#مستند_داستانی_امنیتی_عاکف_سری_سوم #قسمت_شصت_و_نهم ادامه دادم بهش گفتم: +وقتی کیف و زدی فرار کن! موقع فرار کردن هی بیا داخل خیابون، هی برو توی پیاده رو تا دست کسی بهت نرسه! قشنگ سوژه رو بازیش بده!! باید نفسش و بگیری و اون و بـِـکـِـشی به دنبال خودت. _چشم حاجی. +هرکسی از مردم اومد سمتت بهشون آسیب نمیزنی، اما از قدرت بدنیت فقط در حد یک هول دادن استفاده میکنی تا یه وقت مردم بخاطر کمک به عزتی تو رو نگیرن. چون مردم خیال میکنن تو دزدی! حدید دارم تاکید میکنم حق نداری باعث بشی مردم بی گناه آسیب ببینن... اگر چاقو داری همرات بگیر دستت تا مردم بترسن سمتت نیان. اینطوری میتونیم پروژه رو بهتر پیش بریم. _چشم حاجی.. چاقو هم دارم. +دقت کن باید انقدر بری تا خودم بیام سوارت کنم. موتورت و یه گوشه پارک کن، کلاه کاسکت و بزار سرت پیاده برو سمت فروشگاه! بدون کلاه نرو! چون نیمخوام چهرت دیده بشه! برو ببینم چیکار میکنی شیر بچه ی حیدر کرار. _چشم حاجی. +حدید؟ _جانم آقاعاکف؟ +سفارش نکنم دیگه. حواست باشه که مردم آسیب نبینن. _خیالت جمع آقاعاکف. +هرکسی اومد سمتت فقط فرار کن.. اگر کسی سمتت حمله ور شد، درصورت لزوم آروم هولشون بده. باز نگیری نزنی لت و پاره کنی طرف و !! حواست باشه تورو خدا ! _چشم خیالتون جمع. فقط آقاعاکف تورو خدا خودت و زودتر برسون بهم، که یه وقت مردم من و نگیرن زیر چگ و لگد!. +باشه. حدید فکر کنم سوژه داره حساب میکنه میخواد بیاد بیرون. فورا بیا جلوی فروشگاه. دیدم علی «حدید» رفت سمت فروشگاه مواد غذایی. عزتی کیفش و محکم تر از زمان ورودش به مغازه گرفت دستش! همزمان که علی میره جلوی فروشگاه، منم با موتور رفتم داخل پیاده رو کنار یه درخت ایستادم. عزتی خیلی محکم کیفش و گرفته بود. نقشه ای که درون ذهنم بود وَ روی کاغذ نوشته بودم تا بین مشغولیت های ذهنیم فراموشش نکنم، باید حالا عملی میکردم. به چنگ آوردن کیف دکتر افشین عزتی توسط علی (حدید) برای این مرحله از پروژه ی ما نبود. چون میخواستیم به شاخه های بیشتری برسیم، اما شرایط جوری پیش رفت که ما مجبور شدیم زودتر وارد عمل بشیم، چون شاید دیگه چنین فرصتی پیش نمی اومد. از طرفی اگر اون اسناد می افتاد دست بیگانه برنامه اتمی کشور با مشکلات عدیده ای روبرو میشد. عزتی اومد بیرون.. عینک آفتابیش همچنان روی چشمش بود. علی پشت جعبه های نوشابه ای که کنار فروشگاه بود کمین کرد و همزمان مشغول سیگار کشیدن شد تا همه چیز عادی جلوه کنه. یه لحظه نفهمیدم چیشد، اما دیدم وقتی دکتر عزتی اومد بیرون علی سیگار و زیر پاهاش خاموش کرد، شیشه کلاه کاسکت و داد پایین، در کمتر از دو ثانیه کیف و از دست عزتی کشید بعدش یه دونه محکم هولش داد سمت شیشه فروشگاه و فرار کرد. شیشه فروشگاه به شکلی شکشت که صورت عزتی زخمی شد. دکتر عزتی هیکل درشتی داشت و تنومند هم بود، اما در اون لحظه تنها کاری که تونست انجام بده این بود که خودش و از روی زمین و بین شیشه های خرد شده، زخمی و داقون به زر به زور بلند کنه. بعد از کمی تِلو تِلو خوردن فوری دوید دنبال علی. مردم همه جمع شده بودند و علی هی میدوید_هی پشت سرش رو نگاه میکرد که عزتی داشته به دنبالش می دَویده. علی (حدید) هر چندمتری که میرفت برمیگشت سمت منو نگاه