🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 هیچ وقت از شنیدن فرمایشات و درسهای استاد رنجبر ملول نخواهید شد. بهتون قول میدم. به به! خدا به بعضی از بندگان چه توفیقاتی میده اصلاً باور بفرمایید بعضی از مثالهایی که براتون میزنن، شما رو به حیرت و شگفتی وا میداره

☘ محمدرضا رنجبر 🌒 شب پانصد و نود و سوم #فجر #صفحه- ۵۹۳ ✅ ترجمه صوتی و تصویری ، کاری است از موسسه پیامبر  مهر و رحمت @mrranjbar3

☘ محمدرضا رنجبر 🌒 شب پانصد و نود و سوم #فجر #صفحه- ۵۹۳ ✅ ترجمه صوتی و تصویری ، کاری است از موسسه پیامبر  مهر و رحمت @mrranjbar3

نهج‌البلاغه #حکمت ۱۵ #پانزدهم محمد رضا رنجبر @mrranjbar4

نهج‌البلاغه #حکمت ۱۵ #پانزدهم محمد رضا رنجبر @mrranjbar4

پیش از قضاوت، همراه باش! حکمت ۱۵ وَ قَالَ (علیه السلام): مَا كُلُّ مَفْتُونٍ يُعَاتَبُ. نه هر گرفتار و دردمندی را می‌توان شایسته سرزنش دانست؛ چه‌بسا رنجی که بر دوش می‌کشد، نه از خطا، بلکه آزمایشی باشد که او را به آستانه صبر و کمال می‌برد، گاه مسیری برای پاکی، و گاه تقدیری که او را استوارتر و پخته‌تر می‌سازد. واژه ها: مَا: هرگز، نه، نیست كُلُّ: هر، تمام، همه مَفْتُونٍ: گرفتار، فریب‌خورده، در فتنه‌افتاده يُعَاتَبُ: سرزنش می‌شود، ملامت می‌شود، نکوهش می‌شود

