تصویر روز ناسا؛طلوع قمر دینکینش. فضاپیمای لوسی این👆 تصویر از #سیارک را از فاصله‌ی 400 کیلومتری آن گرفته است. چهارشنبه گذشته فضاپیمای اکتشافی لوسی (Lucy) با اولین سیارک خود به نام دینکینش 152830 (152830 Dinkinesh) مواجه شد. لوسی متوجه شد که این سیارک کمربند اصلی یک قمر دارد. در تصویر امروز ناسا چه می‌بینیم؟ «تصویربردار شناسایی دوربرد لوسی» (Lucy's Long-Range Reconnaissance Imager) از فاصله اندکی بیشتر از 400 کیلومتری، این نمای نزدیک از سیستم دوتایی را در حین پرواز با سرعت 4.5 کیلومتر بر ثانیه یا حدود 10,000 #مایل بر ساعت ثبت کرد. دنیای شگفت‌انگیز دینکینش کوچک است و بزرگ‌ترین عرض آن کم‌تر از 800 متر (تقریباً 0.5 مایل) است. قمر آن که از زاویه دید #فضاپیما دیده می‌شود، از پشت سیارک اصلی بیرون می‌آید. تخمین زده می‌شود که وسعت قمر سیارک تنها حدود 220 متر است. @Ir_nojoom

وویجر۱، پیامی مرموز را از فضا ارسال کرده است. فضاپیمای وویجر ۱ ناسا اخیراً رفتار عجیبی داشته و داده‌هایی تصادفی را از فاصله ۲۴ میلیارد کیلومتری در #فضا به زمین ارسال کرده است. مهندسان ناسا از این اختلال گیج شده اند و در تلاش برای رفع آن هستند.در حال حاضر، این کاوشگر در حدود ۲۴ میلیارد کیلومتر (۱۵ میلیارد مایل) از زمین قرار دارد و برای ۴.۵ دهه فعال بوده است. این #فضاپیما اکنون به دلیل وجود یک نوع اختلال٬ پیام‌های عجیبی را ارسال کرده حاوی داده‌های باینری متشکل که فقط از ۱ و ۰ هستند. به منظور تلاش برای رفع مشکل، #دانشمندان دستوراتی را به کاوشگر ارسال کردند. اما از آن جایی که وویجر ۱ از زمین بسیار دور است، ارسال پیام‌ها حدود۲۲ساعت طول می‌کشد. این بدان معناست که ۴۵ساعت طول می‌کشد تا بفهمیم آیا تلاش دانشمندان برای بازیابی کامپیوتر‌های کاوشگر موفق بوده است یا خیر. در ماه مه۲۰۲۲، #کاوشگر اطلاعاتی را درباره مکان و جهت خود در فضا ارسال کرد که با آنچه ناسا در مورد مکان آن می‌دانست در تضاد بود. در آن زمان مهندسان #ناسا توانستنداین مشکل را کشف و حل کنند؛ اما چندین ماه طول کشید. @Ir_nojoom

پایان غم انگیز تلسکوپ فضایی کپلر در سال ۲۰۱۸ #ناسا اعلام کرد فضاپیمای "کپلر" پس از انجام ۹ سال ماموریت تاریخی موفقیت‌آمیز به دلیل اتمام سوخت،در مدار خود بازنشسته شد. این #فضاپیما در طول فعالیت خود توانست برای نخستین بار پنجره‌ای از وجود سیاره‌های دیگر در خارج از منظومه شمسی را به روی ما بگشاید. تلسکوپ فضایی "کپلر"(Kepler) ناسا پس از پیدا کردن سیارات فراخورشیدی فراوان که به دور #ستارگان می‌چرخند، بازنشسته شد، اما اطلاعاتی که در طول سالها جمع آوری کرده است، به ستاره شناسان کمک خواهد کرد."بایگانی تلسکوپ‌های فضایی Mikulski "یا "MAST"در "موسسه علوم تلسکوپ فضایی"(Space Telescope Science Institute)، قصد دارد در آینده نزدیک داده‌های جمع آوری شده نزدیک به یک دهه #کپلر از مشاهدات فضای عمیق را در دسترس عموم قرار دهد. این امر #دانشمندان را قادر می‌سازد تا اطلاعات جدیدی را کشف کنند.تا به امروز، کپلر در مجموع ۲۸۱۸ "#سیاره_فراخورشیدی"(exoplanets) را کشف کرده است. @Ir_nojoom

