راهى است كه به قرب ولايت تعلق دارد. اقطاب و اوتاد و بُدلا و نُجَباء و عامّهء اولياءالله به همين راه واصل اند. و راه سلوک عبارت از اين راه است ، بلكه جذبه متعارفه نيز داخل همين است و پيشواى واصلان اين راه و سر گروه اينها و منبع فيض اين بزرگواران ، حضرت على مرتضى است کرم الله تعالی وجهه الکریم و اين منصب عظيم الشأن به ايشان تعلق دارد. در اين مقام گويا هر دو قدم مبارک آن سرور علیه و علی آله الصلاة والسلام بر فرق مبارك اوست كَرَّمَ اللهُ تَعَالى وَجهُه و حضرت فاطمه و حضرات حَسَنَين رَضِىَ اَللهُ تَعَالى عَنهُم در اين مقام با ايشان شريك اند. انگار که حضرت امیر رضی الله عنه قبل از نشأة عنصری نیز مَلاذ و مَلجأ این مقام بوده اند ، چنانچه بعد از نشأة عنصری . و هر که را فیض و هدایت از این راه میرسید ، به توسط ایشان می رسید ، چه ایشان نزد نُقطه مُنتهای این راه اند و مرکز این مقام به ایشان تعلق دارد و چون دوره حضرت امیر تمام شد این منصب عظیم القدر به حضرات حَسَنین ترتیباً مفوض و مسلّم گشت و بعد از ایشان ، همان منصب به هر یکی از ائمه اثنا عَشَر عَلَی الترتیب والتَّفصیل قرار گرفت و در اَعصار این بزرگواران و همچنین بعد از ارتحال ایشان هر که را فیض و هدایت می رسید ، به توسط این بزرگواران بوده و به حیلولة ایشانان . هرچند اقطاب و نجبای وقت بوده باشند و ملاذ و ملجأ همه ایشان بوده اند ، چه اطراف را غیر از لحوق به مرکز چاره نیست.
مکتوبات ربانی شیخ احمد سرهندی نقشبندی ، دفتر سوم ، مکتوب ۱۲۳
#طریقت
#نقشبندیه
