🔰نڪات ڪلیدے از #جزء_بیست_و_چهارم قرآن ڪریم #بخش_اول 💠سورہ زمر 🔶رفتار عجیبے ڪہ منڪران قیامت دارند وَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالاَْخِرَةِ وَ إِذَا ذُكِرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ(۴۵- زمر) هنگامى كہ خدا بہ یگانگى یاد مى شود دلهاى كسانى كہ بہ آخرت ایمان ندارند گرفتار نفرت مى شود و هنگامى كہ یاد غیر خدا مى شود، شادمان مى گردند. گاہ انسان چنان بہ زشتے ها خو مى گیرد و از پاكے ها بیگانہ مى شود كہ از شنیدن نام حق ناراحت و از شنیدن باطل مسرور و شاد مى گردد، در برابر خداوندى كہ آفرینندہ عالم هستى است سر تعظیم فرود نمى آورد، اما در برابر قطعہ سنگ و چوبى كہ خود ساختہ و یا انسان و موجوداتى همانند خود زانو مى زند و تعظیم مى كند. آیہ گزارشے از رفتار ڪسانے است ڪہ ایمانے بہ آخرت ندارند و زندگے را خلاصہ در همین چند روزہ دنیا مےدانند و بس. این عدہ ڪسانےاند ڪہ وقتے در پیش آنها سخن از خدا و دین و احڪام و معارف آن شود چندششان شدہ و حالت تنفر سراسر وجودشان را مےگیرد و اگر با آنها سخن از دنیا و راههاے ارضاے خواستہ هاے نفس گفتہ شد فورا شادمان گشتہ و سرور و خوشحالے وجودشان را در بر مےگیرد. سرچشمہ بدبختى این گروہ دو چیز بودہ است انكار اصل توحید و عدم ایمان بہ آخرت شبیہ این معنى در آیہ۴۶ سورہ اسراء نیز آمدہ است:«هنگامى كہ پروردگارت را در قرآن بہ وحدانیت یاد میكنى فرار میكنند.» از این آیہ بہ خوبى استفادہ میشود كہ سرچشمہ بدبختى این گروہ دو چیز بودہ است انكار اصل توحید و عدم ایمان بہ آخرت. 🔶امان از انسان ناشڪر و نمڪ نشناس فَإِذَا مَسَّ الْانسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثمَُّ إِذَا خَوَّلْنَهُ نِعْمَةً مِّنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلىَ عِلْمِ بَلْ هِىَ فِتْنَةٌ وَ لَاكِنَّ أَكْثرََهُمْ لَا یَعْلَمُونَ(۴۹- زمر) وقتى انسان گرفتار زیان مى شود، ما را مى خواند و هنگامى كہ ما از جانب خود نعمتى بہ او مى دهیم [بہ جاے شڪر گزارے] مى گوید: این با تلاش و درایت خودم بہ دست آمدہ است؛ در حالے ڪہ آن نعمت وسیلہ اے براے امتحان او بود و بیشتر مردم از واقعیت بےخبرند. این آیہ بہ یڪے از ویژگیهاے طبیعت انسانے اشارہ مےڪند كہ بہ پیروى هواى نفس گرایش دارد و بہ نعمتهاى مادى و اسباب ظاهرى پیرامونش مغرور است و فراموشكار نیز هست؛ ڪہ هر وقت دچار گرفتارى مےشود رو بہ خدا ڪردہ و او را بہ خلوص میخواند ولے همینڪہ پروردگارش نعمتى بہ او دادہ و او را از گرفتارے خلاص مےڪند فورا آن نعمت را بہ خودش نسبت مى دهد و میگوید: «هنر خودم بود» و پروردگارش را فراموش میكند و نمیداند كہ همین خود وسیلہ اے است كہ با آن امتحانش میكنند. 🔵دو نڪته: ۱. انسان هم داراے طبیعت است و هم داراے فطرت. طبع و طبیعت او ریشہ در جنبہ مادے و خاڪے او دارد ولے فطرت او متعلق بہ عالم بالا و آن جنبہ ملڪوتے اوست. بنابراین هر چہ ڪہ براے انسان طبیعے و مربوط بہ طبیعت او مےشود اگر تحت مدیریت وحے و فطرت در نیاید عامل سقوط و هلاڪت انسان مےشود. یڪے از این طبیعے ها همین حالت است ڪہ در آیہ بہ آن اشارہ شد. ۲. انسان باید تمام داشتہ هاے خود را نعمت الهے دانستہ و شڪرگزار او باشد و نیز بداند ڪہ دادہ هاے خدا جنبہ آزمون و امتحان هم دارد ڪہ اگر با مصرف درست آنها در مواردے ڪہ رضاے الهے در آن است شڪر آن را بجا آورد علاوہ بر حل مشڪل دنیائیش، بهشت خود را هم آباد ڪردہ است و اگر بہ محض دریافت نعمت، دهندہ آن را فراموش ڪرد و در مسیر ڪفر و ناسپاسے قدم گذاشت؛ همان نعمت تبدیل بہ نقمت شدہ و جهنم او را شعلہ ور مےڪند. 🔶بندگان خدا! از رحمت او مأیوس نشوید قُلْ یَاعِبَادِىَ الَّذِینَ أَسْرَفُواْ عَلىَ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ(۵۳- زمر) بگو: اى بندگان من كہ [با ارتكاب گناه] بر خود ستم ڪردہ اید! از رحمت خدا نومید نشوید ڪہ یقیناً خدا همہ گناهان را مى آمرزد زیرا او بسیار آمرزندہ و مهربان است خداوند متعال در این آیات راہ بازگشت را توأم با امیدوارى بہ روى همہ گنہ كاران مى گشاید و با لحنى آكندہ از نهایت لطف و محبت آغوش رحمتش را بہ رویشان باز كردہ و فرمان عفو آنها را صادر نمودہ است. دقت در تعبیرات این آیہ نشان مىدهد كہ از امید بخش ترین آیات قرآن مجید نسبت بہ همہ گنهكاران است. فراگیرے و گستردگى آن بہ حدى است كہ طبق روایتى حضرت على علیہ السلام فرمود: ✨در تمام قرآن آیه اى وسیعتر از این آیہ نیست. 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 یڪ جرعہ معرفت @yekjoremarefat