شرح: آدم‌ها، مانند شعله‌های شمع و زغال یک فوتِ ملایم حتی شعله‌ی شمع را خاموش می‌کند، اما یک بادِ تند نه‌تنها شعله‌ی زغال را خاموش نمی‌کند، بلکه آن را شعله‌ورتر هم می‌سازد. آدم‌ها نیز چنین‌اند؛ برخی مانند شعله‌ی شمع‌اند و در برابر کوچک‌ترین ناملایمتی خاموش می‌شوند. برخی دیگر درست مثل شعله‌ی زغال، حتی در سخت‌ترین شرایط و شداید، شعله می‌کشند و نیرومندتر می‌شوند. آیا آدم‌های شکننده سزاوار سرزنش‌اند؟ هرگز! چراکه حد و توان آن‌ها همین است. در طبیعت هم بعضی درخت‌ها در برابر بادهای تند مقاوم‌اند، خم می‌شوند اما نمی‌شکنند. برخی دیگر اما، در هم می‌شکنند و خرد می‌شوند. آیا درختی که شکسته و خرد می‌شود، سزاوار سرزنش است؟ نه! شاید ریشه‌اش در زمین سست بوده، شاید خاکش فقیر بوده، شاید سال‌ها تشنگی کشیده است. و این همان قصه‌ی آدم‌هاست. برخی توان استقامت در برابر طوفان حوادث را دارند و از سختی‌ها عبور می‌کنند. برخی دیگر نه، می‌شکنند و سقوط می‌کنند. اما آیا سزاوار سرزنش‌اند؟ خیر! قفس پرنده و دامِ فتنه‌ها پرنده‌ای را تصور کنید که در دامِ شکارچی گرفتار می‌شود. آیا سزاوار سرزنش است؟ هرگز! شاید قفس آن‌قدر ماهرانه طراحی شده که راه گریزی نداشته باشد. شاید گرسنگی، او را به سوی دام کشانده باشد. شاید ناآگاهی‌اش باعث این اسارت شده باشد. انسانی که در دام فتنه‌ها می‌افتد نیز چنین است. شاید شرایط او را به اینجا کشانده، شاید نیازهایش او را مجبور کرده، شاید ناآگاهی‌اش سبب شده باشد. پس همه‌ی انسان‌هایی که در مسیر خطا قرار گرفته‌اند، لزوماً سزاوار سرزنش نیستند، زیرا همه از روی بدی و شرارت اشتباه نمی‌کنند. نقش شرایط در خطاهای انسانی گاهی محیط، گاهی ضعف‌های شخصیتی، گاهی ناآگاهی و گاهی نیازها، فرد را به ورطه‌ی اشتباه می‌کشاند. همه‌ی گرفتاران، مقصر نیستند. برخی مقصرند، اما بسیاری قربانی شرایط‌اند. بر همین اساس، امام (علیه‌السلام) فرمودند: «ما کُلُّ مَفتونٍ یُعاتَبُ»؛ یعنی هر فریب‌خورده‌ای سزاوار سرزنش نیست. ماهی در گل و لای و انسان در گرفتاری‌ها ماهی‌ای را تصور کنید که در آبی کم‌عمق گرفتار شده و در گل و لای مانده است. آیا این ماهی سزاوار سرزنش است؟ آیا تقصیر اوست که آب کم شده؟ در زندگی نیز چنین است. از نگاه امام (علیه‌السلام)، برخی افراد در مشکلاتی گرفتار می‌آیند که خود باعث آن نبوده‌اند. شاید جامعه، شاید تربیت، شاید فقر، شاید ناآگاهی یا عوامل دیگر، آن‌ها را در گل و لای خطاها گرفتار کرده باشد. نه هر انسانی که در مسیر اشتباه قرار گرفت، از روی قصد و نیت بد بوده است. گاهی شرایط او را به اینجا کشانده و اگر دستی برای کمک به سمت او دراز شود، دوباره می‌تواند برخیزد. درست مانند همان ماهی که اگر آبی روانه‌ی او شود، دوباره زنده می‌شود، نفس می‌گیرد و زندگی را از سر می‌گیرد. به جای قضاوت، راهی برای کمک بیابیم پس به‌جای عجله در قضاوت، باید راهی برای کمک و هدایت او پیدا کرد. بسیاری از افراد، اگر فرصتی دوباره داشته باشند، می‌توانند تغییر کنند. این همانند آب گل‌آلود است که اگر فرصت دهی، زلال می‌شود. پس حکمت حکیمانه «ما کُلُّ مَفتونٍ»؛ در حقیقت به ما گوشزد می‌کند که در برخورد با خطای دیگران، با درک و مدارا رفتار کن، نه شتاب در ملامت و نه عجله در قضاوت. و پیش از هر چیز و بیش از هر چیز، ببین و بیندیش که چه عاملی او را به این حال و روز افکنده است. مانند باغبان، با مهربانی اصلاح کنیم باغبان، وقتی با نهالی پژمرده روبه‌رو می‌شود، آن را از ریشه بیرون نمی‌کشد، بلکه خاک، آب و فضای آن را بررسی می‌کند. شما هم، پیش از عتاب، ریشه‌ها و علل خطاها را وارسی کنید. آن هم با گرمی و نرمی، زیرا در بسیاری از موارد، مهربانی مؤثرتر از عتاب و سرزنش است. همان‌طور که آبیاری به‌موقع و با ملایمت، گیاهی خشک را احیا می‌کند، بسیاری از افراد نیز در سایه‌ی مهربانی، جانی دوباره گرفته‌اند و به درختانی تناور تبدیل شده‌اند، سایه‌بانی برای دیگران شده‌اند. باید فرصت داد... مثل آب گل‌آلود که اگر فرصت بدهی، زلال می‌شود. نتیجه‌گیری نه هر کسی که در خطا افتاده، مقصر است، و نه هر فریب‌خورده‌ای سزاوار سرزنش. پیش از آنکه قضاوت کنیم، باید ببینیم که او چگونه به اینجا رسیده است. شاید بتوانیم با نرمی و درک، مسیر بازگشت را برایش فراهم کنیم. برای پیاده‌سازی این حکمت در زندگی: ۱. در مواجهه با خطای دیگران، ابتدا به دنبال علت باشیم، نه سرزنش. شاید شرایط، نیاز یا ناآگاهی فرد را به اینجا کشانده باشد. ۲. مهربانی را در اصلاح دیگران مقدم بداریم. سرزنش، گاهی مانند تندبادی است که به‌جای خاموش کردن آتش، آن را شعله‌ورتر می‌کند.

۳. فرصت دوباره دادن را تمرین کنیم. همان‌طور که طبیعت، فرصتی دوباره به درخت پژمرده می‌دهد، ما نیز برای تغییر افراد فرصت قائل شویم. ۴. به‌جای حذف و طرد، اصلاح کنیم. همان‌گونه که باغبان، نهال پژمرده را از ریشه بیرون نمی‌آورد، بلکه آن را تقویت می‌کند، ما نیز ریشه‌ی مشکلات را بررسی کنیم. ۵. آب زلال مهربانی را جاری سازیم. همان‌طور که آب، گل و لای را از بین می‌برد و ماهی را زنده می‌کند، محبت نیز می‌تواند دل‌های خطاکاران را زنده کند.

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️