شرکت «#آکسیوم_اسپیس»و شرکای آن از جمله برخی از پژوهش‌های علمی پیشگام را فاش کرده‌اند که در ماموریت «آکسیوم-۳» انجام خواهند شد.
خدمه آکسیوم-۳، «مایکل لوپز الگریا» فرمانده، «والتر ویلادی»خلبان و «آلپر گزراوچی» و «مارکوس وانت»متخصصان ماموریت هستند که در ژانویه ۲۰۲۴ بر فراز موشک «فالکون ۹»و در کپسول «#دراگون» شرکت اسپیس‌ایکس به «ایستگاه فضایی بین‌المللی» سفر خواهند کرد.
خدمه آکسیوم-۳ پس از رسیدن به مقصد، ۱۴ روز به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل خواهند بود و از شرایط ریزگرانش #مدار پایین زمین برای انجام آزمایش‌ها و بررسی فناوری در طیف گسترده‌ای از رشته‌های علمی، از جمله سلامت انسان، پزشکی، زیست‌شناسی سلولی، مواد و حتی غذاشناسی استفاده خواهند کرد.
یکی از محورهای اصلی این پژوهش‌ها، تسهیل ماموریت‌های فضایی طولانی‌تر انسان و حتی قابلیت سکونت در #فضا خواهد بود.
آکسیوم-۳ شاهد پژوهش‌های بیشتر در مورد فناوری‌های رباتیک است که می‌توان از آنها برای اکتشاف فضایی و در نهایت برای ساختن زیرساخت‌ها در سیاره‌ها و سیارک‌ها از طریق پروژه «سرفیس آواتار»(Surface Avatar) استفاده کرد.
@Ir_nojoom
قمری کوچک با نامی ترسناک، «فوبوس» از پشت سیاره سرخ در این تایم‌لپس از تلسکوپ فضایی #هابل در مدار زمین بیرون می‌آید.
بیش از 22 دقیقه، 13 نوردهی جداگانه در نزدیک‌ترین نزدیکی مریخ به سیاره #زمین در سال 2016 ثبت شده است.
بااین‌حال مریخی‌ها برای تماشای طلوع قمر کوچک به سمت غرب نگاه می‌کنند. این قمر کوچک از هر #قمر دیگری در منظومه شمسی به سیاره مادر خود نزدیک‌تر است و در حدود 6000 کیلومتر بالاتر از سطح مریخ قرار دارد.
فوبوس یک #مدار را تنها در 7 ساعت و 39 دقیقه کامل می‌کند که سریع‌تر از چرخش مریخ، حدود 24 ساعت و 40 دقیقه است.
بنابراین در مریخ، #فوبوس را می‌توان دید که 3 بار در روز از افق غربی بالا می‌رود.
@Ir_nojoom
البته ستاره‌ی یادشده حالا در منظومه شمسی نیست. بلکه زمانی حدود میلیاردها سال پیش احتمالا از نزدیکی منظومه شمسی عبور کرد، #مدار اجرام واقع در بخش خارجی منظومه شمسی را برهم‌زد و آنها را به مسیرهایی عجیب فرستاد. برخی از این اجرام خارجی احتمالا در نهایت در فاصله نزدیکی از خورشید قرار گرفتند و حالا به قمرهای تبدیل شده‌اند که توسط سیاره‌های غول‌پیکر به دام انداخته شدند.
گروهی از اخترفیزیک‌دان‌ها برای بررسی تأثیر ستاره‌هایی با جرم و فاصله‌ی متفاوت بر بخش خارجی منظومه شمسی، شبیه‌سازی‌های کامپیوتری را اجرا کردند:بهترین نتیجه‌ی سازگار برای بخش خارجی منظومه شمسی در شرایط کنونی که با شبیه‌سازی‌ها به آن رسیدیم، ستاره‌ای اندکی سبک‌تر از خورشید با حدود ۰٫۸ جرم خورشیدی بود. این #ستاره از فاصله‌ی ۱۶٫۵ میلیارد کیلومتری خورشید که ۱۱۰ برابر فاصله بین زمین و خورشید و اندکی کمتر از چهار برابر فاصله‌ی نپتون، خارجی‌ترین سیاره منظومه شمسی است، عبور کرد.
بخش زیادی از مواد داخل منظومه شمسی در یک آرایش دیسک کمابیش تخت قرار گرفته‌اند. وقتی خورشید در حدود ۴٫۶ میلیارد سال پیش ستاره‌ی نوزادی در حال چرخش بود، مواد حاصل از ابر گاز اطرافش به دور آن چرخیدند و باعث رشدش شدند. به‌مرورزمان این مواد چرخشی در یک #دیسک مسطح شدند. این دیسک شباهت زیادی به توپ خمیر پیتزایی داشت که با چرخش به‌صورت تخت درمی‌آید.
موادی که خورشید نبلعیده بود، بعدا منظومه شمسی و تمام سیاره‌ها و سیارک‌ها و قمرها را شکل دادند. از آنجا که هیچ اتفاق مخرب بزرگی برای منظومه شمسی رخ نداد، دیسک کمابیش به همان محل قرارگیری سیاره‌ها، سیارک‌ها و قمرها گفته می‌شود.
با این‌حال بخش خارجی منظومه شمسی متفاوت است. مجموعه‌ای از سنگ‌ها در آن سوی نپتون به دور خورشید می‌چرخند که به آنها اجرام #فرانپتونی یا TNO می‌گویند. این اجرام در زاویه‌هایی بسیار شیب‌دار می‌چرخند. برخی از این زاویه‌ها به‌قدری شدید هستند که گویی جرم به‌جای استوا در مدار قطب‌های خورشید می‌چرخد.
به گفته‌ی برخی دانشمندان، مدار برخی اجرام فرانپتونی منطبق با تأثیر گرانشی سیاره‌ای تا پنج برابر جرم زمین است. فضا مملو از اجرام است و هرچند امروزه تقریبا هیچ ستاره‌ای در فاصله بسیار نزدیک از خورشید قرار ندارد، شاید در گذشته ستاره‌های بیشتری در نزدیکی منظومه ما بودند؛ زیرا ستاره‌ها معمولا از ابرهایی مشترک متولد می‌شوند و زندگی خود را در محیط‌های نسبتا شلوغ آغاز می‌کنند.
فالزنر و همکارانش بیش از سه‌هزار شبیه‌سازی را اجرا کردند. آنها ستاره‌های مختلف و فاصله‌ی عبورشان از منظومه‌ی شمسی را اندکی دستکاری و نتایج را با مدارهای شناخته‌شده و هم‌مرکز خوشه‌های TNO مقایسه کردند. براساس یافته‌ها، ستاره‌ای اندکی کوچک‌تر از #خورشید که از بخش خارجی منظومه شمسی گذشت، می‌تواند عامل ایجاد مدارهای درهم‌ریخته‌ی اجرام این منطقه باشد.
عبور ستاره‌ی یادشده باعث ایجاد مدارهای عجیب اجرامی مثل 2008 KV42 و 2011 KT19 شده است که در خلاف جهت سیاره‌ها با زاویه تقریبا عمود می‌چرخند. این اجرام عامل شکل‌گیری نظریه‌هایی درباره سیاره نهم بودند. همچنین بر اساس شبیه‌سازی‌ها، تا ۷٫۲ درصد ازجمعیت اصلی TNO به سمت خورشید در جهت داخل منظومه شمسی حرکت کرده‌اند. سیمون پورتگیس زوارت از #دانشگاه لیدن هلند می‌گوید:برخی از این اجرام احتمالا توسط غول‌های گازی به دام افتاده و به قمر آنها تبدیل شده‌اند. این پدیده نشان می‌دهد چرا سیاره‌های خارجی منظومه‌ی شمسی دو نوع قمر متفاوت دارد.
پژوهش جدید هنوز با نتیجه‌گیری قطعی فاصله دارد. دلایل زیادی در توضیح اینکه چرا هنوز سیاره نهم را رصد نکرده‌ایم، وجود دارد. در وهله‌ی اول این سیاره‌ی احتمالی بسیار کم‌نور و بسیار دور است. همچنین داده‌های کافی را در اختیار نداریم؛ زیرا به سختی می‌توان اجرام دور از خورشید را رصد کرد، بنابراین داده‌های موجود احتمالا حاصل سوگیری در انتخاب هستند که تنها به داده‌های موجود با فناوری فعلی محدود هستند.
با این‌حال، ایده‌ی پرواز #ستاره از کنار منظومه شمسی غیرمحتمل نیست، بلکه راه‌حلی منظم است. به گفته‌ی فالزنر، زیبایی این مدل در سادگی‌اش است؛ زیرا می‌تواند تنها با اشاره به یک دلیل به پرسش‌های بی‌پاسخ زیادی درباره منظومه شمسی پاسخ دهد.
@Ir_nojoom