🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت210 کمی بعد سخنان آقا جوانه‌ی امید مان را آبیاری می کند. هزاران بار آرزو می کنم کاش مرتضی هم طعم این شادی را می چشید. رهنمود های امام مبنی بر مدارا با نیروهای به ملت پیوسته و ادامه دادن شعار های انقلابی است. خیلی ها که طرف شاه هستند به مردم می گویند شاه برمی گردد و این سفر مثل تمام سفرهای تفریحی است. هر روز تعداد زیادی زندانی آزاد می کنند و گاهی بچه ها را به همسایه می سپرم تا خبری از مرتضی یا آقاجان بگیرم. دلم برای مادر تنگ شده و با یادآوری سه سال دوری قلبم فشرده می شود. دوست دارم باری دیگر طعم روز های خوش را بچشیم. شوخی های آقاجان و دایی زیر زبان مان مزه کند. دره گز را بتوانم باز هم ببینم، توی کوچه های خاکی اش قدم بزنم. کنار رود روان بنشینم و خیال هایم را به دست رود بدهم. هر چه بیشتر فکرش را می کنم، دلتنگ تر می شوم. در راه بازگشت به طرف کیوسک تلفن کشیده می شوم. سکه را می اندازم و شماره‌ی خانه را می گیرم. صدای بوق ها و ضربان قلبم یکی می شود. نفسم را در سینه حبس می کنم که صدای مادر توی گوشم می پیچد. نوای او تبدیل به بغض کهنه ای می شود و اشک هایم جاری... دستم را روی دهانم می گذارم تا صدای ناله هایم را نشنود. صدایش شکسته شده! انگار دیگر آن زهرا خانم قدیم نیست. دلم برای غرغر کردن ها و سفارشاتش تنگ شده. میان دو راهی حرف زدن و نزدن هستم که دل را به دریا می زنم و با لحن بغض آلودی می گویم: _سلام. صدایی از پشت تلفن نمی آید. دوباره می گویم:«سلام مامان!» یکهو صدای لیلا می آید که داد می زند: _عه، چیشد مامان؟ کیه؟ دلم شور می زند و همه‌اش مادر را صدا می زنم. صدای بوق مشغولی توی سرم می پیچد و حالم را بارانی تر می کند. تلفن را به سر جایش برمی گردانم. پاهایم تحمل مرا ندارند. دستانم را به شیشه های کیوسک می گیرم و به سختی خودم را بیرون می کشم. اشک امانم نمی دهد. نگاه های خیابان به من و گریه ام کشیده می شود اما دست خودم نیست! نمیتوانم همه چیز را درون خودم خفه کنم. تاکسی می گیرم و به خانه برمی گردم. دایی بچه ها را از همسایه گرفته و با آن ها بازی می کند. وقتی مرا با حال نزار در قاب در می بیند به طرفم می آید. سوال پیچم می کند، بی خبری از مرتضی یک طرف و اتفاق امروز طرفی دیگر. همه چیز را برای دایی می گویم. دلداری ام می دهد و می گوید: _خب دایی جان، مامانتم حق داره. میدونی که سابقه سکته هم داشته. _آره. میترسم طوریش شده باشه! دایی چیکار کنم؟ با آرامش خاصی رو به من دلداری می دهد: _اشکال نداره، من میرم بهشون زنگ میزنم. اگه مامانت بود که حرف نمیزنم اما به لیلا میگم. تو نگران نباش، لیلا بهتر میتونه موضوع رو هضم کنه. سری تکان می دهم و حواسم پی بچه ها می رود. برایشان فرنی درست می کنم و با بازی کردن به خوردشان می دهم. دایی وقتی برمی گردد تعریف می کند که مادر غش کرده و کاری با او نشده. بعد ماجرا را برای لیلا گفته و اول او باور نمیکرده که این بی خبری بخاطر چه بوده. دایی می گوید دیگر کسی از من شاکی نیست و فردا می توانم زنگ بزنم. شب که می شود بچه ها را به اتاق می برم و زینب را روی پا تکان می دهم و محمدحسین را کنارم می نشانم و آرام به پشتش می زنم تا بخوابند. خواباندن شان سخت شده و به راحتی نمی خوابند. تا آنها بخوابند از کت و کول می