.....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

.....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🌷 امام صادق (علیه السلام): ایمان همان انجام دادن واجبات و دوری کردن از گناهان بزرگ است. 📗خصال ص۶۰۹ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❤️ امام علی علیه السلام : ✍️پنج چیز فراموشــی را درمان و #حافـــظه را زیاد میکنـــد: 1️⃣ قرائت قرآن 2️⃣ مسواک 3️⃣ روزه 4️⃣ عسل 5️⃣ کندر .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❤️ امیر المومنـین علیه السلام : 💕 محفـوظ بودن زن، براى سلامتى‌اش مفيدتر است و زيبايى او را با دوام‌تــر می‌کند. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

امام صادق علیه السلام: سه چیز برای فرزند بر عهده پدر است: مادر خوب برای او برگزیدن، نام نیک بر او نهادن و تلاش فراوان در تربیت او نمودن. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

💠امیرالمومنین علیه‌السلام ⚔نظام دین دو چیز است منصف بودن و‌کمک مالی کردن به برادران. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❤️امیرالمومنین علیه‌السلام: 💰بدهکاری زیاد، راستگو را دروغگو میکندو خوش قول را بد قول میکند. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❤️ امیر المومنــین علیه السلام: گـــواراترين زندگــى، ازآنِ كسى است كه به آنچه خدا قسمت او كرده، #راضـــى باشد. 📚 غـــرر الحكم،ح ۳۳۹۷ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃 💛🍃 🍃 #رمان‌ڪابوس‌ࢪویایے #قسمت220 مے گوید صبر ڪنیم تا پیمان هم بیاید. تا آن موقع ڪمے درد و دل این روزها را مے ڪند. روز هایے ڪہ گاه پا روے گلومان فشار مے دهد و قصد خفہ ڪردن مان را دارد. پیمان ڪہ مے آید سفره پهن مے كنم. بابت غذایے ڪہ پختہ ام شرم دارم اما بابا اسماعیل جز تمجید چیزے نمے گوید. او از پیمان سراغ ڪارش را مے گیرد. پیمان هم مے گوید در سپاه مشغول شده و ڪم مشغلہ ندارد. بابا اسماعیل از ذوق لبخند پهنے مے زند. انگار ڪار پیمان را دوست دارد. بعد هم در ڪلام این را مے گوید: _رو سفیدم ڪردے پیمان جان! قول دادم تا جون دارم بہ رڪاب امام باشم. ما سواد درستو حسابے نداریم ڪہ براشون ڪارے بتونیم انجام بدیم. اوج خلاقیت مونم میشہ باغ و زراعتو اینا... خوشحال شدم. شما جوونا باید عصاے دستشون باشین. باید افتخار ڪنے لباس سربازے امام تنتہ. او مے گوید و من بیشتر بہ فڪر مے روم. گاهے اوقات هر چقدر هم ڪہ نان حلال بہ سفره بیاورے و از عقایدت بگویے باز هم پیدا مے شود فرزند ناخلف! بابا اسماعیل از وضعیت جنگ مے پرسد. پیمان هم درست مثل خود مذهبے ها حرفش را با ان شاالله شروع مے ڪند. _ان شااللہ ڪہ درست میشہ. ولے خب... آدم نمیتونہ منڪر وضعیت نابسامان بشہ. بعد هم از همان نیم روزے مے گوید ڪہ بہ خرمشهر رفت. بابا اسماعیل هم با تڪان سر حرفش را تایید مے ڪند و گاه غم صورتش را فرا مے گیرد. ڪم ڪم خوبے هاے دروغین سازمان رنگ مے بازد. وقتے مے بینند این حڪومت و الخصوص امام با ڪارها و عقایدشان مخالف است و نمے توانند با داشتن چنین رویڪرد ضد دین و ضد میهن بہ قدرت برسند. دمڪراسے را هم مے بوسند و ڪنار مے گذارند. دمڪراسے ڪہ ڪلمہ اش از زبانشان نمے افتاد. گاه بہ صراحت در مصاحبہ هایشان ازشان سوال مے شد اگر مردم بخواهند اسلحہ هایتان را تحویل دهید، مے دهید؟ آن ها هم بعد از طفره هاے طولانے مے گفتند نہ! حب واقعے را نمے بینند. جوشش عشق بہ امام هر روز وجودے را فرا مے گیرد. با بہ نشستن این عشق بغض مخالفان بہ امام هم در مردم پدیدار مے شود. سازمان نہ تنها بہ قدرت بلڪہ بہ این محبوبیت هم حسودے اش مے شود. نہ این ڪہ هیچ گاه نتوانستہ اند با دروغ و فریب دلے را شیفتہ‌ے خود ڪنند و با وعده ها سرش را بند مے ڪردند. حال ڪہ واڪنش مردم را بہ امام را دیده اند و چشمان ڪور شان از دیدن عشق واقعے محروم است؛ دشمنے دیرینہ در افڪار خودش را بیشتر بہ نمایش مے گذارد. "بیست و هشتِ خرداد شصت" ماه هاے پر تنشے را از سر گذرانده ایم ڪہ آخرینش نیست! نمے دانم این ماه ها را چگونہ از خاطر بیرون ڪنم. هنوز وحشت خشونت چهارده اسفند در وجودم است. هنوز میتینگ ها و حرف هاے همسوے رجوے و بنے صدر بہ یادم هست. خبر حصر آبادان و پیش روے روز افزون بعث را بہ خاطر دارم. نمے توانم سڪوت ڪنم. انگار چاقویے زیر گلویم هست تا حق را جار نزنم آرام نمے شوم. چرا ڪاغذ و قلم بہ یادم مے آید را نمے دانم. اما هر چہ هست خوب است! مے خواهم این افڪار مشوش را بنویسم و در باغچہ چال ڪنم. شاید ڪمتر مرا اذیت ڪند. پس قلم را بر مے دارم و روے ڪاغذ مے نویسم:" درست صبح بود... بہ دستور مینا حاضر شدم و خودم را بہ خیابان رساندم. بعد از عوض ڪردن شڪل و شمایل وارد دانشگاه تهران شدیم. غوغایے بر پا بود... قریب بہ هزاران نفر در دانشگاه شعارهاے تند دادند ڪہ گاهے از شرم آب شدم! بنے صدر پشت تریبون ایستاد و از مصدق سخن گفت. یڪ جورے حرف زد ڪہ انگار مصدق بود از پاریس بہ تهران آمد و در بهشت زهرا هم سخنرانے ڪرد! انگار مصدق بود ڪہ بار انقلاب بہ دوش ڪشید و براے آزادے راهے غربت شد! شعار هاے مرگ بر بهشتے یڪ جاهایے زیاد شد. بنے صدر بہ حساب خود براے تخریب حزب جمهورے آمده بود و با رو ڪردن چند ڪارت خواست پتہ مذهبے ها را روے آب بریزد. نمے توانستم همچین شعارے بدهم! اصلا مگر بهشتے چہ ڪرده؟ چرا الڪے بار گناهم را سنگین کرده باشم؟ هر چہ هم مینا با مفهوم نگاهم ڪرد خودم را بہ آن در زدم. خون مذهبے و مردم اطراف بہ جوش آمده بود و شروع ڪردند بہ دفاع ڪردن ڪہ هر عضوے خودش را رویش انداخت و ده نفرے تا خوردند آنها را زدند! بعد هم بنے صدر گفت این ها را بیاندازید بیرون! از دیوار شرقے آن هایے ڪہ تنها ظاهر مذهبے داشتند، مثلا اگر ریش یا اورڪت سبز تن شان بود را پرت ڪردند. انگار بنے صدر جز خون و خونریزے، تفرقہ ڪارے براے این ڪشور نداشت! چهارده اسفند هر چہ بود گذشت... ولے ترڪش هاے آن بہ شدت در گوشہ و کنار مطبوعات بہ چشم خورد. تبلیغات رسانہ اے و مظلوم نمایے ها شروع شد. اصلا هر وقت ڪار بہ مو بند مے رسید رجوے آن را بہ طرف مظلوم نمایے مے برد. #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه) گروه‌ نقد و بررسے کلام طلایے👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1291845699C24c0d4e14c

💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃💛🍃 💛🍃💛🍃 💛🍃 🍃 #رمان‌ڪابوس‌ࢪویایے #قسمت221 ڪار هاے پیمان مرموز شد. انگار گزارش ها و پاپوش هایے را ڪہ براے مطبوعات لازم بود او مے نوشت! بہ اسم و لباس سپاه مردم را خونین مے ڪردند و همہ اش بہ نام سپاه تمام شد!" سعے مے ڪنم خود را از این ماجراها دور ڪنم اما نمے دانم ڪہ ڪار از بیخ و بُن خراب است. هر چہ قدم بہ عقب بر مے دارم آنها پیش تر مے آیند. سازمان بہ همہ دستور مے دهد با خود سلاح سرد داشتہ باشند حتے اعضاے عادے. رده بالا ها و رابط ها هم ڪہ مجهز بہ اسلحہ هستند. ڪار پیمان در سپاه خوب پیش مے رود. آنقدر ڪہ گاه مے مانم ڪہ باور ڪنم یا نہ؟ گاه فڪر مے ڪنم واقعا تغییر ڪرده اما نہ! پیمان خودش است ولے راسخ تر در راهے ڪہ سازمان آن ها را مے برد. مردم بر ضد بنے صدر اعتراض مے ڪند و با فریاد مے خواهند حالا ڪہ رهبرش مصدق شده راے شان را پس دهد. در ادامہ قلم بر مے دارم تا از حال و هواے عیدے بگویم ڪہ با جنگ و خشونت هاے مجاهدین خلق تلخ تر شده. اما پشیمان مے شوم و در همین حد بہ فساد ها اڪتفا مے ڪنم. ڪاغذ را بر مے دارم و آهستہ از پلہ ها پایین مے آیم. با خشم بہ برگہ نگاه مے ڪنم. انگار روح پلید سازمان را در دست گرفتہ ام و دوست دارم تڪہ تڪہ اش ڪنم. خاڪ را با دست مے ڪنم. اندڪے ڪہ گود مے شود ڪاغذ را مے گذارم. پیش از پوشاندن آن با خاڪ ریز ریزش مے ڪنم! بعد هم خاڪ مے پاشم و لگد مالش مے ڪنم. ڪمے سبڪ تر مے شوم. روے پلہ ها مے نشینم و بہ خدا مے اندیشم. بہ خدایے ڪہ تنها اسم را شنیده بودم و وصفش را و بس... خوب و بد را نمے دانم اما همین را مے دانم ڪہ سازمان بر حق نیست. حال این روز هاے سازمان مانند بچہ اے لجباز شده ڪہ همہ چیز را با هم مے خواهد و براے خواستہ‌ے بے جایش هم اصرار مے ڪند. خدا... ڪاش مے توانستم از او بخواهم بہ من راه درست را نشان دهد. راهے ڪہ همچون پیمان هوس از سرم بپراند. بغض مے ڪنم و مے گویم: _خدایے ڪہ نمیدونم هستے یا نہ. اینو بدون و اگہ صدام رو مے شنوے بهم ڪمڪ ڪن. خدایا! خستہ شدم از این همہ حماقت و بلاهت. خدایا! خستہ شدم از راه بن بست. خدایا! ڪلافم ڪرد با این دورویے. چیڪار ڪنم؟ در خونہ‌ے ڪیو بزنم؟ بغضم مے ترڪد. خلاء در دلم همانند حفره اے شده و جاے خالے اش بدجور اذیتم مے كند. دست مے گذارم روے قلبم و آهستہ مے گویم:" رویا! شاید بہ پوچے رسیدے و دنیا همینہ ڪہ هست. شاید اصلا جاے دیگہ اے وجود نداره..." این حس ڪہ شاید پناه گاهے وجود نداشتہ باشد تا آدمے سر بہ ڪوے اش بگذارد مرا بدحال مے ڪند. با خود مے گویم:" نہ نہ! حتما راهے هست. مگہ میشہ تموم این عالم بہ بن بست برسہ؟ مگہ حرفاے حاج رسول رو یادت رفتہ؟ مگہ میشہ همہ چیز رو اتفاقے دونست؟" یڪهو بدنم یخ مے ڪند. در هواے گرم خرداد ماه سردم مے شود. ولے حاضر نیستم از زیر نور خورشید بر خیزم. از ڪجا ذهنم بہ یاد حاج رسول گشت را نمے دانم! ضربان نا منظم قلبم بدجور اذیتم مے ڪند. پے در پے نفس عمیق مے ڪشم اما آرام نمے شوم. خیال از ذهن عبور ڪرده دوباره آمده! امانتے را مے گویم! هر وقت بہ یادش ڪہ مے افتم حالم دگرگون مے شود و حس عذاب وجدان پیدا مے ڪنم. آن اوایل بهانہ‌ے سازمان را داشتم و زوم شدن شان روے من اما حال چہ؟ تا ڪے قرار است این حس دنبالم بدود؟ شاید حال وقتش شده راز آن امانتے را فاش ڪنم. ڪم ڪم جوانہ‌ے دلم برگ و ریشہ مے دواند و مے گویم‌:" آره... حالا دیگہ وقتشہ." پیمان هم تا شب بہ خانہ نمے آید. از ذوق و هیجان نمے فهمم ڪے چادر بہ سر مے ڪنم و ڪے گره بہ روسرے مے زنم. با یادآورے آدرس هنگ مے ڪنم. معلوم نیست بہ ڪجا قشون مے ڪشم و خبر ندارم! در میان ذهن بہ دنبال رد و نشانے از آن آدرس مے گردم. حیران روے پلہ مے نشینم و بغ مے ڪنم. بہ روزهاے نمور آن سلول ها فڪر مے ڪنم. بہ آدرس.... بہ خانم عطارے! بہ صندوقچہ و گلهاے بابونہ! انگار ڪم ڪم جورچین ها دور هم جمع مے شوند. ڪلمات پشت سر هم بہ ذهنم چنگ مے زنند. در آخر هم تجریش و بازارش... باورم نمے شود! انگار یڪے این ها را جلوے پایم قرار مے دهد و مرا بہ خود مے خواند. دستہ‌ے ڪیفم را بہ مشت مے گیرم و بہ راه مے افتم. تجریش مثل همیشہ پر است از هیاهو و رفت و آمد. بہ بازار عریض و طویل اش نگاه مے ڪنم. ڪمے از سر در بازار رد مے شوم. پیدا ڪردن یڪ عطارے در اینجا مثل پیدا ڪردن سوزن در انبار ڪاه است! دوباره نا امیدے بر من غلبہ مے ڪند. خدایا چہ ڪنم؟ در میان زرق و برق تمام پارچہ ها، طلاها و قابلمہ هاے مس دنبال یڪ چیز مے گردم. عطارے ڪہ خانمے بہ نام عطارے در آن است. قدم بر مے دارم... #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه) گروه‌ نقد و بررسے کلام طلایے👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1291845699C24c0d4e14c .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....