به نام خدا انتقاد سازنده و انتقاد مخرب 💠 بسیار طبیعی است که والدین یا مربیان نسبت به انتقاد از کودک، احساس نیاز کنند، و این احساس ناشی از محبت و حس مسئولیت است. اینکه کودکی که، والد یا مربی خود را نسبت به آن مسئول می داند، خطاها و کاستی هایی دارد، والد یا مربی را به سمت انتقاد کردن هدایت میکند‌. مگر می شود مادری مشق های کثیف و‌ ناقص و غلط را ببیند و بتواند ساکت باشد !!! مگر می شود معلمی که، سر کلاس تمام توان خود را دارد صرف جذب کردن دانش آموزان به درس میکند، بازیگوشی و شیطنت و بی حواسی دانش آموزان را ببیند و انتقادی نکند !!! 💠 اما سؤال مهم!!! انتقاد چه زمانی سازنده است و چه زمانی مخرب؟ در انتقاد سازنده، اظهار نظر های منفی درباره شخصیت کودک کاملا حذف می شوند‌ ➖علی هنگام باز کردن ظرف تغذیه اش برای چندین و چندمین بار ظرف کج گرفته و درب آن را طوری باز می‌کند که تغذیه او کف کلاس می ریزد ➖معلم (با انتقاد سازنده): علی یادت هست که باید ظرف را چگونه صاف روی نیمکت بگذاری و باز کنی که محتویات آن نریزد، تا الان چند بار این موضوع را به تو گفتم ➖معلم ( با انتقاد مخرب) : اصلا بلد نیستی خیلی دست و پا چلفتی هستی، هر چی به تو یاد می دهم از بس بی حواسی یاد نمیگیری ( این مثالها را برای رابطه والد فرزندی در خانه هم برای خودتان پیاده سازی کنید ) ➖زهرا موقع نوشتن مشق مثل همیشه پاک کن را چنان محکم و خشن بر کاغذ دفترش میکشد که کاغذ دفترش پاره می شود‌، گریه کنان به سمت مادر می آید که این همه وقت گذاشتم و مشقم را نوشتم، خط آخر کل صفحه پاره شد. مادر( با انتقاد سازنده): دیدم که خیلی برای مشقت وقت گذاشتی ،اما گاهی بی دقتی و عجله زحمات ما را از بین می برد. باید آهسته پاک کردن را تمرین کنی. مادر(با انتقاد مخرب): حقّت است ، بچه ای که هیچ حرفی در گوشش نمی رود باید هم دفترش پاره شود. چقدر گفتم پاک کن را آرامتر روی کاغذ بکش، سزای بچه حرف گوش نکن همین است. 💠 نباید بگذاریم بین والدین و کودک دعواها و مشاجره هایی پیش بیاید که طی آن، هر یک هر چه می خواهد به دیگری بگوید !!! بسیاری اوقات با شرایطی روبرو هستیم که طی آن، به خاطر دیر مشق نوشتن، مشق ننوشتن، غلط نوشتن، کثیف نوشتن و امثال اینها، والد با رفتار یا گفتار توهین آمیز واکنشی از خود نشان می دهد. کودک با گفتار بدتر و معمولا با رفتار بدتر ( پرخاشگری مثل پرت کردن یا پاره کردن کتاب و دفتر ، قهر کردن، لجبازی، زدن والدین و...) پاسخ می دهد‌. سپس والد کودک را به خاطر این رفتار بد، تهدید یا تنبیه می کند‌ .( فلان اسباب بازی یا وسیله را که به تو قول داده بودم برایت بخرم، دیگر نمیخرم، فردا از دیدن تلویزیون محرومی و...) ،کودک با شنیدن این تهدیدها و یا تنبیه ها، مخالفت و خشم خود را با رفتازبدتری ادامه می دهد و..... 💠و در کمتر از چند دقیقه به شرایطی میرسیم که به شدت از آن متنفریم، اما راه بازگشت هم آسان نیست و نگران از بین رفتن اقتدار والدین هستیم. 💠 تا جایی که والد به این موضوع فکر میکند که آیا این جدل ضروری بود ؟ آیا نمیشد بهتر رفتار کرد ؟ 💠💠 اما، اما نکته ی مغفول اما بسیار بسیار مهم : بچه ها می توانند از اتفاقات ناگواری اما غیر مهم، ارزشهای اصلی را یاد بگیرند. ارزشهایی مثل احترام، صبر، اخلاق نیکو، تحمل حرف مخالف، قاطعیت همراه با آرامش، مدیریت، کنترل خشم و... را کودکان در بحرانهای ساده از والدین می آموزند. 💠 باید مراقب بود که برای یک صفحه مشق، ضدارزش ها را جایگزین ارزشها نکنیم . 💠 اما آیا این به معنای بی تفاوتی نسبت به درس خواندن بچه ها و رها کردن آنهاست؟؟ هرگز، صددرصد همراهی، تمجید، انتقاد، فراهم کردن شرایط،رفع مشکلات و موانع برای والدین لازم و ضروری است. اما همراهی فعال، تمجید و انتقاد سازنده 💠 وقتی والدین و معلمان پشت سر هم به کودک می گویند که خنگ و تنبل است ، بالاخره این نظر را باور میکند و قبول میکند که حقیقتا خنگ و احمق است . پس بنابراین تلاش های ذهنی خود را رها میکند. و سعی میکند از تلاش کردن دوری کند. مشق ننوشتن را به نوشتن مشقی که به خاطر آن تحقیر می شود ترجیح می دهد. شرکت نکردن در مسابقات را به شرکت کردن و شکست خوردن ترجیح می دهد. هیچ تلاشی برای حفظ شعری که معلم از او خواسته نمی کند چون ترجیح می دهد تلاشی نکند تا اینکه تلاش کند و به خاطر یک اشتباه تحقیر شود‌. #شروع_مدرسه #انتقاد #انتقاد_سازنده_و_انتقاد_مخرب ✅ نشر فقط با نام و لینک کانال مادرانه های مشترک👈 @madaranehayemoshtarak