افتم. خیلی آهسته زینب را از روی پاهایم برمی دارم و گوشه ای می گذارم . وقتی به چهره های معصوم شان نگاه می کنم شادی در احوالاتم ذوب می شود. لیوان آبی سر می کشم و کنار بچه ها می خوابم. خواب فردا را می بینم که به مادر زنگ زده ام، با هم کلی حرف زده ایم. توی خواب هستم که دستی مرا تکان می دهد. چشمانم را که باز می کنم قیافه‌ی دایی جلوی صورتم می آید. لبخندی روی لبش نشانده و می گوید: _اذون دادن. سری تکان می دهم و پاورچین از اتاق بیرون می آیم. وضو می گیرم و چادر گلی گلیم را سر می کنم و دستانم را بالای نیت بالا می برم. بعد از نماز دستانم را به دو طرف تکان می دهم. همان طور که تسبیح می چرخانم رو به دایی می گویم:«قبول باشه.» لبخندش پر رنگ می شود: _همچنین. _دایی میشه پیش بچه ها باشین تا من از خونه‌ی همسایه به مامانم زنگ بزنم؟ دستانش را حرکت می دهد. _آره، تازه کلی باهم بازی می کنیم. بعد از صبحانه به خانه‌ی همسایه می روم تا قبل از بیدار شدن بچه ها برگردم. توی دلم انگار رخت می شویند. تقی به در می زنم و همسایه جارو به دست و چادر به کمر در را باز می کند. اجازه می گیرم تا از تلفن شان استفاده کنم. توی اتاق می روم و شماره‌ی خانه را می گیرم. #اینستاگرام:Instagram.com/mobina.rfty #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

🌻✨ ✨ #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت211 گوشه‌ی روسری ام را به بازی می گیرم و دلشوره ام را سر ناخن هایم خالی می کنم. صدای بوق که تمام می شود آوای دلنشین مادر درون گوشم می غلتد. با صدای اشک آلود اش می نالد: _الو مادر! ریحانه خودتی عزیزم؟ اشک از چشمه‌ی چشمانم جوشیدن می گیرد. لبانم را به حرکت در می آورم: _آره مامان خودمم. ریحانه‌ی تو! صدای گریه هایش روحم را می خراشد. _کجا بودی مادر؟ میدونی چقدر دنبالت گشتیم؟ آقات نامه نوشت ولی جوابشو ندادی. حاج حسن هم یه کلوم خبر سلامتی تو میداد. چند وقتیه اونم غیبش زده! آقات... میدونی ساواک گرفتش؟ میدونی چقدر خونمو تو شیشه کردن؟ با هر کلمه های که می گوید قلبم مچاله می شود. اسم آقاجان را که می آورد گر می گیرم؛ همه اش میترسم چیزی بپرسد. خانم همسایه با نگاه متعجبش به من خیره می شود اما چیزی نمی گوید. اشک هایم را پاک می کنم و لب می زنم: _مامان ببخشید! بخدا نتونستم همش میترسیدم یه بلایی سر شما بیاد. _تو رفتی درس بخونی چطور شد سر ازین کارا در آوردی؟ _چی بگم. حالا اومدم پیشت همه چیزو میگم. فعلا خوشحال باشین که شاه رفت. _باشه ولی زودتر بیا بخدا میترسم... آره ذلیل مرده گورشو گم کرد، بره برنگرده. کمی با او حرف می زنم تا نگرانی اش برطرف شود. وقت خداحافظی بغض گلویم را چنگ می زند و یک تماس دوری سه ساله را نمی تواند جبران کند. قول می دهم که به مشهد برگردم و تلفن را می گذارم‌. همسایه چای می آورد اما تشکر می کنم و می گویم: _دستتون دردنکنه ولی باید برم پیش بچه ها. او هم هر طور صلاح ای می گوید و مرا بدرقه می کند. احساس خوشی دارم، هر چند که دلم میخواست ساعات پای تلفن بنشینم و تنها نفس های مادر را بشنوم. چقدر سخت گذشت این سه سال! وقتی به پل های پشت سرم نگاه می کنم باورم نمی شود این همه راه را من آمده ام! بچه ها را از دایی می گیرم. هنوز از حیاط بیرون نرفته که داد می زند: _ریحانه یه خانمی دم در کارت داره. محمد حسین