#بادوم‌_خونه،_پسته_خندون به دلیل درس‌ و کلاس پسرم، چهار ماه بود به دیدار خانواده نرفته بودیم. به بهانه گردو‌ تکانی چمدان بستیم و به همدان رفتیم. از باغ که به خانه مادرم برگشتیم، هرچه دنبال کنترل تلویزیون گشتیم، نبود. زیر میز‌ها، زیر صندلی‌ها، کتابخانه، داخل یخچال را هم نگاه کردیم، نبود! دو روز بعد از بازگشت، چمدان را باز کردم تا هر وسیله را سر جای خودش بگذارم. پسر هشت‌ساله‌ام آمد و کنترل را که در چمدان جاساز کرده بود جلوی چشمان گرد شده من برداشت، سمت تلویزیون خودمان گرفت. با مادرم تماس گرفت و گفت: «مادرجون الان تلویزیون روشنه؟» مادر: «بله.» - مادرجون الان شبکه چنده؟ مادر: «دو.» - الان عوض شد؟ مادر: «نه!» - اِ پس دفعه بعد کنترل‌تون رو میارم! #زهرا_روحی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

#نام‌دار ظهر جمعه، غرفه‌ی ورودی حسینیه‌ی امامِ همدان، تماشاچیِ آیه‌های نصر بود. همه چیز، به شکلی غیرطبیعی، میزان بود. مرتب بود. مردمک‌ها و پلک‌ها و لب‌های ملت، قدم‌ها و شانه‌های ملت، جار می‌زد که پیروزند؛ یکدل و مصمم‌اند. انرژیِ سیّالِ فضا آن‌قدر پُرزور بود که جناب خورشید و سامانه‌ی جوّی را هم سربه‌راه کرده بود. هوا دل‌پذیر بود. وسط فرم‌ها و امضاء‌ها دویست بار از اعماق سیتوپلاسمِ سلول‌هایم ذوق کردم که آنجایم. شکر کردم که حیِّ لایَموت، اوضاع را ردیف کرد و آمدم؛ که روی مسئول «مادرانه‌»مان را زمین نینداختم؛ که بی‌خیالِ خواب‌های نصفه نیمه و منقطع و چشم‌های خسته و بدن کوبیده، از صبح زود کارهای اسباب‌کشی را سر و سامان دادم؛ که بچه‌ها را به مادرم سپردم و کَندم و آمدم. مردم، فوج فوج وارد می‌شدند. دلشان پیِ نمازجمعه بود. بیشترشان بی‌توجه به بند و بساط و دفتر و دستَک ما به سرعت عازم حسینیه بودند. ولی ما مثل برق، جلویشان را می‌گرفتیم: - لطفاً تشریف بیارین این فرمو امضا کنین. بَرا حمایت از جبهه‌ی مقاومته. فقط یه امضا! ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ می‌آمدند. تقریباً همه آمدند. برگه‌هایی که چاپ کرده بودیم تمام شد. حتی کم آمد. بعضی‌ها بی‌معطلی پُرش می‌کردند. بعضی‌ها اول، با حوصله متنش را می‌خواندند، بعد مشخصاتشان را وارد می‌کردند. بعضی‌ها اجازه می‌خواستند که برای بچه‌هایشان هم بگیرند. بعضی‌ها هم از پشت حریر اشک و با صدای لرزان می‌گفتند: - امضا چه قابل؟! مال و جونمونو می‌دیم! بچه‌هامونو می‌دیم! من خاطره‌ی واضحی از جنگ خودمان ندارم. اما با جادوی این کلمه‌ها، تخته‌گاز رفتم تا روزهای فتح خرمشهر. اصلاً حالِ غرفه، حال آدم‌ها، حال همان روزها بود. «مَمّد نبودی» دست انداخته بود در گردن «القُدسُ لَنا». مستانه، قهقهه می‌زدند و چفیه‌هایشان را توی هوا تکان می‌دادند. از پشت میز سری توی جمعیت چرخاندنم. چشمم روی پیرزنی قفل شد. جور غریبی بود. شماره شماره و با طمأنینه راه می‌رفت. مانتوی بلندی داشت. با دستم اشاره کردم که بیاید سمت ما. بالاخره نزدیک شد و گوشه‌ی میز، پشت خانم مسنّی ایستاد. صورتش ریزنقش و نُقلی بود. فرقش را از وسط باز کرده بود و نوک موهای بور و سفیدش از لبه‌ی روسری پیدا بود. توی آن سن، هنوز بیشتر موهایش طلایی بود، سفید نشده بود. ترکیب بدیعی که تا آن روز ندیده بودم. لَخت و خاموش نگاهم می‌کرد. حتی کلامی نپرسید که اینجا چه خبر است؟! - حاج‌خانم داریم امضا جمع می‌کنیم که بگیم پشت مردم فلسطین و لبنانیم. شمام می‌خواین امضا کنین؟ پیرزن، همان‌طور خیره مانده بود. سکوتش آنقدر سنگین بود که فکر کردم توان حرف زدن ندارد. - حاج‌خانم سواد دارین؟ سرش را بالا برد. یعنی که نه. - می‌خواین براتون بنویسم؟ اشک دوید توی چشم‌های رنگیِ فارغ از دنیایش. فضا جان می‌داد برای انقلاب احساسات. فکر کردم چشم او هم خیسِ تب و تاب آنجاست. خانمی رفت و او جایش را گرفت. - حاج‌خانم، اسمتونو بنویسم؟ ... اسمتونو می‌گین؟ اشک‌هایش غلتید و عاقبت لب‌ از لب برداشت: - اسم ندارم! نگاهش کردم. مات، نگاهش کردم. - بنویسین مادر شهید صمدی! همه میگن مادر شهید صمدی! پیرزن، با شهیدش آمده بود. اُبهتشان من را گرفت و لال شدم. بغض، سر و صورت و گلویم را محکم چسبیده بود. نوشتم مادر شهید صمدی. نتوانستم بقیه‌ی اطلاعات را بپرسم. انگشتم را روی محل امضاء گذاشتم و خودکار را تعارفش کردم. امضاء کردند و خرامان رفتند. به روایت: #زهرا_خادم به قلم: #مهدیه_پورمحمدی #مادرانه_همدان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

#آن‌جا_که_من_هستم_مرکز_عالم_است داور سوت زد. دوندگان تخته گاز شروع به دویدن کردند. شبکه تلویزیون را عوض کردم تا شاید اخبار جدیدی از لبنان نصیبم شود. هم‌زمان از مغزم گذشت که من کجای این میدان مسابقه ایستاده‌ام؟ انگار هنوز صدای سوت داور داخل گوشم فرو نرفته! توی تلویزیون جز اخبار تکراری خبری نبود. پیام‌های صوتی گوشی را روی دور تند گوش کردم. زهرا گفته بود باید با طلاهایی که جمع می‌کنیم یک کار رسانه‌ای بکنیم و خبرش را برای دلگرمی جبهه مقاومت وایرال کنیم. فاطمه فرم‌ها را از محدثه تحویل گرفته بود، می‌خواست ببرد توی مساجد برای جلب مشارکت. نرگس با بچه‌های محله‌شان یک کانال زده‌اند برای فروش لوازم غیرضروری‌شان. کارها هم مثل صوت‌ها بدجوری روی دور تند بود. سرم گیج رفت و خودم را در هیئت یک تماشاچی دور گود کُشتی تصور کردم. درازکش روی مبل بودم و داشتم دور و اطراف خانه را می‌پاییدم تا شاید طعمه‌ی ارزنده‌ای توی نگاهم تور شود. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ من شاهد بودم نرگس با چه وسواسی لوازم خانه‌اش را دانه دانه با بالا و پایین کردن ده‌ها مغازه‌ جور کرد. چطور می‌تواند این‌قدر راحت از چیزهایی که دوستشان دارد بگذرد؟ با خودم می‌گویم: «تو این خونه چی برای من از همه‌چی باارزش تره؟» نگاهم قفل می‌شود روی کتابخانه. بلند می‌شوم و زانو می‌زنم جلویش. با تک‌تک‌شان هزار و یک خاطره دارم. برای به‌دست آوردن بعضی‌شان کلی کتاب‌فروشی زیر پا گذاشته‌ام. چندتایشان هم هدیه است. هدیه روزهای مخصوصی از زندگی. عزیزترینِ من هم کم‌کم از پشت ابر می‌آید بیرون؛ کتاب‌هایم! یاد آدم‌هایی می‌افتم که هر بار جلوی کتابخانه‌ام ایستاده‌اند با کلی التماس، که حداقل هدیه نمی‌دهی بفروش. گوشی را برمی‌دارم. شماره‌ها را می‌آورم. دست و دلم می‌لرزد. گوشی را می‌گذارم زمین و دوباره تک‌تک کتاب‌ها را نگاه می‌کنم. یکی یکی از قفسه می‌آورمشان بیرون. نگاه عمیقی توأم با خداحافظی به‌شان می‌اندازم. بعضی را ورق می‌زنم و تکه‌هایی را برای بار چندم می‌خوانم و ذهنم شرق و غرب عالم را سیر می‌کند. درددل‌هایم که تمام می‌شود، زنگ می‌زنم به بچه‌ها. اولش خیال می‌کنند چیزی خورده توی سرم. وقتی می‌گویم می‌روند جایی بهتر از قفسه‌های خانه ما، تازه دوزاری‌شان می‌افتد. بعضی‌ چند برابر قیمت پشت جلد، کتاب‌ها را برمی‌دارند. بعضی‌ هم فقط پولش را می‌ریزند به حساب جبهه مقاومت و می‌گویند بفروش به یک نفر دیگر. چند روز است که بیش‌تر کتاب‌ها در عین این که دارند خرید و فروش می‌شوند، هنوز سرجایشان هستند! یاد قرآن می‌افتم، وقتی دو دو تا چهارتای دنیا را به هم می‌زند. «...که هفت خوشه برویاند، که در هر خوشه یک‌صد دانه باشد...» #مریم_برزویی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

#سوغات_مدرسه یک مُشت گِل سرشور را با کُپه‌ی کُنار و حنای توی کاسه قاطی کنم، می‌شود همان ملاتی که بی‌بی گفت. خمیر سبز را روی سر بچه گذاشتم. گاهی آب قهوه‌ای شره می‌کرد. تا جلویش را می‌گرفتم‌، تالاپ یک تیکه خمیر شل پخش سرامیک سفید کف حمام می‌شد. موقع آب‌کشی، انگار خاک‌اره داخل موهای بچه قاطی کرده بودم. با هر‌بار شانه کشیدن صدای قیژ رو اعصابی همراه با کش آمدن موها، تمام تنم را سیخ سیخی می‌کرد. با کمک نرم‌کننده و شانه دندانه درشت چوبی بالاخره زبری کنار و گل سرشور، جایش را به لیزی مایع نرم‌کننده داد. ترکیب بوی سنتی کنار و صنعتی لطیفه در حمام پیچیده بود. دختر شش‌ساله را حوله پیچ کردم. کف دست و پایش چروک شده بود و صورتش سفیدک بسته بود. باد داغ سشوار را روی سرش گرفتم و هر‌بار که می‌خواست از دستم در برود با پاها قفلش می‌کردم و با گول و ملنگ و وعده تنقلات راضی نگهش می‌داشتم. بی‌صبرانه منتظر دیدن معجزه تجویز بی‌بی و رفع شوره سر بچه بودم. مو‌ها که خشک شد و پف کرد وقت بررسی بود. با انگشت اشاره خطی بین موهای پر و مشکی‌اش باز کردم. «قیومت بیگیری. اِی سرته بخوره. چه شوره‌ی لِچِنه درازی» تلفن را برداشتم و به بی‌بی زنگ زدم. - سلام بی‌بی. میگما همو دارو دواها بود که گفتید زدم سر بچو ولی شوره‌هاش نرفت که نرفت. - ننه یه چیت میگم بوگو خب! بچت ایجوری نیس که دائم سرش دست پِلکو کنه و هی بگه میخاره؟! - چرو بعضی وقتا. - هول نکنیا. ای دخترت شپش گرفته‌. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ - شپش؟ دختر من؟ عامو ای بچو عین مرغابی دائم تو آبه. عین دسته گل نگهش می‌دارم. - ننه دسّه‌ی گل یا دسّه‌ی بیل چِمیدونم.