#سلام_بر_مهدی #مهدے_جان  پشت پرچین خیالم یاد تو آوازه دارد دفتر دلتنگی من ماجرایی تازه دارد کی می آیی یابن الزهرا تا که بنویسم غم من دیگر ای یاران سر آمد #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #میشه_برای_ظهوروسلامتی_آقاامام_زمان_عج_الله_سه_صلوات_بفرستی☺️🌸🌸🌸

... هـر صبـــح🌤 زنـدگى براى ادامه پيدا كردن، به دنبـالِ بهانه ميگردد🌱 و چه بهانه اى زيبــاتـر از نگاهتان😍 #شهید_ابراهیم_همت #روزتون_مزین_به_نگاه‌شهید @khademe_alzahra313

🎥چقدر جای ما امسال خالیه..... ای خدا به کی شکوایه ببریم اخه ماهم دل داریم جسممان اینجاست ولی روحمان بین الحرمین یاالله، بحق حسین شهیدت، بحق عباس یه عنایتی @khademe_alzahra313

اخلاق مردانه شهید #کلاهدوز او فقط گفت پاسدار هستم. درخانه از شغلش حرفی نمیزد. در خانه همان بابای بچه ها بود و همسر، نه قائم مقام فرمانده سپاه #سالگرد_شهادت شادی روح شهدا صلوات.🌷 @khademe_alzahra313

داشتم‌فڪرمیڪردم اگہ‌الان‌راهابازبود ... بگم‌بقیشو؟! بایه‌کولہ‌سنگین بایہ‌قلبِ‌داغون‌درعین‌حآل‌خوشحآل یہ‌سربندِیازهرآ یہ‌چادرِ‌خاکے ... داشتیم‌میرفتیم‌بغݪِ‌ارباب ... میخاستم‌بگم‌که‌ ۹ روزمونده‌تا .... ! تاعشق؛تاجنون؛تادلتنگے... امساݪ‌عجب‌سالےشداارباب... دوری‌ودوستے ...💔 #اربعین @khademe_alzahra313

استاد پناهیان : شهدا از فرشته ها موثرترند! ازشهدا مدد بگیرید چطور به مقام راضیه مرضیه شهدا برسیم؟! #ماملت_شهادتیم @khademe_alzahra313

🖼 برسان سلام ما‌ را 🔸در آستانه‌ اربعین حسینی، شب گذشته از جدیدترین دیوارنگاره‌ میدان ولیعصر(عج) رونمایی شد. 🏴گرچه دوریم به یاد تو سخن می‌گوییم... @khademe_alzahra313

#سالروز_ولادت روزهای اول پیروزی انقلاب ؛ هرکس چیزی داشت مثل طلا و پول .. برای جبهه می‌داد، من به علی گفتم : پســرم من چیزی ندارم بدهم، فورا گفت: من را که داری، مرا بده... ✍به روایت مادربزرگوارشهید #شهید_غلامعلی_پیچک🌷 @khademe_alzahra313

