قرآن ترجمه المیزان سوره 22 سوره مبارکه الحج صفحه 333 ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ يُحْيِي الْمَوْتَىٰ وَأَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (6) اين [قدرت نمايى] بدان سبب است که خدا خود حقّ است و اين که او مردگان را زنده مى کند و اين که او بر هر چيزى توانا است. (6) وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لَا رَيْبَ فِيهَا وَأَنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ (7) و اين که قيامت آمدنى است و شکّى در آن نيست و اين که خدا آنان را که در قبرها هستند برمى انگيزد. (7) وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يُجَادِلُ فِي اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا كِتَابٍ مُنِيرٍ (8) و بعضى از مردمند که بى هيچ علمى يا هدايتى يا کتابى روشنگر، درباره خدا مجادله مى کنند، (8) ثَانِيَ عِطْفِهِ لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۖ لَهُ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ ۖ وَنُذِيقُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَذَابَ الْحَرِيقِ (9) [آن هم] در حال کبر و غرور، تا [مردم را ]از راه خدا گمراه کنند; براى آنان در دنيا رسوايى [بزرگى ]خواهد بود و روز قيامت، عذاب [آتش] سوزان را به آنها مى چشانيم. (9) ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ يَدَاكَ وَأَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ (10) اين به سبب اعمالى است که پيش فرستاده ايد، و بدان جهت است که خدا [به عدالت عمل مى کند و ]درباره بندگان، ستم پيشه نيست. (10) وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَىٰ حَرْفٍ ۖ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ ۖ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ (11) و بعضى از مردمند که عبادت خدا را يکسويه [و براساس سود مادّى] انجام مى دهند; پس اگر خيرى به آنان برسد به آن آرامش مى يابند، و اگر بلايى به ايشان برسد عقبگرد مى کنند. دنيا و آخرت را از دست داده اند; اين است آن خسارت آشکار. (11) يَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَضُرُّهُ وَمَا لَا يَنْفَعُهُ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (12) بجز خدا چيزى را مى خوانند که نه به آنان زيان مى رساند و نه سودشان مى دهد; اين است آن گمراهىِ دور [از راه مستقيم]. (12) يَدْعُو لَمَنْ ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِنْ نَفْعِهِ ۚ لَبِئْسَ الْمَوْلَىٰ وَلَبِئْسَ الْعَشِيرُ (13) [بلکه] کسى را مى خوانند که زيانش نزديک تر از سود او است; چه بد ياورى و چه بد همدمى است! (13) إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ (14) همانا خدا کسانى را که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده اند در باغ هايى داخل مى کند که از پايين آنها نهرها جارى است; بى شک خدا آنچه را اراده کند انجام مى دهد. (14) مَنْ كَانَ يَظُنُّ أَنْ لَنْ يَنْصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ مَا يَغِيظُ (15) کسى که همواره مى پندارد خدا [به او توجّهى ندارد و] هرگز در دنيا و آخرت ياريش نخواهد کرد [و از اين رو نااميد و خشمگين شده است ]بايد ريسمانى به بالا بکشد و خود را حلق آويز کند و ببيند آيا حيله اش آنچه را که موجب خشم او شده است از بين مى برد؟ (15) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۳۳🌷 ایمانی بر لبه‏ ی پرتگاه: بر اساس تعلیمات اسلام، هر کس که شهادتین یعنی دو جمله ی «اَشهَدُ اَنَّ لا اِلّْهَ اِلا الله وَ اَشهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً رَسولُ الله» را بگوید و به یگانگی خدا و نبوّت حضرت محمّد(ص) اقرار کند، در قلمرو اسلام وارد شده، مسلمان شمرده می شود؛ امّا این اقرار زبانی، پایین ترین مرحله‏ ی ایمان است و تا ایمان حقیقی، فاصله‏ ی زیادی دارد؛ زیرا ممکن است شخصی که به زبان اظهار اسلام می کند، در دل هیچ اعتقادی به آن نداشته باشد و در عمل، از بسیاری از دستورهای آن سرپیچی کند. تاریخ، نام و خاطره‏ ی بسیاری از مسلمانان ظاهری را به حافظه‏ ی خویش سپرده است؛ کسانی که در لباس اسلام، به هر گناه و جنایتی دست می زدند و خود را مسلمان معرفی می کردند؛ در حالی که ایمان حقیقی، ایمانی است که در دل و جان انسان نفوذ کرده و با روح و روان او آمیخته باشد؛ چنان که انسان حاضر نباشد آن را با هیچ چیز دیگری معاوضه کند؛ همان طور که حاضر نیست قلب و مغزش را با چیز دیگری معاوضه کند. خداوند در آیه‏ی 14سوره‏ ی حجرات، از برخی از بیابان نشینانِ به ظاهر مسلمان سخن می گوید که در یکی از سال های قحط و خشک سالی وارد مدینه شدند و به امید دریافت کمکی از پیامبر(ص)، شهادتین را بر زبان جاری کردند و برای این اسلامِ زبانی، بر پیامبر(ص) منّت هم می گذاشتند. خدا به پیامبر(ص) خود فرمود که به این افراد بگوید: شما ایمان واقعی نیاورده اید؛ بلکه می توانید ادّعا کنید که اسلام آورده اید؛ زیرا هنوز ایمان در دل های شما وارد نشده و تنها به زبان هایتان جاری شده است . آیه‏ ی مورد بحث(11 حج) نیز به همین نکته اشاره کرده، می فرماید که برخی از مردم، محافظه کارانه دین دارند و همواره دین را در کنار منافع خویش می خواهند؛ مانند کسی که در کنار لشکر حرکت می کند و منتظر نتیجه‏ ی جنگ است؛ اگر پیروزی باشد، جلو می رود و غنیمت می خواهد، و اگر شکست باشد، پا به فرار می گذارد. وضعیّت افراد سست ایمان نیز همین گونه است؛ آنان تا زمانی دین را دوست دارند که منافعشان حفظ شود؛ ولی اگر زمانی دینداری با منافع مادّی شان موافق نباشد، پنهانی یا آشکارا آن را کنار می گذارند. این همان حقیقتی است که سرور آزادگان جهان، امام حسین(ع)، به آن اشاره کرده و فرموده است: «[بسیاری از] مردم، بردگان دنیا هستند و دین را با زبان هایشان مزمزه می کنند. تا زمانی که زندگی هایشان به خوبی جریان دارد، گرد دین می چرخند؛ امّا هنگامی که با سختی ها آزموده شوند، دینداران راستین اندک اند.» آری، این افراد که در زمان ما نیز کم نیستند به دین تنها از دریچه‏ ی منافع مادّی خود می نگرند و معیار حقّانیّت آن را روی آوردن دنیا به خویش می پندارند، و اگر روزی گرفتار مشکلات شوند، فریاد بر می آورند: مگر ما مسلمان نیستیم؟ پس چرا خدا ما را گرفتار کرده است؟! پیامبر گرامی ما چه زیبا فرموده است: نشانه های اسلامِ ظاهری، برای همه آشکار است؛ ولی جای ایمان، در قلب است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇

#صوت_تفسیر #صفحه_۳۳۳ سوره مبارکه #حج

فراز زیبایی از استاد طنطاوی 🥀

ازدوقاری بزرگ ودو دوست صمیمی