ای میوه‌ی رسیده‌ی بُستانِ کردگار خوشبوترین گلِ نفَسِ کوچه‌ی بهار ای معتبرترین سندِ فخرِ بندگی عالم به اعتبارِ شما یافت: اعتبار کامل‌ترین عنایتِ باری به بندگان والاترین سعادتِ خوبانِ روزگار مست از سبوی ذاتِ اَحد ، ذاتِ احمدت دُردی‌کشِ یگانه‌ی آن جامِ خوش‌گوار ختمِ رسل! عزیزِ خدا! جدِ اهل‌بیت! ای زاده‌ی خلیلِ رب! ای هاشمی تبار! قلبت پر از: محبت و خُلقت: عظیم بود آیینه‌ی دلت نشد آغشته از غبار یک عمر، غصه خوردی و غم شد قرینِ تو از غصه‌های زندگی مردمِ ندار سلمان، که رَسته بود از اوهامِ دامِ جهل شد با نصیب غمزه‌ی چشمان تو: شکار ای راکِبِ براقِ بهشتی، هزار حیف_ نشناخت قدر و شان تو: قومِ شترسوار! می‌کُشت -جاهلانه- عرب، دخترانِ خویش می‌زد به خرمنِ دلِ هر مادری: شرار هر دین، دوامِ مختصری داشت در زمان آورده‌ای برای بشر: دینِ پایدار چون توسنِ چموشِ جهان، رامِ عقلِ توست پروردگار، دستِ تو داده‌ست این مهار عالم، تمام: مستِ شرابِ کلامِ تو اما هنوز، فهمِ بشر، مانده در خمار مانوس شد به صحبتِ تو استوانه‌ای حتی ز دوری‌ات شده حَنانه: بی‌قرار ماییم و مِهرِ حضرت‌تان در گذارِ عمر ماییم و دامنِ کَرمت در صفِ شمار ای ذوالکرم! عنایتت اینجا دریغ نیست ما را بگیر دست -به محشر- بزرگوار! #امید_امیدزاده