جاده می‌رسید به خط بچه های لشکر بیست و پنج. فکر میکردم«اینها چجوری از این جاده درب و داغون میرن و میان؟» دو طرف جاده پر بود از تویوتاهای توی گل مانده یا خمپاره خورده. حسین رفت طرف یکی‌شان.یک چیزی از روی زمین برداشت، نشانمان داد«ببین.قبلا کمپوت بوده.» پرت کرد آن طرف. گفت:« همین امشب دستگاه میاری، این جاده رو صاف میکنی، درستش میکنی.» باز گفت:« نگی جاده لشکر ما نیست یا اون ها خودشون مهندسی دارن ها.درستش کن؛ انگار جاده لشکر خودمونه.» 📚یادگاران۷ #شهید_حسین_خرازی #لشکر_14_امام_حسین