‍ 🔅در ضیافت حضرت معبود 🔅 ✨اگر در روزه به همه شرایط و احکام ظاهری و باطنی آن عمل شود ، و روزه به معنی کلمه روزه باشد ، یعنی علاوه بر امساک از خوردن و آشامیدن و دیگر مفطرات روزه ، همه اعضا و جوارح ظاهری ، و همه قوای باطنی ، و فکر و #دل هم در حال روزه باشد ، آنچه بنده را عاید می شود ، در تصور نمی آید . 💠 در چنین روزه ای بنده در ظلّ حضرت معبود ، و در #ضیافت جناب اوست ، و پیداست که در این ضیافت آنچه می شود ، در عقل و فکر ما نمی گنجد. ✨در این #ضیافت الهی ، بنده را از غذا و شراب طهوری که جز لفظ از آن نمی شناسیم برخوردار می شود. با امساک از آنچه باید امساک شود ، بنده آن صلاحیت را پیدا می کند که در پشت پرده به طعام و شراب دیگری که طعام و شراب اصلی اوست منعّم گردد. 🔹 این طعام و شراب طهور که در ضیافت روزه بنده را می دهند ، طعامِ وصال است و شرابِ فناست. 🔅طعام و شرابی که ندیده و نچشیده به حقیقت آن نمی توان رسید، و هر چه گفته شود ، بیانگر آن نخواهد بود ، و هر چه تصویر یا تصور شود ، حکایت آن نخواهد داشت. 💠اطعام کننده در ضیافت روزه حضرت 🔸الله🔸 است ، و سیراب کننده هم جناب او ، زیرا که ضیافت کننده و ضیافت دهنده اوست ؛ 🔅و سقاهم ربهم شراباً طهوراً🔅 🔷 طعام و شراب این ضیافت ، نه مانند طعام و شراب دنیاست که بنده را از حضرت معبود دور کند و تیرگی را بیشتر و حجاب را غلیظ تر سازد ، ✨بلکه بنده را از خود دور و به حضرت او نزدیک تر می کند ، به سیر در جمال وجه او ، و به قرب بالاتر سوق می دهد ، و این خاصّه هر طعام و شراب بهشتی است. (دقت شود). 📚 منبع ؛ کتاب مقالات ، جلد سوم ، صفحه ۱۲۴ ، حضرت استاد آیت الله محمد شجاعی " رضوان الله علیه " https://eitaa.com/m_shiralipoor