ سِهَامِهِ، وَلَمْ تَنَمْ عَنِّی عَیْنُ حِرَاسَتِهِ، وَأَضْمَرَ أَنْ یَسُومَنِی الْمَکْرُوهَ، وَیُجَرِّعَنِی زُعَاقَ مَرَارَتِهِ، وسیله‌ام در پیشگاهت توحید برای نجاتم، و دستگیره‌ام این است که چیزی را شـریک تو قرار ندادم و همراه تو معبودی نگرفتم، با همۀ وجودم به سویت فرار کردم، گریزگاهِ بدکار و پناهگاه آن‌که سود و بهرۀ خود را تباه کرده و اکنون پناهنده شده به درگاه توست، چه بسیار دشمنی که شمشیر دشمنی‌اش را علیه من از نیام بیرون کشیده و دم تیغش را بر ضد من تیز کرده و سـرِ نیزه‌اش را به قصد حمله بر من نازک ساخته و زهرهای کشنده‌اش را به آشامیدنی‌ام در آمیخته و تیرهای اصابت کننده‌اش را به سوی من نشانه رفته و دیدۀ نگهبانی و مراقبتش نسبت به من نخفته، تصمیم گرفته که مرا هدف شکنجه و آزار و ناراحتی قرار دهد و جرعۀ تلخ و مرارتش را به کام من ریزد، فَنَظَرْتَ یٰا إِلٰهیٖ إِلیٰ ضَعْفِی عَنِ احْتِمَالِ الْفَوَادِحِ، وَعَجْزِی عَنِ الِانْتِصَارِ مِمَّنْ قَصَدَنِی بِـمُحَارَبَتِهِ، وَوَحْدَتِی فیٖ کَثِیرِ عَدَدِ مَنْ نَاوَانِی وَأَرْصَدَ لیٖ بِالْبَلَاءِ فِیمٰا لَمْ أُعْمِلْ فِیهِ فِکْرِی، فَابْتَدَأْتَنِی بِنَصْـرِکَ وَشَدَدْتَ أَزْرِی بِقُوَّتِکَ ثُمَّ فَلَلْتَ لیٖ حَدَّہُ، وَصَیَّـرْتَهُ مِنْ بَعْدِ جَمْعٍ عَدِیدٍ وَحْدَہُ، وَأَعْلَیْتَ کَعْبِی عَلَیْهِ، وَجَعَلْتَ مٰا سَدَّدَہُ مَرْدُوداً عَلَیْهِ، فَرَدَدْتَهُ لَمْ یَشْفِ غَیْظَهُ، وَلَمْ یَسْکُنْ غَلِیلُهُ قَدْ عَضَّ عَلیٰ شَوَاهُ وَأَدْبَرَ مُوَلِّیاً قَدْ أَخْلَفَتْ سَـرَایَاهُ. ولی ای خدای من تو ناتوانی‌ام را از تحمّل بارهای گران و عجزم را از پیروزی در برابر کسی که آهنگ جنگ و مبارزۀ با من را دارد، دیدی؛ و تنهایی‌ام را در برابر عدّۀ زیادی که با من به عداوت و دشمنی برخاسته و در حال بی‌خبـری من، در کمین گرفتار کردنم نشسته‌اند، مشاهده فرمودی. پیش از آن‌که از تو یاری بخواهم، بی‌مقدّمه به یاری‌ام برخاستی، و پشتم را به نیرویت محکم کردی، سپس سطوت و صولت و تندی و تیزی دشمن را شکستی و پس از آن‌که در میان عدّہ‌ای انبوه و افرادی فراوان جا داشت، تنهایش گذاشتی و مرا بر او قدرت و برتری دادی و آنچه را به سوی من نشانه رفته بود، به خودش برگرداندی و او را از عرصه‌گاه جنگِ بر ضد من بازگرداندی، در حالی که خشمش بهبودی نیافت و کینه‌اش آرام نشد و سـرانگشتانش را به دندان گزید و رخ برتافت و به میدان جنگ پشت کرد، در حالی که سپاهیانش از آنچه وعده‌اش داده بودند، تخلّف کردند. وَکَمْ مِنْ بَاغٍ بَغَانِی بِـمَکَائِدِہِ، وَنَصَبَ لیٖ شَـرَکَ مَصَائِدِہِ، وَوَکَّلَ بیٖ تَفَقُّدَ رِعَایَتِهِ، وَأَضْبَأَ إِلَیَّ إِضْبَاءَ السَّبُعِ لِطَرِیدَتِهِ انْتِظَاراً لِانْتِهَازِ الْفُرْصَهِ لِفَرِیسَتِهِ، وَهُوَ یُظْهِرُ لیٖ بَشَاشَهَ الْمَلَقِ، وَیَنْظُرُنِی عَلیٰ شِدَّهِ الْحَنَقِ.