🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🌹﷽🌹 کتاب_دختر_شینا🌼🕊 خاطرات : بانو قدم خیر محمدی کنعانی🌼 همسر سردار شهید حاج ستار ابراهیمی هریژ🌷🕊 نویسنده :بانو بهناز ضرابی.. ✅قسمت : هشتاد و یک 🛑او را می برم تا لب اروند جایی که ستار شهید شده را نشانش می دهم و زود بر می گردم، به خنده گفتم: بله زود بر می گردی. خندید و گفت: به جان قدم زود بر می گردم مرخصی گرفته ام شاید دو سه روز هم نشود. حالا دو تا چای بیاور برای حاج آقایتان قدر این لحظه ها را بدان. 🛑فردا صبح زود پدر شوهرم آمد سراغ صمد داشتم صبحانه آماده می کردم گفت: دیشب خواب ستار را دیدم توی خواب کلافه بود گفتم ستار جان حالت خوب است؟! سرش را برگرداند و گفت من صمدم رفتم جلو ببوسمش از نظرم پنهان شد بعد گریه کرد و گفت: دلم برای بچه ام تنگ شده حتما توی خاک دشمن کنار آن بعثی های کافر عذاب می کشد نمی دانم چرا از دستم دلخور بود حتما جایش خوب نیست صمد که می خواست پدرش را از ناراحتی در آورد با خنده و شوخی گفت: نه بابا اتفاقا خیلی هم جایش خوب است ستار الان دارد برای خودش پرواز می کند فکر کنم از دست شما ناراحت است که این طور اسم های ما را به هم ریختید. چشم غره ای به صمد کردم و لب گزیدم، صمد حرفش را عوض کرد و گفت: اصلا از دست من ناراحت است که اسمش را برداشتم بعد رو کرد به من گفت: حتی خانمم هم از دستم ناراحت است مگر نه قدم خانم؟ شانه بالا انداختم. گفت: هر چه می گویم تمرین کن به من بگو حاج ستار قبول نمی کند یک بار دیدی فردا پس فردا آمدند و گفتند حاج ستار شهید شده باید بدانی شوهرت را می گویند نگویی آقا ستار که برادر شوهرم است چند وقت پیش هم شهید شد. این را گفت و خندید می خواست ما هم بخندیم اخم کردیم پدرش تند و تیز نگاهش کرد. صمد که اوضاع را این طور دید گفت: اصلا همه اش تقصیر آقا جان ماست این چه بلایی بود سر ما و اسم هایمان آوردید؟! پدر شوهرم با همان اخم و تخم گفت: من هیچ بلایی سر شما نیاوردم تو از اول اسمت صمد بود وقتی شمسﷲ و ستار به دنیا آمدند رفتم شهر برایتان یک جا شناسنامه بگیرم آن وقت رسم بود همه این طور بودند بعضی ها که بچه هایشان را مدرسه نمی فرستادند تازه موقع عروسی بچه هایشان برایشان شناسنامه می گرفتند تقصیر ثبت احوالی بود اشتباه کرد اسم تو که از همه بزرگ تر بودی را نوشت ستار، شمس ﷲ و ستار که دو قلو بودند نمی دانم حواسش کجا بود تاریخ تولد شمس ﷲ را نوشت ۱۳۴۴ مال ستار را نوشت ۱۳۳۷. موقع مدرسه که شد رفتیم اسمتان را بنویسیم گفتند از همه بزرگتر کدامشان است؟ تو را نشان دادیم گفتند این ستار است بیاید کلاس اول، بقیه هم حالا وقت مدرسه شان نیست خیلی بالا پایین دویدم بلکه شناسنامه هایتان را درست کنم نشد. صمد لبخندی زد و گفت: آن اوایل خیلی سختم بود معلم که صدایم می زد ستار ابراهیمی بر و بر نگاهش می کردم از طرفی دوست ها و هم کلاسی هایم بهم می گفتند صمد. این وسط بد جوری گیر کرده بودم، خیلی طول کشید تا به این اوضاع عادت کردم. صمد دوباره رو کرد به من و گفت: بالاخره خانم تمرین کن به حاج آقایتان بگو حاج ستار. گفتم: کم خودت را لوس کن مگر حاج آقا نگفتند تو از اول صمد بودی، صمد دیگر پی حرف را نگرفت و به پدرش گفت: آقا جان بهتر است شما یک دوش بگیری تا سر و حال قبراق بشوی من هم یک خرده کار دارم تا شما از حمام بیایی من هم آماده می شوم. پدر شوهرم قبول کرد من هم سفره صبحانه را انداختم. خدیجه و معصومه را از خواب بیدار کردم داشتم صبحانه شان را می دادم که صمد آمد و نشست کنار سفره. گفت: قدم،، نگاهش کردم حال و حوصله نداشتم خودش هم می دانست هر وقت می خواست به منطقه برود این طور کلافه بودم و عصبی. گفت: یک رازی توی دلم هست باید قبل از رفتن بهت بگویم با تعجب نگاهش کردم. #ادامه_دارد.... http://eitaa.com/mashgheshgh313 ╰━━🌷🕊🌺🕊🌷━━╯

❣#سلام_امام_زمانم ❣ 📖السَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْرآءِ...🤚 سلام بر تو ای یادگار بهانه خلقت، ای امیدِ مادر، سلام بر تو و بر روزی که دولت زهرایی ات جهان را منور خواهد ساخت. 📚 دعاى استغاثه به حضرت صاحب الزّمان (صلوات الله عليه) - مفاتیح الجنان. #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج 🤲✨ 🕊🌹🕊🌹🕊🌹🕊🌹🕊

🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🌹﷽🌹 کتاب_دختر_شینا🌼🕊 خاطرات : بانو قدم خیر محمدی کنعانی🌼 همسر سردار شهید حاج ستار ابراهیمی هریژ🌷🕊 نویسنده :بانو بهناز ضرابی.. ✅قسمت : هشتاد و دو 🛑همان طور که با تکه ای نان بازی می کرد، گفت: شب عملیات به ستار گفته بودم برود توی گروهان سوم. اولین قایق آماده بود تا برویم آن طرف رود نفراتم را شمردم، دیدم یک نفر اضافه است هر چی گفتم کی اضافه است کسی جواب نداد مجبور شدم با چراغ قوه یکی یکی نیروها را نگاه کنم یک دفعه ستار را دیدم عصبانی شدم گفتم مگر نگفته بودم بروی گروهان سوم شروع کرد به التماس و خواهش و تمنا، ای کاش راضی نمی شدم اما نمی دانم چی شد قبول کردم و او آمد، آن شب با چه مصیبتی از اروند گذشتیم زیر آن آتش سنگین توی آن تاریکی و ظلمات زدیم به سیم خاردارهای دشمن اورت نمی شود با همان تعداد کم خط دشمن را شکستیم و منتظر نیروهای غواص شدیم، اما گردان غواص ها نتوانست خط را بشکند و جلو بیاید ما دست تنها ماندیم اوضاع طوری شده بود که با همان اسلحه هایمان و از فاصله خیلی نزدیک رو به روی عراقی ها ایستادیم و با آن ها جنگیدیم. یک دفعه ستار مرا صدا کرد رفتم دیدم پایش تیر خورده پایش را با چفیه ام بستم و گفتم: برادر جان مقاومت کن تا نیروها برسند آن قدر با اسلحه هایمان شلیک کرده بودیم که داغ داغ شده بود دست هایم سوخته بود دست هایش را باز کرد و نشانم داد هنوز آثار سوختگی روی دست هایش بود قبلا هم آن ها را دیده بودم اما نه او چیزی گفته بود و نه من چیزی پرسیده بودم. گفت: برایم چای بریز صدای شرشر آب از حمام می آمد سمیه، زهرا و مهدی خواب بودند و خدیجه و معصومه همان طور که صبحانه شان را می خوردند بهت زده به بابایشان نگاه می کردند چای را گذاشتم پیشش گفتم: بعد چی شد؟! گفت: عراقی ها گروه گروه نیرو می فرستادند جلو و ما چند نفر با همان اسلحه ها مجبور بودیم از خودمان دفاع کنیم. زیرا آن آتش و توی آن وضعیت، دوباره صدای ستار را شنیدم. دویدم طرفش دیدم این بار بازویش را گرفته بدجوری زخمی شده بود. بازویش را بستم صورتش را بوسیدم و گفتم: برادر جان خیلی از بچه ها مجروح شده اند طاقت بیاور دوباره برگشتم وضعیت بدی بود. نیروهایم یکی یکی یا شهید می شدند یا به اسارت در می آمدند و یا مجروح می شدند. دوباره که صدای ستار را شنیدم دیدم غرق به خون است نارنجکی جلوی پایش افتاده بود و تمام بدنش تا زیر گلویش سوراخ سوراخ شده بود کولش کردم و بردمش توی سنگری که آنجا بود گفتم: طاقت بیاور با خود بر می گردانمت. یکی از بچه ها به اسم درویشی مجروح شده بود او را هم کول کردم و توی همان سنگر بتونی عراقی ها، موقعی که خواستم ستار را کول کنم و برگردانم، درویشی گفت: حاجی مرا تنها می گذاری؟ تو را به خدا مرا هم ببر مگر من نیرویت نیستم؟! ستار را گذاشتم زمین و رفتم سراغ خیرﷲ درویشی، او را داشتم کول می کردم که ستار گفت بی معرفت من برادرتم اول مرا ببر وضع من بدتر است لحظه سختی بود نمی دانستم باید چه کار کنم. 🛑صمد چای اش را برداشت بدون اینکه شیرین کند سرکشید و گفت: قدم مانده بودم توی دو راهی، نمی دانستم باید چه کار کنم آخرش تصمیم گرفتم و گفتم من فقط یک نفرتان را می توانم ببرم خودتان بگویید کدامتان را ببرم این بار هر دو اصرار کردند، رفتم صورت ستار را بوسیدم گفتم: خداحافظ برادر مرا ببخش گفته بودم نیا، با آن حالش گفت مواظب دخترهایم باش. گفتم: چیزی نمی خواهی؟ گفت: تشنه ام، قمقمه ام را در آوردم به او آب بدهم قمقمه خالی بود، خالی خالی. صمد این را که گفت: استکان چای اش را توی سفره گذاشت و گفت: قدم جان بعد از من این ها را برای پدرم بگو می دانم الان طاقت شنیدنش را ندارد اما باید واقعیت را بداند. گفتم: پس ستار این طور شهید شد؟ گفت: نه داشتم با او خداحافظی می کردم صورتش را بوسیدم که عراقی ها جلوی سنگر رسیدند و ما را به رگبار بستند همانجا بود که تیر خوردم و کتفم مجروح شد توی سنگر سوراخی بود خودم از آنجا بیرون انداختم و زدم به آب، بچه ها می گویند خیرﷲ درویشی همان وقت اسیر شده و عراقی ها ستار را به رگبار بستند و با لب تشنه به شهادت رساندند. بعد بلند شد و ایستاد گفتم: بیا صبحانه ات را بخور گفت: میل ندارم بعد از شهادتم این ها را مو به مو برای پدر و مادرم تعریف کن از آن ها حلالیت بخواه اگر برای نجات پسرشان کوتاهی کردم بعد رو به خدیجه و معصومه کرد و گفت: بابا جان بلند شوید برویم مدرسه. #ادامه_دارد...... http://eitaa.com/mashgheshgh313 ╰━━🌷🕊🌺🕊🌷━━╯

خوش به سعادتت رفیق😍 دیگه رو سفید شدی🌱 اون چیزی که میخواستی شد آخرش شهید شدی یادت نره رفیقتو😔 باز هوامو داشته باش به عمه جان بگو منم دوست دارم بشم فداش❤ #شهید_صیاد_خدایی💔 #شهید_حسن_صیاد_خدایاری💔 🕊🌹🕊🌹🕊🌹🕊🌹🕊

🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🌹﷽🌹 کتاب_دختر_شینا🌼🕊 خاطرات : بانو قدم خیر محمدی کنعانی🌼 همسر سردار شهید حاج ستار ابراهیمی هریژ🌷🕊 نویسنده :بانو بهناز ضرابی.. ✅قسمت :هشتاد و سه 🛑 همین که صمد بچه ها را برد پدرش از حمام بیرون آمد تا صبحانه اش را بخورد و آماده شود. صمد برگشت، گفتم: اگر می خواهی بروی تا بچه ها خواب اند برو الان بچه ها بلند می شوند و بهانه می گیرند. صمد مشغول بستن ساکش بود که مهدی بیدار شد بعد هم سمیه و زهرا، صمد کمی با بچه ها بازی کرد. بعد خداحافظی کرد اما مهدی پشت سرش دوید آن قدر به در زد و گریه کرد که صمد دوباره برگشت مهدی را بوسید بردش آن اتاق، اسباب بازی هایش را ریخت جلویش همین که سرگرم شد بلند شد که برود. این بار سمیه بهانه کرد و دنبالش دوید پدر شوهرم توی کوچه بود صمد گفت: برو بابا را صدا کن بیاید تو پدر شوهرم آمد و روی پله ها نشست حوصله اش سر رفته بود کلافه بود هی غر می زد و صمد را صدا می کرد. صمد چهارپایه ای آورد، گفت: کم مانده بود یادم برود قدم، چند تا پتو بیاور بزنم پشت این پنجره ها. دیشب خیلی سرد بود برای رعایت خاموشی و وضعیت قرمز هم خوب است. 