#کتاب_خارو_میخک 🔰فصل دوم (قسمت سوم) آنجا کنار شیر آب، وقتی برادرانم و بچه های همسایه از مدرسه برمی گشتند، زمین پر بود از ظروف سفالی شکسته. وقتی خواهران و برادرانم از مدرسه برمی‌گشتند بعد از اینکه ناهار می‌خوردند، برای بازی هفت سنگ از خانه بیرون می رفتند. تکه‌های سفال را از محل شیر آب برمی‌داشتند و از آن هفت تکه دایره‌ای جدا می‌کردند که به ترتیب یکی از بعدی بزرگ‌تر باشد؛ بزرگ ترین سفال را زیر می‌گذاشتند و بعد سفال کوچک‌تر و به همین ترتیب تا کوچک‌ترین سفال در بالا قرار گیرد. یکی از جوراب‌های فرسوده را با پارچه پر می‌کردند و می‌بستند و می‌دوختند تا به شکل یک توپ بزرگ شود البته به اندازه‌ای که در دست جا شود. این جوراب‌ها از بسته‌های لباس‌هایی بود که سالی دو بار آژانس امداد آوارگان برایمان می‌آورد، سپس به دو تیم تقسیم می شدند. بازیکنی از یکی از تیم‌ها با فاصله چند متر از قطعه های سفالی که روی هم چیده شده می‌ایستاد. او توپ را به سمت سفال‌ها می‌انداخت تا آنها را بریزد اگر موفق نمی‌شد یعنی اگر توپ به سفالها نمی‌خورد، بازیکنی از تیم دیگر همین کار را انجام می‌داد و اگر بازیکنی موفق می‌شد که توپ را به سفالها بزند در این صورت اعضای تیم مقابل توپ را می‌گرفتند و دنبال اعضای تیم دیگر که توپ را به سفالها زدند می‌انداختند هرکدام که توپ به او اصابت می‌کرد از گردونه بازی حذف می‌شد. از طرف دیگر اعضای تیمی که توپ را به سفالها زده بود باید سعی می‌کردند که بدون آنکه توپ به آنها بخورد و حذف شوند سفالها را دوباره مرتب کنند و روی هم بچینند. اگر قبل از آنکه همگی حذف شوند سفالها را روی هم می‌چیدند آن تیم پرتاب کننده توپ برنده می‌شد و اگر قبل از چیدن سفالها به همه آنها توپ اصابت می‌کرد و حذف می‌شدند، تیم مقابل برنده می‌شد. دخترها اما لِی لِی بازی می کردند، یک تکه کاشی یا سنگی که یک طرف آن صاف باشد پیدا می‌کردند و سه مربع متوالی روی زمین می کشیدند که هر کدام حدود یک متر طول و یک متر عرض داشتند و بعد از مربع سوم هم دایره ای می‌کشیدند. یکی از دخترها یک تکه سنگ را به مربع اول می انداخت و در مربع اول می پرید، طوری که روی یکی از پاهای خود ایستاده بود و در حالی که هنوز روی یک پا ایستاده بود، باید با نوک همان پایی که روی آن ایستاده بود به سنگ می زد تا سنگ به مربع دوم برود و سپس روی همان یک پا به مربع دوم می‌پرید و همین طور سنگ را مربع سوم می‌انداخت و روی مربع سوم می‌پرید و در آخر هم سنگ را با همان پا به سمت دایره می زد و با دو پا در خانه دایره می‌پرید و تمام. اگر او در این مراحا می‌افتاد یا پایش روی یکی از خطوط می‌آمد، باخته بود و نوبت دوست دیگری می‌شد که بازی کند. گاهی پسران عرب و یهودی با هم بازی می کردند؛ آنها به دو تیم عرب و یهودی تقسیم می‌شدند. هر گروه تکه‌های چوب به شکل تفنگ حمل می‌کردند و مثلاً با آن تفنگهای چوبی به هم شلیک می‌کردند و فریاد می‌زدند: «من تو را کشتم، من تو را کشتم» و گروه دیگر فریاد می‌زدند: «نه، من تو را زودتر کشتم» و خیلی از وقتها این بازی به دعوایی تبدیل می‌شد سر این که چه کسی قبل از دیگری او را کشته. اما اغلب تیم عرب باید تیم یهودی را شکست می‌داد، چون بچه‌های بزرگ‌تر و قوی تر در تیم عرب‌ها بودند. پدربزرگم ماهی یک بار به مرکز توزیع مواد غذایی می رفت. او کارت‌ تأمین مواد غذایی خانواده ما و خانواده عمویم را با خود می‌برد. بعد از ظهر که می‌شد او و سایر مردان و زنان محله برمی گشتند، در حالی که یک گاری که الاغی آن را می‌کشید جلویشان در حرکت بود. روی گاری، کیسه های آرد، پیت روغن و چند سبد حاوی کیسه های انواع حبوبات مانند نخود و عدس بود. وقتی گاری جلوی خانه ما می رسید، بچه ها می پریدند تا سوار آن شوند. گاریچی درحالیکه چوب دستی اش را تکان می داد فریاد می‌زد تا آنها را دور کند. پدربزرگم از گاری بارهای خودش را به داخل خانه می‌آورد و از کیسه پارچه ای که از جیبش در می آورد چند سکه به او می داد. گاریچی که آن سکه‌ها را می‌گرفت و در جیبش می‌گذاشت، می‌گفت: خدا برکت دهد و افسار الاغش را می کشید و راه می‌افتاد. گاری که راه می‌افتاد، بچه ها دنبال گاری می دویدند و بزرگترها تلاش می‌کردند که مانعشان شوند. ادامه دارد... #یحیی_سنوار 🆔 @istarnews_ir