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۳ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و سه – هنگام پیش آمدن امر مهمی که باعث اندوه و نگرانی است 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ از مسعده بن صدقه روایت شده است که گفت: از امام صادق (علیه‌السلام) خواستم که مرا دعایی تعلیم فرماید، که در کارهای مهم به آن دعا کنم، پس برای من اوراقی از صحیفه‌ای کهنه خارج نـمود و فرمود: از آنچه در آن است نسخه‌ای بردار که دعای جدم علی بن الحسین زین العابدین (علیهماالسلام) است برای کارهای مهم. پس آن را تـماماً نوشتم، و هرگاه چیزی مرا غمگین می‌ساخت و یا گرفتارم می‌کرد به آن دعا می‌کردم و خداوند اندوهم را گشایش می‌فرمود، و غم و گرفتاری‌ام را برطرف می‌کرد و خواسته‌ام را عطا می‌کرد. و آن دعا این است: اَللّٰهُمَّ هَدَیْتَنِی فَلَهَوْتُ، وَوَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَأَبْلَیْتَ الْجَمِیلَ فَعَصَیْتُ، وَعَرَّفْتَ [1] فَأَصْـرَرْتُ، [2] ثُمَّ عَرَّفْتَ فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَـرْتَ، فَلَکَ الْحَمْدُ یٰا إِلٰهی.[3] خداوندا! تو مرا هدایت کردی، اما من سرگرم دنیا شدم. پندم دادی، اما من سنگدل بودم. به من لطف و نیکی کردی، ولی نافرمانی کردم. آگاهم ساختی، اما بر گناه و اشتباهم اصرار ورزیدم. سپس دوباره مرا آگاه کردی، پس من استغفار کردم و تو مرا بخشیدی؛ اما باز هم خطا کردم و تو آن را پوشاندی. محبوب من! پس هر ستایشی تنها شایستۀ توست. تَقَحَّمْتُ أَوْدِیَهَ هَلَاکِی [4] وَتَخَلَّلْتُ [5] شِعَابَ تَلَفِی [6]، وَتَعَرَّضْتُ فِیهٰا لِسَطَوَاتِکَ، وَبِحُلُولِهَا لِعُقُوبَاتِکَ، [7] وَوَسِیلَتِی إِلَیْکَ التَّوْحِیدُ، وَذَرِیعَتِی أَنِّی لَمْ أُشْـرِکْ بِکَ شَیْئاً، وَلَمْ أَتَّخِذْ مَعَکَ إِلٰهاً، وَقَدْ فَرَرْتُ إِلَیْکَ مِنْ نَفْسِی وَإِلَیْکَ یَفِرُّ [8] الْمُسِیءُ، وَأَنْتَ مَفْزَعُ الْمُضَیِّعِ [9] حَظَّ نَفْسِهِ، [10] فَلَکَ الْحَمْدُ یٰا اِلٰهِی. بی‌پروا و بی‌فکر، خود را به وادی هلاکت انداختم و مسیر نابودی خود را پیمودم، و در معرض قهر و خشم تو قرار گرفتم و در نتیجه، مستحق کیفرت شدم. اما دستاویزم به تو، باور به یگانگی‌ات و حجّتم این است که هیچ چیز را شریک تو قرار ندادم و با وجود تو، هیچ محبوب دیگری اختیار نکردم و از نفس خویش به سوی تو گریخته‌ام که گنهکار، جز درگاه تو پناهی ندارد و تویی پناهگاه کسی که تقدیر خویش را به تباهی کشانده است. محبوب من! چنین است که هر حمد و ستایشی فقط مخصوص توست. فَکَمْ مِنْ عَدُوٍّ انْتَضیٰ عَلَیَّ سَیْفَ عَدَاوَتِهِ، وَشَحَذَ لِی ظُبَهَ [11] مُدْیَتِهِ، وَأَرْهَفَ لِی شَبَا حَدِّهِ، وَدَافَ لِی قَوَاتِلَ سُمُومِهِ، وَسَدَّدَ [12] نَحْوِی صَوَائِبَ سِهَامِهِ، وَلَمْ تَنَمْ عَنِّی عَیْنُ حِرَاسَتِهِ، وَأَضْمَرَ [13] أَنْ یَسُومَنِی الْمَکْرُوهَ، وَیُجَرِّعَنِی زُعَافَ [14] مَرَارَتِهِ.