از امروز به بعد ، هر صبح یک صفحه از ترتیل قرآن به صورت صوتی توسط استاد پرهیزگار ، در این کانال بارگزاری می شود .

همراه شویم با کلام الله مجید صفحه ۱ و ۲ عثمان طه سوره حمد و پنج آیه ابتدای سوره بقره👇

الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ [ حمد(2)] سپاس و ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است.

«ربّ» به كسى گفته مى شود كه هم مالك وصاحب چيزى است و هم در رشد و پرورش آن نقش دارد. خداوند هم صاحب حقيقى عالم است و هم مدبّر و پروردگار آن. پس همه هستى حركت تكاملى دارد و در مسيرى كه خداوند معيّن كرده، هدايت مى شود. علاوه بر سوره حمد، چهار سوره ى انعام، كهف، سبأ وفاطر نيز با جمله «الحمدللّه» آغاز گرديده، ولى فقط در سوره حمد بعد از آن «ربّ العالمين» آمده است. مفهوم حمد، تركيبى از مفهوم مدح و شكر است. انسان در برابر جمال و كمال و زيبايى، زبان به ستايش و در برابر نعمت و خدمت واحسان ديگران، زبان به تشكّر مى گشايد. خداوند متعال به خاطر كمال و جمالش، شايسته ى ستايش وبه خاطر احسان ها و نعمت هايش، لايق شكرگزارى است. «الحمدللّه»، بهترين نوع تشكّر از خداوند است. هر كس در هرجا، با هر زبانى، هرگونه ستايشى از هر كمال و زيبايى دارد، در حقيقت سرچشمه ى آن را ستايش مى كند. البتّه حمد خداوند منافاتى با سپاسگزارى از مخلوق ندارد، به شرط آنكه به امر خداوند و در خط و مسير او باشد. خداوند، پروردگار همه ى آفريده هاست. «و هو ربّ كلّ شى ء» آنچه در آسمان ها و زمين و ميان آنهاست، پروردگارشان اوست. «ربّ السّموات والارض و مابينهما» حضرت على عليه السلام مى فرمايد: «من الجمادات والحيوانات»؛ او پروردگار جاندار و بى جان است. «له الخلق والامر تبارك اللّه ربّ العالمين» هم آفرينش از اوست و هم اداره ى آن، و او مربى و پرورش دهنده ى همه است. مراد از «عالَمين» يا فقط انسان ها هستند، مانند آيه 70 سوره حجر كه قوم لوط به حضرت لوط گفتند: «أوَ لم ننهك عن العالمين» آيا ما تو را از ملاقات با مردم نهى نكرديم؟ و يا مراد همه ى عوالم هستى است. «عالَم» به معناى مخلوقات و «عالَمين» به معناى تمام مخلوقات نيز استعمال شده است. از اين آيه فهميده مى شود كه تمام هستى يك پروردگار دارد و آنچه در جاهليت و در ميان بعضى از ملّت ها اعتقاد داشتند كه براى هر نوع از پديده ها خدايى است و آن را مدبّر و ربّ النّوع آن مى پنداشتند، باطل است.

أُوْلَـئِكَ عَلَي هُدًي مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون [ بقرهَ (5)] تنها آنان از جانب پروردگارشان بر هدايتند و آنان همان رستگاران هستند.

پاداش اهل تقوا كه به غيب ايمان دارند و اهل نماز و انفاق و يقين به آخرت هستند، رستگارى و فلاح است. رستگارى، بلندترين قلّه سعادت است. زيرا خداوند هستى را براى بشر آفريده و بشر را براى عبادت و عبادت را براى رسيدن به تقوا و تقوا را براى رسيدن به فلاح و رستگارى. در قرآن، رستگاران ويژگى هاى دارند؛ از جمله: الف: در برابر مفاسد جامعه، به اصلاحگرى مى پردازند. ب: امر به معروف و نهى از منكر مى كنند. ج: علاوه بر ايمان به رسول خداصلى الله عليه وآله، او را حمايت مى كنند. د: اهل ايثار هستند. ه: در قيامت از حسنات، ميزانِ سنگين دارند. رستگارى، بدون تلاش به دست نمى آيد و شرايط و لوازمى دارد، از آن جمله در قرآن به موارد ذيل اشاره شده است: * براى فلاح و رستگارى، تزكيه لازم است. «قد افلح من زكّاها» * براى فلاح و رستگارى، جهاد لازم است. «جاهدوا فى سبيله لعلكم تفلحون» * براى فلاح و رستگارى، خشوع در نماز، اعراض از لغو، پرداخت زكات، پاكدامنى، عفت، امانتدارى، وفاى به عهد و پايدارى در نماز، لازم است.