#حضرت_ام_البنین آهی کشیدی و رخ آیینه مات شد اشک زلال چشم تو آب حیات شد خون دل تو خون دلم را به شیشه کرد تا از تو خواستم بنویسم دوات شد این شهر را ادامه دهی... آب می برد بانو بقیع از ابر دو چشمت فرات شد ای نوحه خوان ممتدِ از صبح تا به ظهر قدری نفس بگیر که وقت صلات شد وقت قنوت، اشک تو افتاد روی خاك فردا خبر رسید که آنجا قنات شد او ماند و دختران یتیم قبیله اش ام البنینِ بی پسر ام البنات شد آری پسر قمر به شب مؤمنین که شد مادر ستاره ی سحر مؤمنات شد میلاد حسنی

#حضرت_ام_البنین آسمان سوخت و از پا افتاد زیر بار جگر داغ شما و دل سخت زمین برده چهار گل ماتم زده از باغ شما كرم و لطف خدا می ریزد از سر و روی در خانه تان شمع تان پای علی می سوزد و ملائك همه پروانه تان روزها می گذرد می آیی دیده را با غم دل خیس كنی مادرانه وسط خاك بقیع روضه ی علقمه تاسیس كنی خیمه ی اشك زلالت جاری ست می شود چند دهه یا سالی جگر گریه ی من درد گرفت پاشو از پای مزار خالی موج برداشته چشمان تو از آینه های ترك خورده ی غم هیجده داغ دلت را بانو كرده تصویر شكسته مبهم خوب شد چشم شما درك نكرد تیر را بر سر مشك عباس دست جا مانده و پلكی مجروح سرخی حسرت اشك عباس خوب شد چشم شما درك نكرد كه عمود آمد و وضعیت بد و امامی كه ز لب هاش چكید بوسه بر قامت یك قطعه جسد خوب شد چشم شما درك نكرد سر دریا لب نی زار نشست پسر فاطمه غارت شد و بعد سینه ی احمد مختار شكست خوب شد چشم شما درك نكرد خواهری روضه ی گودال گرفت جگر بی كفنش از سر نی تا در عرش خدا بال گرفت خوب شد چشم شما درك نكرد خیمه گاهی كه اسیری می رفت دست ها طعمه ی زنجیر و یكی طفل معصوم به پیری می رفت خوب شد چشم شما اما باز غُصه ی این همه مهتابت كرد پیش عباس و برادرهایش بیشتر داغ حسین آبت كرد روح الله عیوضی

#حضرت_ام_البنین صحبت اگر به ساحت ام البنین کشد بر شعر پرده غیرت روح الامین کشد ذیل مقام توست بلندای آسمان حاشا که دامن تو به روی زمین کشد خاموش نیست شب چو ببیند ز شمع سوز مروان به بانگ شیون تو آفرین کشد ! تدبیر جنگ نیز بود در ستارگان طفل تو اسب فاجعه را زیر زین کشد آهو ز احترام به صحرا نمی رود گر چادر تو پای به اقصای چین کشد ما را ز چشم های اباالفضل کن نگاه ! خاشاک منت از نظر ذره بین کشد بر عزّتت بس است علی خواستگار توست شاهی که آستین ز زمان و زمین کشد از آستین تو اسد الله گرفته است حاشا که شمر گوشه ی آن آستین کشد معنی خموش باش ! که آگاه نیستی ز آن معجری که دست سنان لعین کشد آن زن که ریخته ست به معنی کلام ناب از شک بعید نیست که بار یقین کشد محمد سهرابی

#مثنوی #عطر_یاس ریزد از دُرجِ دَهان دُرّ ثمین تا بگویم مِدحَتِ امّ‌البنین گر چه در وصفش زبانم اَلکَن است مدح این بانو کجا کار من است لیک می‌گیرم مدد از کردگار تا بگویم من یکی از صد هزار در وجود او وفا دائم بُوَد مادر ماه بنی‌هاشم بُوَد گفت: با شور و نوا و زمزمه یا علی جان من کجا و فاطمه او بُوَد دریا و من همچون نَمَم فاش می‌گویم که کمتر از کَمَم بر تمام انبیا امّید اوست کمترم از ذرّه و خورشید اوست سورۀ کوثر کجا، امّ‌البنین جای او عرش است، من روی زمین لیک هستم زینبش را من کنیز با کنیزی هر کجا هستم عزیز دامن او پر زِ عطر یاس شد عاقبت او صاحب عباس شد گفت من ماه تمام آورده‌ام بر گل زهرا غلام آورده‌ام نور چشمم چشم مستش دیدنی است ذکر لالایی من بشنیدنی است طفل من باشد نگاهش با حسین او نخوابد تا نگویم یا حسین سید محسن حسینی