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۵ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و پنج – درخواست دفع دشمنان و محفوظ ماندن از شـر آنان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ یَا مَنْ سَبَقَ‏ عِلْمُهُ‏ وَ نَفَذَ حُکْمُهُ‏ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِه وَ أَزِلْ حِلْمَکَ عَنْ ظَالِمِی وَ بَادِرْهُ بِالنَّقمَهِ وَ عَاجِلْهُ بِالاسْتِئصَالِ وَ کُبَّهُ لِمَنْخَرِهِ وَ اغْصُصْهُ بِرِیقِهِ وَ ارْدُدْ کَیْدَهُ فِی نَحْرِهِ وَ حُلْ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ بِشُغلٍ شَاغِلٍ وَ سُقْمٍ دَائِمٍ ای کسی که علمت بر همه چیز پیشی گرفته و حکمت در همه جا جریان یافته است! بر محمد و آل محمد درود فرست و صبر خود را در برابر کسی که به من ستم کرده از بین ببر و در مجازاتش تعجیل کن و زودتر او را نابود کن. بینی‌اش را به خاک بمال و راه نفسش را با آب دهانش ببند و حیله و نیرنگش را به خودش بازگردان و با گرفتاری که مشغولش کند و یک بیماری دائمی، بین من و او فاصله بینداز. وَ اسْلُبْهُ رَوْحَ الرَّاحَهِ وَ اشْدُدْ عَلَیْهِ الْوَطْأَهَ وَ خُذْهُ بِالْمُخَنَّقِ وَ حَرِّجْهُ فِی صَدْرِهِ وَ لَا تُثَبِّتْ لَهُ قَدَماً وَ نَکِّلْهُ وَ اجْتُثَّهُ وَ اسْتَأْصِلْهُ وَ جُبَّهُ و أَنْزِع لِبَاسَ نِعْمَتِکَ عَنْهُ وَ أَلْبِسْهُ الصِّغَارَ وَ اجْعَلْ عُقْبَاهُ النَّارَ بَعْدَ مَحْوِ آثَارِهِ وَ سَلْبِ قَرَارِهِ وَ أَسْکِنْهُ دَارَ بَوَارِهِ آسایش و آرامش را از او بگیر و بر او سخت‌گیری کن. او را با خفگی بمیران و سینه‌اش را تنگ کن. ثبات قدم را از او بگیر و به عذاب خود گرفتارش کن. ریشه‌‌اش را بر کن و پایگاهش را سست کن و او را نابود کن. نعمت‌هایت را از او بگیر و او را به خواری و ذلت انداز. و پس از اینکه آثارش را محو کرده و آرامش را از او سلب نمودی، عاقبتش را آتش دوزخ قرار ده و او را به سزای اعمالش برسان. اللَّهُمَّ بَادِرْهُ، اللَّهُمَّ بَادِرْهُ، اللَّهُمَّ عَجِّلْهُ، اللَّهُمَّ عَجِّلْهُ وَ لَا تُؤَجِّلْهُ. اَللَّهُمَّ خُذْهُ، اَللَّهُمَّ خُذْهُ، اللَّهُمَّ اسْلُبْهُ التَّوْفِیقَ، اللَّهُمَّ اسْلُبْهُ التَّوْفِیقَ. اللَّهُمَّ لَا تُنَهْنِهْهُ، اللَّهُمَّ لَا تُؤَخِّرْهُ، اللَّهُمَّ عَلَیْکَ بِهِ، اللَّهُمَّ اشْدُدْ قَبْضَتَکَ عَلَیْهِ، وَبِکَ اعْتَصَمْتُ عَلَیْهِ وَ بِکَ اسْتَجَرْتُ مِنْهُ وَ بِکَ تَوَارَیْتُ عَنْهُ وَ بِکَ اسْتَکْفَیْتُ دُونَهُ وَ بِکَ اسْتَتَرْتُ مِنْ ضَرَّائِهِ. اللَّهُمَّ احْرُسْنِی بِحَرَاسَتِکَ مِنْهُ وَ مِنْ عِداتِکَ وَ اکْفِنِی بِکِفَایَتِکَ کَیْدَهُ وَ کَیْدَ بُغَاتِکَ. اللَّهُمَّ احْفَظْنِی بِحِفْظِ الْإِیمَانِ وَ أَسْبِلْ عَلَیَّ سِتْرَکَ الَّذِی سَتَرْتَ بِهِ رُسُلَکَ عَنِ الطَّوَاغِیتِ وَ حَصِّنِّی بِحِصْنِکَ الَّذِی وَقَیْتَهُمْ بِهِ مِنَ الْجَوَابِیتِ. خداوندا! در عذاب او تسریع کن، خداوندا! در عذاب او تسریع کن! خداوندا! او را زودتر و زودتر عقاب کن و عذابش را به تأخیر نینداز. خداوندا! او را مجازات کن، او را مجازات کن! خداوندا! توفیق را از او بگیر، توفیق را از او بگیر! خداوندا اورا سست وخوار کن و در این کار تأخیر روا مدار! خداوندا! او را به تو وا‌گذاردم، خدایا! بر او تنگ بگیر. از شر او به تو پناه ‌آوردم، و می‌خواهم که مرا از او پناه بدهی، خود را از شر او نزد تو پنهان می‌کنم و در برابر او به تو بسنده می کنم، از شر ضررهایش به تو پناه می‌برم. خدایا! مرا به حفظ خودت از او و از عذابت حفظ کن و به کفایت خود از مکر او و مکر دشمنانت کفایت کن. خداوندا! مرا با حفظ ایمانم حفظ کن و آن پوششی را که با آن پیامبران خود را از طاغوتیان پوشاندی بر من گسترده دار، و مرا داخل آن پناهگاهت کن که با آن پیامبران خود را از هر چه غیر خدایی است، حفظ کردی.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۶ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و شش – درخواست یاری و دفاع از شـر دشمنان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) این دعا را خواند روزی که مسلم – مردم پس از واقعه حرّہ او را مسـرف و بعضی وی را مجرم نام نهادند– به مدینه وارد شد: اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لاٰ تَنٰامُ، وَ اکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لاٰ یُرَامُ، وَ اغْفِرْ لیٖ بِقُدْرَتِکَ عَلَیَّ، فَلاٰ أَهْلَکُ وَ أَنْتَ رَجَائِی. فَکَمْ مِنْ نِعْمَهٍ أَنْعَمْتَ بِهٰا عَلَیَّ، قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَ کَمْ مِنْ بَلِیَّهٍ ابْتَلَیْتَنِی بِهٰا قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا صَبْـرِی. خداوندا مرا نگهبان باش با چشمت که به خواب نرود، و مرا حمایت کن با قدرتت که بدان دستـرسی نباشد، و مرا ببخش به قدرتت بر من، که هلاک نشوم در حالی که تو امید من باشی. و چه بسیار نعمتی که بخشیدی بر من، و اندک گشت برای تو در مورد آن سپاسگزاری‌ام، و چه بسیار بلایی که مرا بدان مبتلا ساختی، که در مورد آن برای تو صبـرم اندک