📣اگر #قرائت جمهور که فعلِ موجود در آیه را به صورت مفرد مذکّر غایب، قرائت نمودند، ثابت گردد، آن گاه چند نتیجه برداشت می شود: 🔴🔶👈۱) کشف خواهیم کرد که خداوند متعال در آیه شریفه، خطاب را به صورت غایب لحاظ کرده است لذا این سوال مطرح می گردد که: ❓چرا خداوند متعال با این که می توانست، فعل مذکور را به صورت مفرد مذکّر مخاطب لحاظ کند و خطاب را از غایب به مخاطب تبدیل کند، امّا از این مقام عدول نموده است و فعل را به صورت مفرد مذکّر غایب بیان کرده است؟ 🔴🔶👈۲) گفته شد، فاعل را می توان، به دو گونه لحاظ کرد: 🔺۱. فاعلِ 《یَحْسَبَنَّ》، ضمیر مستترِ {هُوَ} شود که به پیامبر بازگشت می‌نماید، آن گاه کشف خواهیم کرد که مخاطب خداوند متعال، پیامبر اکرم {صلّ الله علیه و آله و سلّم} است که در این جا چند سوالی مطرح می شود و آن این که: ❓1⃣) چرا خداوند با این که می توانست، فاعلِ فعلِ 《یَحْسَبَنَّ》را به صورت اسم ظاهر یعنی《لا یَحْسَبَنَّ النَّبِیُّ...》 بیان نماید، امّا آن را به صورت ضمیر مستتر ذکر کرده است؟ #به_تعبیری چه اغراضی مدّ نظر خداوند بوده است که از بیان فاعلِ اسم ظاهر، عدول کرده است و فاعل را ضمیر مستتر بیان کرده است؟ ❓2⃣) چرا خداوند متعال با این که می توانست، فاعلِ《یَحْسَبَنَّ》را 《الَّذِينَ》بداند، لکن از این ترکیب عدول کرده است به این که فاعل را پیامبر اکرم بداند؟ 🔺۲. فاعلِ 《یَحْسَبَنَّ》، 《الَّذِينَ》باشد، آن گاه کشف خواهیم کرد که مخاطب خداوند متعال، کسانی هستند که به آن چه که خدا به آن ها داده است، بخل ورزیدند لذا باز سوال می شود که: ❓1⃣) معمولاً خطابات خداوند متعال در قرآن کریم به پیامبر اکرم است، لذا با لحاظ این ترکیب، چرا خداوند با این که می توانست، فاعلِ فعلِ 《یَحْسَبَنَّ》را پیامبر اکرم بداند، امّا فاعل را 《الَّذِينَ》لحاظ کرد؟ یعنی چه غرض و مقصودی در میان است که باعث شد خداوند متعال، فاعل را 《الَّذِينَ》بداند؟ ❓2⃣) چرا خداوند متعال با این که می توانست، فاعلِ فعل را به صورتِ اسم موصولِ (الَّذِينَ) ذکر نکنند یعنی بفرمایند: {وَلَا يَحْسَبَنَّ البخیلون، بخلَهم هُوَ خَيْرًا لَهُمْ ۖ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ} لکن از این‌ مورد عدول نمودند و آن را به صورت اسم موصول ذکر کردند؟ ❓3⃣) چرا خداوند متعال با این که می توانست، فاعلِ فعل را به صورت اسم موصولِ مفرد، ذکر نمایند یعنی بفرمایند: {وَلَا يَحْسَبَنَّ مَن بَخِلَ بما آتاهُ الله من فضله، هُوَ خَيْرًا لَهُمْ ۖ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ} لکن از این ‌مورد عدول نمودند و آن را به صورت 《الَّذِينَ》ذکر کردند؟ 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک گروه #بـَـحث_جَنجالے_طَلبگے 🔺http://eitaa.com/joinchat/670302231C6c7e21cb4f

📣اگر #قرائت عدّه مقابلِ جمهور که فعلِ موجود در آیه را به صورت مفرد مذکّر مخاطب، قرائت نمودند، ثابت گردد، آن گاه چنین نتیجه می شود: 🔴🔶👈۱) کشف خواهیم کرد که خداوند متعال در آیه شریفه، خطاب را به صورت مخاطب لحاظ کرده است لذا برعکسِ سوالی که در جمع بندی نتیجه اوّلِ جمهور مطرح شد، مطرح می گردد. 🔴🔶👈۲) فاعلِ 《تَحْسَبَنَّ》، {انت} شد؛ در این صورت سوال می شود که: ❓ چرا خداوند با این که می توانست، فاعلِ فعلِ 《تَحْسَبَنَّ》را تاکید کند یعنی بفرماید: {وَلَا تَحْسَبَنَّ انتَ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَآ آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ ۖ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ} لکن به تاکید برنیامده است؟ 👆👈شاید در پاسخ بفرمایید زیرا مقام، مقامِ تاکید نیست اما باز سوال می شود که چرا مقام، مقامِ تاکید نیست؟ 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک گروه #بـَـحث_جَنجالے_طَلبگے 🔺http://eitaa.com/joinchat/670302231C6c7e21cb4f