چگونگی اتصال فضاپیما به ایستگاه فضایی. برای فضانوردانی که با #فضاپیما راهی فضا می‌شوند فقط هشت دقیقه طول می‌کشد تا به فضا برسند، اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی به خاطر سرعت بالای این ایستگاه، مستلزم محاسبه‌ی دقیق است، زیرا فضاپیما بطور مستقیم به سوی ایستگاه فضایی حرکت نمی‌کند. در واقع تعقیب کردن ایستگاه فضایی و تغییر مدار می‌تواند گاهی دو روز هم طول بکشد. خدمه‌ی فضاپیما پیش از رسیدن به ایستگاه فضایی چندین‌بار به دور #زمین می‌چرخند و توسط رانشگرهای سفینه، با تغییر ارتفاع به مدار بالاتر می‌روند. ایستگاه فضایی با #سرعت ۲۷ هزار کیلومتر در ساعت و در ارتفاع حدود ۴۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح دریا، به دور زمین می‌چرخد. فضاپیما برای کنترل نهایی اتصال به ایستگاه فضایی، در نزدیکی این مهارگاه فضایی متوقف شده و سپس به طور خودکار به آن متصل می‌شود.ایستگاه فضایی یک آزمایشگاه در ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری است. @Ir_nojoom

کاوشگری که ژاپن را به پنجمین کشور فاتح ماه تبدیل کرد دچار مشکل شده است و نور خورشید به سلول‌های خورشیدی #فضاپیما نمی‌رسد؛ زیرا اسلیم نسبت به موقعیت طراحی‌شده برای فرود، ۹۰ درجه واژگون شده است. فضاپیمای «SLIM» این کشور در 19 ژانویه بر روی ماه فرود آمد و ژاپن را به پنجمین کشوری تبدیل کرد که موفق به قدم گذاشتن بر روی ماه شد. اما حالا تصویری تازه نشان می‌دهد که واژگونی ماه‌نشین ژاپنی روی دماغه سبب شده است که صفحه‌های خورشیدی فضاپیما قادر به تولید برق نباشند. بر اساس اطلاعات منتشر شده این واژگونی در اثر خرابی یکی از دو پیشرانه‌ی اصلی فضاپیما درهنگام #فرود رخ داده است. @Ir_nojoom

فضاپیمای «لوسی» ناسا برای اولین بار پس از پرتاب، موتورهای اصلی خود را در فضا روشن می‌کند. موتور ماموریت «#لوسی»(Lucy) ناسا برای سفر به سیارک‌های «تروجان»(Trojan) سیاره مشتری که پیشتر بررسی نشده‌اند، به زودی روشن می‌شود تا این ماموریت، مشتری را هنگام گردش آن به دور خورشید دنبال ‌کند. فضاپیمای لوسی روز ۳۱ ژانویه موتورهای اصلی خود را در بیرون از زمین برای اولین بار از زمان پرتاب در اوت ۲۰۲۱ روشن خواهد کرد. روشن شدن موتورهای اصلی لوسی باعث می‌شود که #فضاپیما تقریبا نیمی از سوخت خود را بسوزاند. ناسا اعلام کرده که مانور دوم و بزرگتر این ماموریت در حال حاضر برای روز سوم فوریه تعیین شده است. هدف از این دو عملیات در اوایل سال ۲۰۲۴، تغییر دادن #سرعت فضاپیمای لوسی به حدود ۳۲۱۷ کیلومتر در ساعت است. پیش از این دو مانور، فضاپیما با حداکثر سرعت حدود ۱۶ کیلومتر در ساعت جابه‌جا شده بود اما این تغییرات به اندازه‌ای کم بودند که پیش‌ران‌های ثانویه و کم‌قدرت فضاپیما نیز می‌توانستند به آن دست یابند. @Ir_nojoom