میکرد. یه چاقو هم دستش بود تا یه وقت کسی جرات نکنه بره سمتش. شروع کردم آروم آروم از داخل پیاده رو با موتور حرکت کردم. جوری رفتم که دقیقا پشت سر عزتی قرار گرفتم. یادمه علی همینطور که میدوید، گردنش و کمی برمیگردوند ببینه من رسیدم یا نه، عزتی هم همینطور پشت سر علی دو میگرفت. یه غلط کردم خاصی در چشک های علی «حدید»موج میزد. معلوم بود التماس منو داره میکنه که برم سوارش کنم. گازو بیشتر کردم رسیدم به عزتی. وقتی رسیدم بهش، همینطور که داشت دنبال علی «حدید» میدَوید سرعت موتورو کم کردم. چشمتون روز بد نبینه، زانوم و آوردم بالا یه دونه محکم زدم به کمرش. دکترعزتی کمرش و گرفت یه جا ثابت شد و حرکت نکرد! چون جوری زدم که نفسش انگار بند اومد! وقتی ایستاد منم ترمز کردم کنارش ایستادم، فورا یه دونه با پشت کفشم جوری زدم به ساق پاش وَ اونم از درد چنان نعره ای زد که همونجا ولو شد افتاد کف پیاده رو. عزتی از درد داشت به خودش میپیچید و نفس نفس میزد؛ یکی رفت سمت علی! فورا گاز و گرفتم تا برسم نجاتش بدم، علی اون شخصی که اومد نزدیکش رو محکم هولش داد و فورا از پیاده رو خارج شد. منم گاز موتورو بیشتر کردم و فورا از پیاده رو خارج شدم خودم و رسوندم به علی. تا قبل از اینکه دست مردم بهمون برسه و بخوان دخلمون و بیارن علی نشست ترکم فرار کردیم! وَ این تازه شروع یک بازی بزرگ و پیچیده ی جدید بین سرویس اطلاعاتی ایران و دشمن بود. ✅ هرگونه کپی و استفاده فقط با ذکر منبع و لینک #کانال_خیمه_گاه_ولایت_در_ایتا و نام صاحب اثر #عاکف_سلیمانی مجاز است ✅ http://eitaa.com/kheymegahevelayat

#قسمت_شصت_و_نهم دو روز بعد/ ساعت 21:00 / فرودگاه امام خمینی همه چیز برای رفتن پرستوی موساد به خاک لبنان آماده بود! عاصف استرس عجیبی داشت! نگران خودش بود! نگران برخوردهای تشکیلات با این اتفاق پیش آمده بود! از طرفی تشنه به خون آناهیتا نعمت زاده پرستوی اسرائیل. 21:45 دقیقه هواپیمای حامل مسافران لبنان و پرستوی اسراییل پرونده ما تیکاف کرد و از فرودگاه امام خمینی به مقصد لبنان پرواز کرد! در داخل هواپیما هم سیدرضا سوژه رو زیر چتر اطلاعاتی و امنیتی خودش داشت! کار ما دیگه توی فرودگاه تموم شده بود و برگشتیم اداره. رفتم دفترم کمی به کارها و گزارشاتی که باید مینوشتم و دریافت میکردم رسیدم. خسته بودم. نمیدونستم قرار هست از اینجا به بعد چی بشه، اما قطعا پیروزی با ما بود و دست برتر رو داشتیم. نشستم یک لیوان آب پرتقال مشتی زدم بر بدن! علیرغم اینکه نماز مغرب و عشاءم و قبلش خونده بودم، اما بعد از اینکه نوشیدنیم و میل کردم، بلند شدم تجدید وضو کردم رفتم حسینیه اداره! ساعت حوالی 11 و 30 دقیقه شب بود! نشستم حدیث کساء و زیارت عاشورا و کمی هم مناجات خمس عشر خوندم. دلم گرفته بود! توی عالم خودم بودم که احساس کردم یکی درب حسینیه رو باز کرده و اومده داخل! احساس کردم یکی داره بهم نزدیک میشه... برگشتم نگاه کردم، دیدم حاج کاظم معاون کل تشکیلات کشور هست! وقتی نزدیکم شد فورا بلند شدم و به احترامش ایستادم. زد روی شونه‌م و گفت: «بشین.» کنار همدیگه نشستیم. حاج کاظم گفت: _چطوری پسرم؟ +سلامت باشید آقا. الحمدلله خوبم. نفسی میاد و میره. _اوضاع ریه‌ت بهتره؟ خیلی سرفه میکنی. +باهاش دست و پنجه نرم میکنم. اما خب هر از گاهی اذیت میشم. _یه کم بیشتر به فکر خودت باش. خندیدم و گفتم: +چشم. ولی بادمجون بم آفت نداره. حاجی لبخندی زد و گفت: _سوژه رو پر دادید رفت؟ +دیگه نظر مدیر کل واحد ما این بود. گفتند نظر شما و حجت الاسلام «....» هم این بوده. _درسته! نظر ماهم همین بوده. به نظرم خیلی طرح جالبی رو ارائه دادی. هم توی ایران سر و صدای زیادی میکنه، هم خارج از کشور و در سطح بین الملل. امیدوارم این بار هم تو موفق بشی و این پرونده‌ای که داری پیش میبری سرو صدای زیادی کنه. +به امید خدا. چندثانیه ای بینمون به سکوت گذشت، حاجی آهی کشید و کمی نگاهم کرد گفت: _عاکف، تو میدونی من خیر و صلاح تو رو میخوام. هیچوقتم چیزی رو به تو تحمیل نکردم. الانم این وقت شب اومدم در مورد یک موضوع مهمی که هم دغدغه منه، هم مادرت، هم خواهرات، باهم دیگه صحبت کنیم. فهمیدم در مورد چی میخواد حرف بزنه... ازدواج من... خندیدم، اما چیزی نگفتم... حاجی هم فهمید که من فهمیدم چی میخواد بگه، گفت: _فهمیدی چی میخوام بگم؟ +بله! _من دلم میخواد تو زودتر سر و سامون بگیری. بازم هر طور میلت هست. اما بیشتر فکر کن پسرم. +چشم. _عاکف، من و پدر شهیدت سال 61 تا 62توی سقز کردستان بودیم. سال 63 به دستور فرمانده وقت سپاه، من و پدرت و دوتا از برادرای دیگه منتقل شدیم سمت خوزستان و فرمانده محور جنوب شدم و پدرت معاون عملیات من شد. دوسال جنوب بودیم. بعدش با پدرت و دوتا از بچه‌های دیگه ما رو فرستادن با سپاه بدر عراق که بخشی از عملیات‌های برون مرزی ایران و به بعهده داشتند همکاری کنیم. یادم نمیاد در طول اون سالها، چیزی جز رضای الهی رو درکارهاش مدنظر قرار داده باشه. گرچه در ظاهر من فرمانده پدرت بودم اما در عمل و... اون فرمانده من بود. یادمه از وقتی بدنیا اومدی و خبرش به پدرت رسید، همیشه تموم دغدغه‌ش این بود که تو مرد بار بیای. بهم میگفت دوست دارم پسرم قدم در راهی بگذاره که خدا و اهلبیت راضی هستن. میگفت دوست دارم جنگ تموم بشه و برگردم پیش خانواده‌م و بزرگ شدن بچه‌هام و ببینم. روی خواهرها و برادرت حساس بود، اما روی تو خیلی حساس‌تر بوده. قطعا اگر امروز بین ما بود، روی ازدواجت تاکید می‌کرد و نمیگذاشت تو اینطور بمونی. الانم فکر کن من جای پدرتم. چرا میخوای از زیر بار چنین امر مهمی شانه خالی کنی؟ +حاجی، شما برام عین یه پدر بودی و هستی. همیشه دست نوازش پدرانه‌ت و روی سرم کشیدی و شمارو به عنوان یه بزرگتر قبول داشتم و خواهم داشت! اما واقعا من در شرایطی نیستم که بخوام تن به ازدواج مجدد بدم. حداقل برای چندسالی میخوام تنها باشم. شاید بعدا روی این موضوع فکر کردم. _چرا میخوای تنها باشی؟ +شما از مسیر کاری من با خبرید! من پا درمسیری گذاشتم که نمیتونم برگردم. عین معبر مین می مونه! برگشت یعنی خطر و احتمال انفجار! هیچ راه برگشتی برام وجود نداره. _منظورت چیه؟ +منظورم واضحه. شرایط شغلی من نمیگذاره ازدواج‌کنم. آدمی نیستم بتونم برای همسرم وقت بگذارم. زن نیاز به توجه داره! زن بنده‌ی محبته! من و شغلم باعث شدیم که امروز فاطمه‌زهرا زیر خاک خوابیده‌باشه! من و شغلم باعث شدیم‌مادرم بعداز اتفاقاتی که چندسال قبل در اون ربایش پیش‌اومد آسیب روحی ببینه