فصل پنجم : صد شعر خوانده ایم که قافیه اش نام توست #قسمت_نود_و_هشت 🌕🌑🌕🌑🌕🌑🌕 می خرید آن قدر تعداد گلهایی که خریده بود زیاد شده بود که به حمید گفتم: «عزیزم شما که خودت گلی، بابت این همه محبتت ممنون، ولی سعی کن به جای گل طبیعی گل مصنوعی بگیری که بتونیم نگه داریم، چون ما اینجا مستأجریم زیاد جای بزرگی نداریم که من بتونم این همه گل رو خشک کنم بعد از شستن دست و صورتش وقتی سفره غذا را دید اولین کاری که کرد مثل همیشه از سفره عکس انداخت و زبان تشکرش بلند شد با همان لباسها سر سفره نشست و مثل همیشه با اشتها مشغول خوردن غذا شد، وسط غذا خوردن بودیم که نگاهش به گوشه آشپزخانه افتاد، یک جعبه پلاستیکی میوه که بیرون آن را نایلون کشیده بودم را دید پرسید این جعبه برای چیه؟ لونه کفتر درست کردی؟» گفتم: «نه آقا چون زمستونه برف و بارون میاد این جعبه رو درست کردم که گوشه حیاط باشه دمپاییها رو بذاریم زیر این جعبه خیس نشه. لبخندی زد و :گفت ما که فکر نکنم حالا حالا بتونیم خونه بخریم ان شاء الله نوبت ما که بشه می ریم خونه سازمانی اونجا دیگه برای استفاده از سرویس بهداشتی مجبور نیستیم سرمای حیاط رو تحمل کنیم به حمید گفتم با اینکه این خونه کوچیک و قدیمیه، گاهی وقتا هم که تو نیستی مارمولک پیدا میشه ولی من اینجا رو دوست دارم باصفاست بی روح نیست تازه حاج خانم و آقای کشاورز هم که همیشه محبت ،دارن این چند وقت که تو نبودی چند باری پرسیدن پس پسرمون 🌑🌕🌑🌕🌑🌕🌑 #رمان_شهدایی 🌕#هر_روز_با_یاد_شهداء 🌑#شادی_روح_شهدا_صلوات _._._._._🌷♡🌷_._._._._ @har_rooz_ba_shohada110 _._._._._🌷♡🌷_._._._._

#اسم‌تو‌مصطفاست #قسمت_نود_و_هشت اصلا نمی دانم نامی دارند یا نه. اما آنچه مهم است شکستن فضای خاکستری اطراف مزار است. اینجا نیمکتی فلزی است. رویش می نشینم. ضبط را در می آورم و انگار رو به رویم آینه ای گرفته باشم، دارم دیروزها را با تو مرور می کنم. انگار می خواهم ژاکتی سر بیندازم از گلوله نخی که دیروز است. رشته ای می گیرم و ژاکت را سر می اندازم و امیدوارم در نهایت برازنده قامت تو در آید و مجبور به شکافتنش نشوم. مرا همراه خانواده ام راهی شمال کرده بودی و خودت در تهران مانده بودی. حال خوشی نداشتم. مدام زنگ می زدم. دوست داشتم تو هم بیایی. هر بار می پرسیدم: ((کجایی؟ چه می کنی؟ نمیای؟)) و تو هم به این اخلاقم عادت داشتی. اینکه مدام زنگ بزنم و دل شوره ام را به جانت بریزم. گاه عصبی می شدی، گاه جواب پیامکم را نمی دادی و گاه جوابم را می دادی و غر می زدی که ((سمیه دست بکش!)) می دانستی اگر جوابم را ندهی سر درد می گیرم، طوری که از کرده ات پشیمان شوی. برای همین اگر در مراسمی بودی یا داخل پایگاه، گوشی را روشن می کردی تا متوجه شوم در چه موقعیتی هستی. همین که صدای نفس هایت را می شنیدم آرام می شدم و تلفن را قطع می کردم تا فرصتی مناسب. آن روز هم در حال برگشت به تهران بودم. کاموای قهوه ای و زردی هم گرفته بودم تا برایت شال گردن ببافم. آن ها را در دست گرفته و در عالم خیال شال گردنی تصور می کردم که بافته و به گردنت انداخته ام ‌#خادم‌مثل‌ِ‌قاسم #مامقتدریم #ایـنْجابِیْــت‌ُالشُّهَــداســت...👇 ➖➖➖➖➖➖➖➖ 🔻کمیته خادمین شهداء استان تهران @khademinostantehran #