‌ ای مُرد ما و زندِ شما. برو از هر‌کی میخوی بپرس. حالُ بودم مَی چیطو شده. تیر ناحق که نیس ننه. درد بی درمونم نیس. عین سرمو خوردگی که از بچا وا می‌گیرن ایَم از یکی وا گرفته. یه سمی میسونی میزنی خوب میشه. گوشی تلفن توی دست‌هایم به وضوح می‌لرزید. با قول دوباره زنگ می‌زنم، تلفن را قطع کردم. بچه داشت جلو تلویزیون وعده وعیدهای نقد شده‌اش را می‌خورد که شیرجه زدم روی کله‌اش. با تیزی ناخن جاده‌ای وسط سرش باز و قدرت زوم چشم‌ها را چند برابر کردم. هم‌زمان‌ عکس‌های گوگل را با واقعیت جلوی چشمم تطبیق دادم. خودش بود. اشک‌های سر‌سوزنی سفیدی چسبیده به ریشه موها که با فوت و بای‌بای کردن توی سر تکان نمی‌خورد. سوغاتی که بچه از مدرسه برایم آورده بود. به خودم که آمدم دیدم روی بازو‌ها و مچ دستم قرمز شده وخط‌های سفید سه‌تا سه‌تا موازی از رد ناخن‌هایم روی قرمزی نشسته. «مگه نه که شپش مال آدموی چرک و چلُم بود.» فین عمیقی بالا کشیدم و سعی کردم بر خودم مسلط باشم. راهکارهای خانگی را در اینترنت خواندم. سرکه و سس مایونز و اسپند. دلم به این چِکنه بازی‌ها راضی نبود. از داروخانه اسنپ، شامپو شپش سفارش دادم. نوشته بود شانه دندانه ریز زدن بعد شامپو، اصل ماجراست. دندانه‌های شانه پلاستیکی آبی که توی بسته بود با همان بار اول استفاده توی موهای بچه گیر کرد و ارتودنسی لازم شد. با برس به جان سر بچه افتادم. کارم شده بود باج دادن. جز در حالت گوشی به دست راهی برای مهارش نداشتم. پارچه سفید پهن می‌کردم و تند‌تند برس می‌کشیدم. جنازه شپش‌ها یکی‌یکی روی کفن سفیدشان می‌افتاد و من مثل شکارچیِ پیروزی تعدادشان را می‌شمردم. هر دفعه کمتر و کمتر می‌شد تا رسید به مرحله‌ای که دیگر شپش زنده و مرده‌ای در کار نبود. خوش و خرم از پیروزی بساطم را جمع می‌کردم. و اما کمی بعد دوباره بچه دست در کله فرو می‌برد. تخم و ترکه‌های بجا مانده‌شان با سرعتی کمتر از چند ساعت نسل جدید را تولید و روانه کله بچه کرده بود. این راهش نبود. پاک‌سازی اصلی باید از نسل‌کشی آن‌ها شروع می‌شد. باید در نطفه خفه‌شان می‌کردم. دیگر باج‌دادن هم جواب نمی‌داد. شب‌ها که همه به خواب می‌رفتند، چراغ‌قوه به دست مثل کارآگاهی به دنبال اثر‌انگشت مجرم، سراغ سر بچه می‌رفتم. یک دستمال سفید کنارم‌ می‌گذاشتم و یکی‌یکی تخم‌ها را چک و خنثی می‌کردم. پایان کار وقتی بود که بچه قِل می‌خورد و سر و صدای نا‌مفهومی می‌داد که خبر از بیدار شدن عنقریبش داشت. دستمال سفید مزین شده به نقطه‌های ریز سیاه را جمع می‌کردم و برای اطمینان خاطر می‌سوزاندم. دیگر اراده دست‌هایم در اختیار خودم نبود. بچه می‌دیدم به بهانه سلام و احوال‌پرسی اول سرش را با دقت بالا اِسکن می‌کردم. پیش‌فرضم این شده بود که همه شپش دارند مگر این‌که کچل باشند. این شپشِ جان‌سخت مسری، شده بود فوبیای زندگی‌ام و تمامی نداشت. ترسم از زمانی کم‌کم فروکش کرد که دیدم دختر دکتر فلانی هم توی سرش شپش دارد و حتی توی سر پسر آن یکی استاد دانشگاه هم شپش دیدم. تصور اینکه وقتی این استاد با آن دبدبه و کبکبه دارد توی اتاق عمل، پیوند قلب انجام می‌دهد در حالی‌که چند تا شپش از کله بچه‌اش وول خورده و رفته توی سرش، به خنده‌ام می‌انداخت. ✍ادامه در بخش سوم؛

