eitaa logo
باستان نامه
4.7هزار دنبال‌کننده
1.5هزار عکس
705 ویدیو
156 فایل
بررسی مسائل روز ایران، با نگاه به تاریخ باستان 🔴 پیج ما در اینستاگرام: https://www.instagram.com/ir_bastan/ 🔴 ارتباط با ادمین: @mmehdi_rostami
مشاهده در ایتا
دانلود
🔻 اسپندارمذگان، عشق‌بازی در لجنزار این نوشتار، تقلایی است به تمنای بیداری. اسپندارمذگان (اسفندگان) روز گرامیداشتِ اسپَندارمَذ است. او در جهان مادی، مأمور مراقب از زمین و تقویتِ باروَری در جهان است، و روز 5 اسفند (و به عبارتی 29 بهمن) در میان برخی از ایرانیان باستان، روز پاسداشتِ او قلمداد شده است. برخی از این روز، با نام و معادلِ ولنتاین غربی‌ها یاد می‌کنند. اگر ما چنین برداشتی را بپذیریم و برای آن اصالت قائل شویم، پس لازم است بپرسیم که این روز ولنتاین ایرانی (!) اساساً روز عشق چه کسی به اسپندارمذ است؟! برای دریافتن پاسخ، به اوستا (مهم‌ترین متنِ عقیدتی ایران باستان) و متون تفسیری زرتشتی مراجعه می‌کنیم. در اوستا آمده است که اسپندارمذ (آرمیتی) دختر اهورامزدا است.[1] و از سویی در اوستا آمده است که اهورامزدا با اسپندارمذ وصلت کرد و از این وصلت، فرزندانی متولد شدند.[2] در کتاب سوم دینکرت (مهمترین دانشنامه زرتشتی) هم به روشنی می‌خوانیم که اسپندارمذ، دختر اهورامزدا (خدای زرتشتیان) است و اهورامزدا عاشق او می‌شود و با او وصلت و از او فرزند دار می‌شود.[3] در حقیقت باید گفت، که اسپندارمذ، معشوق پدرِ خود (اهورامزدا) بود، آن هم عشقی (و از نوعی) که در شریعت الهی، پلید و ناپاک خوانده شده و امروزه هیچ ایرانی مسلمان، بلکه حتی ایرانیانِ نامسلمان نیز حاضر به گرامیداشتِ آن نیستند. عجیب‌تر اینکه در عصر ساسانیان، موبدان زرتشتی، شاهان و اشراف اصرار داشتند که این عشق نامتعارف و غیرعادی (و روابط جنسی میان پدر و دختر) به رسم آنچه بین اهورامزدا و دخترش گذشت، در جامعه نیز پیاده شود.[4] برای نمونه، شاپور اول (پادشاه ساسانی)، با دخترش «آدور آناهید» ازدواج کرد. [5] ☑️ پی‌نوشت: [1]. خرده اوستا، گزارش موبد اردشیر آذرگشسب، تهران، ۱۳۵۴، ص ۳۳. [2]. اوستا، به گزارش ج. دوستخواه، تهران: انتشارات مروارید، ۱۳۹۱. ج ۱، صص ۴۷۱ و ۵۲۹. ابراهیم پورداود، یشت‌ها، تهران: انتشارات فروهر، ۱۳۷۸. ج ۲، ص ۱۹۰. جاماسب جی دستور منوچهر جی جاماسب آسانا، متون پهلوی، ترجمه سعید عریان، تهران: کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، ۱۳۷۱. ص ۸۶. [3]. کتاب سوم دین‌کرد، دفتر اول، به اهتمام فریدون فضیلت، تهران: انتشارات فرهنگ دهخدا، ۱۳۸۱، ص 143-146. [4]. یان ریپکا، تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه، ترجمه: عیسی شهابی، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۸۱، ص ۸۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، پرسش بیستم: The Pahlavi Rivayat of Adur-Farnbag, Tr. by Behramgore Tahmuras Anklesaria, 1938, Question 20 [5]. مری بویس، زرتشتیان باورها و آداب دینی آن‌ها، ترجمه عسکر بهرامی، تهران: نشر ققنوس، 1391، ص 141. @ir_bastan
🔻 هخامنشیان در متون زرتشتی: سلسلۀ بی‌ارزش در اَوِستا (کتاب دینی زرتشتیان) و حدود دَه هزار صفحه روایات زرتشتی، از هزاران شخصیت درجه چندم تاریخی اسم بُرده شده (مثلاً آراستی عموی زرتشت که هیچ نقشی در تاریخ نداشت). حتی درباره قیافۀ سگ‌هایی که زرتشتیان در تشییع جنازه می‌آوردند، آمده است (زرتشتیان رسم داشتند در تشییع جنازه، به همراه خود، سگ میآوردند: مراسم سگدید). اما در متون زرتشتی هیچ اسمی از کوروش و هخامنشیان نمی‌بینیم. @ir_bastan
🔻 دقیقاً از کِی نژادپرست شدیم؟ ماجرای جورج فلوید (سیاهپوست امریکایی) خیلی‌ها را بیدار کرد. آن روی سگ امریکا و آن چهره حقیقی غرب را افشا کرد. اما باید بدانیم که در جامعه ما هم تفکرات نژادپرستانه کم نیست. در باور زرتشتی، نژاد ایرانی، نژاد برگزیده و برتر است. متأسفانه این باور، هنوز در جامعه ما میان برخی وجود دارد. چنان که خیلی راحت، افغانستانی‌ها را مسخره می‌کنیم. حتی آن کسانی که خود را آریایی و از نسل کوروش می‌دانند، خیلی راحت به ترک‌ها و عرب‌های ایران توهین می‌کنند. متأسفانه ریشه این رفتارهای نژادپرستانه در باورهای زرتشتی است. که پس از هزار و اندی سال هنوز از جامعه ما حذف نشده است. چه اینکه در باور زرتشتی، نژاد ایرانی، نژاد برگزیده و برتر است! هرچند اصلاً نژادی به نام آریایی وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد، جایی برای افتخار ندارد. اما کتاب دینکرت (از مهم‌ترین منابع زرتشتی) پیرامون برتری نژادی (؟!) ایرانیان بر دیگر اقوام می‌نویسد: باید یگانه شد با ایرانیان تا خوی ایرانی ایشان را طلب کرد و باید بیگانه و جدا شد از اَنیرانیان [ملل غیر ایرانی] تا از خوی اَنیرانی [غیر ایرانی] ایشان در امان بود.» [1] همچنین در این کتاب فصلی است با این عنوان: «در برگزیدگی و برتری نژاد [= تخمه‌ی] ایرانیان» که در آن ادعا شده نژاد ایرانیان در عقلانیت و فرهنگ و خرد زندگانی و... نژاد برگزیده و کامل است. همچنین تأکید شده است به اینکه این برتریِ نژادی از ایرانیان جدانشدنی است و پیوسته با آنها خواهد بود.[2] سند: 1️⃣ آذرفرنبغ فرخزادان و آذرباد امیدان، کتاب سوم دینکرت، فصل 140. کتاب سوم دینکرد، ترجمه و پژوهش فریدون فضیلت، دفتر دوم، صص 103 و 104. Denkard, Book III , Ch 140 , by Joseph H. Peterson , Edited by Peshotun Dastoor Behramjee Sanjana. 2️⃣ دینکرت 5، کرده 4. آذرفرنبغ فرخزادان و آذرباد امیدان، کتاب پنجم دینکرد، ترجمه و پژوهش احمد تفضلی، ژاله آموزگار، صص 36-37. Denkard , Book 5, Ch 4: Translated by E. W. West. @ir_bastan
هدایت شده از باستان نامه
🔻 اسپندارمذگان، عشق‌بازی در لجنزار این نوشتار، تقلایی است به تمنای بیداری. اسپندارمذگان (اسفندگان) روز گرامیداشتِ اسپَندارمَذ است. او در جهان مادی، مأمور مراقب از زمین و تقویتِ باروَری در جهان است، و روز 5 اسفند (و به عبارتی 29 بهمن) در میان برخی از ایرانیان باستان، روز پاسداشتِ او قلمداد شده است. برخی از این روز، با نام و معادلِ ولنتاین غربی‌ها یاد می‌کنند. اگر ما چنین برداشتی را بپذیریم و برای آن اصالت قائل شویم، پس لازم است بپرسیم که این روز ولنتاین ایرانی (!) اساساً روز عشق چه کسی به اسپندارمذ است؟! برای دریافتن پاسخ، به اوستا (مهم‌ترین متنِ عقیدتی ایران باستان) و متون تفسیری زرتشتی مراجعه می‌کنیم. در اوستا آمده است که اسپندارمذ (آرمیتی) دختر اهورامزدا است.[1] و از سویی در اوستا آمده است که اهورامزدا با اسپندارمذ وصلت کرد و از این وصلت، فرزندانی متولد شدند.[2] در کتاب سوم دینکرت (مهمترین دانشنامه زرتشتی) هم به روشنی می‌خوانیم که اسپندارمذ، دختر اهورامزدا (خدای زرتشتیان) است و اهورامزدا عاشق او می‌شود و با او وصلت و از او فرزند دار می‌شود.[3] در حقیقت باید گفت، که اسپندارمذ، معشوق پدرِ خود (اهورامزدا) بود، آن هم عشقی (و از نوعی) که در شریعت الهی، پلید و ناپاک خوانده شده و امروزه هیچ ایرانی مسلمان، بلکه حتی ایرانیانِ نامسلمان نیز حاضر به گرامیداشتِ آن نیستند. عجیب‌تر اینکه در عصر ساسانیان، موبدان زرتشتی، شاهان و اشراف اصرار داشتند که این عشق نامتعارف و غیرعادی (و روابط جنسی میان پدر و دختر) به رسم آنچه بین اهورامزدا و دخترش گذشت، در جامعه نیز پیاده شود.[4] برای نمونه، شاپور اول (پادشاه ساسانی)، با دخترش «آدور آناهید» ازدواج کرد. [5] ☑️ پی‌نوشت: [1]. خرده اوستا، گزارش موبد اردشیر آذرگشسب، تهران، ۱۳۵۴، ص ۳۳. [2]. اوستا، به گزارش ج. دوستخواه، تهران: انتشارات مروارید، ۱۳۹۱. ج ۱، صص ۴۷۱ و ۵۲۹. ابراهیم پورداود، یشت‌ها، تهران: انتشارات فروهر، ۱۳۷۸. ج ۲، ص ۱۹۰. جاماسب جی دستور منوچهر جی جاماسب آسانا، متون پهلوی، ترجمه سعید عریان، تهران: کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، ۱۳۷۱. ص ۸۶. [3]. کتاب سوم دین‌کرد، دفتر اول، به اهتمام فریدون فضیلت، تهران: انتشارات فرهنگ دهخدا، ۱۳۸۱، ص 143-146. [4]. یان ریپکا، تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه، ترجمه: عیسی شهابی، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۸۱، ص ۸۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، پرسش بیستم: The Pahlavi Rivayat of Adur-Farnbag, Tr. by Behramgore Tahmuras Anklesaria, 1938, Question 20 [5]. مری بویس، زرتشتیان باورها و آداب دینی آن‌ها، ترجمه عسکر بهرامی، تهران: نشر ققنوس، 1391، ص 141. @ir_bastan