شاعری رَشحه، دختر هاتف اصفهانی📚📚 از هاتف اصفهانی، شاعر قرن دوازدهم و سیزدهم هجری، یک پسر و یک دختر به یادگار مانده است. پسر، نامش سید محمد و تخلصش سحاب و دیوانی در حدود پنج هزار بیت از او باقی مانده است. دختر هاتف، نامش بیگم و تخلصش رشحه، شوهر او علی‌اکبر هم، شاعر و نظیری تخلص داشته و پسرش هم میرزا احمد، کشته تخلصش بوده و تنها زنی است در ایران که خود، پدر، شوهر، فرزند و برادرش همه شاعر بوده‌اند. مقام شاعری رشحه، بسیار بلند و با لاله خاتون و مهری و مهستی، برابر است. بسی جای افسوس است که دیوان وی که حدود سه هزار بیت بوده، در دست نیست؛ وگر نه بهترین و بزرگترین دیوان یک زن شاعر ایرانی را اینک در دست داشتیم. در تذکره‌ی نقل مجلس اثر شاهزاده محمود میرزا، حدود صد بیت از اشعار او ثبت است. بیتهایی از رشحه: فلکِ کینه‌گرا، دوش به آهنگ جفا همه شب، پای فرو هشت به کاشانه‌ی ما گفتم: از بهر چه کار آمده‌ای؟ گفت که: جور گفتم: از بهر چه تقصیر بُوَد؟ گفت: وفا دیوان هاتف اصفهانی، ص ۲۳۲ و ۲۳۳. #هاتف_اصفهانی #رشحه_دختر_هاتف https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303