🏴 تشیع زنده است؛ سلاح بر زمین نخواهد افتاد 🔹 مراسم پیاده‌روی اربعین، یک بیعت عملی و یک رزمایش اجتماعی-امنیتی در مقیاس امت است. این پدیده بی‌بدیل، صحنه بازنمایی قدرت نرم شیعه و الگوی بازدارندگی اجتماعی در برابر پروژه‌های بی‌ثبات‌سازی منطقه است. 🔹 در میدان سیاست و امنیت غرب آسیا، یکی از اهداف قطعی آمریکا و رژیم صهیونیستی، خلع سلاح محور مقاومت و انقطاع پیوندهای مردمی آن است. آن‌ها به‌درستی دریافته‌اند که امنیت مقاومت، نه صرفاً در موشک و سلاح، بلکه در عمق اجتماعی آن نهفته است. پیاده‌روی اربعین، دقیقاً همین عمق راهبردی را به نمایش می‌گذارد. مردمی که کیلومترها در مسیر عشق به امام حسین(ع) گام برمی‌دارند، همان مردمی‌اند که فردا در حمایت از حزب‌الله لبنان، حشدالشعبی عراق، انصارالله یمن یا فاطمیون افغانستان سینه سپر می‌کنند. 🔹 باید توجه داشت که مقاومت، زمانی از درون تهی می‌شود که وجدان تاریخی امت تضعیف شود. پیاده‌روی اربعین، دقیقاً نقطه مقابل این پروژه است: تقویت حافظه‌ تاریخی، بازتولید هویت مقاومت، و اتصال نسل جدید به میراث ماندگار عاشورا. در واقع، اربعین رسانه‌ای است که بدون نیاز به ابزارهای مدرن، «آموزش راهبردی ایستادگی» را در مقیاس میلیونی ممکن می‌سازد. این آموزه‌ها همان چیزی است که دشمن از آن وحشت دارد! 🔹 بنابراین نباید از کارکرد ژئوپلیتیکی اربعین غافل شد. مسیر نجف تا کربلا، به مسیری برای عبور امت حسینی از مرزهای تفرقه تبدیل شده است. اتصال ملیت‌های گوناگون زیر پرچم امام حسین(ع)، پدیده‌ای نادر در دنیای امروز است. این هم‌افزایی عاطفی و ایمانی، موتور محرکه‌ای است که جبهه مقاومت را نه‌تنها حفظ، بلکه از درون ترمیم و توسعه می‌دهد. به تعبیر دقیق‌تر، اربعین، مانع از انجماد اجتماعی مقاومت می‌شود. 🔹 اربعین، گفتمان تسلیم را خنثی می‌کند؛ چون یادآور گفتمانی است که جان دادن در راه حق را نه‌تنها ممکن، بلکه محبوب می‌سازد! هر سال که این حرکت تکرار می‌شود، به دشمن یادآوری می‌کند که از دل جغرافیای تشیع، هنوز هم حاج‌قاسم‌ها و نصرالله‌ها برخاسته و خواهند برخاست. از همین‌رو، اربعین نه‌تنها با خلع سلاح مقاومت نسبت ندارد، بلکه مهم‌ترین پادزهر آن است! ✍️ محمدجواد ابراهیم‌زاده #اربعین #پویش_نوشتن #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

✅ ۲۰ یادداشت ناب اربعینی 🟢 برای خواندن هر تیتر روی آن بزنید: ✍️ ۱. مجلس پدر ✍️ ۲. در آغوش یار ✍️ ۳. تجلی‌گاه عشق ✍️ ۴. حسرت همیشگی ✍️ ۵. فرشتگان شرمسار ✍️ ۶. لذت شرمندگی ✍️ ۷. مهاجرین و انصار ✍️ ۸. قطره‌ای در اقیانوس ✍️ ٩. سیاهی لشگر ✍️ ١٠. ادعای عاشقی ✍️ ١١. بهتر از شما بسیارند ✍️ ١٢. عبادت احرار ✍️ ١٣. زیبایی‌های عصر ظهور ✍️ ۱۴. قصه کفش‌ها ✍️ ۱۵. عشق به ولی خدا ✍️ ۱۶. کوه طور ✍️ ۱۷. یک سلام فلسفی ✍️ ۱۸. شب قدر کربلا ✍️ ۱۹. در آیینه‌کاری‌های حرم ✍️ ۲۰. بحر عمیق ✍️ علیرضا بهمانی #اربعین #زیارت_اربعین #پویش_نوشتن #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

