حرف بزن،
بغضِ مرا باز كن
دير زمانى‌ست
كه بارانى‌ام...!
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
نمی‌دانم چرا؟ اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم
تن یخ کرده، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم، تو را وقتی که می‌بینم
تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟
نباشی تو اگر، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
گاهی چنان بدم که مبادا ببینی ام
حتــی اگـــر به خلوت رویــا ببینی ام
من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست
بر ایــن گمـــان مباش کـه زیبا ببینی ام
شاعر شنیدنی ست ولی میل،میل توست
آمــاده_ای کـه بشنـــوی ام یاببینی ام
این واژه ها صراحت ِ تنهایـی من اند
با این همه مخـواه که تنها ببینی ام
مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی
بی خویش در سماع غزل ها ببینی ام
یک قطره ام و گاه چنان موج می زنم
در خود کــه ناگزیــری دریـــا ببینی ام
شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست
امـــا تــو با چـــراغ بیـــا تـــــا ببینی ام
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
نمی‌دانم چرا؟ اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم
تن یخ کرده، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم، تو را وقتی که می‌بینم
تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟
نباشی تو اگر، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
از نگاه روی تو، دل سیر می‌گردد مگر
آخر آدم با تو باشد، پیر می‌گردد مگر
با نگاهی قلب من را کرده‌ای مالِ خودت
شهر با یک حمله‌ای تسخیر می‌گردد مگر
لحظه‌ی دیدارِ عکست نیز خشکم میزند
بی طناب، این دست و پا زنجیر می‌گردد مگر
عاشقم باشی نباشی، سرد باشی یا که گرم
حس عاشق لحظه‌ای تغییر می‌گردد مگر
در میان حس من، هر واژه عاجز مانده است
آتش دل با سخن تعبیر می‌گردد مگر...!!!
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
گاهی میان دیده و دل جنگ می شود
گاهی غزل برای تو دلتنگ می شود
گاهی دو کوچه فاصله خانه های ماست
اما همین دو کوچه دو فرسنگ می شود
گاهی برای رفتن تو گریه می کنم
هق هق، ترانه و ...نفس، آهنگ می شود
گاهی تمام هر چه که اسمش غرور بود
می ریزد و نتیجه آن ننگ می شود
گاهی میان خلوت افکار خسته ام
شیطان به دست تیره ی تو رنگ می شود
از اینکه عاشقانه تو را می پرستم و ...
از اینکه ظالمانه، ...دلت سنگ می شود
از اینکه باز هم دل من را ربوده ای
گاهی دلم برای خودم ...تنگ می شود
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
نمی‌دانم چرا؟ اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم
تن یخ کرده، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم، تو را وقتی که می‌بینم
تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟
نباشی تو اگر، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
امشب غزل! مرا به هوایی دگر ببر
تا هر کجا که می‌بردت بال و پر ببر
تا ناکجا ببر که هنوزم نبرده‌ای
این بارم از زمین و زمان دورتر ببر
اینجا برای گم شدن از خویش کوچک است
جایی که گم شوم دگر از هر نظر ببر
آرامشی دوباره مرا رنج می‌دهد
مگذار در عذابم و سوی خطر ببر
دارد دهان زخم دلم بسته می‌شود
بازش به میهمانی آن نیشتر ببر
خود را غزل، به بال تو دیگر سپرده‌ام
هرجا که دوست داری‌ام امشب ببر ببر
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
از زندگی، از این همه تکرار خسته‌ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته‌ام
دلگیرم از ستاره و آزرده‌ام زِ ماه
امشب دگر زِ هر که و هر کار خسته‌ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می‌کشم
آخ ... کزین حصار دل آزار خسته‌ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته‌ام
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...
از خود که بی‌شکیبم و بی‌یار خسته‌ام
تنها و دل گرفته و بیزار و بی‌امید...
از حال من مپرس که بسیار خسته‌ام
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من، نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می‌نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزل‌های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی تو را کنار خود احساس می‌کنم
اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است ...؟!
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
نمی‌دانم چرا؟ اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم
تن یخ کرده، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم، تو را وقتی که می‌بینم
تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟
نباشی تو اگر، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
از هرچه هست و نيست گذشتم, ولی هنوز
در مرز چشم‌های تو گيرم، فقط همين
با ديدنت زبانِ دلم بند آمده‌ست
شاعر شدم که لال نميرم فقط همين!
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار بادیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
با همهٔ بی سر و سامانی‌ام
باز به دنبال پریشانی‌ام
طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی‌ام
آمده‌ام بلکه نگاهم کنی
عاشق آن لحظهٔ توفانی‌ام
دلخوش گرمای کسی نیستم
آماده‌ام تا تو بسوزانی‌ام
آمده‌ام با عطش سال‌ها
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام
ماهی برگشته ز دریا شدم
تا که بگیری و بمیرانی‌ام
خوب‌ترین حادثه میدانمت
خوب‌ترین حادثه می دانی‌ام
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی‌ام
حرف بزن حرف بزن سال‌هاست
تشنهٔ یک صحبت طولانی‌ام
ها... به کجا می کشی‌ام خوب من؟
ها... نکشانی به پشیمانی‌ام
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
نمی‌دانم چرا؟ اما تو را هرجا که می‌بینم
کسی انگار می‌خواهد ز من، تا با تو بنشینم
تن یخ کرده، آتش را که می‌بیند چه می‌خواهد؟
همانی را که می‌خواهم، تو را وقتی که می‌بینم
تو تنها می‌توانی آخرین درمان من باشی
و بی شک دیگران بیهوده می‌جویند تسکینم
تو آن شعری که من جایی نمی‌خوانم، که می‌ترسم
به جانت چشم زخم آید چو می‌گویند تحسینم
زبانم لال! اگر روزی نباشی، من چه خواهم کرد؟
چه خواهد رفت آیا بر من و دنیای رنگینم؟
نباشی تو اگر، ناباوران عشق می‌بینند
که این من، این منِ آرام، در مردن به جز اینم
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
از زندگی، از این همه تکرار خسته‌ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته‌ام
دلگیرم از ستاره و آزرده‌ام زِ ماه
امشب دگر زِ هر که و هر کار خسته‌ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می‌کشم
آخ ... کزین حصار دل آزار خسته‌ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته‌ام
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...
از خود که بی‌شکیبم و بی‌یار خسته‌ام
تنها و دل گرفته و بیزار و بی‌امید...
از حال من مپرس که بسیار خسته ام
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار بادیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
با پایِ دل قدم زدن آن هم كنارِ تو
باشد كه خستگی بشود شرمسارِ تو
در دفترِ هميشه‌ی من ثبت می‌شود
اين لحظه‌ها عزيزترين يادگارِ تو
از هرطرف نرفته به بُن‌بست می‌رویم
لعنت به روزگارِ من و روزگارِ تو
تا دست هيچ‌كس نرسد تا ابد به من
می‌خواستم كه گُم بشوم در حصارِ تو
احساس می‌كنم كه جدايم نموده‌اند
همچون شهابِ سوخته‌ای از مدار تو
آن كوپه‌ی تُهی منم، آری كه مانده‌ام
خالی‌تر از هميشه و در انتظارِ تو
اين سوتِ آخر است و غريبانه می‌رود
تنهاترين مسافرِ تو از ديارِ تو
هرچند مثل آينه هر لحظه فاش‌تر
هشدار می‌دهد به خزانم، بهارِ تو
اما در اين زمانه عُسرت، مسِ مرا
ترسم كه اشتباه بسنجد عيارِ تو
#محمدعلى_بهمنى
@golchine_sher
با پای دل قدم زدن آن هم کنار تو
باشد که خستگی بشود شرمسار تو
در دفتر همیشهٔ من ثبت می‌شود
این لحظه‌ها، عزیزترین یادگار تو
تا دست هیچ کس نرسد تا ابد به من
می‌خواستم که گم بشوم در حصار تو
احساس می‌کنم که جدایم نموده‌اند
همچون شهاب سوخته‌ای از مدار تو
آن کوپهٔ تهی منم آری که مانده‌ام
خالی‌تر از همیشه و در انتظار تو
این سوت آخر است و غریبانه می‌رود
تنهاترین مسافر تو از دیار تو
هر چند مثل آینه هر لحظه فاش‌تر
هشدار می‌دهد به خزانم بهار تو
اما در این زمانه عسرت مس مرا
ترسم که اشتباه بسنجد عیار تو
از هر طرف نرفته به بن بست می‌رسیم
نفرین به روزگار من و روزگار تو
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
قطره قطره اگر چه آب شدیم
ابر بودیم و آفتاب شدیم
ساخت ما را همو که می پنداشت
به یکی جرعه اش خراب شدیم
هی مترسک کلاه را بردار
ما کلاغان دگر عقاب شدیم
ما از آن سودن و نیاسودن
سنگ زیرین آسیاب شدیم
گوش کن ما خروش و خشم تو را
همچنان کوه بازتاب شدیم
اینک این تو که چهره می پوشی
اینک این ما که بی نقاب شدیم
ما که ای زندگی به خاموشی
هر سوال تو را جواب شدیم
دیگر از جان ما چه می خواهی ؟
ما که با مرگ بی حساب شدیم
#محمدعلی_بهمنی شاعر و غزل‌سرای ایرانی زاده‌ی۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در دزفول بود . نخستین شعر بهمنی در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت،در مطبوعات به چاپ رسید .
وی روز جمعه ۹ شهریور ۱۴۰۳ در سن ۸۲ سالگی در تهران درگذشت .
یادش ماندگار 🏴
@arayehha
@golchine_sher
خواندی به استعاره که شاعر شنیدنی است
شعری بخوان دوباره که شاعر شنیدنی است
شعری بخوان برادر دریا که مانده ایم
چون موج در کناره که شاعر شنیدنی است
شاعر شنیدنی است ولی میل میل توست
ما هیچ ما نظاره که شاعر شنیدنی است
فانوس را بگیر و بخوان از غم غزل
شب های بی ستاره که شاعر شنیدنی است
تو زنده ای هنوز و غزل فکر می کنی
شعری بخوان دوباره که شاعر شنیدنی است
#علی_اصغر_شیری
#عضوکانال
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
هدایت شده از رباعی_تک بیت
هوای بی تو پریدن نداشتم، آری
بهانه بود همیشه شکسته بالی من...
#محمدعلی_بهمنی
@robaiiyat_takbait
امشب غزل! مرا به هوایی دگر ببر
تا هرکجا که می‌بردت بال و پر ببر
تا ناکجا ببر که هنوزم نبرده‌ای
این بارم از زمین و زمان دورتر ببر
اینجا برای گم‌شدن از خویش کوچک است
جایی که گم شوم دگر از هر نظر ببر
آرامشی دوباره مرا رنج می‌دهد
مگذار در عذابم و سوی خطر ببر
دارد دهان زخم دلم بسته می‌شود
بازش به میهمانی آن نیشتر ببر
خود را غزل، به بال تو دیگر سپرده‌ام
هرجا که دوست داری‌ام امشب ببر ببر
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher
تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار بادیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب
#محمدعلی_بهمنی
@golchine_sher