🛑سمیه و زهرا و مهدی سرگرم بازی شده بودند انگار خیالشان راحت شده بود بابایشان دیگر نمی رود صمد طوری که بچه ها نفهمند به بهانه بردن چهار پله به زیر راه پله، خداحافظی کرد و رفت. چند دقیقه بعد دوباره صدای در آمد با خودم فکر کردم این صمد امروز چه اش شده در را باز کردم و دیدم پشت در است. پرسیدم چی شده؟! گفت : دسته کلیدم را جا گذاشتم. رفتم برایش آوردم توی راه پله یک لحظه تنها ماندیم صورتش را جلو آورد و پیشانی ام را بوسید و گفت: قدم حلالم کن این چند سال جز زحمت چیزی برایت نداشتم تا آمدم چیزی بگویم دیدم رفته نشستم روی پله ها و رفتم توی فکر. 🛑دلم گرفته بود به بهانه آوردن نفت رفتم توی حیاط، پیت نفت را از گوشه حیاط برداشتم سنگین بود هن و هن می کردم و به سختی می آوردمش طرف بالکن. هوا سرد بود برف های توی حیاط یخ زده بود دمپایی پایم بود می لرزیدم بچه ها پشت پنجره ایستاده بودند پتو را کنار زده بودند و داشتم نگاهم می کردند از پشت پتویی که رفته بود چشمم به عکس صمد افتاد که روی طاقچه بود کنار همان قرآنی که وصیت نامه اش را لایش گذاشته بود. می گفت: هر وقت بچه ها بهانه ام را گرفتند، این عکس را نشانشان بده. نمی دانم چرا هر وقت به عکس نگاه می کردم یک طوری می شدم دلم می ریخت نفسم بالا نمی آمد و هر چه غم دنیا بود می نشست توی دلم. اصلا با دیدن عکس هزار تا فکر بد و ناجور به سرم می زد. پیت را دوباره برداشتم ببرم توی اتاق یک دفعه پایم لیز خورد و افتادم زمین از درد به خودم می پیچیدم. پایم مانده بود زیر پیت نفت هر طور بود پیت را از روی پایم برداشتم درد مثل سوزن به مغز استخوانم فرو می رفت. بچه ها به شیشه می زدند نمی توانستم بلند شوم همان طور توی حیاط روی برف ها نشسته بودم و از درد بی اختیار به پهنای صورتم اشک می ریختم. ناخن شست پایم سیاه شده بود دلم ضعف می رفت بچه ها که مرا با آن حال و روز دیدند از ترس گریه می کردند همان وقت دوباره چشمم افتاد به عکس نمی خواستم پیش بچه ها گریه کنم با دندان محکم لبم را گاز می گرفتم تا بغضم نترکد اما توی دلم فریاد می زدم صمد صمد جان! پس تو کی می خواهی به داد زن و بچه هایت برسی پس تو کی می خواهی مال ما باشی؟ هنوز پیشانی ام از داغی بوسه اش گرم بود به هر زحمتی بود بلند شدم و آمدم توی اتاق. بچه ها گریه می کردند هیچ طوری نمی توانستم ساکتشان کنم از طرفی دلم برایشان می سوخت به سختی بلند شدم عکس را از روی طاقچه پایین آوردم گفتم: بیایید بابایی رو ببینید بابایی داره می خنده، بچه ها ساکت شدند آمدند کنار عکس نشستند مهدی عکس صمد را بوسید، سمیه هم آمد جلو و به مهدی نگاه کرد و مثل او عکس را بوسید. زهرا قاب عکس را ناز می کرد و با شیرین زبانی بابا بابا می گفت به من نگاه می کرد و غش غش می خندید. جای دهان بچه ها روی قاب عکس لکه می انداخت. با دست شستم را گرفته بودم و محکم فشار می دادم به سمیه گفتم: برای مامان یک لیوان آب بیاور. #ادامه_دارد...‌ http://eitaa.com/mashgheshgh313 ╰━━🌷🕊🌺🕊🌷━━╯

