*خدایا ممنونم که عزیزانم را به من برگرداندی* قسمت ششم6️⃣ از اورژانس مرخص شدم. هنوز در دست و پاهایم احساس سِری میکردم. درست نمی‌توانستم حرف بزنم. همه اش در هول و ولا بودم. می رفتم و می آمدم. یکی آمد گفت:« آقای اسلامی! عمل پدرت تمام شده! دارند او را می برند ریکاوری...» _حالش چطور است؟ _خدا را شکر عملش خوب بوده. همان لحظه خدا را هزار مرتبه شکر کردم. مدام در دلم میگفتم:« خدایا ممنونم که عزیزانم را به من برگرداندی!» در این فاصله زمانی، در این مسیری که از کامفیروز آمدم تا لحظه ای که متوجه شدم پدرم، آخرین نفر از اعضای خانواده ام، سالم است به اندازه یک عمر به من سخت گذشت. هم به من هم به خانمم. دل در دلم نبود که به بیمارستان مسلمین بروم و پدر و مادرم را ببینم. از طرفی نگران راستین بودم، هنوز در اتاق عمل بود... پ.ن: تصویر آقای اسلامی راد در حین مصاحبه با حسینیه هنر شیراز ادامه دارد... مصاحبه پویان حسن‌نیا با آقای احسان اسلامی راد (پدر راستین) تنظیم: خانم ثریا گودرزی @hafezeh_shz

*نگران نباشید* قسمت هفتم7️⃣ نصف شب بود، راستین را از اتاق عمل آوردند بیرون. همین که دیدمش، دلم ریخت. دیدن پسر دو ساله ام، روی تخت بیمارستان، با این حالش بند بند وجودم را از هم جدا می‌کرد. هر سه تای مان گریه می‌کردیم، من، همسرم و رهام، پسر بزرگترم. کسی توان آرام کردن دیگری را نداشت. رییس بیمارستان‌ و دکتر جراحش، آقای فروغی، آمدند و گفتند:« نگران نباشید! عمل خوبی بود! تا صبح صبر کنید. بهش مسکن داده ایم که بیدار نشود؛ چون درد دارد و درد می کشد...» همین که احساس کردم میتوانم راه بروم، سوار ماشین شدم و رفتم بیمارستان مسلمین. مادرم را آی سی یو نبردند. او را مستقیم آوردند توی بخش. هنوز به هوش نیامده بود، رفتم بالای سرش. همان‌جا ایستادم تا به هوش آمد. بدون هیچ حرف اضافه ای پرسید:« مامان راستین؟ راستین چی شد؟» _خدا را شکر حالش خوب است. نگران نباشید! عمل کرده، از عمل هم آمده بیرون. نمیتوانست جلوی اشک هایش را بگیرد، گریه می کرد و می‌گفت:« حالش خوب است؟ زنده است؟» _مامان! اصلا به هوش آمده ای که داری از راستین میپرسی؟ نمیتوانست خودش را کنترل کند، همین جور گریه می کرد. سرش را نوازش کردم و کلی قربان صدقه اش رفتم تا بالاخره توانستم آرامش کنم. کمی بعد رفتم سراغ پدرم را گرفتم، بهم گفتند:« دارند پدرتان را از ریکاوری می برند توی آی سی یو.» بدو بدو پله ها را بالا رفتم و رسیدم به آی سی یو. طبقه بالا بود. داخل رفتم و پدرم را از دور دیدم. به هوش آمده بود، همین که من را دید، گفت:« بابا راستین...؟» _بابا جان! حالش خوب است، نگران نباشید... ادامه دارد... مصاحبه پویان حسن‌نیا با احسان اسلامی راد (پدر راستین) تنظیم: خانم ثریا گودرزی @hafezeh_shz