مقدمات پرواز فضاپیمای پروگرس. در پایگاه فضایی #بایکونور، فضاپیمای پروگرس ام-اس-۲۶ برای سوختگیری با سوخت و گازهای فشرده آماده می شود. این #فضاپیما پس از سوختگیری به ساختمان نصب و آزمایش در سایت ۲۵۴ پایگاه فضایی بایکونور باز می گردد. پرتاب راکت فضایی سایوز ۲.۱-آ با این فضاپیما برای روز ۱۵ #فوریه برنامه ریزی شده است. @Ir_nojoom

دلایل استفاده از استخر آب در‌ هنگام پرتاب موشک موتورهای خروشان امواج صوتی شدیدی تولید میکند که میتواند به #فضاپیما آسیب برساند. آب این امواج را جذب و منحرف میکند و از محموله ی گرانبها محافظت میکند. موشک ها داغ میشوند. سیستم های آب موتورها و سکوی پرتاب را قبل از بلند شدن خنک نگه میدارند و از گرمای بیش از حد و خرابی احتمالی جلوگیری میکنند. آب برای مبارزه با آتش‌هایی که ممکن است در حین پرتاب #فوران کند، حیاتی است و همه و همه چیز را ایمن نگه میدارد. @Ir_nojoom

بسیاری از کارشناسان علوم فضایی معتقدند که سفر به مریخ غیرممکن است، چرا که این سفر نیازمند تجهیزات پیشرفته و پیچیده‌ای است که جایگیری آنها در یک #فضاپیما ممکن نیست @Ir_nojoom

دانشمندان به‌زودی تصاویر سه‌بعدی بی‌نظیری از مغناطیس‌کره زمین، سپر محافظتی سیاره ما در برابر تابش مضر خورشیدی دریافت خواهند کرد. این تصاویر توسط ماموریت فضایی SMILE، ابتکاری مشترک بین چین و اروپا، که در سال جاری به #فضا پرتاب خواهد شد، ثبت خواهد شد. توسعه آشکارسازهای درون‌مداری برای یک مأموریت #فضایی مشترک چین و اروپا با موفقیت به پایان رسید و این ماهواره‌ها در سال جاری به سکوی پرتاب در اروپا منتقل خواهند شد. این خبر را "سیلوستر موریس"، اخترشناس فرانسوی از دانشگاه تولوز، پس از مشاهده فرآیند فرود در یک اتاق کنترل در رصدخانه‌های ملی آکادمی علوم چین اعلام کرد. مأموریت SMILE (Solar Magnetosphere Imaging & Investigation of the LEnosphere) یک ابتکار مشترک است که به مطالعه تعاملات پیچیده بین زمین و خورشید می‌پردازد. این مأموریت شامل سه #فضاپیما خواهد بود که دو تای آنها توسط چین و سومی توسط اروپا ساخته شده‌اند. فضاپیماهای SMILE در ارتفاع حدود 500 کیلومتری زمین قرار خواهند گرفت و تصاویر سه‌بعدی با وضوح بالا از مغناطیس‌کره زمین، لایه بیرونی جو که توسط #میدان_مغناطیسی محافظت می‌شود، ارائه می‌کنند. این تصاویر به دانشمندان کمک می‌کند تا درک عمیق‌تری از چگونگی محافظت مغناطیس‌کره از زمین در برابر تابش مضر خورشیدی و همچنین چگونگی تأثیر بادهای خورشیدی بر آب و هوای فضایی بدست آورند. مأموریت‌های فضایی جاه‌طلبانه چین علاوه بر همکاری با #اروپا در SMILE، چین برنامه‌های جاه‌طلبانه‌ای برای کاوش در اعماق فضا دارد. این برنامه‌ها شامل موارد زیر است: مأموریت تیان‌ون به مریخ: چین در سال 2021 با موفقیت کاوشگری را به مریخ فرستاد و در حال برنامه‌ریزی برای ارسال کاوشگر دیگری در سال 2025 است. این کاوشگر نمونه‌هایی از خاک مریخ را جمع‌آوری کرده و به زمین باز خواهد گرداند. مأموریت به قمر مشتری: چین در حال برنامه‌ریزی برای ارسال کاوشگر به قمر مشتری، در دهه 2030 است. این کاوشگر به دنبال شواهدی از وجود حیات در این قمر یخی خواهد بود. مأموریت به کمربند کویپر: چین در حال مطالعه مأموریتی به کمربند کویپر، منطقه‌ای از منظومه شمسی است که در آن اجرام یخی زیادی وجود دارد، است. این مأموریت می‌تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد شکل‌گیری منظومه شمسی ارائه دهد. همکاری بین‌المللی در اکتشافات فضایی مأموریت‌های مشترک مانند SMILE فرصتی برای تبادل دانش و #فناوری بین کشورها فراهم می‌کنند. این همکاری‌ها به پیشرفت سریع‌تر اکتشافات فضایی و افزایش درک ما از جهان کمک می‌کند. @Ir_nojoom