📖 #بی_تو_هرگز 🌹 شهید سیدعلی حسینی 📌 قسمت یازدهم شلوغی ها به شدت به دانشگاه ها کشیده شده بود. اونقدرک اوضاع به هم ریخته بود که نفهمیدن یه زندانی سیاسی برگشته دانشگاه. منم از فرصت استفاده کردم، با قدرت و تمام توان درس می خوندم. ترم آخرم و تموم شدن درسم، با فرار شاه و آزادی تمام زندانی های سیاسی همزمان شد. التهاب مبارزه اون روزها، شیرینی فرار شاه، با آزادی علی همراه شده بود. صدای زنگ در بلند شد. در رو که باز کردم، علی بود. علی 26 ساله من، مثل یه مرد چهل ساله شده بود. چهره شکسته، بدن پوست به استخوان چسبیده، با موهایی که می شد تارهای سفید رو بین شون دید و پایی که می لنگید. زینب یک سال و نیم بود که علی رو بردن و مریم هرگز پدرش رو ندیده بود. حالا زینبم داشت وارد هفت سال می شد و سن مدرسه رفتنش شده بود و مریم به شدت با علی غریبی می کرد. می ترسید به پدرش نزدیک بشه و پشت زینب قایم شده بود. من اصلا توی حال و هوای خودم نبودم. نمی فهمیدم باید چه کار کنم. به زحمت خودم رو کنترل می کردم. دست مریم و زینب رو گرفتم و آوردم جلو، - بچه ها بیاید. یادتونه از بابا براتون تعریف می کردم؟ ببینید، بابا اومده. بابایی برگشته خونه. علی با چشم های سرخ، تا یه ساعت پیش حتی نمی دونست بچه دوم مون دختره. خیلی آروم دستش رو آورد سمت مریم، مریم خودش رو جمع کرد و دستش رو از توی دست علی کشید. چرخیدم سمت مریم. - مریم مامان، بابایی اومده. علی با سر بهم اشاره کرد ولش کنم. چشم ها و لب هاش می لرزید. دیگه نمی تونستم اون صحنه رو ببینم. چشم هام آتش گرفته بود و قدرتی برای کنترل اشک هام نداشتم. صورتم رو چرخوندم و بلند شدم. - میرم برات شربت بیارم علی جان. چند قدم دور نشده بودم، که یهو بغض زینبم شکست و خودش رو پرت کرد توی بغل علی. بغض علی هم شکست. محکم زینب رو بغل کرده بود و بی امان گریه می کرد. من پای در آشپزخونه، زینب توی بغل علی و مریم غریبی کنان. شادترین لحظات اون سال هام، به سخت ترین شکل می گذشت. بدترین لحظه، زمانی بود که صدای در دوباره بلند شد. پدر و مادر علی سریع خودشون رو رسونده بودن. مادرش با اشتیاق و شتاب، علی گویان، دوید داخل. تا چشمش به علی افتاد از هوش رفت. علی من، پیر شده بود. روزهای التهاب بود. ارتش از هم پاشیده بود. قرار بود امام برگرده. هنوز دولت جایگزین شاه، سر کار بود. خواهرم با اجبار و زور شوهرش از ایران رفتن. اون یه افسر شاه دوست بود و مملکت بدون شاه برای اون معنایی نداشت. حتی نتونستم برای آخرین بار خواهرم رو ببینم. علی با اون حالش، بیشتر اوقات توی خیابون بود. تازه اونموقع بود که فهمیدم کار با سلاح و عالی بلده. توی مسجد به جوان ها، کار با سلاح و گشت زنی رو یاد میداد. پیش یه چریک لبنانی، توی کوه های اطراف تهران آموزش دیده بود. اسلحه می گرفت دستش و ساعت ها با اون وضعش توی خیابون ها گشت می زد. هر چند وقت یه بار، خبر درگیری عوامل شاه و گارد با مردم پخش می شد. اون روزها امنیت شهر، دست مردم عادی مثل علی بود. و امام آمد. ما هم مثل بقیه ریختیم توی خیابون. مسیر آمدن امام و شهر رو تمیز می کردیم. اون روزها اصلا علی رو ندیدم. رفته بود برای حفظ امنیت مسیر حرکت امام. همه چیزش امام بود. نفسش بود و امام بود. نفس مون بود و امام بود. با اون پای مشکل دارش، پا به پای همه کار می کرد. برمی گشت خونه اما چه برگشتنی. گاهی از شدت خستگی، نشسته خوابش می برد. می رفتم براش چای بیارم، وقتی برمی گشتم خواب خواب بود. نیم ساعت، یه ساعت همون طوری می خوابید و دوباره می رفت بیرون. هر چند زمان اندکی توی خونه بود، ولی توی همون زمان کم هم دل بچه ها رو برد. عاشقش شده بودن. مخصوصا زینب. هر چند خاطره ای ازش نداشت اما حسش نسبت به علی، قوی تر از محبتش نسبت به من بود. توی التهاب حکومت نوپایی که هنوز دولتش موقت بود، آتش درگیری و جنگ شروع شد. کشوری که بنیان و اساسش نابود شده بود، ثروتش به تاراج رفته بود، ارتشش از هم پاشیده شده بود، حالا داشت طعم جنگ و بی خانمان شدن مردم رو هم می چشید و علی مردی نبود که فقط نگاه کنه و منم کسی نبودم که از علی جدا بشم. ♦️ادامه دارد... @khademe_alzahra313