✨🍁✨🍁 🍁✨🍁 ✨🍁 🍁 #پارت53 تقریبا دانشگاه تق و لق شده بود. خیلی کم بچه ها سر کلاس هاحاضر می شدند، مگرسر کلاسِ استاد هایی که خیلی سخت گیر بودند و همان اول ترم خط و نشان هایشان راکشیده بودند. برای بعضی استادهای سخت گیری که روی یادگیری دانشجوها تعصب داشتند، اهمیت ویژه ایی قائل بودم. وقتی سرکلاس این جوراستادها می نشستم که تعصب وسختگیری بی مورد نداشتند، ولی چیزی راسرسری نمی گرفتند و کارشان باحساب وکتاب بودتاحقی ازدانشجویی ضایع نشودحس خوبی پیدامی کردم وباخودم می گفتم کاش این استاد یک نماینده‌ی مجلس بود، تابرای مشکلات مردم هم اینقدر وجدان و تعصب خرج می‌کرد. من هم می‌توانستم بعضی روزها دانشگاه نروم، ولی انگار یک نیرویی اجازه نمی داد خانه بمانم. نیرویی که به امید دیدن کسی مرا به دانشگاه می‌کشاند. روز تولدم مادر، خانواده‌ی خاله و دایی را هم دعوت کرده بود و کلی به همه خوش گذشت. آن روز نمی دانم این فکر چرا رهایم نمی کرد ، که ممکن است آرش پیام بدهد و تولدم را تبریک بگوید. به خاطر همین فکر بچه‌گانه، چند بار گوشی‌ام را چک کردم. دفعه،ی آخر، پیامی از آقای معصومی امد. بازش کردم. نوشته بود: «باور کن ماه هاست زیباترین جملات را برای امروز کنار می گذارم ، امشب اما همه ی جملات فرار کرده‌اند همین طور بی وزن وبی هوا بگویم ... تولدت مبارک.» با خواندنش زل زدم به نوشته ها و بغض گلویم را گرفت. انگار این پیام را از کس دیگری توقع داشتم و حالا یک جورایی جا خورده بودم. سعیده که بی هواوارداتاق شد، وقتی حال مرا دید، نگاهی به گوشی‌ام انداخت که هنوز روشن بود. متن را خواند و تعجب زده گفت: – الان از خوشحالی اینطوری شدی یا ناراحتی؟ وقتی سکوتم را دید ادامه داد: –اونوقت این از کجا تاریخ تولد تو رو می دونه؟ در پاهایم احساس ضعف می کردم، گوشی را خاموش کردم وزیرتخت انداختمش تادیگرنبینمش. خودم هم نشستم روی تخت و سرم راتوی دستهایم گرفتم. سعیده که از کارهای من هاج و واج مانده بود گفت: –توچته راحیل؟ منتظر پیام کسی بودی؟ سرم را بلند کردم و بغضم راقورت دادم و گفتم: –یادته از رنج برات می گفتم؟ ــ خب. ــ الان برای من از رنج گذشته، شده شکنجه. کاش یه قرصی چیزی بود که آدم می خورد و همه چیز رو فراموش می کرد. کنارم نشست و سرم را روی سینه‌اش فشار داد و گفت: –راحیل باورم نمیشه تو این حرف هارو میزنی، فکر می کردم بی خیالترو قویتر از این حرف ها باشی. اینجوری که داغون میشی. آخه آرش از کجا باید روزتولد تو رو بدونه. خودم را کنار کشیدم و گفتم: – من قویم، یعنی باید باشم. فقط امروز این شیطونه بد جور واسه خودش ویراژ داد نتیجشم این شد. باید همون اول صبحی شاخش رو می شکوندم. لبهای سعیده کش امد و گفت: – آهان، این شد. حالا بگو ببینم قضیه ی ای پیام چی بود؟ اون از کجا می دونست... حرفش را بریدم و گفتم: –اون قبلا کادوش رو هم داده. بعد رفتم و از کمد جعبه ی گل رز رو آوردم که دیگر تقریباخشک شده بود. و پلاک زنجیر را هم نشانش دادم. وبرگرداندمش تا پشتش راهم ببیند. همانطور که با دهان باز نگاهشان می کردگفت: –چه با احساس! همین کارهارو کرده توقع تو رو برده بالا دیگه. بعد چشمکی زد و گفت: –ببینم تا حالا چیزی در مورد علاقش نگفته؟ ــ نه ــ چه محتاط؟ ــ یعنی تو فکر می کنی بهم علاقه داره؟ ــ اووووو چه جورم. ولی به خاطر شرایطی که داره شاید خودش رو در حد تو نمی دونه که بگه. ــ کاش شرایط بهتری داشت، چون معیارهای من رو داره. سعیده خنده ایی کردو گفت: –عزیزم مگه خودت همیشه نمیگی همه چی یه جا جمع نمیشه طبق خواسته‌ی ما، همیشه یه جاش می لنگه؟ خب اینم همونه دیگه. با صدای مادر که صدایمان می کرد، فوری وسایل را داخل کمد گذاشتم و ازاتاق بیرون رفتیم. وقتی وارد کلاس شدم با دیدن آرش گل از گلم شکفت، ولی زود خودم را جمع و جور کردم و رفتم همان ردیف جلو نشستم. خدارو شکر کردم که حالش خوب شده. با سارا و بهار و سعیدگرم حرف بود و متوجه‌ی من نشد. سوگند از ردیف عقب امد کنارم نشست وغر زد: –چقدر جا عوض می کنی بعد اشاره کرد به آرش وپرسید: – شنیدی چی می گفت؟ ــ نه ، من که الان رسیدم. ــ می گفت دلیل تصادفش این بوده که یکی از بچه های کلاس اعصابش رو خرد کرده، اونم دیگه سر کلاس نرفته و زده بیرون. با سرعت رانندگی کرده و باعث تصادف شده. بعد با حالت مسخره ایی گفت: –عزیزم جواب سلام بچه مردم رو بده نره بزنه خودش رو شل و پل کنه. هر دو از این حرف خندیدیم. با امدن استاد خندهایمان جمع شد و به پچ پچ تبدیل شد. ✍#به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور #ادامه‌دار ┄┅🌵••══••❣┅┄       •• @tame_sib •• ┄┅❣••══••🌵┅┄ 🍁 ✨🍁 🍁✨🍁 ✨🍁✨🍁

⚜🔱⚜🔱⚜🔱⚜🔱⚜🔱⚜🔱⚜🔱 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت53 چه خوب شد که مریم خانم آخرین لحظه شماره‌اش را به من داد. فوری با او تماس گرفتم و موضوع دیدن راستین و حرفهایی که بینمان رد و بدل شد را برایش توضیح دادم. خیلی خوشحال شد از این که در جریانش قرار دادم و تشکر کرد و گفت: –پس منم بهش میگم صدات کردم که جریان پسر بیتا خانم رو بهت بگم. فقط دلیل قایم شدنت رو چی بگم؟ نگاهی به اطرافم انداختم و گفتم: –بگید من خودم خواستم قایم بشم. ببخشید یه وقت اونجاها نباشه صداتون رو بشنوه. –نه، از پشت پنجره دیدم که رفت زیرزمین. با حرفش یخ کردم. –برای چی؟ –گاهی میره، اونجا کار انجام میده، البته کار که نه، سرگرمیه، برادرش دفعه‌ی پیش که امده بود چندتا براش شعر خطاطی کرده اینم با ابزار با اونا تابلو درست میکنه. یه اسمی داره، الان یادم نمیاد، البته تا حالا یه تابلو بیشتر نساخته اونم به دوستش رضا داده. میگه برای کسی درست می‌کنم که ارزش کارم رو بدونه. خواستم بپرسم تابلوئه دوم را برای چه کسی درست می‌کند ولی نپرسیدم. چه معنی دارد که بپرسم. جلوی در خانه که رسیدم امیر محسن را دیدم که از ماشین پدر پیاده شد. جلو رفتم و پرسیدم: –پس بابا کجا رفت؟ –سلام، تو کجا بودی؟ –دوباره تو سوال رو با سوال جواب دادی؟ امیر محسن عینک دودی‌اش را روی بینی‌اش جابه جا کرد و گفت: –خیر خواهر من، سوال رو با سلام جواب دادم. دستش را گرفتم تا کمکش کنم با هم وارد ساختمان شویم. –نیازی به کمک ندارم اُسوه، تمام پستی بلندیهای اینجا رو حفظم. دستش را رها کردم و به عصای سفیدش خیره شدم. –آره می‌دونم، تو همه چیز رو از حفظی، کوچه، خونه، رستوران، همه‌جا، حتی آدمها... وارد آپارتمان که شدیم گفت: –خیلی خب دیگه اغراق نکن. فکر کنم زودتر جواب سوالت رو بدم به نفعمه. بابا رفت واسه خواستگاری فردا میوه بخره. در را بستم و بی تفاوت گفتم: –از وقتی تو رستوران شام سرو نمی‌کنید خیلی خوب شده‌ها همدیگه رو بیشتر می‌بینیم. امیر محسن خندید. –گرچه کبابی ما بهش سرو و این چیزا نمیخوره، ولی راست میگی، به قول مامان جدیدا داخل سفرمون خلوت شده ولی دورش شلوغه. راستی یه منوی مخصوص نابیناها درست کردم که اونام بتونن... حرفش را بریدم. –اگه کبابیه دیگه منو میخواد چیکار؟ اخم تصنعی کرد. –کباب انواع نداره؟ البته شاید جوجه هم اضافه کنیم تو منو. عصایش را جمع کرد و مکثی کرد و ادامه داد: –می‌بینم که با شنیدن کلمه‌ی خواستگاری مثل همیشه عکس‌العملی از خودت نشون ندادی. ذوقی، هیجانی، خوشحالی چیزی... کنار گوشش گفتم؛ –دیگه وقتی خودشون تصمیم گرفتن و گفتن بیاد من چی بگم. –حالا چرا در گوشی حرف میزنی؟ کسی خونه که نیست. نگاهی به آشپزخانه انداختم. –پس مامان کو؟ رفته پیش دختر این همسایه بالایی واسه ماساژ، مثل این که گفته میگرنش رو میشه با ماساژ درمان کرد. بابا گفت بعد از خرید میره دنبالش. یادم آمد قرار بود برای یادگرفتن ماساژ صورت پیش ستاره بروم. –مگه مامان میگرنش دوباره عود کرده؟ –آره، می‌گفت از اون روز که تو خواستگارت رو رد کردی همش سر درد داره. –آخه من چه گناهی دارم؟ این مامانم همه چی رو میخواد بندازه گردن من. امیر محسن روی مبل نشست. –تو باید به مامان اینا هم حق بدی، اونا فکر می‌کنن تو داری اذیتشون می‌کنی، چون دلیل این که خواستگارت رو رد کردی رو بهشون نگفتی، اونا که علم غیب ندارن، خودت رو بزار جای اونا. کنارش نشستم. –یعنی اونا بچشون رو نمیشناسن؟ من که دیونه نیستم خواستگار به این خوبی رو رد کنم، حتما یه دلیلی دارم دیگه. امیر محسن خندید و گفت: –والا کم دیونه بازی درنمیاری. بعد بلند شد و به گوشه‌ی سالن رفت و در بین کتابهای داخل قفسه دنبال کتابی گشت. –تو این هفته باید برم مدرسه‌ی قدیمی براشون صحبت کنم. –سخنرانی؟ –اسمش سخنرانی نیست. بگو گفتگو. توام میتونی بیای، اولیا هم هستن. –اگه بعد‌از ظهر باشه، آره با صدف میاییم. –نه صبحه، صدف خانم که گفت هر ساعتی باشه میاد. با چشم‌های گرد شده گفتم: –خوب با هم هماهنگید ها، یه خبرم به ما می‌دادید. کتاب مورد نظرش را پیدا کرد. –خب زنگ زد قرار بزاره بریم با هم صحبت کنیم، گفتم این هفته وقت نمی‌کنم بعد از سالها مدرسه‌ی قدیمی خودم دعوتم کرده. نوچ نوچی کردم. –دنیا برعکس شده، اون پیگیر تو شده؟ #ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

‌❣ #الهام #پارت53 آخر شب دیگه به زور از دستشون در رفتم و اومدم خونه برای خوابیدن . چون قبلنا که نمیرفتم سرکار شب پیششون میموندم . ولی الان دیگه باید صبح زود بیدار میشدم و اصلا حسش نبود ! وقتی میخواستم بخوابم تازه یادم اومد که نگفتم حسام ما رو دیده ! دوست داشتم بدونم سانی در این مورد چی واسه گفتن داره ولی دیگه خیلی دیر وقت بود و برای زنگ زدن زیادی بد موقع . پس بیخیال شدم و گرفتم خوابیدم درسته که مشورت اون شبم نتونست کمکی کنه برای تصمیمی که میخواستم بگیرم و جوابی که پارسا منتظرش بود . ولی به هر حال باعث شد به قول دوستام گوشی دستم باشه ! 🔻فصل سوم زمان هیچ وقت منتظر تصمیمات ما نمیمونه و همیشه با بیشترین سرعت ممکن در حال گذره ! چند روز گذشت و من با اینکه جواب واضحی به پارسا ندادم اما تقریبا موافقتم توی حرکات و رفتارم کاملا هویدا بود . از تیپ هایی که حالا هر روز عوض میکردم ... لبخندهایی که بعد از شنیدن تعریف های پارسا در مورد خودم روی لبم مینشست ... اینکه جواب اس ام اس هاش رو میدادم ... همه و همه باعث شده بود تا پارسا به اونی که دلش میخواد که احتمالا همون دوستیه با من بود برسه ... گرچه خودمم کمتر از اون مشتاق نبودم انگار ! یک هفته از این دوستیه نسبتا آروم و بی دردسر میگذشت و خدا رو شکر توی شرکت هیچ برخورد خاصی پیش نیومده بود که محمودی یا حتی مسعود از ماجرا بویی ببرن . اون روز داشتیم توی اتاق پارسا در مورد یه هفته نامه که کار طراحیش رو به ما واگذار کرده بودند حرف میزدیم که زنگ دفتر رو زدند . محمودی طبق معمول ببخشیدی گفت و رفت تا در رو باز کنه . از فرصت استفاده کردم و شروع کردم انگشتام رو شکستن تا خستگیشون کم بشه . _آخه این حرکته ؟ انگشتات خراب میشه حالا مامان نبود گیر بده این شده بود فضول من ! دستام رو گذاشتم روی میز و هیچی نگفتم _قراره آخر هفته با بچه ها بریم دربند پایه ای ؟ سرم رو آوردم بالا ببینم با منه یا نه ! که دیدم داره منتظر نگاهم میکنه . _ من ؟! _خوب آره ! مگه کس دیگه ایم هست اینجا ؟ _ولی من نمیتونم بیام _چرا !؟ با ستاره و ایمان میخوایم بریم . اتفاقا ستاره خودش خیلی اصرار کرد که توام باشی نمیدونستم چجوری بپیچونمش همینجوری فکر نکرده گفتم _مرسی من خودم با ستاره حرف میزنم آخه جمعه مهمون داریم نمیتونم بیام !

