بزرگان ادبیات فارسی هاتف اصفهانی میر احمد اصفهانی که با تخلّص هاتف شهرت یافت، در نیمه‌ی اول قرن دوازدهم در اصفهان متولد شد. در جوانی، به تحصیل ریاضی و حکمت و طب پرداخت. در شعر ، در حلقه‌ی درس محمد‌نصیر اصفهانی و مشتاق اصفهانی، با صباحی و آذر بیگدلی و صهبا دوستی تمام یافت. هاتف در آخر عمر، در یک جا قرار نداشت و غالباً بین سه شهر اصفهان، قم و کاشان در سفر بود. او در سال ۱۱۸۷ در قم رحلت کرد و در همان شهر به خاک سپرده شد. از اشعار هاتف، دیوانی در دست است. یکی از ترجیع‌بندهای او، از شاهکارهای ادب فارسی است و بیشترین شهرتش نیز به خاطر همین ترجیع‌بند پنج‌بندی لطیف و عارفانه است. اینک بخشی از آن سروده: ای فدای تو هم دل و هم جان وی نثار رهت همین و همان... ناگهان از صَوامع ملکوت این حدیثم سروش گفت به گوش که یکی هست و هیچ نیست جز او وَحدَهُ لا اله الّا هو چشم دل باز کن که جان بینی آن چه نادیدنی است آن بینی... با یکی عشق ورز از دل و جان تا به عین الیقین عیان بینی که یکی هست و هیچ نیست جز او وحده لا اله الّا هو یار بی پرده از در و دیوار در تجلی است یا اولی الاَبصار... صوامع ملکوت: عبادتگاه‌های عرش‌نشینان. سروش: فرشته‌ی غیبی. اولی الابصار: صاحبان بصیرت و بینش. با تلخیص از یک فروغ رخ ساقی، ص ۱۹۳ - ۲۰۱. #هاتف_اصفهانی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

یک رباعی از هاتف اصفهانی ای خواجه که نان به زیردستان ندهی جان گیری و نان در عوض جان ندهی شرمت بادا که زیردستان ضعیف از بهر تو جان دهند و تو، نان ندهی دیوان هاتف اصفهانی، تصحیح وحید دستگردی، ص ۲۱۴. #هاتف_اصفهانی #جان #نان https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

شاعری رَشحه، دختر هاتف اصفهانی📚📚 از هاتف اصفهانی، شاعر قرن دوازدهم و سیزدهم هجری، یک پسر و یک دختر به یادگار مانده است. پسر، نامش سید محمد و تخلصش سحاب و دیوانی در حدود پنج هزار بیت از او باقی مانده است. دختر هاتف، نامش بیگم و تخلصش رشحه، شوهر او علی‌اکبر هم، شاعر و نظیری تخلص داشته و پسرش هم میرزا احمد، کشته تخلصش بوده و تنها زنی است در ایران که خود، پدر، شوهر، فرزند و برادرش همه شاعر بوده‌اند. مقام شاعری رشحه، بسیار بلند و با لاله خاتون و مهری و مهستی، برابر است. بسی جای افسوس است که دیوان وی که حدود سه هزار بیت بوده، در دست نیست؛ وگر نه بهترین و بزرگترین دیوان یک زن شاعر ایرانی را اینک در دست داشتیم. در تذکره‌ی نقل مجلس اثر شاهزاده محمود میرزا، حدود صد بیت از اشعار او ثبت است. بیتهایی از رشحه: فلکِ کینه‌گرا، دوش به آهنگ جفا همه شب، پای فرو هشت به کاشانه‌ی ما گفتم: از بهر چه کار آمده‌ای؟ گفت که: جور گفتم: از بهر چه تقصیر بُوَد؟ گفت: وفا دیوان هاتف اصفهانی، ص ۲۳۲ و ۲۳۳. #هاتف_اصفهانی #رشحه_دختر_هاتف https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

بزرگان ادبیات فارسی 🌹🌹🌹 هاتف اصفهانی میر احمد اصفهانی که با تخلّص هاتف شهرت یافت، در نیمه‌ی اول قرن دوازدهم در اصفهان متولد شد. در جوانی، به تحصیل ریاضی و حکمت و طب پرداخت. در شعر، در حلقه‌ی درس محمد‌نصیر اصفهانی و مشتاق اصفهانی، با صباحی و آذر بیگدلی و صهبا دوستی تمام یافت. هاتف در آخر عمر، در یک جا قرار نداشت و غالباً بین سه شهر اصفهان، قم و کاشان در سفر بود. او در سال ۱۱۸۷ در قم رحلت کرد و در همان شهر به خاک سپرده شد. از اشعار هاتف، دیوانی در دست است. یکی از ترجیع‌بندهای او، از شاهکارهای ادب فارسی است و بیشترین شهرتش نیز به خاطر همین ترجیع‌بند پنج‌بندی لطیف و عارفانه است. اینک بخشی از آن سروده: ای فدای تو هم دل و هم جان وی نثار رهت همین و همان... ناگهان از صَوامع ملکوت این حدیثم سروش گفت به گوش که یکی هست و هیچ نیست جز او وَحدَهُ لا الهَ الّا هو چشم دل باز کن که جان بینی آن چه نادیدنی است، آن بینی... با یکی عشق ورز از دل و جان تا به عین الیقین عیان بینی که یکی هست و هیچ نیست جز او وحده لا اله الّا هو یار بی پرده از در و دیوار در تجلی است یا اولی الاَبصار... صوامع ملکوت: عبادتگاه‌های عرش‌نشینان. سروش: فرشته‌ی غیبی. اولی الابصار: صاحبان بصیرت و بینش. با تلخیص از یک فروغ رخ ساقی، دکتر برزگر خالقی و دکتر امیری، ص ۱۹۳ - ۲۰۱. #بزرگان‌ادبیات‌فارسی #هاتف_اصفهانی #بازنشر https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303