📗 ادامه کتابِ 《 راستي دردهایم کو ؟ 》 #قسمت_شصتُ_سه از صبح پیگیر کارها بودم تا همین الان! بابا بعدازظهر راه افتاده که بیاید به دیدنم. با فاطمه قرار گذاشته‌ام که عصر برویم و در شهر چرخی بزنیم. با دخترِ عمو و ماشینِ عمو راه می‌افتیم سمت راه‌آهن. بابا، تا مرا دید، گل از گلش شکفت. دست‌هایش پر بود. بچه‌ها وقتی می‌خواهند بروند سفر، مادرها توشه نسبتا ناچیزی -به زعم خودشان!- برایشان درنظر می‌گیرند! مادر برایم آجیل و مخلفات فرستاده. خودش ناخوش‌احوال است و نتوانسته با بابا بیاید. بابا را به خانه عمو می‌رسانم و با فاطمه، دوتایی می‌زنیم به دل خیابان. وسط حرف‌هایمان، دوستم حمید را می‌بینم که توی ماشین کناری دارد بال‌بال می‌زند! اشاره می‌کند که نگه دارم. ماشین‌ها مجالم نمی‌دهند! جایی دورتر نگه می‌دارم و حمید تا خودش را به من برساند، به زحمت می‌افتد! همدیگر را تنگ در آغوش می‌کشیم و می‌خندیم. هیچ دیداری، اتفاقی نیست! حمید می‌گوید من حوصله نوشتن زندگی‌نامه‌ات را ندارم؛ نروی شهید بشوی و برایمان کار بتراشی! دیدارِ کوتاهمان به همین حرف‌ها می‌گذرد.... ۶۳ #ادامه_دارد #یادشهداباصلوات 📔#راستی_دردهایم_کو

✨❧🔆✧﷽✧🔆❧✨ 🚩#هجرت ۸۷ ▪️هجرت از نظر دروني كوچ كردن و از سويي به سوي ديگر رفتن است و از نظر بيروني هم حركاتي است كه با آنچه كه در درون انسان مي‌گذرد هم‏آهنگ باشد. ▫️در معارف ما براي اينكه همه‏گان بتوانند بهره‌گيري كنند، اين مسأله را تحت عناوين و تعابير مختلفي مطرح کرده‌اند. مثلاً تقابل «دنيا و آخرت»، یا «ماديّت و معنويّت» يا به تعبير بالاتر «خود و خدا». همة اين تعبيرات همان دو قطب را مطرح می‌کنند که مهاجر از یک قطب به سوی قطب دیگر کوچ می‏کند. ▪️اگر کسی به سوي معنويّت حركت كند، از ماديّت دور مي‌شود. آن کسی که از نظر تعلّق قلبی‌اش هجرت کرده است، هیچ‌گاه دل و قلبش تعلّق به دنیا پیدا نمی‌کند؛ به این معنا که اگر امر دائر شود بين آخرت و دنيا، دلش به سوي دنيا نمی‌رود. ▫️ یعنی از آن قطب به اين قطب گرایش پیدا نمی‌کند. اما اگر از قطب آخرت به سوی قطب دنیا بیاید، اين همان «التعرّب بعد الهجرة» و دور شدن است از قطب معنویّت است. ▪️چنین کسی يا اصلاً از اوّل هجرتش اشكال داشته و دلش نپيوسته بود و دلبسته به خدا نشده بود؛ یعنی خيال مي‌كرد كه مسافر است، ولي سفر نكرده بود و يا اگر سفر كرده بود، حالا از اين سفر به وطن مادّي‌اش برگشته است که این یک نوع ارتجاع و عقب‏گرد است. ▫️اينها دو قطب هستند؛ تعلّق به ماديّت با تعلّق به معنويّت با هم جور در نمي‌آیند. اگر انسان واقعاً دل‏بستة خدا شد و واقعاً هجرت كرد، آن وقت دينداري‌اش به اين نحو است كه براي آن دل‏بستگي كه به معنويّت پيدا كرده، از امور مادّي چشم‌پوشي مي‌كند. ▪️مثل شخصي كه مقصدي را در نظر گرفته و از کاشانه‏اش دل می‏بُرد و به سوي آن مقصد حركت مي‌كند و از خانه‏اش دور مي‌شود. اين هجرت است. اين مسافر ديگر در و ديوار ماديّت را نمي‌بيند. ادامه دارد.. آیت الله آقا مجتبی تهرانی