✍بخش سوم؛ پایان‌ مسئولیت سرشماری نفوس و مسکن حشرات در خانه را زمانی اعلام کردم که به وضوح دیدم کف خانه دارد از درهم برهمی می‌ترکد و من نشسته‌ام کله بچه وارسی می‌کنم. کدام یکی از زن‌های دور و برم انقدر وقت برای ریز جزئیات می‌گذاشت. بیشترشان خانه‌هایی تمیز داشتند با بچه‌هایی که شپش در کله‌شان مَلّق می‌زد. مسیر را طبق عادتم اشتباه رفته بودم. همان عادتی که می‌گفت برای تمیزکردن خانه از تا کردن لباس‌های داخل کشو شروع کن و وقتی همسر به خانه می‌آمد یک خانه شلوغ با کشوهای آراسته می‌دید که اصلا به چشمش نمی‌آمد. دست از وسواس روی شپش برداشتم. شپشی که با اول پاییز و شروع مدرسه‌‌ها سرو کله‌اش پیدا شده بود و حالا داشتیم به عید نزدیک می‌شدیم. سرم را به خانه تکانی گرم کردم و مشغول شستن و تمیزکاری خانه شدم. فرش‌ها که شسته شد، ملحفه‌ها که عوض شد، خانه که تکانده شد، کم‌کم سرو کله شپش‌ها هم‌ نا‌پیدا شد. فهمیدم که تک بعدی کار‌کردن راه به جایی نمی‌برد. پکیج پاک‌سازی لازم بود برای ریشه‌کَن کردن شپش‌ها. حالا عید شده بود و خواهرم مهمان‌مان بود. جلوی تلویزیون نشسته بودیم و تخمه می‌خوردیم. خواهرم گفت: «وُی نیگا سر بچو شوره زوده. مُرد بَسکه خارُند.» با تیزی ناخن‌هایم جاده‌ای وسط سرش باز کردم. شکار شپش از کله‌ای که مادرش مدت‌ها نمی‌داند فرزندش گرفتار شده به راحتیِ برداشتن یک آلو زرد تک افتاده وسط کاسه‌‌ی آلو سیاه‌ها بود. صدای تق شکستن تخمه با تق ترکیدن شپش بین ناخن‌هایم یکی شد. به خواهرم گفتم: «نیگا هول نکنیا دده. ای بچت شپش گرفته‌. تیر ناحق نیس. درد بی‌درمونم نیس. عین سرمو‌خوردگی که از بچا وا می‌گیرن، ایَم از یکی وا گرفته. یه شامپویی میسونی می‌زنی خوب میشه.» استکان‌ چای در دست‌هایش به وضوح می‌لرزید. #سارا_ابراهیمی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

#دروازه_روزهای_روشن زهرا خوابیده بود و من مثل اغلب وقت‌ها که او می‌خوابد هول شده بودم که «حالا چه کار کنم؟» نه‌اینکه بی‌کاری زیر دلم بزند و نگران شوم که حالا اوقات فراغتم را چگونه سپری کنم. استرس می‌گیرم، چون حجم انبوهی از کارها روی دستم است و من باید با بهترین الگوریتم‌های بهینه‌سازی و برنامه‌ریزی، از این زمانی که معلوم نیست پنج دقیقه باشد یا یک ساعت، استفاده کنم. فوریت و اهمیت را ضرب کردم و اولویت را در این پیدا کردم که سیب‌زمینی نگینی کنم. ایستادم پای سینک و سیب‌زمینی‌ها را پوست گرفتم. بچه‌ها نبودند و خانه ساکت بود. «حیفه! یه چیزی گوش بده!» حرف حقی بود که از ذهنم گذشت. نه بچه‌ها بودند و نه پدرشان، پس مسابقه «اول حرف منو گوش کن» هیچ شرکت‌کننده‌ای نداشت و انصاف این بود که همراه با نگینی کردن سیب‌زمینی‌ها، پادکستی، سخنرانی‌ای، چیزی گوش کنم. کاسه پلاستیکی سبز را