آیا ایران بعد از سقوط بشار در سوریه دچار یک شکست راهبردی شده است؟ - بخش سوم https://eitaa.com/kambozia

بشار اسد رئیس‌جمهور جنگ جهانی پنجم نبود. - بخش چهارم و آخر

🔸زبان آرامی بارویکرد یهودی تلمودی و لهجه ی فلسطینی 🔰آرامی فلسطینی یهودی (Jewish Palestinian Aramaic): زبان تلمود اورشلیمی و متون یهودی. برای اولین بار در ایران 🇮🇷 https://eitaa.com/joinchat/1664614581Cf422ddc81b

♨️به زودی در فاصله زمانی ۲ ماه آینده برگزار خواهد شد

تاریخچهٔ عید حانوکا پس از آبادی معبددوم اورشلیم، قدرت جدیدی در اروپا ظهور کرد. این پدیدهٔ جدید، فاتحان یونانی بودند و تمدنی که به‌عنوان هلنیسم نامیده شد. آنان قسمت بزرگی از آسیا را تسخیر نمودند که از آن‌جمله حکومت یهودا بود. حکمرانی یونانیان بر سرزمین یهودا، تاثیرات عمیقی بر یهودیان گذاشت. فرهنگ یونانی توجه یهودیان را به خود معطوف داشت. تهاجم یونانیان به کشور یهودا بیش از آن‌که تهاجمی نظامی باشد، یک تهاجم فرهنگی بود یونانیان که خدایان و الهه‌های متعدد را می‌پرستیدند، در زمینه‌های مختلف مانند هنرهای زیبا، فلسفه، ادبیات و غیره پیشرفت‌های شایان توجهی کرده بودند و توانستند یهودیان را تحت تاثیر فرهنگ خود قرار دهند. این یهودیان در تاریخ به هلنیست (پیروان فرهنگ و تمدن یونان) معروف شدند. در مقابل هلنیست‌ها، گروهی از یهودیان سنّتی به مبارزه برخاستند که به حسیدیم (به‌معنی پرهیزکاران گروهی از شاخه حریدی‌ها) مشهور شدند. اینان بر حفظ و اجرای فرامین تورات اصرار داشتند. زمانی‌که کشور یهودا تحت سلطهٔ سلوکیان قرار داشت، آنتیوخوس چهارم سعی کرد یهودیت را ریشه‌کن کرده و فرهنگ یونانی را جایگزین نماید. او فرمان داد که معبددوم اورشلیم به «معبد زئوس» تبدیل شود. در سربازان آنتیوخوس مجسمهٔ زئوس را به درون معبد برده و قربانگاهی در آن‌جا بنا نموده و یهودیان را مجبور به پیروی از این مراسم کردند. همچنین به‌دستور آنتیوخوس آموزش تورات و مراسم مذهبی ممنوع شد و هرکس که از این قوانین سر باز می‌زد، محکوم به اعدام می‌شد. یهودیان بدون هیچ‌گونه مقاومتی پذیرای این فرامین شدند، زیرا داشتن فرهنگ یونانی را نشانهٔ شخصیت و تمدن می‌پنداشتند! اما گروهی از یهودیان با فرار به اطراف اورشلیم و پنهان شدن در کوه‌ها تصمیم گرفتند در حفظ ایمان خویش بکوشند و از قوانین یونانیان سر باز زنند. یکی از کاهنان بزرگ به‌نام متتیا حشمونایی نیز به‌همراه پسرانش از اورشلیم گریخت. وی با جمع کردن گروهی از یهودیان، علیه یونانیان دست به شورش زد و به پیروزی‌هایی هم نایل آمد. پس از مرگ متتیا، یکی از فرزندانش به‌نام یهودا، فرماندهی یهودیان را علیه یونانیان به‌دست گرفت. وی به‌علت ضرباتی که به یونانیان وارد ساخت، بعدها به‌نام یهودا مکابی (یهودای کوبنده) شهرت یافت یهودا مکابی و گروهش که به مکابیان معروف شده بودند، موفق شدند پس از جنگ‌های متوالی، سپاه آنتیوخوس را شکست داده و در سال ١۶۵ قبل از میلاد به اورشلیم وارد و به معبد_مقدس دست یابند. آنان معبد را پاک کرده و سپس هنگام آن فرا رسید که منوره (شمعدان هفت‌شاخه) را که باید شب و روز در آنجا روشن باشد بیفروزند. مطابق آنچه در تلمود (و نه در تورات) آمده، وقتی‌که حشمونائیم (مکابیان) خواستند پس از مدت‌ها دوباره معبد را بازگشایی کنند فقط توانستند به ظرف کوچکی از روغن که هنوز مُهر کاهن‌اعظم را داشت و از ناپاکی دور مانده بود، دست یابند. این مقدار اندک روغن حداکثر بیش از یک روز نمی‌توانست دوام داشته باشد، اما در عمل برای مدت هشت روز در حال سوختن بود و در نتیجه این امکان را فراهم آورد تا روغن پاک جدیدی تهیه شود. به‌همین دلیل، این معجزه نزد یهودیان تبدیل به جشن حانوکا شد و برای چنین روزی شمعدان ٩ شاخهٔ منوره ساخته شد، که در شب اول یک شمع آن افروخته می‌شود و روز بعد، شمع دیگری روشن می‌گردد و به این ترتیب تا روز هشتم تمامی شمع‌ها روشن می‌شود. گرچه حاخام‌ها سابقاً بیشتر بر بُعد معنوی این عید تأکید داشتند، اما امروزه تحت تأثیر صهیونیسم با بزرگ‌نمایی این جشن، بر بُعد ملّی و پیروزی نظامی آن تأکید می‌کنند. عیدحانوکا از اعیاد مذکور در تورات نیست و در گذشته از اهمیت چندانی برخوردار نبود و به شکل ساده‌ای برگزار می‌شد. هر روز شمعی روشن می‌گردید و پدر خانواده دعایی می‌خواند و افراد خانه سرود ساده‌ای را با هم می‌خواندند که در آن از خداوند تشکر کرده، سلوکی‌ها را سگ می‌نامیدند! در نتیجه، روزهای عید حنوکا با سایر روزهای هفته فرقی نمی‌کرد. اما رفته‌رفته عید حنوکا به‌دلیل همزمان شدن با عید کریسمس مسیحیان، اهمیت فوق‌العاده‌ای یافت و این عیدِ بی‌اهمیت، به مهم‌ترین عید یهود در برابر کریسمس تبدیل شد. عید حنوکا در تقلید از عید کریسمس تا آنجا پیش رفت که آداب و رسوم گذشتهٔ آن از یاد رفت و درخت‌حنوکا به‌عنوان همتای «درخت کریسمس» مطرح شد و مسئولیت توزیع هدایا بین کودکان به عمو_ماکس (همتای بابا نوئل در مسیحیت) سپرده شد! جشن حانوکا در سرزمین‌های اشغالی اسرائیل به‌عنوان عیدی دینی-ملّی جشن گرفته می‌شود و در آن، شمعدان‌ها در میادین عمومی شهرها روشن شده، افرادی مشعل به‌دست در معابر عمومی به‌طور هماهنگ به‌راه می‌افتند و هزاران جوان در این مراسم به قلعه ماسادا صعود می‌کنند.

