💠پرسش: اگر خداوند مرکب نیست، چگونه از روح خود در انسان دمیده است؟ ✍️ پاسخ: نکته‌ی اول: خداوند در سوره حجر می فرماید: «نَفَخْتُ‏ فيهِ مِنْ رُوحي‏»؛«و از روح خود در او دميدم‏». (1) نکته‌ی دوم: ترکیب نوعی نقص و احتیاج است و خداوند از نقص و نیاز منزه است. اما اینكه آیه كریمه، روح دمیده شده را (که مخلوقی از مخلوقات اوست )به خدای متعال نسبت می دهد فقط برای تكریم و عظمت روح انسانی است . این نوع «اضافه» در ادبیات به «اضافه‌ی تشریفی» معروف است مانند: «بیت الله»، «شهر الله»، «ثارالله». خداوند نه خانه و نه ماه و نه خون دارد ولی از جهت ارزش و شرافت این امور، به خود نسبت داده است و اضافه‌ی حقیقیه نیست. نکته‌ی سوم: از امام صادق علیه السلام در مورد آیه شریفه‌ی «نفخت فیه من روحی» سوال شد؛ حضرت فرمودند: «هَذِهِ رُوحٌ مَخْلُوقَة»؛«این روح مخلوقی از مخلوقات خداست». (2) ✅ نتیجه اینکه: علت نسبت دادن روح به خدا در آیه شریفه شرافت و عظمت روح انسانی می باشد و نه اینکه نعوذ بالله خداوند مرکب از روح و امر دیگری باشد. ✍ جواد حیدری #روح‌خدا #نفخت #اضافه‌ی_تشریفیه 📚پی نوشت ها: 1. حجر/29 2. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 133 🇮🇷کانال رسمی استاد جواد حیدری👇 https://eitaa.com/joinchat/4071489550C59c970ae1b