سخنی از گلستان سعدی [حکیم و نادانان] حکیمی که با جُهّال درافتد، توقّعِ عزّت ندارد و گر جاهلی، به زبان‌آوری، بر حکیمی غالب آید، عجب نیست؛ که سنگی است که گوهر همی‌شکنَد. نه عجب گر فرو رَوَد نفَسش عَندلیبی، غُراب، هم‌قفسش گر هنرمند از اوباش، جفایی بیند تا دل خویش، نیازارَد و دَر هم نشود سنگِ بدگوهر اگر کاسه‌ی زرّین بشکست قیمت سنگ نیفزاید و زَر، کم نشود نکات: حکیم: دانا، فرزانه. جُهّال: جمعِ جاهل، نادانان. عزّت: احترام. زبان‌آوری: اینجا: زبان‌بازی. گوهر: جواهر. فرو رفتنِ نفَس: کنایه از خاموش ماندن. عندلیب: بلبل. غراب: زاغ، کلاغ. اوباش: فرومایگان. تا: زِنهار، برحذر باشد. بدگوهر: بداصل. زر، کم نشود: قیمت طلا، کم نمی‌شود. 📚📚📚 کلیات سعدی، گلستان، باب هشتم: در آداب صحبت، ص ۱۸۱. #گلستان‌سعدی #حکیم‌و‌نادانان https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303