شد. فَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِعَمِهِ شُکْرِی فَلَمْ یَحْرِمْنِی، وَ یٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ بَلاٰئِهِ صَبْـرِی فَلَمْ یَخْذُلْنِی، وَ یٰا مَنْ رَآنِی عَلَی الْمَعَاصِی فَلَمْ یَفْضَحْنِی، یٰا ذَاالْمَعْرُوفِ الَّذِی لاٰ یَنْقَطِعُ أَبَداً، وَ یٰا ذَاالنَّعْمَاءِ الَّتِی لاٰتُحْصیٰ عَدَداً صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ ادْفَعْ عَنِّی شَـرَّ (فُلاٰنٍ)، بِکَ أَدْفَعُ فیٖ نَحْرِہِ وَ أَسْتَعِیذُ مِنْ شَـرِّہِ وَ أَسْتَعِینُ عَلَیْهِ، فَاکْفِنِی شَـرَّہُ بِحَوْلِکَ وَ قُوَّتِکَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ. پس ای آنکه اندک شد هنگام نعمت‌هایش سپاسگزاری‌ام و او مرا محروم نکرد، و ای آنکه اندک شد هنگام آزمودنش شکیبایی‌ام و او مرا وانگذاشت، و ای آنکه مرا در حال نافرمانی‌هایش دید و مرا رسوا نساخت، ای دارندۀ احسانی که هرگز قطع نشود، و ای دارندۀ نعمت‌هایی که تعدادش به شمار نیاید، بر محمد و آل محمد درود فرست، و از من دور کن شـر (فلان را) به تو بر گردنش می‌زنم، و پناه می‌جویم از شـرّش و بر او یاری می‌طلبم؛ پس مرا کفایت کن شـرش را به نیرو و قوتت، ای مهربان‌ترین مهربانان. ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۷ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و هفت – درخواست یاری و دفاع از شر دشمنان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ مردم به حضـرت علی بن الحسین #امام_سجاد (علیهماالسلام) نگاه کردند که به قبـر پناه برده بود، و دعا می‌کرد، پس او را بردند نزد مسـرف لعنه اللّٰه که بر او خشم گرفته، و از او و پدرانش بیزاری جسته بود. هنگامی که آن حضـرت را دید که به طرفش می‌آید، به لرزه افتاد و برایش به پا خاست و او را در کنار خود نشاند و به او گفت: حاجت‌هایت را از من بخواه و آن حضـرت از او طلب نکرد در مورد کسانی که برای کشتـن می‌بردند مگر اینکه شفاعت حضـرت را در مورد آنها پذیرفت. سپس از نزد وی رفت. به حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) گفته شد، شما را دیدیم که لب‌هایت را حرکت می‌دادی، چه چیزی را گفتی؟ حضـرت فرمود: گفتم: اَللّٰهُمَّ رَبَّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ مٰا أَظْلَلْنَ، وَ الْاَرَضِینَ السَّبْعِ وَ مٰا أَقْلَلْنَ، رَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ، رَبَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّٰاهِرِینَ، أَعُوذُ بِکَ مِنْ شَـرِّہِ، وَ أَدْرَأُ بِکَ فیٖ نَحْرِہِ، أَسْأَلُکَ أَنْ تُؤْتِیَنِی خَیْرَہُ وَ تَکْفِیَنِی شَـرَّہُ. خداوندا ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و