🔅 اربعین و خانواده‌ها ✍️نجمه صالحی در موج جمعیت، نگاهم بیشتر از همه روی چهره‌های کوچک و خندان بچه‌ها می‌مانْد. دخترکی ایرانی، با چادر مشکی کوتاه و یک سنجاق‌سینه «یا حسین» روی سینه‌اش، محکم دست مادر را گرفته بود و با هر سلامی که به امام می‌داد، چشمانش برق می‌زد. اینجا، اربعین فقط جاده‌ای برای پاها نیست؛ راهی است برای ریشه گرفتن عشق در دل نسل بعد. عراقی‌ها هم بچه‌هایشان را کنار خود دارند. پسرکی شش‌ساله، با پیش‌بند موکب، سینی آبمیوه‌های رنگی را به زائران تعارف می‌کرد. نگاهش پر از غرور بود، انگار می‌دانست که خدمت به مهمانان حسین علیه‌السلام، افتخاری است که باید از همین کودکی یاد بگیرد. اینجا، «هویت» با کتاب درسی ساخته نمی‌شود؛ با تجربه‌ای زنده و مشترک در دل یک ملت ساخته می‌شود. در این مسیر، مادرانی را دیدم که کودکانشان را روی دوش یا در آغوش گرفته بودند، و پدرانی که با هر قدم، دست فرزندشان را محکم‌تر می‌گرفتند، گویی می‌خواستند این حس را به قلب او بدوزند: «تو ادامه این راهی». اربعین، در ظاهر راهی طولانی بین شهرهاست، اما در حقیقت پلی است میان نسل‌ها؛ پلی که از قلب ما به قلب فرزندان‌مان کشیده شده و روی آن، پرچم سرخ عشق اهل بیت علیهم‌السلام همیشه برافراشته است. #اربعین #جهاد_تبیین #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

🎥 امشب پخش کمیک موشن «عدم پذیرش صُلح تحمیلی» 🕰امشب ساعت ۲۲ از کانال مدرسه 📌کاری از موسسه فرهنگی رسانه‌ای استاد محمدحسین فرج‌نژاد تولید شده توسط مدرسه انیماتیک #سید_حسن_نصرالله #انیماتیک #کمیک_موشن 🎓 مؤسسهٔ فرهنگی رسانه‌ای استاد فرج‌نژاد 📲 سایت| آپارات|ویراستی|ایتا #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

📌اصلاح دیدگاه حکمرانی و ضرورت جعل قانون و ارائه مدلی نوین برای حل مشکل اشتغال و بیکاری ✍️ حجت الاسلام دکتر محمدجواد حیدری کاشانی نوشت: 🔹حکمرانی برای حل معضلات اجتماعی و اقتصادی نیازمند اصلاح دیدگاه‌ها و طراحی مدل‌های نوآورانه وجعل قانون ضرورت مهارت در کنار دانش است. مدیران مربوطه باید درک کنند که ورود به عرصه حکمرانی، مسئولیتی سنگین بر دوش آن‌ها می‌گذارد. حکمرانی شایسته تنها زمانی محقق می‌شود که هدف آن سعادت و خوشبختی مردم باشد. برای تأمین این سعادت، نیازمند نقشه‌ای جامع، دقیق و عملیاتی در بخش قانون گذاری واجرا هستیم. با چنین دیدگاهی، دیگر شاهد رقابت های جناحی وسیاسی نخواهیم بود وبیشتر الگوی راهبرد تحول وتوسعه ملاک خواهد بود. 🔸ضرورت جعل قانون و آموزش مهارت از کودکی: 🔻برای حل معضل اشتغال جوانان، باید در مجلس قانون وضع گردد تا به موجب ان از دوران کودکی و نوجوانی سرمایه‌گذاری گردد تا دانش اموزان مهارت بیاموزند. اگر از سنین ۱۰ سالگی به کودکان مهارت و کارآموزی بیاموزیم، آنان در دوران جوانی تبدیل به استادکارانی ماهر خواهند شد. این در حالی است که کمبود مهارت در میان جوانان امروز، ریشه در ضعف مدیریت خانواده، نظام آموزشی و سیاست‌گذاری کلان حکمرانی دارد. 🔻خانواده‌ها، آموزش‌وپرورش و دانشگاه‌ها باید در کنار آموزش علمی، مهارت‌های کاربردی و فنی را نیز به دانش‌آموزان و دانشجویان آموزش دهند. به‌عنوان مثال، به جای کاشتن درختان زینتی مانند کاج و اکالیپتوس در مدارس، دانشگاه‌ها و پارک‌ها، می‌توان درختان میوه کاشت. این اقدام ساده، ضمن افزایش تولید محصولات کشاورزی، زمینه‌ای برای آموزش اصول کشاورزی به نسل جوان فراهم می‌کند. 🔗 صفحه استاد حیدری کاشانی #حکمرانی #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