فضاپیمای «وویجر ۱» با فرستنده‌ای که از سال ۱۹۸۱ تاکنون استفاده نشده بود، به خانه پیام فرستاد. به دنبال مشکلات ارتباطی اخیر، فضاپیمای «وویجر ۱»(Voyager ۱) #ناسا به استفاده از یک فرستنده رادیویی پشتیبان متوسل شد که از سال ۱۹۸۱ تاکنون به مدت ۴۳ سال غیر فعال بود. این کاوشگر میان‌ستاره‌ای پس از قرار دادن خود در حالت حفاظتی برای حفظ انرژی، مکث کوتاهی را در برقراری ارتباط با زمین تجربه کرد. نیت برای ارتباط مجدد با «وویجر ۱» با فرمانی در تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴ از شبکه فضایی عمیق ناسا(DSN) که آرایه‌ای جهانی از آنتن‌های رادیویی غول پیکر است، آغاز شد و به #فضاپیما دستور داده شد یکی از گرم کننده‌های خود را روشن کند. تیم عملیات این مأموریت برای اولین بار در تاریخ ۱۸ اکتبر متوجه شد که مشکلی در «وویجر ۱» وجود دارد، زمانی که #فضاپیما نتوانست به آن فرمان پاسخ دهد. طبق بیانیه ناسا، این تیم بعداً متوجه شد که فضاپیما فرستنده رادیویی باند X اولیه خود را خاموش کرده و در عوض به فرستنده رادیویی باند S ثانویه خود سوئیچ کرده است که انرژی کمتری مصرف می‌کند. مقامات ناسا در یک بیانیه گفتند: به نظر می‌رسد که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما که به طور مستقل به مسائل داخلی آن واکنش می‌دهد، این #فرستنده را خاموش کرده است. این تیم اکنون در حال جمع‌آوری اطلاعاتی است که به آن کمک می‌کند دریابد که چه اتفاقی افتاده و «وویجر ۱» را به عملیات عادی بازگرداند. سیستم حفاظت از خطای «وویجر ۱» می‌تواند به دلایل مختلفی فعال شود. مثلاً اگر فضاپیما منبع تغذیه خود را بیش از حد مصرف کند. اگر این اتفاق بیفتد، فضاپیما تمام سیستم‌های غیر ضروری را خاموش می‌کند تا انرژی خود را حفظ کند و به ماموریتش ادامه دهد. پس از ارسال دستورالعمل‌ها به «وویجر ۱» در تاریخ ۱۶ اکتبر، این تیم انتظار داشت که ظرف چند روز داده‌ها را از فضاپیما دریافت کند. به طور معمول حدود ۲۳ ساعت طول می‌کشد تا فرمانی برای طی کردن بیش از ۱۵ میلیارد مایل(۲۴ میلیارد کیلومتر) به فضاپیما در فضای میان‌ستاره‌ای برسد و سپس ۲۳ ساعت دیگر برای دریافت سیگنال پاسخ طول می‌کشد. با این حال در ۱۸ اکتبر، این تیم قادر به تشخیص سیگنال در فرکانس باند X که آنتن‌های DSN به آن گوش می‌دادند، نبود. این به این دلیل بود که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما برای استفاده از #انرژی کمتر، سرعت ارسال داده‌ها توسط فرستنده