روزی، مدعی عشق، به بارگاه معشوق روانه شد و ساعت ها درب خانه اش را کوبید و در انتظاری بیهوده نشست. معشوق از پشت درب ندا در داد که تو کیستی؟ عاشق با شوری وصف ناپذیر گفت: «#من هستم؛ همان #عاشق تو.» معشوق، در کمال ناباوری رخصت ورود به عاشق نداد. این انتظار های شبانه روز و این نگاه های بیچاره و آن گفتگو، هر روز رخ میداد و هر روز معشوق، حتی نگاهی هم به عاشق خود نداشت؛ عاشقی که روز و شب خود را برای معشوق گذاشته بود و به خاک سیاه فراق نشسته بود. روزها میگذشت و عاشق، فقیر تر و تنگدست تر و بیچاره تر و تنهاتر و حقیر تر از همیشه میشد ولی بازهم انتظار میکشید... روزی که چیزی از وجود و زیبایی و غرور و خودبینی و #منیت های عاشق باقی نمانده بود، معشوق بازهم سؤال همیشگی خود را تکرار کرد: بگو ببینم چه کسی پشت در است؟ عاشق در کمال ناتوانی و فراموشی خود عرضه داشت: «کسی اینجا نیست. کسی اینجا نیست. کسی اینجا نیست...» اینجا بود که معشوق، باب توجهش را به روی عاشق گشود و این دفعه با رویی باز از عاشق پذیرایی نمود. به راستی #عشق اگر #عشق است، میدان فنا و انجمن خودفراموشی ها و مسلخِ خودبینی هاست... این #عشق است که نفس را میکُشَد و لباس غرور از تن بیرون میکِشَد. این #عشق است که از هستی عاشق هیچ باقی نمیگذارد و عاشق را فدای #او میکند. این #عشق است که از #او برای عاشق، همه هستی و زندگی و روز و شب میسازد... دیگر در دیار عاشقان، چیزی به نام #من نمیبینی؛ هرچه هست اوست و همه هیچند... من کیستم و چیستم ای محبوب من؟ آیا «من» در معاشقه میان #هیچ و #تو معنایی هم دارد؟ خیر؛ من چیزی نیستم که از تو بخواهم یا نخواهم. هر چه که هست تویی و خواست تو و نگاه تو. این #او ست که به عاشق موجودیت و هستی و جوهره و موقعیت و قدرتی میبخشد؛ قدرتی وابسته، موجودیتی محدود، و جوهره ای امانتی که هر لحظه ممکن است نیست شود... در این انجمن، عاشق کسی نیست و چیزی نیست که ابراز وجود کند و بگوید «این من هستم»؛ حتی برای لحظه ای که میخواهد خود را برای معشوق معرفی کند، چیزی نیست که خود را معرفی کند... هر چه هست اوست و ما همه هیچیم... #غزل_نور @mhmm110