🏴السلام علیکِ یا امّ‌البدور‌السّواطع سفره ی ام البنین... #اسماعیل_شبرنگ تا نظر بر این دل گوشه نشین انداختم گوشه ی روضه گره روی جبین انداختم رو به بانوی امیرالمومنین انداختم شب جمعه سفره ی امّ البنین انداختم مادر باب الحوائج حاجتم را می دهد باز حاجات دل بی طاقتم را می دهد بانوی شیرآفرین ، یاللعجب امّ البنین همدم تنهایی شیر عرب امّ البنین بارها اعلام کردی از ادب امّ البنین جای نام فاطمه داری لقب ، امّ البنین چند قرنی می شود آه تو با جوش و خروش در میان روضه ی عبّاس می آید به گوش با دل خسته برایت گریه کردم بیشتر ابر اشکم در هوایت گریه گردم بیشتر پا به پای هر روایت گریه کردم بیشتر در میان روضه هایت گریه کردم بیشتر گریه کردم تا شنیدم گریه کردی روز و شب شهر را طی کرده ای با روضه گردی روز و شب روضه خواندی تا دلت باشد پریشان حسین گریه کردی در عزای چشم گریان حسین گفتی آن لحظه که بودی یاد طفلان حسین بچه هایم هیچ ، جان من به قربان حسین یک مدینه ،  یک بقیع و سوز آهی آتشین دم گرفتم با دم امّ البنین بی بنین آفتاب خانه ی حیدر به زیر آفتاب ناله می زد ایّها العالم شدم خانه خراب هر کجا می دید طفلی تشنه ی یک جرعه آب روضه می خواند از لبان تشنه ی طفل رباب هر کسی دارد اگر داغی به سینه بشنود ناله می زد از جگر اهل مدینه بشنود... ماه پیش ماه من کوچکتر از فانوس بود چشم دریایی عباس من اقیانوس بود بس که با اولاد زهرا روز و شب مانوس بود می شنیدم در دل بی تابش این افسوس بود کاش بودم در میان کوچه ها کاری کنم در دفاع از مادرم زهرا علمداری کنم پسرانم یک به یک تحت لوای فاطمه عشق را آموختند از مرتضای فاطمه هدف والایشان کسب رضای فاطمه پسران من فدای بچه های فاطمه تا نفس باقی ست هستم زیر دِین فاطمه هر چه که دارم به قربان حسین فاطمه #اسماعیل_شبرنگ

🍂✨🍁🍂✨🍁

حضرت ام البنین سلام علیها مثنوی من که از نسل دلیر عربم امّ العبّاسم و امّ الادبم مادر چهار یل رعنایم من کنیز حرم زهرایم آسمان خاک نشین حرمم عرش در تحت لوای کرمم معرفت مسئله آموز من است عاشقی سائل هر روز من است دل من محو تولّای ولیست سِمتم خادمی بیت علیست من سفارش شده ی زهرایم آبرو یافته از مولایم وه از ان روز که قابل گشتم با در بیت مقابل گشتم آمد آن لحظه چه خوش اقبالم دختر شاه به استقبالم قبله ی نور به کاشانه ی من حرم الله کجا خانه ی من دست بانوی حرم بوسیدم خاک پایش به بصر مالیدم گفتم این بیت حریم لاهوت من کنیزم به دیار ملکوت آمدم خادم این در باشم خادم دختر حیدر باشم لیک آن روز زغم رنجیدم وای دل، صحنه ی سختی دیدم هر دو ریحانه حق تب دارند بین خانه حسنین بیمارند گفت زینب به دو چشمانی تر نذر روزه بنما ای مادر عرق از صورتشان تا شد جمع سوختم در غمشان همچون شمع آنقدر خرج ولایت گشتم مورد لطف و عنایت گشتم تا خدا مزد ولایم را داد که به من گل پسری زیبا داد صاحب جنة الاحساس شدم مادر حضرت عباس شدم در وفا یار بلا فصل شدم مادر فضل و ابا الفضل شدم شوری افتاد ز عشقش به دلم دید از فاطمه بودن خجلم حق نمود این شرفم نقش جبین حضرت فاطمه شد ام بنین گفتم عباس گل ریحانی به امیرت تو بلا گردانی نه برادر و نه من مادرشان من کنیز و تو غلام درشان روزی اید که به همراه حسین از مدینه بروی نور دو عین چون حسینم تو خدایی گردی عاقبت کرب و بلایی گردی یک وصیت کنم این لحظه تو را جان تو جان عزیز زهرا رفتی و همره تو شادی رفت از مدینه دگر آزادی رفت وای زان روز که غمها برگشت کاروان گل زهرا برگشت جان هر دل شده بر لب آمد بی حسین حضرت زینب آمد گفت با من همه اسرار مگو ماجرا های تو وآن بغض گلو گفت لب تشنه سوی آب شدی از خجالت به خدا آب شدی گفت با قدّ کمان جان دادی من شنیدم نگران جان دادی تا که مشک و علمت را دیدم دست پاک تو ز دور بوسیدم باورم نیست سر زین وسجود فرق عباس من و ضرب عمود یاد تو روضه به پا می سازم تا ابد برپسرم می نازم نزد زهرا تو وجیه اللّهی فانی حضرت ثار اللّهی شاعر:قاسم نعمتی

آخرین شب زندگی ام‌البنین بود.  فضه خادمه رو به ایشان کرد و از این بانوی ادب خواست در آخرین لحظات، بالاترین جمله را به او بیاموزد. ام‌البنین لب به تبسم گشود و اندکی بعد آرام زمزمه کرد: «السلام علیک یا اباعبدالله ...» و فضه یک‌بار دیگر روزی را به‌خاطر آورد که اصحاب به ام‌البنین خبر شهادت پسرانش را می‌دادند درحالی‌که او تنها از حسین می‌پرسید و می‌گفت: پسرانم فدای او از حسین بگویید... [برداشتی از کتاب زندگینامه مادر مهتاب حضرت ام‌البنین سلام الله علیها 🥀▪️🍁🥀▪️🍁🥀▪️🍁