💜📎💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜 📎💜📎💜 💜📎💜 📎💜 💜 #پارت_104 #ماهورآ سرمو انداختم پایین با صدای ضعیفی سلام کردم برگشت سمتم نگاهم کرد چشمامو کشوندم تا کفشای خاکیش نمیخواستم از نگاهم بفهمه چی بهش گذشته جواب سلامم رو داد دستگیره ماشین رو کشید و باز کرد _سوار شو دیگه از بفرمایید خانوم خبری نبود بیخیال شونه ای بالا انداختم و سوار شدم خودش درو بست و ماشین رو دور زد اومد نشست پشت فرمون خیلی زود استارت زد جوری که ماشین از جا پرید سعی کردم نگاهم نکنم به موهای آشفته و چهره ی پریشون ترجیه دادم سکوت کنم تا خودش حرفی بزنه برخلاف انتظارم سکوت امیرحیدر هم طولانی شد کم کم داشتیم از شهرخارج میشدیم نمیدونستم کجا وعده داره ولی هرجا میرفت باید باهاش میرفتم بهرحال محرمم بود و نمیتونستم سرپیچی کنم و سوالی بپرسم از راه و چاله های سنگی بالا رفت رسید به تپه ی کوچکی در بالاترین نقطه ی شهر جایی که نقطه ی کور بود گمون نکنم کسی تاحالا اومده بود به اینجا و حتی نگاه آدمیزاد بهش افتاده بود پیاده شد منم پشت سرش بدون حرفی از ماشین پیاده شدم و یک قدم دور قدم برداشتم به سمت سراشیبی که قدم برمیداشت نورماه کاملا اونجا رو روشن کرده بود نیازی به استفاده از چراغ قوه نبود آروم و با احتیاط رفتم پایین تا رسیدیم به گلوگاهی که در چوبی داشت با کمی فشار تا اخر بازش کرد همزمان با باز کردن در چوبی نورپررنگ سفیدی از در خارج شد کمی چشمامو گرفتم و پشت سرش وارد شدم بوی خوب ملایم گل نرگس مشامم رو پرکرد صدای آروم نواختن مداحی زمزمه و روضه خوانی حاج میثم مطیعی، در و دیوارایی که پر از عکس شهدا بود و یادمانهایی از جبهه های جنگ انتظار هرچیزی رو داشتم الا این مکان ارامش از یه جایی به بعد کفشاشو در اوورد و من هم همونکارو تکرار کردم پا گذاشتم رو موکت فرشی که هر گوشه اش سجاده ای کوچک پهن بود و مهر و تسبیح تربت گذاشته بود جایی شبیه یک اتاق سه چهار نفره با چندتا سجاده و قرآن و نور های سبز رنگ انگار در دل زمین اینجارو کشف کرده بودند یا شاید هم به وجود آوورده بودن برای آرامش گرفتن امیرحیدر برگشت سمتم _تیمم کن نماز مغرب و عشاتو بخون 💜 📎💜 💜📎💜 📎💜📎💜 💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜 📎💜📎💜📎💜📎💜 💜📎💜📎💜📎💜📎💜