یک گواهی همه‌جانبه #یادداشت_های_حجت_الاسلام_حیدری یک فراز از دعای #عرفه هست که عبارات سختی دارد و آدم را مجبور می‌کند که به سراغ ترجمه برود. همان تکه‌ای که حضرت می‌خواهد شهادت بدهد به این‌که اگر در تمام طول عمر هم تلاش کند تا شکرِ فقط یکی از نعمتهای خدا را انجام دهد، باز هم موفق نمی شود و اصلا این کار، محال است. #اباعبدالله گواهی به این ناتوانی را از «حقیقت ایمان و یقین و توحید صریح و بی‌شائبه»اش آغاز می‌کند و بعد آن را در سرتاسر جسمش جریان می‌دهد: راه‌های نور چشم/چین‌های صفحه‌ی پیشانی/روزنه های تنفس/پره‌های نرمه‌ی بینی/حفره‌های پرده‌ی شنوایی/حرکت‌های زبان/ فرورفتگی سقف دهان/محل روییدن دندان/مغز سر/رگ‌های طولانی گردن/آنچه قفسه‌ی سینه را در بر گرفته/بندهای پی شاهرگ/پرده‌ی قلب/کناره‌های کبد/سرِ انگشتان/جایگاه‌های مفاصل/آنچه را دنده‌ها در برگرفته /گوشت و خون و مو و پوست و عصب و رگ‌ها... #حسین در عصر روزعرفه به خدا می گوید: «من با همه‌ی این اعضای بدنم گواهی می دهم که نمی‌توانم از پس شکر یکی از نعمت‌هایت هم بر بیایم» ولی بعید است که بهترین بنده‌ها برای اعتراف به عجز خودشان فقط به دعا اکتفا کنند. یعنی گمان می‌کنم شهادت دادن و گواهی کردن، فقط با زبان نیست چون بعضی موقعها هم هست که عمل انسان بهترین گواه است و سیدالشهدا احتمالا داشته درصحرای عرفه از رفتار آینده‌اش خبر می‌داده و گواهیِ عملی‌ش را حکایت می‌کرده. چون یک ماه بعد در یک عصرگاه ِ غبار آلود و داغ و حوالی یک گودال در ... ـ اصلا تقصیر من است که سراغ ترجمه‌ی دعا رفتم. بعضی روضه‌ها را باید عربی خواند تا همه نتوانند بفهمند. چه کسی فکر می‌کرد ربط بین دعا در صحرای عرفه و عمل به آن در بیابان غاضریه را بتوان در لابه‌لای سطور «لهوف» پیدا کرد: «وُجد فی قمیص الحسین مائه و بضع عشره ما بَيْنَ رَمْيَةٍ وَ طَعْنَةٍ وَ ضَرْبَةٍ» @msnote @hoseiniyehandisheh

سوگواری سراسری #یادداشت_های_حجت_الاسلام_حیدری وقتی برای از دست رفتن عزیزی، در غم غوطه‌ور می‌شویم، حداقل انتظارمان از دوستان و نزدیکان این است که احترام غم ما را نگه دارند و هوای حزن ما را داشته باشند. حالا #مصیبتی را در نظر بگیرید که در حدّ ِ «اعظم رزیتها فی الاسلام و فی جمیع السماوات و الارض» باشد. کسانی که در چنین #مصیبتی با صاحب‌عزا همراهی کنند و به هر روزشان رنگ اشک و آه بزنند، به بزرگترین حقائق احترام گذاشته‌اند و به عمیق‌ترین #عزادارای_ها ـ که هر روز توسط آسمان و زمین برگزار می‌شود ـ ادب کرده‌اند. درست است که فلاسفه‌ی مسلمان قرن‌ها تلاش کرده‌اند تا با #عقل ‌شان حقیقت هستی را کشف کنند؛ اجرهم عندالله! اما قوی‌ترین #عقلانیت ها‌ روزیِ کسی می‌شود که با این «سوگواریِ سراسری در هستی» همنشین شود و با صد #لعن و صد #سلامِ روزانه‌اش، همیشه به یاد ریشه‌ی #شرور باشد و جریان آن در زندگی امروز را ببیند و در برابر خیمه‌ی #خوبی خضوع کند و نشانه‌های آن را در همین حالا بشناسد. آنوقت است که آدم می‌فهمد که هستی صحنه‌ی درگیری دائمی بین #حق و #باطل است و آرزویش همگامی با کسانی می‌شود که با «بذل مهجه» خون قلب‌شان را فدای #حسین کردند تا برای مومنین، سدّی در مقابل نفرت #نفاق و انکار #کفر بنا شود: «و ثبت لی قدم صدق عندک مع الحسین و اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام» فرارسیدن ایام عزاداری حضرت #ابا_عبدالله_الحسین_علیه_السلام را محضر شما تسلیت عرض میکنم. التماس دعا. در عزاداری هاتون به یاد پیرغلامان اباعبدالله که امسال محرم رو بین ما نیستند، خصوصا همه خدمتگزاران به دین باشید. اللهم صلی علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم # ابا_عبدالله_الحسین_علیه_ السلام #مصیبت #عزاداری_ها #عقل #عقلانیت #لعن #سلام #شرور #خوبی #حق #باطل #نفاق #کفر @msnote @hoseiniyehandisheh