#حکایت ✏️ ⛴ پادشاهی با نوکرش در کشتی نشست تا سفر کند، از آنجا که آن نوکر نخستین بار بود که دریا را می‌دید و تا آن وقت رنجهای دریانوردی را ندیده بود، از ترس به گریه و زاری و لرزه افتاد و بی‌تابی کرد هرچه او را دلداری دادند آرام نگرفت ناآرامی او باعث شد که آسایش شاه را بر هم زد، اطرافیان شاه در فکر چاره‌جویی بودند،. 👳‍♂️ تا اینکه حکیمی به شاه گفت: اگر فرمان دهی من او را به طریقی آرام و خاموش می کنم. 🤴 شاه گفت : " اگر چنین کنی نهایت لطف را به من نموده‌ای." 👳‍♂️ حکیم گفت: "فرمان بده نوکر را به دریا بیندازند." 🤴 شاه چنین فرمانی را صادر کرد. او را به دریا افکندند. و پس از چندبار غوطه خوردن در دریا سرانجام موی سرش را گرفتند و به داخل کشتی کشیدند. او در گوشه ای از کشتی خاموش نشست و دیگر چیزی نگفت. 🤴 شاه از این دستور حکیم تعجب کرد و از او پرسید: "حکمت این کار چه بود که موجب آرامش غلام گردید؟ " 👳‍♂️حکیم جواب داد: " اول رنج غرق شدن را نچشیده بود و قدر #سلامت کشتی را نمی دانست همچنین قدر عافیت را آن کس داند که قبلا گرفتار #مصیبت گردد." 🌟 منبع: گلستان سعدی 📚 کتاب بخوانیم 🪴 👇 https://eitaa.com/ketabebaz