۵- در بهمن همان سال، پس از زیارت امام رضا(ع) توفیق جبهه حاصل شد. در ادامهٔ عملیات طریق‌القدس، در چزابه و آزادی بستان، پایم به جبههٔ مبارکه باز شد و از آن به بعد مشتریِ آن بازار خدایی شدم. طریق‌القدس (چزابه)، فتح‌المبین، بیت‌المقدس، رمضان، والفجر مقدماتی، محرم، کربلای۵، مجنون، فاو و ...، همه برایم مملو از خاطرات فراوان از شهدا و بندگان خوب خداست. هرچه این‌جا می‌نگارم، توفیق هم‌نشینی با آن‌هاست: بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش سلام خدا بر همهٔ اولیاء و صالحان و شهدا. هم‌نشینی با جماعت خوبان و یاد و خاطرهٔ آنان، گاهی ذهن و ضمیرم را معطر می‌کند و به‌یاد آنان قلمی می‌زنم. بدون هیچ تعارفی، اعتراف می‌کنم که این بندهٔ ناچیز میان آنان «بُر خورده» بودم. ولی هم‌واره هرگاه خدا می‌خواست، انتخاب و به اصطلاح عوام، «سِوا» کند، هر چه که التماس می‌کردم که به قول بچه‌ها: آقا! «در هم» است، فایده نداشت! خوبان پریدند. اما خدا انتخاب و سِوایم نکرد! دیگر در حال گندیدن هستم! ولی مرحوم آیت‌الله نجابت بیتی را زیاد می‌خواندند و بنده هم با تمسک به همان بیت، گاهی پریشان‌گویی کرده و از خوبان سخن می‌گویم: از ایشان نیستی می‌گو از ایشان پریشان نیستی می‌گو پریشان ۶- از محمد اسلامی‌نسب ذکری به میان آمد. با محمد از قبل از انقلاب رفیق بودم. خاکی، بی‌ریا، مجاهد، مؤمن و متقی. الآن هرچه به پسر کوچک‌ترش، روح‌الله، طلبهٔ فاضلِ حوزهٔ علمیه شهید نجابت، می‌نگرم، محمد را می‌بینم. محمد در ایام نوجوانی شاگرد خیاط بوده است و استاد خیاطی‌اش، پدر همسر بنده. البته بنده اول محمد را شناختم بعدا پدر همسرم را! و اگر محمد نبود، به دلیلی که قبلا گفتم، شاید ازدواج بنده و همسرم سر نمی‌گرفت! محمد عمرش را در جهاد و مبارزه گذرانده بود، لذا موفق نشد که دیپلمش را بگیرد. اما به حکم *«من اخلص للّه اربعین صباحا جرت ینابیع الحکمة من قلبه الی لسانه»*، سلوک و خلوص در جنگ و جبهه از محمد، حکیم و عارفی بس بزرگ ساخته بود. کردستان و جبههٔ جنوب رشادت‌ها و دلاوری‌هایش را هم‌واره به خاطر دارد. سرانجام در سال ۱۳۶۵، در عملیات کربلای۴، در اثر توسلاتش به حضرت زهرا سلام‌الله علیها، خدا انتخابش کرد و به شهادت رسید. او یکی از بهترین و صمیمی‌ترین دوستان من در کل دوران جبهه بود. در آخرین باری که او را در جبهه دیدم، فرماندهٔ گردان بود. شب بود. با یکی از وانت‌های تدارکات داشتیم از مقرّی به مقرّی دیگر می‌رفتیم. محمد راننده بود و من کنار دستش نشسته بودم. در سکوت شب با خنده گفت: حالا که خدمت آیت‌الله نجابت رسیده و درویش شده‌ای با هم ترانه‌ای را بخوانیم!! از من خواست که با وی و در انتهای هر بیت چهار بار «سبحانه» را با او تکرار کنم. سپس با آوازی خوش شروع کرد به خواندن و من هم با او هم‌راهی می‌کردم: سبحانه سبحانه، سبحانه سبحانه گفتي مرا کن ذکر هو سبحانه سبحانه من از کجا و ياد او سبحانه سبحانه سبحانه سبحانه، سبحانه سبحانه بايد چو ذکر هو کنم در سينه نقش او کنم تا روي دل آن‌سو کنم سبحانه سبحانه سبحانه سبحانه، سبحانه سبحانه کي ميتوانم ذکر او کي ميتوانم فکر او کي ميتوانم شکر او سبحانه سبحانه سبحانه سبحانه، سبحانه سبحانه گفتم: محمد! چه شیرین و دل‌نشین است. مال کیست؟ از کجا آورده‌ای؟ با خنده گفت: از یکی از بچه‌های باحال گرفته و یادداشت کرده‌ام. سپس مدرکش را از جیب سمت چپ لباس نظامی‌اش- درست از روی قلبش- در آورد و به دستم داد. دیدم که با خط خرچنگ‌قورباغه‌ای و بسیار صمیمی و دل‌نشینش همهٔ شعر را نوشته و تا جایی که توانسته حفظ کرده است. بعدا فهمیدم که شعر از فیض کاشانی است: گفتی مرا کن ذکر هو سبحانه سبحانه من از کجا و ياد او؟ سبحانه سبحانه بايد چو ذکر هو کنم در سينه نقش او کنم تا روي دل آن‌سو کنم سبحانه سبحانه کِی مي‌توانم ذکر او؟ کِی مي‌توانم فکر او؟ کِی می‌توانم شکر او؟ سبحانه سبحانه امرش نبودی گر مرا کِی ذکر من بودی روا؟ من از کجا او از کجا؟ سبحانه سبحانه از پيش من کِی مي‌رود؟ از من جدا کِی مي‌شود؟ نسيان و يادش چون شود؟ سبحانه سبحانه خود ذکر اويم سربه‌سر گر چه ز ذکرم بي‌خبر وز خود نمي‌دانم خبر سبحانه سبحانه ذکرم من و او ذاکر است، شکرم من و او شاکر است عينم من و او ناظرم سبحانه سبحانه هم ذاکر و مذکور او، هم شاکر و مشکور او هم ناظر و منظور او، سبحانه سبحانه جان مرا جانان بود، جانم تن و او جان بود او کی ز من پنهان بود سبحانه سبحانه هم جان و هم جانان من، هم مايهٔ درمان من سرمايهٔ احسان من سبحانه سبحانه گه منع و گه احسان کند، گه درد و گه درمان کند او هر چه خواهد آن کند سبحانه سبحانه گاهی ازو گريان شوم، گاهی ازو خندان شوم او هر چه خواهد آن شوم سبحانه سبحانه گه سازدم گه سوزدم گه، در دِرَد گه دوزدم گه مستي‌ای آموزدم سبحانه سبحانه

