ششم؛ رسیدم به اول مرداد. بالاخره در سی‌سالگی، روغنِ سربازی باید به تن من هم مالیده می‌شد. #قاف‌خوانی را باید چه می‌کردم؟ به رسم مشورت‌های همیشگی، سراغ برادر بزرگترم آقای #صاحبدل رفتم که چونان نامش، همیشه پر از رجاء است. با پررویی گفتم که قاف‌خوانی را بسپارم به شما؟ و با همان محبت و لطف و بزرگواری همیشگی، مایهٔ دلگرمی شدند. من دو ماه نبودم و چراغ هرنو، با صدای گرم اهالی #سه‌کتاب روشن ماند. و وقتی هم که آموزشی تمام شد، بر رسم دوماههٔ هرنو باقی ماندیم. حالا دیگر #قاف‌خوانی را چندین نفر میخواندند...

هفتم؛ و امروز، اینجا، شما پانصد و پنجاه و پنج نفر، ایستگاه آخر #قاف‌خوانی را شنیدید... آقای #صاحبدل، در دقیقهٔ آخرِ ایستگاه جملهٔ آخر را میخوانند که: «اسلام پدید آمد و غریب بود و بعد از این به عاقبت هم غریب شود...» خداوندا! ما، از محبت‌مان (هر چقدر کج‌ومعوج) به پیامبرت بود که یک سال از او خواندیم و گفتیم و صدا ضبط کردیم. هنر نکردیم. منتی هم نیست، که اگر باشد از جانب تو و اوست بر ما. اما همین محبت را گواه بگیر و قَسَمت می‌دهیم که ما را ، از غریب‌کنندگانِ اسلامِ محمد‌(ص) ِ خودت قرار مده. آمین. و الصلاة و السّلام، علی سیّدنا محمّد و آله الطاهرین