﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۷۶ چند تقہ بہ در میخورد،همانطور ڪہ مقنعہ ام را در مے آورم میگویم:بفرمایید! نورا با دقت بہ چهرہ ام چشم مے دوزد:این چہ طرز برخورد ڪردنہ؟! مامان و بابا فڪر میڪردن‌ خوشحال میشے! مقنعہ را هم روے تخت مے اندازم:آرہ! فڪ ڪردن انقدر بچہ ام ڪہ با یہ موبایل و ڪامپیوتر بگم هادے،جانم بہ فدایت بیا! انگشت اشارہ اش را روے لب ها و بینے اش میگذارد:آروم! شانہ اے بالا مے اندازم و با حرص روپوش مدرسہ ام را در مے آورم،صداے مادرم مے آید:نورا! آیہ!‌ بیاید چاے و شیرڪاڪائوتون یخ ڪردا! نورا بہ جاے هر دویمان جواب میدهد:الان میایم مامان. سپس نگاهے بہ من مے اندازد و لبخند میزند:آخہ چرا حرص میخورے؟! روے تخت مے نشیند و ادامہ میدهد:اول سعے میڪنیم بابا رو راضے ڪنیم اگہ نشد... سریع آشفتہ میگویم:اگہ نشد چے؟! مُردد نگاهم میڪند و حرفش را میخورد. شروع میڪنم بہ خندیدن،افسار زندگے ام را دست تردیدها نمیدهم! _من ڪوتاہ بیا نیستم! چادر و مقنعہ ام را از روے تخت برمیدادم:حتے اگہ یڪے دوسال عقب بیوفتم سال بعد نرم دانشگاہ! در ڪمد را باز میڪنم و مشغول آویزان ڪردن لباس ها میشوم. نورا سعے دارد قانعم ڪند:منم اول طاها رو نمیخواستم! _ولے طاها تو رو میخواست! لبخند زیبایے بے اختیار لبانش را باز میڪند:آرہ! چند لحظہ غرق خاطرات چندماہ پیش میشود. دوبارہ میگویم:توام تو رفت و آمدا ازش خوشت اومد اما ما...یعنے من و هادے... با شیطنت نگاهم میڪند ادامہ نمیدهم،چرا باید با نام ڪوچڪ صدا بزنمش؟! سعے میڪنم این بار احتیاط ڪنم تا در لفظ "من و او" نشویم "ما"! جدا میڪنم خودم و او را از هم! _نہ من نہ آقاے عسگرے راضے بہ این ازدواج نیستیم. چهرہ ے زیباے دخترڪ چشم آبے جلوے چشمانم نقش میبندد. _اون دلش یہ جا دیگہ س! نورا فڪرے میڪند و میگوید:چے بگم؟! شاید اون دخترہ رو دوس دارہ بخاطرہ وضع ظاهریش و این چیزا خانوادش مخالفن. در ڪمد را میبندم و لب میزنم:شاید! حضورش را پشت سرم احساس میڪنم،دستانش را دور شڪمم حلقہ میڪند و فڪش را روے شانہ ام میگذارد و میگوید:حالا غصہ نخور،تا نورا رو دارے غم ندارے! چیزے نمیگویم،بین خشم و غصہ خوردن ماندہ ام! گونہ ام را میڪشد و ادامہ میدهد:من بمیرم براے حرص خوردنات فسقلے! لب میزنم:خدانڪنہ! اما انگار خدا آن لحظہ صدایم را نشنید... _خب دیگہ لوس بازے بسہ! بیا بریم. آرام میگویم:تو برو منم لباس عوض میڪنم میام. نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد:خب صبر میڪنم عوض ڪنے باهم بریم! سرم را بہ نشانہ تاسف تڪان میدهم و بلند میگویم:برو بیرون! بدون حرف از جایش تڪان نمیخورد،چند لحظہ صبر میڪنم تا برود اما انگار قصد رفتن ندارد. دستش را میگیرم و میڪشم،همانطور ڪہ بہ سمت در هلش میدهم میگوید:خب! نخوردمت ڪہ بگو میرم! _خب برو! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و در را مے بندد. بہ در تڪیہ میدهم و نفسم را آزاد میڪنم،چشمانم را مے بندم و در دل پنج صلوات میفرستم تا آرام شوم. سپس میخوانمش،بدون تشریفات! او اینجاست، ڪنارم نہ! در وجودم... درست در شاهرگم نبض مے زند. آرام نجوا میڪنم:سلام خدا! بے اختیار بغض گلویم را مے فشارد:نمیخوام گلہ ڪنم،نمیخوام بگم ڪاش تو یہ خانوادہ ے دیگہ بودم،نمیخوام بگم ڪاش حداقل بابام یڪے دیگہ بود. فقط میخوام بگم نذار ڪم بیارم،نذار با همہ ے این مشڪلات صبرم برہ و حتے یہ نگاہ چپ بہ بابام بندازم. سپس دستِ راستم را روے قلبم میگذارم،تپش هایش آرام شدہ برعڪس چند لحظہ پیش. تو آرام ڪنندہ ے دل هاے آشوبے پروردگارم. دستم را از روے قلبم بہ سمت گردنم میڪشم،روے شاهرگم توقف میڪنم و ادامہ میدهم:نذار یادم برہ تو اینجاییو همہ چیزو میبینے! و باز دو ڪلمہ ے آخر را تڪرار میڪنم براے قرص شدن دلم و تذڪر بہ خودم:همہ چیزو! انگار موجے از آرامش در روحم سرازیر میشود،خوب است ڪہ میدانے با تمام سختے ها #ڪسے هست. چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت ڪمد میروم،تعویض لباس را ڪمے طول میدهم تا خشمم ڪامل فرو ڪش ڪند. چند دقیقہ بعد وارد پذیرایے میشوم،بدون توجہ بہ موبایل و لپ تاپ ڪہ روے میز جا خوش ڪردہ اند روے مبل تڪ نفرہ مینشینم،دستم را براے برداشتن لیوان شیرڪاڪائو دراز میڪنم‌ ڪہ مادرم میگوید:انقدر زود اومدے سرد شد! بدہ یڪم گرمش ڪنم. لیوان را برمیدارم:نہ همینم خوبہ! جرعہ اے از چایش مینوشد و میگوید:انقدر شیرڪاڪائو میخورے فڪر ڪنم یہ قطرہ خونم تو بدنت نموندہ. متعجب و خندان از غرغرهاے مادرانہ اش میگویم:حالا بذار بخورم! اصلا خودت برام گرم ڪردے! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