*ما حرم را بلد نبودیم* از زبان پدر بزرگ راستین بشنوید ... قسمت هشتم8⃣ شصت سال از عمرم رفته است و هر زمان می‌خواستم شیراز بیایم، یک مشکلی پیش می آمد و نمی‌شد. تا این که تصمیم گرفتیم با پسرم به شیراز بیاییم. قبل از سفر در دلم به امام رضا (ع) گفتم:« می‌خواهم بروم پابوس برادرت، اجازه می‌دهی؟» چهارشنبه نیمه شب رسیدیم شیراز. استراحت کردیم و ظهر حدود ساعت یازده رفتیم حرم. من بودم و خانمم و نوه دو ساله‌ام، راستین. نماز ظهرمان را خواندیم. بعد رفتیم مهمان‌سرایی همان حوالی و ناهار خوردیم. برگشتیم حرم و من با نوه‌ام بازی می‌کردم. راستین با من خیلی جفت و جور است و کلا با من خیلی می‌جوشد. دستش را گرفتم و رفتیم کنار ضریح. من را صدا کرد:« بابایی! بابایی! من را بلند کن.» بغلش کردم. سر و صورتش را به ضریح می‌زد و بوس می‌کرد. غروب بود. توی حیاط نشسته بودیم. هوا تاریک شده بود و صدای اذان در صحن می‌پیچید. تجدید وضو کردیم و رفتیم سمت ضریح. زیارت کردیم. راستین پیش خانمم بود، سمت خانم‌ها. من هم سمت آقایان بودم. از درب سمت ضریح وارد شبستان شدیم. نوه‌ام دوید سمت مهر ها و چند مهر برداشت و با آن ها بازی می‌کرد. خانمم گفت:« راستین پیش شما می‌ماند یا پیش من؟» _اینجا دارد بازی می‌کند، بگذار پیش من بماند. خانمم رفت برای نماز. خادمی در بلندگو اقامه می‌گفت. راستین را صدا کردم و گفتم:« بریم بابا! بریم صف نماز جماعت.» یواش یواش می‌پرید و بازی بازی سمت من می‌آمد. ناگهان دیدم یک خانمی دارد جیغ می‌زند. کنار درب بالای شبستان ایستاده بود و پشت سر هم جیغ می‌زد. صدای تیراندازی آمد. من فکر کردم صدای خرابکاری اغتشاشگران است. اصلا همچین چیزی به ذهنم هم نمی‌رسید که کسی بیاید در حرم امن الهی تیراندازی کند. ناگهان خادم ها فریاد زدند:« فرار کنید!!» خانمم برگشت سمت من، کنار درب سمت ضریح. ما حرم را بلد نبودیم. نمی‌دانستیم چی به چی ست و باید از کجا فرار کنیم.ترسیده بودیم. فقط میخواستیم فرار کنیم. خانمم داشت از سمت خانم‌ها به طرف ضریح می‌رفت که صدایش کردم:« نمی‌خواهد از آن طرف بروی. بیا با هم برویم.» نوه‌ام را بغل کردم و با هم از سمت آقایان رفتیم به طرف ضریح. می‌خواستیم از آن سمت برویم بیرون. نمی‌دانستیم درب شبستان را که بستند؛ این نامرد دور می‌زند و می‌آید سمت ضریح ... ادامه دارد... مصاحبه پویان حسن‌نیا با آقای حسن اسلامی راد تنظیم: خانم ثریا گودرزی @hafezeh_shz

