✨﷽✨ ✅اینكه حضرت زهرا (س) الگوی حضرت مهدی (عج) است، یعنی چه؟ امام زمان (عج) در توقیعی به خط مبارك خود، بعد از دعا برای عافیت شیعیان از ضلالت و فتنه‌ها و درخواست روح یقین و عاقبت به خیری آنها و تذكر به اموری چند می‌فرماید: «و فی ابنة رسول اللَّه (ص) لی أسوة حسنة» فاطمه دختر رسول خدا (ص) برای من اسوه و الگویی نیكوست. در اینكه حضرت مهدی (عج)، كدام گفتار یا رفتار حضرت فاطمه (س) را سرمشق خویش قرار داده‌اند، احتمالات فراوانی بیان شده است كه در این جا به سه مورد آن اشاره می‌كنیم: ۱ - حضرت زهرا (س) تا پایان عمر شریفش با هیچ حاكم ظالمی بیعت نكرد. حضرت مهدی (عج) هم بیعت هیچ سلطان ستمگری را بر گردن ندارد. ۲ - شأن صدور این نامه این است كه برخی از شیعیان، امامت ایشان را نپذیرفتند. حضرت در جواب عملكرد آنها فرمود: اگر می‌توانستم و مجاز بودم آن چنان می‌كردم كه حق بر شما آشكار گردد به گونه‌ای كه هیچ شكی بر شما باقی نماند، ولی مقتدای من حضرت زهرا (س) است. ایشان با اینكه حق حكومت از حضرت علی (ع) سلب شد، هیچ‌گاه برای بازگرداندن خلافت، از اسباب غیرعادی استفاده نكرد، من نیز از ایشان پیروی می‌كنم و برای احقاق حقّم در این دوران، راه‌های غیرعادی را نمی‌پیمایم. ۳ - حضرت در پاسخ نامه فرموده‌اند: اگر علاقه و اشتیاق ما به هدایت و دستگیری از شما نبود به سبب ظلم‌هایی كه دیده‌ایم، از شما مردمان روی گردان می‌شدیم. امام، با اشاره به حضرت زهرا (س) می‌خواهد بفرماید: همان طوری كه دشمنان به حضرت زهرا (س) آزار و اذیت روا داشتند و سكوتی كه مسلمانان پیشه كردند، هیچ كدام سبب نشد كه ایشان از دعا برای مسلمانان دست بكشند، بلكه دیگران را بر خود مقدم می‌داشتند، من نیز این ظلم‌ها و انكارها را تحمل می‌كنم و از دل‌سوزی و دعا و راهنمایی و... برای شما چیزی فرو نمی‌گذارم.

اذان میگویند

۞﷽۞ در خلوتمان با خدا، تضرّعاتمان، توبه‌مان، نمازهایمان، عباداتمان، مخصوصاً "در" دعای شریف: «عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ».. اینها را بخوانیم از خدا بخواهیم برساند صاحب کار را، با او باشیم؛ حالا اگر رساند که رساند؛ اگر نرساند، دور نرویم از او؛ از رضای او دور نرویم؛ او می‌بیند، او می‌داند؛ حرف‌هایی که ما به همدیگر می‌زنیم را او جلوتر "می‌شنود": «عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرَة وَ أُذُنُهُ الْوَاعِيَة».. "امام" چشم بینای خدا و گوش شنوای الهی است؛ او جلوتر از ما، حرف همدیگر را می‌شنود؛ بلکه خودمان که حرف می‌زنیم؛ این صدا که از لب به گوش می‌آید فاصله‌ای دارد؛ او جلوتر از این فاصله حرف خودمان را می‌شنود؛ "زودتر" از خودمان؛ کلام خودمان را "می‌شنود"؛ آنوقت ما می‌توانیم کاری کنیم که او نفهمد؟! می‌توانیم کاری کنیم که او نداند؟! نمی‌توانیم اعمال خودمان را از خدا مخفی کنیم؛ "او" قادر است؛ ناظر است، علیم است، حکیم است؛ تا با او نسازیم، کارمان درست نمی‌شود؛ حالا چه کار کنیم؟ خودمان از خودمان بترسیم؛ فضلاً از دیگران "چه رسد به دیگران"؛ خودمان از خودمان در حفاظ باشیم؛ خوب و به‌قاعده ملتفت "و متوجّه" باشیم که از "طرف" خودمان اِغوا نشویم؛ از خودمان تهدید نشویم؛ از خودمان تطمیع نشویم؛ وقتی که همۀ این مطالب احراز شد؛ بین خودمان و خدا در خلوت‌ها؛ از تضرّعات و از انابه و از توبه و از طلب توفیق به توبه دست برنداریم.. 《«توصیه به خواندن دعای عظم‌البلاء و انجام توبه و انابه»؛استاد محمّد تقی بهجت فومنی "قدس‌سرّه"》

مشکل از منه که با کسایی که دوسشون دارم به قدری مهربون رفتار میکنم که فکر میکنن احمقم و باعث میشه دلشونو بزنم.

میخاسم تو دلت برج بسازم ولی شهرداری اومد گفت این مکان عمومیه!

کسی که قراره بره دویدن یادش بده

دوست داشتن وقت گذاشتنه،نه پر کردن وقت های خالی.