جان غرق شد در بحر او، دل گم شد اندر های و هو ای فيض! بس کن گفت‌وگو سبحانه سبحانه ✅ @ghkakaie

🎙️ باز نشر  فایل صوتی #درسگفتار_شرح_گلشن_راز اثر منظوم شیخ محمود شبستری (ره) ▶️ جلسه ۱۱۰ 🕝مدت زمان صوت: ۲۷ دقیقه و ۱۵ ثانیه 🗓️تاریخ تدریس: ۲۶ اردیبهشت۱۳۹۱ ✅تدریس شده در حوزهٔ علمیهٔ شهید محمد حسین نجابت( ره) ✅ @ghkakaie

درسگفتار شرح گلشن راز، جلسهٔ ۱۱۰: چو او بر کاروان عقل رهزد دست خویشتن بر وی گره زد نیابد زلف او یک لحظه آرام گهی بام آورد گاهی کند شام ز روی و زلف خود صد روز و شب کرد بسی بازیچه‌های بوالعجب کرد گل آدم در آن دم شد مخمر که دادش بوی آن زلف معطر دل ما دارد از زلفش نشانی که خود ساکن نمی‌گردد زمانی از او هر لحظه کار از سر گرفتم ز جان خویشتن دل برگرفتم از آن گردد دل از زلفش مشوش که از رویش دلی دارد بر آتش رخ اینجا مظهر حسن خدایی است مراد از خط جناب کبریایی است رخش خطی کشید اندر نکویی که از ما نیست بیرون خوبرویی خط آمد سبزه‌زار عالم جان از آن کردند نامش دار حیوان ✅ @ghkakaie

📣 انجمن علمی - دانشجویی دانشکده الهیات دانشگاه شیراز برگزار می کند:📣 💠 دوره شرح مثنوی معنوی💠 ✅ با ارائه حجت الاسلام والمسلمین دکتر قاسم کاکایی جلسهٔ:۱۱۲ ⏳زمان برگزاری : سه‌شنبه، ۲۰ شهریور ۱۴۰۳ _   ساعت ۱۷ 🖇️لینک شرکت آنلاین در دوره : https://vroom.shirazu.ac.ir/elmi23 📌(شرکت برای عموم آزاد است ) ✅ @ghkakaie