*یا شاهچراغ! ما مهمان شما بودیم!* قسمت نهم9️⃣ درب شبستان را که به رویش بستند، این نامرد سریع دور زد و از در ضریح، آمد داخل. درب سمت ایوان قدیم. اسلحه اش را گرفته بود دستش و هر کس سر راهش بود را می زد. یک لحظه دیدمش، هیکل بلند و قیافه وحشتناکی داشت. ما گیر افتاده بودیم. دیگر چاره ای نداشتیم. گفتیم:« خدایا! چه کارکنیم؟» یک کولر گازی قدی نزدیک ضریح بود، در یک فضای اتاقک مانند کوچکی. حدودا ۲۰ نفر بودیم و رفتیم آن جا جمع شدیم و پناه گرفتیم. گفتیم شاید که ما را نبیند. اول هم ما را ندید، چون از پشت آمد. بعد که صدای جیغ زن و بچه ها را شنید برگشت. آمد سراغ ما و همه را یکی یکی می‌زد. من راستین را بغل کرده بودم، خودم جلویش ایستاده بودم که تیر نخورد. خانمم هم سمت چپم ایستاده بود که راستین از بغل تیر نخورد. یک لحظه دیدم بالای سرم ایستاده، پوکه گلوله هایش دقیقا می افتاد کنار پایم. خیلی به ما نزدیک بود. از دو سه متری شلیک میکرد. اصلا نیازی به نشانه گیری نداشت، اینقدر نزدیک بود که به راحتی همه را می زد و می کشت. تک تیر می‌زد. همه را یکی یکی کشت. می رفت و گشت می‌زد. دوباره می آمد نگاه می‌کرد. هر کسی که کمی جان داشت را تیر خلاصی می‌زد. هر نفر را دو سه تا تیر می‌زد. میخواست آمار کشته ها برود بالا. یک تیر زد توی قفسه سینه ام. دست زدم دیدم خون همین جور دارد میزند بیرون. تمام لباس هایم پر از خون شد. ناگهان صدای جیغ خانمم رفت هوا. نگاه کردم دیدم پایش تیر خورده است. در دلم گفتم:«عیبی ندارد. باز هم خدا را شکر. فقط نوه ام تیر نخورد.» فقط در فکر این بودم که باید مراقب راستین باشم. . دست راستین توی گردنم بود. سرش را محکم در سینه ام گرفته بودم که یک موقع تیر نخورد. یک لحظه دیدم این حرام لقمه آمد و یک تیر زد به پهلوی نوه ام. از شکمش، از روده هایش زد بیرون. آن موقع دیگر انگار همه چیز روی سرم خراب شد. راستین دهانش باز مانده بود.رنگ لب هایش پریده بود. حالت تهوع بهش دست داد. حالش بهم خورد. ترسیده بود، هیچ چیزی نمی گفت،هیچی. گریه هم نمی‌کرد. فقط همین جوری نگاه می‌کرد. بی وجدان رفت و برگشت و دوباره یک تیر دیگر زد توی پایم. یکهو دیدم پایم داغ شد. گفتم ما دیگر کارمان تمام شده است. اشهدم را گفتم. با گریه به خانمم گفتم:« من قلبم تیر خورده، من میمیرم. تو فقط مواظب راستین باش! این بچه را فقط زنده به پدر و مادرش تحویل بده.» از درگاه خدا داشتم ناامید میشدم. نفسم بالا نمی آمد. به سختی نفس می‌کشیدم. داشتم خِسِّه میکردم. یک لحظه برگشتم سمت راستم، یک نیم نگاه به ضریح شاهچراغ کردم و با بغض گفتم:« یا شاهچراغ! ما مهمان شما بودیم! این رسم مهمان پذیری نیست!» یکهو انگار معجزه شد. دیگر صدای تیراندازی نیامد. نیروهای خودی رسیدند... مصاحبه پویان حسن‌نیا با آقای حسن اسلامی راد (پدربزرگ راستین) تنظیم: خانم ثریا گودرزی @hafezeh_shz

*راستین... راستین...* فردای روز حادثه با چندتا از دوستان رفته بودم حرم برا کارهای مستند سازی. به قسمت ضریح که رسیدیم اجازه نمی‌دادند کسی سمت ضریح بیاید. یکهو متوجه خانم و اقای جوانی شدیم که دارند بالا سر آقا نماز می‌خوانند .تعجب کردم. به دوستان گفتم: به نظرتون از خونواده شهدا هستن؟ گفتند: احتمالش هست. نمازشان که تمام شد، درب ضریح را برایشان باز کردند و وارد قسمت مضجع شریف شدند. من هم اجازه گرفتم و رفتم داخل برای عکاسی. حس کردم خانم برای کودکش بی‌قراری و بی تابی می‌کند. طاقت نیاوردم. رفتم سمتش و گرفتمش توی بغل. یکم که باهاش حرف زدم متوجه شدم بچه دوساله‌ش تیر خورده و زیر عمل است. دائم کودکش را صدا می‌زد: راستین، راستین. بچه‌م هنوز شیر می‌خورد. روایت خانم فاطمه فریدونی از ۵ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

