حکایتی از گلستان سعدی یافتن مروارید در بیابان اَعرابی را دیدم در حلقه‌ی جوهریان بصره که حکایت همی‌کرد که: وقتی، در بیابانی راه گم کرده بودم و از زاد معنی چیزی با من نمانده بود و دل بر هلاک نهاده که همی ناگاه، کیسه‌ای یافتم پر مروارید. هرگز آن ذوق و شادی فراموش نکنم که پنداشتم گندمِ بِریان است؛ باز آن تلخی و نومیدی که معلوم کردن که مروارید است. در بیابانِ خشک و ریگِ روان تشنه را در دهان، چه دُر، چه صدف مردِ بی‌توشه کاوفتاد از پای بر کمربند او، چه زر چه خَزَف لغات: اعرابی: عرب‌. حلقه: گروه، دسته. جوهریان: جواهرفروشان. زاد: توشه، آذوقه. دل بر هلاک نهادن: مرگ خود را نزدیک دیدن. بریان: برشته. دُر: مروارید. خزف: مهره‌ی بی‌ارزش. کلیات سعدی، گلستان، ص ۱۰۶، باب سوم در فضیلت قناعت. #گلستان‌سعدی #مروارید‌در‌بیابان https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303