🎙️هم اکنون کلاس درحال برگزاری است . 📎لینک ورود : https://vroom.shirazu.ac.ir/elmi23 ✅ @ghkakaie

🎙| فایل صوتی کامل | جلسه ۱۱۲ #شرح_مثنوی_معنوی (دفتر اول) ⬜️با ارائه حجت الاسلام والمسلمین دکتر قاسم کاکایی 🗓تاریخ جلسه : سه شنبه ۲۰ شهریور  ۱۴۰۳ 🕝 مدت زمان: ۵۸ دقیقه و ۴۰ ثانیه #شرح_شعر #مولانا ✅ @ghkakaie

درسگفتار شرح مثنوی معنوی جلسه ۱۱۲، ابیات ۳۲۰۸تا ۳۲۷۱ کی شود چون نیست رنجور نزار آن جمال صنعت طب آشکار خواری و دونی مسها بر ملا گر نباشد کی نماید کیمیا نقصها آیینهٔ وصف کمال و آن حقارت آینهٔ عز و جلال زانک ضد را ضد کند پیدا یقین زانک با سرکه پدیدست انگبین هر که نقص خویش را دید و شناخت اندر استکمال خود ده اسپه تاخت زان نمی‌پرد به سوی ذوالجلال کو گمانی می‌برد خود را کمال علتی بتر ز پندار کمال نیست اندر جان تو ای ذو دلال از دل و از دیده‌ات بس خون رود تا ز تو این معجبی بیرون شود علت ابلیس انا خیری بدست وین مرض در نفس هر مخلوق هست گرچه خود را بس شکسته بیند او آب صافی دان و سرگین زیر جو چون بشوراند ترا در امتحان آب سرگین رنگ گردد در زمان در تگ جو هست سرگین ای فتی گرچه جو صافی نماید مر ترا هست پیر راه‌دان پر فطن باغهای نفس کل را جوی کن جوی خود را کی تواند پاک کرد نافع از علم خدا شد علم مرد کی تراشد تیغ دستهٔ خویش را رو به جراحی سپار این ریش را بر سر هر ریش جمع آمد مگس تا نبیند قبح ریش خویش کس آن مگس اندیشه‌ها وان مال تو ریش تو آن ظلمت احوال تو ور نهد مرهم بر آن ریش تو پیر آن زمان ساکن شود درد و نفیر تا که پندارد که صحت یافتست پرتو مرهم بر آنجا تافتست هین ز مرهم سر مکش ای پشت‌ریش و آن ز پرتو دان مدان از اصل خویش *بخش ۱۵۱ - مرتد شدن کاتب وحی به سبب آنک پرتو وحی برو زد آن آیت را پیش از پیغامبر صلی الله علیه و سلم بخواند گفت پس من هم محل وحیم* پیش از عثمان یکی نساخ بود کو به نسخ وحی جدی می‌نمود چون نبی از وحی فرمودی سبق او همان را وا نبشتی بر ورق پرتو آن وحی بر وی تافتی او درون خویش حکمت یافتی عین آن حکمت بفرمودی رسول زین قدر گمراه شد آن بوالفضول کانچ می‌گوید رسول مستنیر مر مرا هست آن حقیقت در ضمیر پرتو اندیشه‌اش زد بر رسول قهر حق آورد بر جانش نزول هم ز نساخی بر آمد هم ز دین شد عدوّ مصطفی و دین بکین مصطفی فرمود کای گبر عنود چون سیه گشتی اگر نور از تو بود؟ گر تو ینبوع الهی بودیی این چنین آب سیه نگشودیی تا که ناموسش به پیش این و آن نشکند بر بست این او را دهان اندرون می‌سوختش هم زین سبب توبه کردن می‌نیارست این عجب آه می‌کرد و نبودش آه سود چون در آمد تیغ و سر را در ربود کرده حق ناموس را صد من حدید ای بسا بسته به بند ناپدید کبر و کفر آن سان ببست آن راه را که نیارد کرد ظاهر آه را گفت اغلالا فهم به مقمحون نیست آن اغلال بر ما از برون خلفهم سدا فاغشیناهم می‌نبیند بند را پیش و پس او رنگ صحرا دارد آن سدی که خاست او نمی‌داند که آن سد قضاست شاهد تو سد روی شاهدست مرشد تو سد گفت مرشدست ای بسا کفار را سودای دین بندشان ناموس و کبر آن و این بند پنهان لیک از آهن بتر بند آهن را کند پاره تبر بند آهن را توان کردن جدا بند غیبی را نداند کس دوا مرد را زنبور اگر نیشی زند طبع او آن لحظه بر دفعی تند زخم نیش اما چو از هستی تست غم قوی باشد نگردد درد سست شرح این از سینه بیرون می‌جهد لیک می‌ترسم که نومیدی دهد نی مشو نومید و خود را شاد کن پیش آن فریادرس فریاد کن کای محب عفو از ما عفو کن ای طبیب رنج ناسور کهن عکس حکمت آن شقی را یاوه کرد خود مبین تا بر نیارد از تو گرد ای برادر بر تو حکمت جاریه‌ست آن ز ابدالست و بر تو عاریه‌ست گرچه در خود خانه نوری یافتست آن ز همسایهٔ منور تافتست شکر کن غره مشو بینی مکن گوش دار و هیچ خودبینی مکن صد دریغ و درد کین عاریتی امتان را دور کرد از امتی من غلام آن که او در هر رباط خویش را واصل نداند بر سماط بس رباطی که بباید ترک کرد تا به مسکن در رسد یک روز مرد گرچه آهن سرخ شد او سرخ نیست پرتو عاریت آتش‌زنیست گر شود پر نور روزن یا سرا تو مدان روشن مگر خورشید را هر در و دیوار گوید روشنم پرتو غیری ندارم این منم پس بگوید آفتاب ای نارشید چونک من غارب شوم آید پدید سبزه‌ها گویند ما سبز از خودیم شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم فصل تابستان بگوید ای امم خویش را بینید چون من بگذرم تن همی‌نازد به خوبی و جمال روح پنهان کرده فر و پر و بال گویدش ای مزبله تو کیستی یک دو روز از پرتو من زیستی غنج و نازت می‌نگنجد در جهان باش تا که من شوم از تو جهان گرم‌دارانت ترا گوری کنند طعمهٔ ماران و مورانت کنند بینی از گند تو گیرد آن کسی کو به پیش تو همی‌مردی بسی ✅ @ghkakaie

📢اعلام برنامه 💡 سلسله نشست هایِ (طلب و اخلاق طلبگی) 🎤حجت الاسلام و المسلمین دکتر قاسم کاکایی 🎥بستر های پخش از فضای مجازی : ۱ http://Dastgheibqoba.info/live ۲ https://www.aparat.com/dastgheib/live 🗓️زمان : پنجشنبه ها هر دو هفته یک بار پس از نماز مغرب و عشاء جلسهٔ چهل و هشتم ۲۲ شهریور ۱۴۰۳ 🕌مکان : شیراز_ مسجد قبا (آتشیها) ✅ @ghkakaie

🏴سالروز پرپر شدن یازدهمین گل بوستان امامت و ولایت تسلیت و تعزیت باد🖤 ✅@ghkakaie

🎙️|فایل صوتی کامل | ▶️#درسگفتار_شرح_الاسماء_الحسنی جلسه : ۱۱۰ 🌍 محل تدریس : شیراز ، حوزه علمیه شهید محمد حسین نجابت ( ره ) 📅 تاریخ : ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۲ 🕝مدت زمان صوت : ۳۱ دقیقه و ۴۴ ثانیه ✅ @ghkakaie

درسگفتار شرح الاسماء الحسنی، جلسهٔ ۱۱۰: یا غنائی عند افتقاری للفقر مراتب كترك الدنيا ضبطا وطلبا وتجريد النفس من التعلق بها والذهول عنها وعن تركها ذكرا وتصورا ووجودا وعدما وحسنا وقجا إلى ان ينتهى إلى الطمس في نور الاحدية بالكلية حتى لا يرى حول وقوة لنفسه ولا حال ولا مقام ولا وجود ولا تذوت الا من فضل الله ويرجع إلى عدمه الاصلى بحكم السبق الازلي ولذا قال العارفون بالله ان الفقير هو الذى يكون مع الله الان كما كان في الازل وقيل الفقير لا يحتاج إلى شئ وذلك لان الاحتياج من لوازم الوجود والفقير لا وجود له فعند ذلك يصير غنيا ومن قواعد هم إذا جاوز الشئ حده انعكس ضده فإليه يؤمى قول الداعي يا غنائي عند افتقاري ومن اسمائه الحسنى في الفصول الاتية يا كنز الفقرا ولما كان الفقر الكلى الذى بازاء الغنى الكلى مخصوصا بنبينا صلى الله عليه وآله كما قال (ص ع) لولا تمرد عيسى عن طاعة الله لكنت على دينه أي بان يكون طاعة الكل طاعته ويكون مظهرا لاسم الله الاعظم افتخر به صلى الله عليه وآله و قال الفقر فخری ✅ @ghkakaie