🔸سنجش دینداری . ✍️علی اصغر بسطامی یکی از مهم‌ترین آموزه‌های اخلاقی در سنت اسلامی، که امام صادق(ع) در این عبارت به‌ روشنی بیان کرده‌اند، تمایز میان «ظاهر رفتار دینی» و «اخلاق» به عنوان گوهر دینداری است و قرار دادن این معیار برای سنجش سلامت نفس و ایمان آدمی است. امام می‌فرماید: «به زیادی نماز و روزه‌ی افراد نگاه نکنید، زیرا به آن عادت کرده‌اند، و مثل هر عادت دیگری، اگر ترک کنند، احساس سردرگمی و اضطراب می‌کنند. بلکه به صداقت گفتار و امانت‌داری آن‌ها بنگرید.» این سخن، اگر با دقت تحلیل شود، حاوی نکته‌ای بسیار مهم است، و آن این است که همه‌ی رفتارهای دینی، الزاماً نشانگر فضیلت اخلاقی نیستند. ممکن است کسی مقید به انجام اعمال و مناسک دینی باشد، اما یا آن اعمال آلوده به انگیزه های غیر الهی باشند و یا در عرصه‌ی صداقت و امانت، که معیارهای بنیادین اخلاق‌اند، کاستی‌های جدی داشته باشد لذا آنچه امام صادق در این عبارت بیان می‌کند، اعتبار بخشی به ملکه‌ی اخلاقی و بی اثر دانستن عادتهای دینی است. چرا که انسان‌ها می‌توانند به واسطه تکرار، و بدون هیچگونه باوری به برخی رفتارها عادت کنند، مانند راننده‌ای که هر روز مسیر خانه تا محل کار را طی می‌کند، بدون آنکه آگاهانه به مسیر توجه داشته باشد. نماز و روزه، و هر عمل عبادی دیگر، اگر به عادت تبدیل شوند، می‌توانند بخشی از روتین زندگی افراد شوند، بدون اینکه لزوماً نشانگر عمق باور یا پاکی درونی انها باشند. و طبیعتاً چنین اعمالی فاقد اثر گذاری لازم در روح و ایمان آدمی هستند، اما در مقابل، فضیلت‌هایی مانند صداقت و امانت، به شکل انتخاب‌های اخلاقی در موقعیت‌های مختلف زندگی بروز می‌کنند. کسی که راست‌گوست، باید در موقعیتی که دروغ گفتن برایش منفعت دارد، تصمیم بگیرد حقیقت را بگوید. کسی که امانت‌دار است، در موقعیتی که خیانت سودمند است، باید آگاهانه راه درست را برگزیند. این انتخاب‌ها، برخلاف عادت‌های دینی، نشانه‌ی عمق شخصیت اخلاقی فرد هستند. شاید بتوان گفت امام صادق(ع) با این بیان خواسته اند به ما یادآوری کنند که فریب ظاهر رفتار دینی را نخورید، گوهر انسانی افراد را در صداقت‌شان و در نحوه‌ی برخوردشان با امانت‌ها بجویید. امانتهایی که البته فقط منحصر در امور مالی نیست، آبروی دیگران، رازهایی که ما را محرم آن دانسته‌اند، سخنان محرمانه‌ای که از آنها آگاهی یافته‌ایم، همه از مصادیق امانت هستند. #دینداری #پویش_نوشتن #تبلیغ_مکتوب #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

🔴غزه، آزمون امروز اربعینی‌ها ✍️زهرا محسنی‌فر در وطن امروز نوشت: ۶۶۶ روز پیش، شیطان‌توله‌ها صدای شیپور جنگ را در غزه نواختند. از آن روز انگار «نفخ صور» از آن باریکهٔ مهجور به سرسرای عالم پژواک می‌شود. سوت بمب‌های سنگرشکن، حدیث هول قیامت در عالم ناسوت شده. صفیر گلوله‌های سرگردان، سفیر مرگ برای کودکان آواره شده. زوزهٔ خمپاره‌‌های پرسه‌زن، بیخ گوش اهل غزه الرّحیل می‌خواند. گهوارهٔ اطفال زبان‌بسته، ارابهٔ مرگ‌های بی سر و صدا شده. جنگنده‌بمب‌افکن‌های اسرائیل، دیوار خانه‌های فلسطین را همچون دیوار صوتی درهم شکسته. الجوع و العطش، تکیه‌کلام خرد و کلان مردمان آن نوار بی‌نوا شده. با این همه ضرباهنگ و طنین و آوای مظلومیت که در غزه می‌پیچد، دنیا سمفونی خاموشی می‌نوازد و در برابر گرسنگی کودکان، روزهٔ سکوت می‌گیرد. 🔗متن کامل در صفحه نویسندگان حوزوی خوزستان #اربعین #غزه #تبلیغ_مکتوب #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

نَحنُ الفُقرَاءَ الذينَ أغنَاهُم اللهِ بِحُب الحُسَين.. ما فقیرانی هستیم که خدا با حب حسین‌ ما را غنی کرد‌... 🔅محبوبی حسین #اربعین #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی

از «ایرانِ‌حسین» آمده‌ایم قسمت چهارم: حسین! سلطان قلب‌ها ✍عباس بابائی اینجا هیچ زائری را پیدا نمی‌کنی که رازی مگو با «حسین» نداشته باشد؛ یکی از روزهای خدا، قلب تمام‌ این زوار به بهانه‌ای به تسخیر «حسین» درآمده و او هم «می‌برد آنجا که خاطرخواه اوست!» در این روزهای پررمزورازِ اربعین به لطف اباعبدالله به راز دلِ تعدادی از «شکارشده‌های او» پی‌بردم و چشم ایمانم به «کشتی‌نجات‌بودنش» بیش از پیش روشن شد! این قصه حدوداً مال ۱۷ سال قبل است؛ سر صحبت را که بازکردم، متوجه شدم. گفت در جوانی گناهی نبود که نکرده باشم؛ زندگی‌ام را باختم؛ نه دین داشتم و نه دنیا! یکی از دوستان که پریشانی‌ام را دید گفت: «بیا بریم کربلا!» دوست داشتم اما پول نداشتم! وقتی خانمم متوجه شد اندک پس‌اندازش را از قلک درآورد و جلوام گذاشت تا دلم قرص شود اما هنوز کم بود. روزی کنار خیابان نشسته بودم؛ آقایی دنبال کارگر می‌گشت برای کاری سخت و خطرناک؛ پذیرفتم و کار را خوب انجام دادم. گفت: دستمزدت چقدر است؟ گفتم دویست هزار تومان می‌خواهم! گفت: چرا؟! گفتم: می‌خواهم کربلا بروم پولم کم است! یک میلیون و پانصد هزار تومان داد؛ دویست هزار تومان بابت کارگری، سیصد هزار تومان بابت هدیه و یک میلیون بابت اینکه دو رکعت نماز برایش در کربلا بخوانم! تا به خودم بیایم با خانواده در بین‌الحرمین بودیم؛ از اینجا به بعد «حسین» زندگی‌ام را به دست گرفت و من هم دست مبارکش را محکم گرفتم. روزبروز وضعم بهتر شد تا اینکه رویای صادقه‌ای مسیر زندگی‌ام را بیشتر به سمت آقا کشاند. در خواب دیدم در بیابانی برهوت از تشنگی در شرف هلاکتم. به هرسو می‌دویدم جز سراب نبود. ناگاه بانویی باوقار کاسه‌ی آبی به من داد؛ آب حیات و دلداگی به اباعبدالله! ازش پرسیدم به نظرت چه کسی بود؟ گفت: فکر می‌کنم «حضرت زینب»! ادامه داد که بعد از این رویا نه فقط مال‌ومنالم که معنویتم بسیار رونق گرفت. در یکی از سفرهای بعدی به کربلا، مهمان خانواده‌ای محترم شدیم که برای اتمام ساخت منزل به مشکل خورده بود. به او قول دادم که با تعدادی از رفقای ایرانی منزلش را می‌سازیم و ساختیم؛ آن هم در ۱۹ روز!! و آنجا شد موکب ما! از آن زمان تا کنون بیش از ده سال می‌گذرد و جمعی بزرگ از شیعیان عراق و ایران نه فقط ایام اربعین که در تمام سال با هم رفت‌و‌آمد دارند. «حسین» بعد از آنکه قلب‌ها را تسخیر می‌کند، آنها را بزرگ می‌کند و عزیز؛ مرد خطاکار قصه‌ی ما حالا سال‌هاست که موکب‌دار حسین است و در این ایام یک‌ماه همه‌چیز را برای پسر فاطمه تعطیل می‌کند و خودش را به موکب می‌رساند. او بدهکار پسر علی است درست مثل تمام زواری که دور حرمش طواف می‌کنند. #اربعین #نویسندگان_حوزوی_تهران @howzavian_tehran

#اربعین #خاطره ▪️ دل‌خوشی 💠 چرا از همه زندگی‌ات زدی؟ می خواستم ببينم چه می گويند. برايم جالب بود. از خيلی از عراقی‌ها و موکب‌داران همين سؤال را مي‌پرسيدم. يکی گفت: «همه زندگيمو مديون حسينم، قول دادم تا آخر عمرم نوکری زائراشو بکنم». ديگري گفت «سير کردن زائر امام حسين علیه‌السلام خيلی ثواب داره». يک نفر گفت «خدمت به زائران، خدمت به امام حسينه»، اما بين این‌همه، يک جواب خيلي به دلم نشست... يک پسر جوانِ سبزه که سينی خرما دستش گرفته بود و اول صبح ايستاده بود وسط مسير، سيني را گرفت طرف من. يک خرما برداشتم و پرسيدم: چرا براي چند روز از همه زندگی‌ات دست کشيده‌اي، آمده‌ای اينجا که از زائران پذيرايی‌ کنی؟ اشک در چشماش حلقه زد، بغضش را خورد و با صدايي گرفته با همان لهجه عراقي، دست‌وپاشکسته شروع کرد فارسي صحبت کردن: هر سال همه دل‌خوشیم اينه که فقط يه بار يکي از این خرماها رو به امام زمانم تعارف کرده باشم... همين». ✍️ راوی: محمدجواد آسايش‌طلب 📗 انتخابی از کتاب عمود هفتاد و دوم/ خاطرات پیاده‌روی اربعین/ حمید وحیدیان/ ناشر سوچا #نویسندگان_حوزوی_خوزستان @howzavian_khuzestan

🔅زیارت و واقعیت ✍️نجمه صالحی زیارت لغتی به زبان عربی متشکل از حروف زاء و واو و راء، است که بر میل و عدول دلالت دارد؛ میل یعنی رو آوردن به سوی محبوب، و عدول یعنی بریدن و پشت کردن به هر چه جز اوست. زیارت، هم همین است؛ یعنی هجرتی از دل، از همه‌ی عالم به سوی یک نگاه. زائر، آن‌گاه که گام در راه می‌گذارد، پیش از قدم‌ها، دلش را روانه می‌کند. وقتی به دیدار تو می‌آید، از دیگران چشم می‌پوشد و جانش را تنها به تو می‌بخشد. از همین روست که اگر دل به سوی حسین علیه‌السلام متمایل شد، حتی اگر دست به ضریح نرسد، به حقیقت زائر است. حضور در حرم، نعمتی بزرگ است؛ اما روح زیارت، در حرکت دل و عدول جان از غیر اوست. و امّا آنان که با اشک و بغض گفتند: التماس دعا… ما جامانده‌ایم، ای کاش بدانند… جامانده آن نیست که پایش به کربلا نرسیده، جامانده آن است که دلش حرکت نکرده باشد. چه بسیار کسانی که در بین‌الحرمین می‌گذرند ولی دلشان جای دیگری است، و چه بسیار دل‌هایی که از هزاران فرسنگ دورتر، در هوای حرم می‌تپند و به گنبد طلا سلام می‌دهند. اگر دل تو به سمت کربلا پر کشید، اگر نام حسین علیه‌السلام را شنیدی و بی‌اختیار اشک در چشمانت نشست، تو هم زائری. شاید گام‌هایت خاک بین‌الحرمین را لمس نکرده باشد، اما اگر هوای حرم را در سینه نفس کشیدی، فاصله‌ای میان تو و ضریح نیست. زیارت، پیش از آن‌که سفر خاکی باشد، پرواز روح است؛ پروازی که دل‌های عاشق بلدند… دل‌هایی که از همه بریده‌اند و تنها به سوی حسین علیه‌السلام میل یافته‌اند. پ.ن:*الزاء و الواو و الراء، أصل واحد يدلّ على الميل والعدول... و من الباب الزائر لأنّه إذا زارك فقد عدل عن غيرك. ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص ۳۶. #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اربعین #جهاد_روایت 💎@howzavian | نویسندگان حوزوی