#روایت_۱۲۴ دیشب میان شادی بی حدم برای فلسطین به یاد پدرم اشک ریختم. برای او که کودکی ما را با قصه‌ی بنی اسرائیل و لجاجتشان پیوند داده بود، برای او که بذر ِ نفرت به رژیم غاصب را در دل ما کاشت، برای او که رویای آزادی سرزمین زیتون‌ها را در ذهن ما پروراند ، برای او که راهپیمایی روز قدس را فریضه می‌دانست و با شور و شوق ما را با خود همراه می‌ کرد،حتی وقتی سرطان توانش را بریده بود با سختی خود را به میدان فلسطین رساند و معتقد بود این قدم ها و شعارها در روز حساب به کارمان می‌آید. اکنون در روزهایی که رژیم غاصب صهیونیستی بیش از همیشه خار و ذلیل شده من به یاد تمام کسانی هستم که آرزوی دیدن فلسطین آزاد را داشتند و من از امشب به جای لالایی و قصه‌های مرسوم، از مردان و زنانی برای فرزندانم خواهم گفت که با مشت خالی در برابر ظلم ایستادگی کردند، از این پس قصه‌ی آزادگانی را برایشان خواهم خواند که رویای آزادی فلسطین را به واقعیت نزدیک کردند، قصه‌ی سپاه قدس که رشادتشان مرز و کشور نداشت ،قصه‌ی شهادت سرداری را خواهم گفت که پروازش آغاز فتوحات بزرگ بود . من از امشب برایشان قصه هایی می‌خوانم تا ان‌شاءالله بیدارشان کند و درآینده خواب از سر استکبار جهانی بربایند🌱 و امیدوارم روزی فرزندانم به یاد پدرم و همه ی سربازان بی ادعای خمینی در مسجدالاقصی نماز بخوانند🌱❤️ 🖊زهرا حیدری #مدیریت_حوزه_علمیه_خواهران_استان_تهران @howzehkhaharantehran

#روایت_۱۴۷ صدای کِل کشیدن آن عزیز خواهر فلسطینی در گوشم مثل یک موزیک روی دور تکرار، می‌پیچد. نمی‌دانم می‌خندید یا گریه می‌کرد، زمانی که نگاهش به همسرش افتاد که بر دست جوانان مقاومت تشییع می‌شد. چفیه‌ای به سر کرده بود، گویا می‌خواست پیامی را برساند، اینکه درست است عزیز دلم را فدای مقاومت کرده‌ام، داغدارم، اما این‌جا با وجودِ تقدیم کردن این شهید، باز هم پای مقاومت و پس‌گرفتن کشورم می‌مانم... کِل می‌کشید و همسرش به استقبالش می‌آمد دست بر روی گونه‌هایش می‌کشید وداع می‌کرد... به خودم که آمدم متوجه شدم گونه‌هایم غرق اشک است از این تصاویر پر از درد و مقاومت ... پر از غم و ایستادگی .... پر از اشک و لبخند .... تیر خلاص برای من، آن‌جایی بود که کودکی چهار یا پنج ماهه را آورند برای وداع با پدر همان چفیه‌ی معروف را به دور کودک هم انداخته بودند. این پارچه‌ی چهارخانه سیاه و سفید با صدای بلند به دنیا می‌گوید همسران‌مان و پدران‌مان و فرزندان‌مان فدای مقاومت.. آن‌ها دنیا داشتند زن بودن را یاد گرفته بودند‌. نمی‌دانم چرا اما با دیدن این صحنه‌ها یاد این شعار و معنای واقعی‌اش افتادم ... زن، زندگی، آزادگی 🖋ندا واحدپناه _ سیستان و بلوچستان 🏷شما هم روایت کنید. اینجا سکوی انتشار روایت شماست. 🏷 #برای_زینب https://eitaa.com/barayezeinab #مدیریت_حوزه_علمیه_خواهران_استان_تهران @howzehkhaharantehran

#روایت_۱۴۹ روزهای زیادی است که صدایش را می‌شنوم. می بینمش. رنگ و رویش پریده اما لبخند می‌زند و انگار مرا سالهاست می‌شناسد و منتظرم بوده. می‌شناسمش. مادرم است. صدای پدرم را هم می‌شناسم. انگار او هم سالها منتظرم بوده. از پشت هزاران روز و هزاران عمر. این چند روز آخر اما سخت گذشت. مادرم مدام آه می‌کشید و اشک می‌ریخت. گاهی صدای گریه کودکان را می‌شنیدم. صدای غمگینی که روحم را آزار می‌داد. قلبم فشرده می‌شد و دلم میخواست هم صدای کودکان، گریه کنم. انگشت بابا را گرفته‌ام. کاش صدای گریه غم آلود کودکان تمام شده باشد و اندوه مادرم. چه کسی دارد کودکان را آزار می‌دهد؟! انگار مادرم برای تنهایی آنهاست که گریان است. هر روز می‌دیدم که با چشمانش دنبال یک لبخند کودکانه می‌گشت. به امید این که شاید تمام شده باشد. گریه‌ها را می‌گویم. من اینجا هستم. به اطراف نگاه می‌کنم. دست پدرم را گرفته‌ام و در امتداد نگاه مادرم چشمانم دنبال آن صدا می‌گردد. صدای گریه کودکان. برایشان پیغامی آورده‌ام. از آخرین روزی که گویی در گوشم زمزمه کرد: «وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّکُمْ مِنْ أَرْضِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِی مِلَّتِنا فَأَوْحى‌ إِلَیْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمِینَ: ولى کفرپیشگان به پیامبرانشان گفتند: مسلماً ما شما را از سرزمین خود بیرون خواهیم کرد، مگر اینکه هم‌کیش ما شوید. پس پروردگارشان به آنان وحى کرد: ما قطعاً ستمکاران را نابود مى‌کنیم.» #قرآن #سوره_ابراهیم_۱۳ #فلسطین #کودکان 🖊مریم رامادان 🏷شما هم روایت کنید. اینجا سکوی انتشار روایت شماست. #مدیریت_حوزه_علمیه_خواهران_استان_تهران @howzehkhaharantehran