هر چه در سایه افکنده‌اند، و زمین‌های هفتگانه و هر چه بر خود دارند، ای پروردگار عرش عظیم، پروردگار محمد و خاندان پاکش، به تو پناه می‌برم از شـرّش، و دفع می‌کنم به تو در گردنش، از تو می‌خواهم که خیرش را به من بدهی، و شـرش را کفایتم کنی. و به مسلم گفته شد که دیدیم این جوان و گذشتگانش را ناسزا می‌گفتی، ولی هنگامی که او را نزد تو آوردند، منزلتش را بالا بردی! گفت: آن امر به اختیارم نبود، قلب من از وی پر از هراس😨 گردید. ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۵۸ 『 #دعای صد و پنجاه‌ و هشت – هرگاه از ستم سلطانی بیمناک می‌شد 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ #امام_صادق (علیه‌السلام) به این مضمون روایت فرمودند که : جدّ من علی بن الحسین (علیهماالسلام) می‌گوید: هر کس از ستم یا شدت تجبـّرِ سلطانی بیمناک باشد، بگوید: اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لاٰ تَنٰامُ، وَ اکْنُفْنِی بِرُکْنِکَ الَّذِی لاٰ یُرَامُ، وَ اغْفِرْ بِقُدْرَتِکَ عَلَیَّ فَلاٰ أَهْلَکَنَّ وَ أَنْتَ رَجَائِی، فَکَمْ مِنْ نِعْمَهٍ قَدْ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ، قَلَّ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَ کَمْ مِنْ بَلِیَّهٍ ابْتَلَیْتَنِی قَلَّ لَکَ عِنْدَهَا صَبْـرِی. خداوندا مرا نگهبان باش با چشمت که به خواب نرود، و مرا حمایت کن با قدرتت که بدان دستـرسی نباشد، و بیامرز به قدرتت مرا که هلاک نشوم در حالی که تو امید من هستی، و چه بسیار نعمتی که بخشیدی بر من، و سپاسگزاری‌ام در مورد آن اندک شد، و چه بسیار بلایی که مرا بدان مبتلا ساختی، که در مورد آن برای تو صبـرم اندک شد. فَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِعْمَتِهِ شُکْرِی فَلَمْ یَحْرِمْنِی، وَ یٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِقْمَتِهِ صَبْـرِی فَلَمْ یَخْذُلْنِی، وَ یٰا مَنْ رَآنِی عَلَی الْخَطٰایَا فَلَمْ یَفْضَحْنِی، وَ یٰا ذَا النَّعْمَاءِ الَّتِی لاٰ تُحْصیٰ، وَ یٰا ذَا الْاَیَادِی الَّتِی لاٰتَنْقَضیٖ، بِکَ اسْتَدْفِعُ مَکْرُوهَ مٰا اَنَا فِیِه، وَ اَعُوذُ بِکَ مِنْ شَـرِّہِ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ. پس ای آنکه اندک شد هنگام نعمت‌هایش سپاسگزاری‌ام و او مرا محروم نکرد، و ای آنکه اندک شد هنگام آزمودنش شکیبایی‌ام و او مرا وانگذاشت، و ای آنکه مرا بر خطاها دید و مرا رسوا نساخت، و ای دارندۀ نعمت‌هایی که به شمار نیاید، و ای دارندۀ الطافی که پایان نیابد، به تو دوری می‌جویم از بدی آنچه در آن هستم، و به تو پناه می‌برم از شـرّ آن، ای مهربان‌ترین مهربانان. ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -