⭕️معلم، شاگرد را همچون فرزند خویش بداند
🔹 #شاگرد را #معلّم مثل #فرزند خودش بداند. شما در مورد پسر خودتان یا دختر خودتان چه آرزوهایی دارید؟ نمی خواهید #خوشبخت باشد؟ نمی خواهید #سربلند باشد؟ نمی خواهید #عاقل باشد؟ نمی خواهید #باسواد باشد؟ نمی خواهید رفتار او در جوامع، در خانواده‌ها، #احترام‌برانگیز باشد؟ انسان راجع به #بچّه‌اش این چیزها را می خواهد؛
🔹عین همینها را از این #شاگردتان هم بخواهید. یعنی کار شما در درجه‌ی اوّل #درس_دادن است، امّا در خلال هر درسی ـ بنده بارها گفته‌ام گاهی مثلاً یک #معلّم ریاضی یا معلّم فیزیک، در اثنای درس، یک کلمه می گوید که از یک ساعت سخنرانی‌ای که بنده‌ی مثلاً واعظ میکنم تأثیرش در این #جوان بیشتر است! با یک کلمه؛
🔹اینها را دیده‌ایم ـ با #رفتار، با #کردار، با #بیان، #ایمان را، #صلاح را، #صلاحیّتهای_انسانی را در این #شاگرد پرورش بدهید. فرض کنید #فرزند_خودتان است، دارید او را #پرورش می‌دهید؛ این اوّلین توقّعی است که انسان از #معلّمین دارد. البتّه این غیر از مسئله‌ی «پرورشی» است که بعداً عرض خواهم کرد؛
🔹آن امور #پرورشی، مستقلّاً یک مسئله‌ی جداگانه‌ای است؛ بعضیها اینها را با هم مخلوط میکنند. آنهایی که می خواستند #پرورشی را تعطیل کنند، می گفتند «#معلّم در همان حالِ #تعلیم، #پرورش هم بدهد»، که خب این حرف ناقص و ناتمامی است؛ لکن در اثنای تعلیم می شود به معنای واقعی #تربیت هم انجام داد، «پرورشی» هم به جای خود.
📚بیانات‌مقام‌معظم‌رهبری ۱۴۰۲/۰۲/۱۲