#پارت53 رمان آنلاین #مثل_پیچک🌱 نویسنده #مرضیه_یگانه _ شما دکتر پورمهر رو دیدید؟ _نه دخترم... من ندیدم... ولی حرفهای ۲۵ تا پرستاری که فرستادیم رو شنیدم... که به یکی گفته، هیچی بلد نیستی... به یکی گفته تو زیادی خونسردی... به یکی دیگه گفته، تو به درد بیل زنی تو روستا میخوری... خلاصه روی هر کدومشون یه عیبی گذاشته. همون موقع بود که صدای بوق ماشینی توجه آقای صفایی را به خودش جلب کرد. با دیدن آرم ماشین جهاد سازندگی، که کنار اتاقک نگهبانی ایست کرده بود فوری گفتم : _ خودشه... دکتر مغربی گفتند ممکن است از طرف جهاد سازندگی بیان دارو ببرند برای روستا... همینه. آقای صفایی با دست به لیوان چای من اشاره کرد : _ دخترم تو چایی تو بخور تا من ببینم کیه. از اتاق نگهبانی بیرون رفت و با مرد جوانی که پشت فرمان نشسته بود صحبت کرد و دلم نیامد چای پررنگ فلاکس آقای صفایی را که با محبتی پدرانه برایم ریخته شده بود، رد کنم. چای را یک نفس سر کشیدم که آقای صفایی برگشت. زنجیر جلوی نگهبانی را انداخت و ماشین وارد محوطه بیمارستان شد. _بله از طرف روستا آمدند... بهشون گفتم که شما از طرف دکتر مغربی معرفی شدید... رفت تا داروها رو بار بزنه... وقتی برگشت باهاشون برو... ولی این حرفای من تو گوشت باشه... اخماتو بکن‌ در هم تا حساب کار این دکتر پور مهر دستش بیاد... مثل بقیه پرستارا اگه بخوای با خنده و شوخی بهش سلام کنی اونوقت باهات چپ میوفته. _تورو خدا اینجوری نگید آقای صفایی...... مگه این دکتر پور مهر میخواد چیکار کنه بنده خدا، که دارید اینجوری به من میگید. خندید : _هیچی بابا نترس ولش کن اصلا بیخودی میترسونمت... همون لحظه بود که برای دیدن دکتر پور مهر مشتاق شدم. هم مشتاق که چطور همچین دکتر سختگیری در آن روستای دور افتاده، دوام آورده بود وهم کنجکاو. اگر آنقدر بد اخلاق و عصبی بود، پس چطور توانسته بود، سالیان سال در آن روستا، پابه‌پای مردمان روستا و مشکلات‌شان زندگی کند. ماشین جهاد برگشت. جعبه های بزرگ دارو پشت نیسان بار زده شده بود. دسته ساکم را محکم تر در دستم گرفتم و بی اختیار زیر لب بسم الله ی گفتم که باعث خنده آقای صفایی شد. تا کنار ماشین همراهم امد. سوار ماشین که شدم، آقای صفایی رو به مرد جوان گفت: _دکتر مغربی خیلی سفارش این پرستار ما رو کردن... حواستون بهش باشه. مرد جوان سری تکان داد و آقای صفایی زنجیر جلوی نگهبانی را انداخت. ماشین حرکت کرد و من که انگار تازه داشتم با اضطرابی که هر لحظه در وجودم بیشتر شعله می‌کشید درگیر می‌شدم گفتم : 🌺رفتن به پارت اول👇🌺 https://eitaa.com/hadis_eshghe/18459 🖌 به قلم نویسنده محبوب #مرضیه_یگانه #کپی_رمان_حرام حتی بالینک کانال واسم نویسنده⛔️ 🦋✨کانال حدیث عشق✨🦋 🌸🍃• . • . • •┈┈••✾❣✾••┈┈• @hadis_eshghe •┈┈••✾❣✾••┈┈•