من پر کاه و غم عشق همسنگ کوه گران شد در زیر این بار اندوه و ای دل مگر می‌توان شد چون تیر با استقامت از قوس من بست قامت بی قامت آن قیامت قد چو تیرم کمان شد چون زعفران بود و چون نی در چشم چون ارغوانم رخسار من ارغوانی بالای من ارغوان شد تا شد غمش هاله دل بر مه رسد ناله دل دل رفت و دنباله دل جانم به حسرت روان شد بی گوهر و بی عقیقش در آب و در آتشم من اشکم چو باران نیسان آهم چو برق یمان شد ره بردم از دل به کویش دل بستم از جان به مویش عشق من و حسن رویش افسانه و داستان شد در کار خود محو و ماتم اعجوبه نادراتم عقلم به طفلی چنان پیر عشقم به پیری جوان شد از دیده و دامنم زاد طوفان نوح از غم عشق هر دامنم همچو دریا هر دیده ام ناودان شد دل مرغ بربسته پر بود پر داد و پرواز عشقش سیمرغ قاف حقیقت طاوس باغ جنان شد این طفل بی درک و دانش در مکتب پیر تعلیم شاگردی درس غم کرد صاحبدل و نکته دان شد #شعر #صفای_اصفهانی @hafez_adabiyat