یهودیان فراماسونر و کافر نیز در این ایام ۸ روز به اصطلاح عید خنوکا با اعمال شیطانی دست به جادوها و طلسمات میبرند و هزینه آنرا با قربانی کردن انسان در آن میپردازند. در ایران نیز شهرهایی هستند که چنین افرادی زیست میکنند که ممکن است در همسایگی شما قرار داشته باشند و شما اطلاعی نداشته باشید ولی سنگینی و عوارض و خباثت و مشومت چنین اعمالی از چنین جادوگرانی قطعا فضای شهرتان را مسموم خواهد کرد . در این چند روز سعی کنید تعداد ذکرهایی که خاصیت حرزی و سم زدایی و پاک کنندگی دارند که مانند : چهار قل ، آیت الکرسی ، صلوات ، استغفار ، تلاوت خود قرآن را بیشتر مصرف کنید تا آسیبی را مشمول نشوید . هر چند در این دوران آخرالزمانی پر بلا هر کس بدون ذکر باشد به شدیدترین بلاها دچار میشود و باید همیشه ذکر داشت ولی سعی کنید دز ذکر را در این چند روز بالا ببرید که سنگینی این اعمال خبیث شما را در برنگیرد

طرح رژیم صهیونیستی برای احداث گذرگاه داوود چیست؟ «گذرگاه داوود» یکی از گام‌های اولیه تحقق رؤیای به اصطلاح «اسرائیل بزرگ» است که عبدالملک بدرالدین الحوثی، رهبر انصارالله یمن در آخرین سخنرانی خود نسبت به آن هشدار داد. حوثی در بخشی از سخنرانی خود اظهار داشت: «دشمن صهیونیستی طرحی به نام گذرگاه داوود دارد… رژیم جنایتکار آرزوی رسیدن به رود فرات را دارد و اکنون فرصت را در اختیار خود می‌بیند، زیرا برای نفوذ به خاک سوریه با مانعی مواجه نیست». گذرگاه داوود که سران رژیم صهیونیستی را به رؤیای اسرائیل بزرگ نزدیک‌تر می‌کند، کریدوری است که از طریق اشغال جنوب سوریه، استان‌های درعا، سویدا، التنف و دیرالزور ایجاد می‌شود و به فرات می‌رسد. منطقه مورد نظر این رژیم برای احداث گذرگاه داوود، دارای زمین‌های کشاورزی حاصلخیز و سرشار از منابع آبی و نفتی است. از نوامبر 2024 رژیم‌صهیونیستی با ورود به منطقه غیرنظامی شده‌ای که بلندهای جولان اشغالی سوریه را از هم جدا می‌کند، روند احداث گذرگاه داوود را با ساخت یک جاده هشت کیلومتری در جنوب شرقی روستای مجدل ‌شمس و به موازات خط آلفا آغاز کرده است. با وجود تلاش‌های زیادی که رژیم‌صهیونیستی برای پیشبرد پروژه «اسرائیل بزرگ» از طریق احداث گذرگاه داوود دارد، اما این پروژه و گام نخست آن، اگرچه نباید دستکم گرفته شود، با «موانع» و «چالش‌های جدی» مواجه است که در ادامه به مهمترین آن‌ها پرداخته می‌شود: یک؛ اجرای گذرگاه داوود مستلزم تخصیص چندین میلیارد دلار منابع مالی و اقتصادی است. تأمین چنین مبالغی به‌علت مشکلات شدید اقتصادی که رژیم به علت جنگ با آن‌ها مواجه است، فعلاً امکان‌پذیر نیست. در مورد حمایت‌های مالی و اقتصادی و همراهی آمریکا از اجرای چنین طرحی هم فعلاً ابهامات زیادی وجود دارد زیرا تمرکز اصلی دولت ترامپ هم فعلاً روی توافق ابراهیم است تا موضوعات دیگر. دو؛ احداث چنین گذرگاهی که چند صد کیلومتر طول دارد، نیازمند استقرار پایگاه‌ها و نیروهای نظامی با پشتیبانی هوایی و پدافندی برای تأمین امنیت و کنترل جاده است. در شرایط کنونی که رژیم صهیونیستی به‌خاطر جنگ غزه با کمبود تجهیزات و ارتش فرسوده و خسته مواجه است، اختصاص نیرو و زیرساخت‌های نظامی برای این کار عملاً غیرممکن و در صورت امکان بسیار سخت است. سه؛ وضعیت نامشخص سوریه، چالش بعدی در این باره است. به غیر از کادر رهبری تحریرالشام، هیچ کس در جامعه سوریه و حتی بدنه گروه‌های مسلح شورشی به رژیم اسرائیل تعهد نداده‌اند که در مقابل اقدامات اشغال‌گرانه آن سکوت خواهند کرد. به ویژه اگر رژیم اقدام به شروع ساخت کریدور نماید، اصلاً بعید نیست به خاطر فشار افکار عمومی به نظام سیاسی جدید، با واکنش نظامی گروه‌های مسلط مواجه شود. چهار؛ روسیه مانع دیگر در این زمینه است. اولاً وجود چنین کریدوری، چالشی برای نفوذ روسیه در سوریه جدید است. ثانیاً مسکو بارها اعلام کرده است که حتی در دوره پسااسد هم نباید وحدت و یکپارچگی سرزمینی سوریه مورد تعدی و دست‌اندازی قرار بگیرد. برای همین است که تاکنون اجازه نداده ترکیه حتی عملیات محدود علیه کردها انجام دهد. پنج؛ تجربه‌های تاریخی هم نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی در پیشبرد طرح‌هایی که فراتر از وسع و اندازه خود است، موفق نبوده است. پروژه «کانال بن گوریون» یک مثال عینی در این خصوص است. کانال بن گورین که در اواخر دهه ۱۹۶۰ طراحی شد، به دنبال ایجاد یک مسیر جایگزین برای کانال سوئز بود که مسیر اصلی حمل و نقل دریایی خاورمیانه بوده و می‌بایست اروپا و آسیا را به یکدیگر متصل می‎کرد. این مسیر آبی از شهر ایلات در سواحل جنوب سرزمین‌های اشغالی در کرانه‌های خلیج عقبه (مرز آبی با اردن) آغاز شده و پس از گذر از فلسطین اشغالی از مرزهای شمالی نوار غزه به مدیترانه می‌رسید. در واقع کانال بن گورین دو دریای سرخ و مدیترانه را به یکدیگر متصل می‌نمود. چشم انداز جسورانه این طرح ممکن بود اقتصاد رژیم صهیونیستی را متحول کند، اما بیش از 60 سال است که این طرح مسکوت مانده است، چرا که ممکن بوده و هست اجرای یک‌جانبه آن و الحاق سرزمین فلسطین جهان عرب را ملتهب کند، کانال را در برابر حملات مقاومت فلسطین از جمله حماس آسیب‌پذیر نماید و احتمالاً بخش بزرگی از جامعه عربی و اسلامی را در مقابل رژیم قرار دهد. ادعای توسعه ارضی به مساحتی به مراتب بزرگ‌تر و چندین برابر وسعت کنونی فلسطین اشغالی، در شرایطی که رژیم در «بحرانی‌ترین» دوره حیات 76 ساله خود قرار دارد و در حال حاضر هم با «تهدیدهای بزرگ موجودیتی» مواجه است، همچنان به یک «رؤیا» شبیه است تا یک واقعیت دست‌یافتنی.