رادیویی آن را کاهش داده بود. تیم عملیات سرانجام توانست یک سیگنال را در اواخر همان روز دریافت کند، اما پس از آن در ۱۹ اکتبر، زمانی که فرستنده باند X خاموش شد، ارتباط با «وویجر ۱» به طور کامل متوقف شد. اعتقاد بر این است که سیستم حفاظت از خطای این فضاپیما دو بار دیگر فعال شده است و در نهایت باعث شده که به فرستنده رادیویی باند S سوئیچ کند که از سال ۱۹۸۱ تاکنون استفاده نشده بود. با توجه به اینکه این فضاپیما در فاصله‌ای بسیار دور از ما قرار دارد، تیم عملیات مطمئن نبود که سیگنالی از فرستنده‌ای که ۴۳ سال است استفاده نشده، دریافت کند و از این فاصله سیگنالی در فرکانس باند S قابل شناسایی باشد، به ‌ویژه به این دلیل که فرستنده سیگنال بسیار ضعیف‌تری را در حالی که انرژی کمتری مصرف می‌کند، ارسال می‌کند. با این حال این تیم نمی‌خواست خطر کند و سیگنال دیگری به فرستنده باند X ارسال و سیستم حفاظت از خطا را دوباره تحریک کند. بنابراین در عوض، فرمانی به فرستنده باند S در ۲۲ اکتبر فرستاده شد و دو روز بعد در تاریخ ۲۴ اکتبر، این تیم بالاخره توانست دوباره با «وویجر ۱» ارتباط برقرار کند. اکنون این تیم بررسی خواهد کرد که چه چیزی ممکن است سیستم حفاظت از خطای فضاپیما را در وهله اول به راه انداخته باشد. با این حال ممکن است هفته‌ها طول بکشد تا اپراتورها مشکل اصلی را شناسایی کنند. «وویجر ۱» که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، در سال ۲۰۱۲ به فضای میان‌ستاره‌ای رفت و اولین فضاپیمایی بود که از مرز منظومه شمسی ما عبور کرد.سفر در اعماق فضا به ابزارهای آن آسیب وارد کرده و باعث #افزایش تعداد مشکلات فنی آن شده است. در حالی که سن و فاصله زیاد این فضاپیما از زمین می‌تواند تعمیر و نگهداری آن را چالش برانگیز کند، «وویجر ۱» همچنان به ارسال داده‌های حیاتی از فراتر از #منظومه_شمسی ادامه می‌دهد. @Ir_nojoom

🌓در 7 اوت 1976 ، فضاپیمای آمریکایی "وایکینگ -2" وارد مدار مریخ شد. چهار تلسکوپ-رادیومتر تابشی حرارتی بر روی بخش مداری #فضاپیما نصب بود. این فضاپیما دارای چندین سنسور برای اندازه گیری از جو مریخ بود ، زیرا لازم بود دمای استراتوسفر ، میزان تابش پراکنده خورشید و غیره را مورد بررسی قرار دهد. این کاوشگر در مدار خود ، تصاویر واضح از منطقه قطبی شمالی #مریخ تهیه کرد در 3 سپتامبر 1976 ، بخش فرودگر این فضاپیما بر روی مریخ فرود آمد. و آخرین جلسه ارتباط با این فضاپیما در 11 آوریل 1980 انجام شد. @Ir_nojoom