گذاشتم لبه سینک، چاقوی دسته زرد را هم برداشتم و شروع کردم ایستاده سیب‌زمینی‌های پوست گرفته را ورق ورق کردم. ایستاده بودم چون فکر می‌کنم وقتی ایستاده کار کنم، زودتر انجام می‌شود. باز هول شده بودم که در این فرصت کم‌نظیر برای شنیدن، «حالا چی گوش بدم؟» صوت آن کلاس که بچه‌ها نگذاشتند درست صدای استادش را بشنوم، یا آن وبیناری که خیلی به محتوایش نیازمندم، یا پادکستی که چند نفر تعریفش را کرده‌اند؟ دو روز بود که سیدحسن نصرالله شهید شده بود و من فقط حوصله چیزهایی را داشتم که یک سرشان به سید می‌رسید. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ یک ورق سیب‌زمینی را برداشتم و خلالی‌اش کردم. «هان! امروز دو سه تا کلیپ مربوط به سید توی فضای شخصی بله گذاشتم، همان‌ها را گوش کنم.» با انگشت کوچکم قفل صفحه را باز کردم. کلیپ اول را آوردم و پخش کردم. صدای مخملی سید بود که عربی حرف می‌زد و زیرنویس ترجمه داشت. دلم با صدایش می‌رود توی دشت، کنار رود، زیر آفتاب ملایم اردیبهشت، در سایه برگ‌های سبز زنده‌ای که با نسیم تاب می‌خورند. سخت بود که ورق‌های سیب‌زمینی را خلال و نگینی کنم و چشمم به خواندن زیرنویس باشد، اما دلم رفته بود لب رودخانه، نمی‌شد که تشنه برش گردانم. به خودم اطمینان دادم که نگین‌های سیب‌زمینی کمی هم چندضلعی‌ نامنظم شوند، ایرادی ندارد. دستم را بالای کاسه و چشمم را روی صفحه موبایل نگه داشتم. سید حسن از دورانی می‌گفت که محاسنش سیاه بوده و بار مسئولیت حزب‌الله، روی شانه‌اش سنگینی می‌کرده. گفت که حالش را به آقای خامنه‌ای گفته و آقا در جوابش گفته‌اند هر وقت احساس تنگنا کردی، برو توی اتاقی و تنهایی با همین زبان عامیانه با خدا حرف بزن. بعد سید گفت این دیگر شده رویه ما و در هر مشکلی همین کار را می‌کنیم و گره باز می‌شود. کلیپ تمام شد، صفحه گوشی سیاه شد و رد سفید نشاسته سیب‌زمینی روی صفحه، به چشمم آمد. بعد از آن جمعه شب سخت و عصر تلخ شنبه و حال پریشانی که آن شب و عصر تجربه کرده بودم، حالا عطر ناب کلام سید و توصیه‌ای که از آقا نقل می‌کرد، حلول کرده بود در سلول‌های مغزم و مرا به عملی کردن این توصیه در همان لحظه دعوت می‌کرد. برای چندمین بار وزنم را از روی این پا انداختم روی آن یکی پا تا خستگی سرپا ایستادن را بین هر دو پا تقسیم کنم. برعکس همیشه که وقتی چنین توصیه‌هایی می‌شنوم، به ندرت و با گذر زمان تصمیم به تجربه کردن‌شان می‌گیرم، این بار می‌خواستم همین حالا این دستورالعمل را انجام دهم. فکر کردم آشپزخانه هم اتاق است دیگر، تنها هم که هستم، چیز دیگری لازم است؟ بنظرم لازم نبود. حتی لازم نبود دست از خرد کردن سیب‌زمینی‌ها بکشم. همان‌جا سرپا، چاقو به دست، گفتگو را شروع کردم. نه اینکه هیچ وقت خودمانی با خدا حرف نزده باشم، نه‌. خیلی وقت‌ها بوده که آداب و ترتیبی نجسته‌ام و مستقیم و رک با او حرف زده‌ام، اما این بار فرق می‌کرد. من ساعاتی را پشت سر گذاشته بودم که فوران انواع احساسات منفی را در خود داشت. من احساس اضطرار را چشیده بودم. تا آستانه احساس تنهایی یک غریق رفته بودم. و بعد از ۴۸ ساعت پر از فراز و فرود، حالا می‌خواستم زمین قلبم را به تجربه سید حسن بسپارم تا در آن «نخل و انگور و ماه» بکارد. یادم هست که خیلی معمولی با خدا حرف زدم. حتی گریه هم نکردم. از شرایط و احوالاتم گفتم. از نگرانی و اندوهم. التیام و آرامش برای ایستادن در جبهه حق خواستم. چندان طول نکشید. طوری که وقتی حرف‌هایم را تا آخر زدم، حتی هنوز خرد کردن سیب‌زمینی‌ها تمام نشده بود. من آرام بودم. کلمات سیدحسن «دروازه روزهای روشن» را به رویم گشوده بود. دوشنبه آرام بودم. سه شنبه هم. چهار و پنج‌شنبه هم. و حتی جمعه که دست بچه‌ها را گرفتیم و رفتیم نمازجمعه. خدای سید حسن و سید علی سکینه را به قلبم فرستاده بود. #م_ز در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

#صحرای_بلا_به_وسعت_همه‌ی_تاریخ_است این مجاهد شهید بزرگوار، که عکسش را جانیان صهیونیست با افتخار سر دست گرفته‌اند یحیی سنوار است؟ حتماً لحظه جان دادن سرش روی زانوی سیدالشهداء بوده است. چوبی که با جسارت به دندان‌های او اشاره می‌کرد من را تا وسط بازار شام برد، دست دلم را گرفت و برد به سرسرای کاخ یزید ملعون. کنار زنان اهل بیت نشستم، زنانی با صورتهای آفتاب سوخته و تکیده، زنانی خسته و داغدار. دستان مادر وهب هنوز گرمای صورت جوانش را به یاد داشت. رباب هنوز می‌توانست ساق دستش را به اندازه بدن علی اصغر از خودش فاصله دهد و برای آن حجم خیالی لالایی بخواند. آنقدری زمان نگذشته بود... . زنانی در بند ولی پیروز. هر که در این پیکرهای چاک‌چاک، در این جان‌فشانی‌های دلیرانه، در این نثار مهجه‌ها زیبایی نبیند، هم‌رزم زینب کبری نیست. امشب در بلا بودنمان را خیلی حس کردم و ترسیدم جزء زمینه‌سازان ظهور نباشم. الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا #زهرا_همتی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan

به یاد همه شهدای مقاومت از جمله؛ #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی #شهید_سید_حسن_نصرالله #شهید_اسماعیل_هنیّه #شهید_یحیی_سنوار 🌷شهید سید حسن نصرالله: «لبَّیکَ یا حسین(ع)، یعنی این‌که در معرکه جنگ، حاضر شوی؛ هرچند تنها باشی، هرچند مردم تو را ترک کرده باشند، تو را متهم کرده باشند و تو را خوار کرده باشند! لبَّیکَ یا حسین(ع)، یعنی تو و مالت و زن و فرزندانت در این معرکه باشید؛ یعنی مادر، فرزندش را به معرکه جنگ بفرستد و زمانی که شهید و سرش بریده شد و به‌سمت مادرش انداختند، مادرش، آن را به خانه برده، خاک و خون را از آن پاک کرده و به او بگوید: 'از تو راضی هستم. خداوند روسفیدت کند فرزندم! همان‌طور که مرا نزد حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام) در روز قیامت روسفید کردی!' این است معنای لَبَّیکَ یا حسین(ع).» اجرای نقاشی: #زینب_مختارآبادی #مادرانه_کرمان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan