پوستر: آیت الله سیدحسن عاملی @Gofteman_Hekmat

فایل با کیفیت

صفویه و رگ‌های هویت ایران 📝 پژوهشگر: مهدی ذالی @Gofteman_Hekmat

بعد از فروپاشی امپراطوری ساسانی، جامعه‌ی ایرانی قریب به نهصد سال هیچ حکومت و پادشاهی را نتوانست به عنوان حکومت ملی و هویت خود بپذیرد. با اینکه حکومتی چون سلجوقیان میخواست که این نقش را بپذیرد و تلاش‌هایی را صورت داد، اما به دلایل سیاسی همچون وجود دستگاه خلافت و دعواهای فرقه‌ای، این امر صورت نگرفت. با شروع انقلاب ترکان صفوی در سال ۹۰۶ ه‍.ق، ایدئولوژی صفوی که به دنبال باز تولید هویت ایرانی رفت، متوجه شد که با وجود مذاهب و فرقه‌های مختلف در جغرافیای سیاسی ایران، این امر ناممکن است چرا که تا قبل از آن خاندان اصیل صفوی که به صورت غیر مستقیم در عرصه سیاست حضور داشتند، متوجه این امر بودند که باید تمامی ولایات در زیر چتر سیاسی واحدی گرد آیند. اولین اقدام برای ایجاد وحدت ملی، تعیین مذهب تشیع اثنی اعشری به عنوان مذهب رسمی بود. این اقدام هم باعث فرقه‌زدایی در سراسر ایران شد و هم دودمان صفوی دریافته بودند که ملیت ایرانی با روح تشیع سازگارتر است، زیرا که فقه شیعه هیچ گاه مخالف آداب و رسوم ایرانی نبود. با این اقدام، آداب و رسوم کهن ایرانی همچون عید نوروز، جشن شب یلدا و دگر جشن‌های کهن ایرانی دوباره رونق پیدا کرد. نقالی شاهنامه پدید آمد که به دستورشاه عباس برای این امر قهوه خانه شاهی را بنا کردند. شاهان صفوی نیز برای خود از القاب دوران پادشاهی‌های کیانی استفاده کردند. چنان که در اسناد آن دوران، پاپ در نامه خود به شاه عباس اول از او به عنوان خسروان ایران نام می‌برد. با این اقدامات، جامعه‌ی ایرانِ عصر صفوی خود را به عنوان مسلمانِ شیعه‌ی ایرانی معرفی کردند و دوباره دارای هویت مستقلی شدند . که یک هویت دینی _ ملی بود. اما مسأله دیگری که وجود داشت، مسأله زبان بود. شاردن در سیاحت نامه خود می‌گوید که در جامعه صفوی ایرانی، سه زبان وجود دارد: فارسی، ترکی و عربی زبان فارسی که زبان اکثر مردم جامعه و زبان شعر و ادبیات بود... زبان عربی که زبان دینی و مذهبی بود... و زبان ترکی که زبان سیاسی و درباری و لشکری بود... نکته‌ی مهمی که وجود داشت این است که این زبان‌ها هیچ کدام مانع یکدیگر نبودند و هر کدام نقش خود را داشتند ولیکن هر سه، زبان مکاتبات دربار بود. مشاهده این مطلب در وبسایت گفتمان حکمت: https://ghekmat.ir/safavids-and-iranian-identity/ @Gofteman_Hekmat

پهلوی و وندالیسمِ فرهنگی 🎥 ببینید آنچه پهلوی تخریب کرد/ ولی انق‍.لاب اسلامی احیاء کرد...! پ.ن: براساس اصل ۱۵ قانون اساسی زبان مادری زبان و خطِ رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبان‌های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آن‌ها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است. ✍️ پژوهشگر: احسان کلجاهی @Gofteman_Hekmat

وندالیسم در ادبیات علمی معاصر به معنای تخریب اموال عمومی است و منظور از وندالیسم فرهنگی، تخریب عمدی و خصمانه‌ی فرهنگی می‌باشد. بی تردید، حکومت پهلوی را باید بنیان‌گذارِ وندالیسمِ فرهنگی در ایران نامید چرا که قبل از آن هیچ حکومتی، حتی در بدترین و هولناک‌ترین حملات نظامی و اشغال خاک کشور، دست به این جنایت بزرگ نزدند. حکومت پهلوی بر یک مانیفست هولناک مبتنی بود. آن ها به جای دولت_کشور سازی درپی ایجاد یک دولت_ملت بودند و برای رسیدن به این امر مجبور بودند فرهنگ‌های غیر فارس را قلع و قمع کنند، گویی یک دیوانه بخواهد تمام گونه‌های گیاهی یک جنگل را قطع کند تا فقط به یک نوعِ آن اصالت بخشد. تُرک‌های ایران بیشترین صدمه را از این نسل کشی فرهنگی تمام عیار متحمل شدند. با وقوع انقلاب اسلامی و سقوط پهلوی، نفسی تازه به فرهنگ قومی و هویت قومی بخشیده شد. نمونه این امر را نیز در گنجانده شدن اصل ۱۵ در قانون اساسی می‌توان مشاهده کرد. مشاهده این مطلب در وبسایت گفتمان حکمت: https://ghekmat.ir/pahlavi-vandalism/ @Gofteman_Hekmat