دوره جامع آموزش زبان آرامی ، با محوریت معارف یهود » آموزه های تلمودی » لهجه فلسطینی و یهودی برای اولین بار در ایران 🇮🇷 خوانش کتاب های دینی یهودی و مسیحی با تلفیق زبانهای سامی ✅ آموزش خط الرسم آرامی اصیل سوری (ܛܐܟܘܟ ܦܛܩܢܒܙܩ) و خط الرسم عبری زبان آرامی ⭕️۴۰ ساعت آموزش تخصصی بدون هیچ پیشنیاز » بررسی انگاره های زبانشناسی از نظر مباحث تاریخی ، دیرین شناسی و تبار شناسی ادبیات آرامی kambozia.com https://eitaa.com/joinchat/1664614581Cf422ddc81b

تاریخ برگزار دوره ۲ بهمن خواهد بود . لطفا این پوستر را در حد توان با بقیه نیز به اشتراک بگذارید تا از این دوره ارزنده بهره مند شوند

زبان آرامی یکی از زبان‌های سامی و باستانی خاورمیانه است که قدمتی بیش از ۳۰۰۰ سال دارد. این زبان در ابتدا توسط اقوام آرامی، که در مناطق امروزی سوریه، عراق، و ترکیه زندگی می‌کردند، صحبت می‌شد. آرامی در دوران‌های مختلف به عنوان زبان دیپلماتیک، مذهبی، و تجاری در بخش‌های گسترده‌ای از خاورمیانه و بین‌النهرین به کار می‌رفت. آرامی زبان مادری عیسی مسیح بود و در بسیاری از متون مذهبی، مانند بخش‌هایی از کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید)، استفاده شده است. همچنین زبان اداری امپراتوری‌های بزرگی مانند امپراتوری آشور و هخامنشیان بود. نسخه‌های مختلفی از آرامی وجود دارند که برخی از آن‌ها هنوز توسط گروه‌های کوچکی از مردم، به‌ویژه آشوری‌ها و کلدانی‌ها، صحبت می‌شوند. امروزه زبان آرامی به‌عنوان یک زبان زنده در حال انقراض است، اما همچنان در مراسم مذهبی و مطالعات تاریخی اهمیت زیادی دارد.