درگذشت ناگهانی دوست و هم‌سنگر عزیز، آقای محمد جعفری، مسئول پایگاه هنر و تهیه کننده مستند فاخر نائب‌الامام را به دوستان و خانواده ایشان تسلیت عرض کرده و از خداوند طلب صبر می‌نماییم. *دفتر تاریخ شفاهی و حسینیه هنر شیراز*

*شهادت در خیابان‌های شیراز* کشاورز بود و زحمت‌کش. درس طلبگی میخواند و شیخ محمد صدایش می‌کردیم. همیشه لبخند به روی لب داشت. روی باغ خودش کار میکرد. وضع مالی‌اش خوب بود. اما ساده زندگی کردن را بیشتر دوست داشت و مالش را وقف امور خیریه می‌کرد. از نوجوانی وارد بسیج شد. به بسیج خیلی علاقه داشت. بیشتر وقتش را یا در باغش می‌گذراند یا در فعالیت‌های بسیج و اردوهای جهادی. پل دختر، سراوان، سیل شیراز و هر جایی که نیاز به کمک بود، پیدایش می‌شد. فرقی نمی‌کرد سیل باشد یا زلزله یا شرایط عادی. دو ماه پیش افتاد توی استخر ۱۵ متری باغش و نزدیک بود غرق بشود. می‌گفت:« در دلم توسل کردم به سیدالشهدا و گفتم آقا من را نجات بده. من می‌خواهم در راه شما شهید بشوم!» چند نفر رسیدند و نجاتش دادند. سوریه رفته بود، تک‌تیرانداز بود. برای ۱۳ آذر هم بلیط سوریه داشت اما دو روز قبل از شهادتش به همسرش گفته بود:« من همین چند روز شهید می‌شوم و کار به سوریه نمی‌کشد.» حتی جای دفنش را به دوستانش نشان داده بود و گفته بود:« یا به سرم ضربه می‌خورد یا به قلبم!» همیشه پنج‌شنبه‌ها برای گشت بسیج می‌رفت کمک. توی اغتشاشات اخیر هم یگان امنیت بسیج بود. سه‌شنبه شب رفتند معالی آباد. خودش و دوستانش ۱۵ نفری می‌شدند. اغتشاش‌گران با شلوغ کاری به کناری کشاندن‌شان. نزدیک یک ساختمان مسکونی و با سنگ و آجر و کوکتل مولوتوف بهشان حمله کردند. همه مجروح شدند و شیخ محمد به سرش ضربه خورد و شهید شد. پ.ن: فیلم توسط خود شهید و با صدای ایشان ضبط شده است. مصاحبه تلفنی ثریاگودرزی با خانم فاطمه مویدی (دختر خاله شهید) 26 آبان 1401 @hafezeh_shz

ظهر روز ۲۷ آبان تلفنم زنگ خورد. استاد سید نبی سجادی از روحانیون لشکر فاطمیون بود. بعد از احوال پرسی از زمان و مسیر تشییع شیخ محمد سوال پرسیدند و ادامه دادند: شیخ محمد مویدی را می‌شناختم. از زمانی که طلبه سطوح اولیه حوزه بود. با من درس ادبیات عرب داشت. شاگرد زرنگی بود. چند بار هم در سوریه به صورت گذری دیدمش. یکبارش در حلب بود. استاد سجادی از محل تدفین شیخ محمد پرسیدند. در جواب گفتم شنیده‌ام که شیخ محمد محل تدفینش را به رفقایش گفته. امروز ۲۸ آبان استاد سجادی در مراسم تشییع شیخ محمد در معالی آباد شیراز شرکت کردند و پیکر شیخ محمد در شهرستان بیضا به خاک سپرده شد. روایت عبدالرسول محمدی از گفتگو با استاد سیدنبی سجادی ۲۷ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz