اذان میگویند

۞﷽۞ در خلوتمان با خدا، تضرّعاتمان، توبه‌مان، نمازهایمان، عباداتمان، مخصوصاً "در" دعای شریف: «عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ».. اینها را بخوانیم از خدا بخواهیم برساند صاحب کار را، با او باشیم؛ حالا اگر رساند که رساند؛ اگر نرساند، دور نرویم از او؛ از رضای او دور نرویم؛ او می‌بیند، او می‌داند؛ حرف‌هایی که ما به همدیگر می‌زنیم را او جلوتر "می‌شنود": «عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرَة وَ أُذُنُهُ الْوَاعِيَة».. "امام" چشم بینای خدا و گوش شنوای الهی است؛ او جلوتر از ما، حرف همدیگر را می‌شنود؛ بلکه خودمان که حرف می‌زنیم؛ این صدا که از لب به گوش می‌آید فاصله‌ای دارد؛ او جلوتر از این فاصله حرف خودمان را می‌شنود؛ "زودتر" از خودمان؛ کلام خودمان را "می‌شنود"؛ آنوقت ما می‌توانیم کاری کنیم که او نفهمد؟! می‌توانیم کاری کنیم که او نداند؟! نمی‌توانیم اعمال خودمان را از خدا مخفی کنیم؛ "او" قادر است؛ ناظر است، علیم است، حکیم است؛ تا با او نسازیم، کارمان درست نمی‌شود؛ حالا چه کار کنیم؟ خودمان از خودمان بترسیم؛ فضلاً از دیگران "چه رسد به دیگران"؛ خودمان از خودمان در حفاظ باشیم؛ خوب و به‌قاعده ملتفت "و متوجّه" باشیم که از "طرف" خودمان اِغوا نشویم؛ از خودمان تهدید نشویم؛ از خودمان تطمیع نشویم؛ وقتی که همۀ این مطالب احراز شد؛ بین خودمان و خدا در خلوت‌ها؛ از تضرّعات و از انابه و از توبه و از طلب توفیق به توبه دست برنداریم.. 《«توصیه به خواندن دعای عظم‌البلاء و انجام توبه و انابه»؛استاد محمّد تقی بهجت فومنی "قدس‌سرّه"》

مشکل از منه که با کسایی که دوسشون دارم به قدری مهربون رفتار میکنم که فکر میکنن احمقم و باعث میشه دلشونو بزنم.

میخاسم تو دلت برج بسازم ولی شهرداری اومد گفت این مکان عمومیه!

کسی که قراره بره دویدن یادش بده

دوست داشتن وقت گذاشتنه،نه پر کردن وقت های خالی.

هدفهایتان را روی کاغذ بنویسید میان مغز و دست شما اتفاق فوق العاده ای می افتد... وقتی قلم و کاغذی برمی دارید و هدفهایتان را مکتوب می کنید هم زمان قوانین انتظارات، جذابیت و همخوانی را فعال می سازید. به این باور می رسید که می توانید به هدفهای خود دست پیدا کنید. مکتوب کردن هدفها بر عزم و اراده شما می افزاید تا هر اقدامی را که برای دستیابی به هدفهایتان ضرورت دارد، انجام بدهید. وقتی هدفهایتان را مکتوب می کنید، با سرعتی معجزه آسا به آنچه می خواهید دست پیدا می کنید. با نوشتن هدفهایتان، احتمال دستیابی به آنها 10 برابر می شود به 1000 درصد می رسد. @golchintap

📝 نوشته‌ام را اینگونه آغاز کردم ما ادامه دادن با همدیگر را دوست داریم و ادامه دادم که دوست داشتن همدیگر یک چیز است و دوست داشتنِ ادامه دادن با همدیگر یک چیز دیگر. دوست داشتن به خودی خود لحظه‌ای و موقتی‌ست. خشم موقتی‌ست، نفرت موقتی‌ست. هیچکدام از این‌ها با دوام گره‌ نخورده‌ اند. اما اگر ادامه دادن با دیگری را‌ دوست داشته باشی انگار آغوش باز کرده‌ای برای تمام لذت‌ها و رنج‌های موقتی.‌ وقتی ادامه دادن با دیگری را دوست داشته باشی انگار به دوست داشتن دیگری اصالت و دوام بخشیده‌ای. اگر ادامه دادن با دیگری را دوست داشته باشی نمیگذاری غم‌ها و ناراحتی‌های موقت ریشه کنند و اگر ریشه کردند به فکر درمان خواهی بود. شاید بار اولی که همدیگر را دیدیم فکر نمی‌کردیم بار دومی وجود داشته باشد. اما ما ادامه دادن با همدیگر را دوست داشتیم و آرام آرام دانه‌ی دوست داشتن را آبیاری کردیم. ثمره‌ی ادامه دادن این شد که دوست داشتنمان حالا درخت شده. ما حالا باغبان شده‌ایم. دوست داشتن‌مان ثمر داده. علفهای خودروای مثل قهر و غم و حتی گاهی نفرت را با ریشه از خاک زندگی‌مان جدا می‌کنیم. این «علاقه به ادامه دادن» هر دوی ما را باغبان کرد. حالا که به اینجا رسیده‌ایم و در داشتن باغ شریک شده‌ایم، می‌خواهم اعتراف کنم که من بیش از تو در این ادامه دادن و شراکت سود کرده‌ام. من تو را بدست آورده‌ام. تویی که باغبانی، گُلی، سبزی، میوه‌ای، شیرینی، ترشی، مَلَسی، برگی، آبی و شکوفه‌‌ای‌. من برای دوست داشتنِ ادامه دادن با تو و برای دوست داشتنِ تو و برای داشتنِ تو و برای آمدنِ تو و برای بودنِ تو خدا را بسیار بسیار بسیار شکر میکنم...

فقط اینو برات فرستادم که بهت بگم من نیازی ندارم که هروز هزارتا نوتیف برام بیاد  همون یه نوتیفی که از تو میگیرم تو هر تایمی که باشه روزمو انقدر قشنگ میکنه که باعث میشه تا شب پر انرژی باشم و حالم خوب باشه.

بیا دوباره برای اولین بار حرف بزنیم.