و زینب را بغل می کنم و پایین پله ها می گذارم تا راه بروند. بعد در را باز می کنم و خانم مومنی را می بینم. با ذوق هم را بغل می گیریم و تبریک می گوییم‌‌. تعارف می کنم و داخل می شود. روی پله ها می نشیند و تعریف می کند: _شوهرم میگه رفته که برنگرده. _آره دیگه برنمی گرده. _راستی شنیدم مردم میخوان به زندان ها حمله کنن و زندانیای سیاسی رو بیارن بیرون. چشمت روشن شه به جمال آقاتون. رخسارم سرخ و سفید می شود. _ممنون. از جا بلند می شوم و آدرس کتاب فروشی را به خانم مومنی می دهم تا اعلامیه جدید بگیرد. بعد هم سفارش می کنم یک نسخه هم برای من بیاورد. چای اش را که می نوشد صبر نمی کند و می رود. با این که فکر می کنم همه چیز به آخر رسیده بچه ها را آماده می کنم تا در تظاهرات بازگشت امام حضور داشته باشیم. بعضی از چهره ها خندان است و شوق بازگشت امام شان را دارد . برخی ها هم چشمان شان را اشک پر کرده و جای عزیزان شان را خالی می بینند. از جمعیت دور می مانم و بچه ها را پایین می گذارم تا راه بروند. کمرم از فرط خستگی و وزن بچه ها خم شده است. دست شان را می گیرم تا گم نشوند. با ذوق فراوان به این طرف و آن طرف نگاه می کنند و قدم های کوچولو شان را برمی دارند. بعد از تظاهرات چشمم به لباس فروشی می افتد که توی ویترین اش چند لباس بچگانه گذاشته. دلم می خواهد آن لباس ها را برای وقتی که پدرشان را می بینند بخرم. داخل مغازه می روم و مثل همیشه صورتی برای زینب و آبی برای محمدحسین. با دیدن شان توی لباس نو ذوق می کنم و قربان صدقه شان می روم. آخرین پول هایم را خرج می کنم ولی نمی توانم از این دو لباس دل بکنم. حساب می کنم و بیرون می آییم. تاکسی می گیرم و سر کوچه پیاده می شویم. همسایه ها توی کوچه نشسته اند به تعریف. یکی شان تعارف می کند تا کنارشان بنشینم اما قبول نمی کنم. از حرف های خانم مومنی جان تازه گرفته ام. دلم می خواهد خانه را برق بیاندازم و همه جا را آبپاشی کنم. چادر به کمر می بندم و همان روز شروع می کنم به تمیزکاری. انگار که برای عید دارم خانه تکانی می کنم! خب حق دارم، بعد از چند ماه فراق محبوبم می آید. چطور بنشینم و کاری نکنم. برای شب کتلت درست می کنم و دایی آخر شب می آید. کتلت ها را برایش گرم می کنم و می گویم که بچه ها از بس شیطونی کرده اند زود خوابیده اند. دایی کمیل قربان صدقه شان می رود. لقمه‌ی اول را که برمی دارد خوب مزه مزه می کند و می گوید: _به به! یعنی خوشبحال مرتضی! این چند سالی که ما زندان بودیم و غذاهای بدمزه بهمون می دادن این داشته دستپخت تو رو میخورده؟

✍پیامبر گرامی اسلام صَلی الله عَلیه وَ آلهِ وَ سَلّم فرمودند: 🔥تنهاترین تنهایی، داشتن همنشین بد است. کسی که همنشین بد دارد گویی اصلا همنشین ندارد و تنهاست، چون همنشین او بدردش نمی‌خورد. 📖بحارالأنوار .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #پارت_166 هرلحظه صدای داد وبيدادش بالاتر ميرفت ،،، مامان و زن عمو که متوجه شده بودن سريع خودشون به ما رسوندن و ازهم جدامون کردن زن عمو چشم غره ای بهم رفت و بادلحن دلخوری گفت -- چرا همچين ميکنی دختر جوابی به زن عمو ندادم و هنوز نگام به دلارام بود ،،، با اینکه یه مدت گذشته بود ولی هنوز نفس نفس ميزد مامان رفت آشپزخونه و براش آب آورد و مدام برا من خط و نشون میکشید ،،، با رفتار های مامان و زن عمو تازه داشتم به خودم میومدم شرمنده سرمو پایین انداختم و زیرلب طوری که بقیه نشنون با خودم گفتم -- خدايامن چيکار کردم !!؟؟؟ بعد از خوردن آب مامان به دلارام گفت -- دخترم پارميس که چيزي نميگه اقلا تو يه چيزي بگو دلارام دستی به گردنش کشید و با بی حالی گفت -- نميدونم چی بگم زن عمو ،،، دخترت ديوونه شده با صدای بلندی گفتم -- داره دروغ ميگه ،،،:اصلا اين تموم زندگيش دروغه زن عمو دست به سینه نگاهی بهم انداخت و گفت -- باشه تو راستشو بگو سری تکون دادم و گفتم -- معلومه که ميگم اين دخترت رفته بيمارستان و از فراموشی خواهرم سو استفاده کرده و بهش گفته تو فرزام رو دوست داشتی اما خانوادت مخالفت کردن و تورو به کسی که دوستش نداشتی دادن این حرفارو زدم و بدون ديدن عکس العملشون سریع رفتم سمت پله ها و داشتم پله هارو میرفتم بالا که بامرسانا روبه روشدم بالبخندساختگی که روی لبم بود گوشيو ازش گرفتم ورفتم سمت اتاقم .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #پارت_167 _لیلی روی تختم نشستم و با فرهاد تماس گرفتم بعدازچندتا بوق صداش توی گوشم پیچید -- الو ليلی -- الو فرهاد مامانت ميگه زودتر بيا -- باشه باشه الان ميايم مکث کوتاهی کردم و بعدش گفتم -- فرهاد من نميتونم امشب کنارت باشم ،، سرم خيلی درد ميکنه ميخوام استراحت کنم -- باشه مشکلی نيست ،، فقط ميخواستم باهات حرف بزنم که در این صورت ميوفته برا فردا سوالی گفتم -- درچه مورد ؟؟؟؟ -- ولش کن زودتر استراحت کن باشه ای گفتم وگوشي رو قطع کردم اصلاحال وحوصله نداشتم خودمو رو تخت ولو کردم و یکم سرمو مالش دادم ولی دردسرم خيلی شديد بود ،،، بعد کلی این ور و اون ور کردن بالاخره چشام سنگين شدن و خوابم برد -- ليلی بيدار شو با صدای الناز از خواب پريدم هنوز سرم کمی درد ميکرد حالم اصلا خوش نبود گیج شده بودم ،،، الناز اینجا چیکار میکرد .... آروم از روی تخت بلند شدم و با لحن آرومی گفتم -- ساعت چنده ؟؟؟ الناز با کلافگی گفت -- ١٠صبح متعجب نگاش کردم وگفتم -- چی !!!؟؟؟ يعنی از عصرديروز تاالان خواب بودم ؟؟؟ الناز سرشو با نگرانی تکون داد و مضطرب گفت -- خوابو ولش کن يه اتفاق بدتر افتاده .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#راز_دل_مخاطب❤️ ‌بعضی شبها سر دردم کمتر بود اما باز هم شوهرم اصرار داشت قررص بخورم و بخوابم تا فردا سر حال تر از خواب بیداربشم ولی برعکس روزها با بدنی کوفته بیدار میشدم یک شب به شوهرم گفتم قرص رو خوردم تا خیالش راحت بشه قررص رو زیر تختم پرت کردم و تو افکار خودم غرق بودم و چشمام رو بسته بودم نیمه های شب بود که مادرشوهرم وارد اتاقم شد سکوت کردم و خودم رو بخواب زدم صدای مادرشوهرم رو شنیدم که به شوهرم میگفت خبر مرگش خوابه اصلا باورم نمیشد که مادرشوهرم چنین حرفی بزنه دستم رو گرفتن و منو پرت کردن رو یک پتو و کشون کشون بردن سمت در سالن از ترس میلرزیدم ولی باید می‌فهمیدم چرا این کارو میکنن تا اینکه وارد حیاط شدن و مستقیم منو به زیر زمین بردن چند دقیقه ای که گذشت با صدای مردی ناآشنا گوشم و تیز شد... https://eitaa.com/joinchat/3548053644C47376e14a6

فَصل ، فَصلِ عاشقی...! اما ; بازار ِ " ماندن "‌ها کِساد....! #سیده_فاطمه_حسینیان🖋 https://eitaa.com/joinchat/190906423C02ecf4ef2d ی کانال که همه چی توش پیدا میشه داستان کوتاه ، تجربباتمون ، کلیپ ، شعر ، حدیث 🌺🌸🌺🌸🌺🌸 @Ajoor_va_joor 🌺🌸🌺🌸🌺🌸

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #پارت_168 نگران لب زدم -- چی شده ؟؟؟ برا پارميدا اتفاقی افتاده ؟؟؟ الناز سرشو تند تند تکون داد و گفت -- نه پارميدا حالش خوبه همين الان با مامانش و پارميس رفتن کلانتری شوهرشو دستگير کردن با شنیدن این حرفش نفس راحتی کشیدم و گفتم -- پس چی شده ،، جونمو به لبم رسوندی ؟؟ -- مهران با شنیدن اسم مهران اضطراب بدی توی وجودم افتاد ... با ناتوانی لب زدم -- مهران چی ؟؟؟؟ الناز چشاشو بست و شروع کرد به تند تند حرف زدن -- مهران صبح اومد دنبالمو منو برد برا صبحونه ،، بعدش همه چيو از زير زبونم کشيد الانم داره ميره شرکت الناز شروع کرد به باز کردن چشاش و من مات و مبهوت بهش خیره شده بودم و هرلحظه حالم بدتر ميشد .... با صدای گرفته ای لب زدم -- چ چی چي رو ف فهميد -- همه چي رو ،، اينکه آقای ملکی تورو مجبور به ازدواج با فرهاد کرده تا نقشه مرگو اينا با شنیدن این حرفاش با دست راستم محکم توی صورتم کوبندم و گفتم -- آخه احمق مگه تو بچه ای که همه چيو از زير زبونت کشيده ؟؟ منتظر جوابی از طرف الناز نموندم و سریع گوشيمو روشن کردم وبا شماره مهران تماس گرفتم ،،، الناز بزن رو اسپيکر تا منم بشنوم .... کلافه سری تکون دادم وبعد زدم رو بلند گو ولی بوق ها پشت سرهم تو اتاق ميپيچيدن و مهران جواب نمیداد ،، دیگه ناامید شده خواستم قطع کنم که صدای الو گفتنش توی گوشم پیچید سریع گفتم -- مهران کجایی ؟؟ -- ليلی من الان شرکتم همه اينا يه نقشه بوده سهام ما سرجا.... ديگه صدایی نيومد جز صدای شليک گلوله #پايان_فصل_1 .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #فصل_دوم #پارت_169 *یک هفته بعد****** لیوانو از آب پر کردم و قوطی قرصو برداشتم و به سمت بابا رفتم مثل همیشه به عکس مهران خیره شده بود کنارش نشستم و گفتم --بابا جون قرصتو آوردم بابام مثل همیشه عکس العملی رو از خودش نشون نداد اشکام دوباره راه خودشونو پیدا کردن لیوانو و قوطیو رو عسلی گذاشتم و ادامه دادم --راستی بابا جون فرهاد گفت که برم خونه و وسایل ضروریمونو بیارم اینجا البته اگه از نظر تو مشکلی نباشه یه مدت منتظر موندم اما دریغ از شنیدن جواب ،،،،از رو کاناپه بلند شدم و راهمو به سمت آشپزخونه گرفتم رفتم داخل آشپزخونه؛خواستم در قابلمه رو بردارم که صدای زنگ گوشیم بلند شد گوشیو از داخل جیبم درآوردم و یه نگاه به صفحه گوشی انداختم فرهاد بود فورا جواب دادم --الو فرهاد --با بابات حرف زدی --آره اما چیزی نگفت --باشه تو برو وسایلو جمع کن و سریع برگرد منم شب میام اونجا باشه ای گفتم و گوشیو قطع کردم در قابلمه رو برداشتم همین که بوی مرغ به دماغم خورد حالم بد شد خودمو به دستشویی رسوندم به ثانیه نکشید که بالا آوردم بعد از بهتر شدن حالم آبی به دست و صورتم زدم و برگشتم آشپزخونه زیرقابلمه رو خاموش کردم و رفتم بالا نگاهم به اتاق مهران افتاد با بغضی که تو گلوم بود گفتم --ای کاش قاتلتو پیدا میکردن در اتاقشو باز کردم چمدونش هنوز رو زمین بود چند قدمی رو جلوتر رفتم و خودمو به چمدون رسوندم لباساشو زیرورو کردم قطره اشکی رو گونم افتاد نتونستم تحمل کنم داشتم بلند می شدم که نگاهم رو یه دفتر قفل شد .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....