❣#سلام_امام_زمانم ❣ 📖السَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْرآءِ...🤚💫 🌱سلام بر تو ای یادگار بهانه خلقت، ای امیدِ مادر، سلام بر تو و بر روزی که دولت زهرایی ات جهان را منور خواهد ساخت.✨ 📚 دعاى استغاثه به حضرت صاحب الزّمان (صلوات الله عليه) - مفاتیح الجنان. #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج 🤲✨ #امام_زمان ❤️🌿

🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🌹﷽🌹 کتاب_دختر_شینا🌼🕊 خاطرات : بانو قدم خیر محمدی کنعانی🌼 همسر سردار شهید حاج ستار ابراهیمی هریژ🌷🕊 نویسنده :بانو بهناز ضرابی.. ✅قسمت :هشتاد و چهار 🛑آب را خوردم و همان جا کنار بچه ها دراز کشیدم اما باید بلند می شدم بچه ها ناهار می خواستند. باید کهنه های زهرا را می شستم، سفره صبحانه را جمع می کردم، نزدیک ظهر باید می رفتم خدیجه و معصومه را از مدرسه می آوردم. چند تا نارنگی توی ظرفی گذاشتم همین که بچه ها سرگرم پوست کندن نارنگی ها شدند پنهان از چشم آن ها بلند شدم چادر سر کردم و لنگ لنگان رفتم دنبال خدیجه و معصومه. 🛑اسفندماه بود صمد که رفته بود دو سه روزه برگردد بعد از گذشت بیست روز هنوز برنگشته بود از طرفی پدر شوهرم هم نیامده بود عصر دلگیری بود بچه ها داشتند برنامه کودک نگاه می کردند بیرون هوا کمی گرم شده بود. برف ها کم کم داشت آب می شد. خیلی ها در تدارک خانه تکانی عید بودند اما هر کاری می کردم دست و دلم به کار نمی رفت با خودم می گفتم: همین امروز و فردا صمد می آید او که بیاید حوصله ام سر جایش می آید آن وقت دو تایی خانه تکانی می کنیم و می رویم برای بچه ها رخت و لباس عید می خریم. یاد دامنی افتادم که دیروز با برادرم خریدم باز دلم شور افتاد چرا این کار را کردم چرا سر سال تازه دامن مشکی خریدم بیچاره برادرم دیروز صبح آمد من و بچه ها را برد بازار و لباس عید برایمان بخرد قبول نکردم گفتم: صمد خودش می آید و برای بچه ها خرید می کند خیلی اصرار کرد دست آخر گفت: پس اقلاً خودت بیا برویم یک چیزی بردار ناسلامتی من برادر بزرگ تر هستم. هنوز هم توی روستا رسم است، نزدیک عید برادرها برای خواهرهایشان عیدی می خرند. نخواستم دلش را بشکنم اما نمی دانم چطور شد از بین آن همه لباس رنگا رنگ و قشنگ یک دامن مشکی برداشتم انگار برادرم هم خوشش نیامد گفت: خواهر جان میل خودت است اما پیراهنی، بلوزی، چیز دیگری بردار یک رنگ شاد. گفتم: نه همین خوب است همین که به خانه آمدم پشیمان شدم و فکر کردم کاش به حرفش گوش داده بودم و سر سال تازه دامن مشکی نمی خریدم دوباره به خودم دلداری دادم و گفتم عیب ندارد صمد که آمد با هم می رویم عوضش می کنیم به جایش یک دامن یا پیراهن خوش آب و رنگ می خرم. 🛑بچه ها داشتند تلویزیون نگاه می کردند خدیجه مشغول خواندن درس هایش بود گفت: مامان راستی ظهر که رفته بودی نان بخری عمو شمسﷲ آمد آلبوممان را از توی کمد برداشت یکی از عکس های بابا را با خودش برد. ناراحت شدم، پرسیدم چرا زودنر نگفتی؟! خدیجه سرش را پایین انداخت و گفت: یادم رفت، اوقاتم تلخ شد یعنی چرا آقا شمس ﷲ آمده بود خانه ما و بدون اینکه به من بگوید رفته بود سراغ کمد و عکس صمد را بر داشته بود. توی این فکرها بودم که صدای در آمد بچه ها با شادی بلند شدند و دویدند طرف در مهدی با خوشحالی فریاد زد: بابا بابا آمد. نفهمیدم چطور خودم را رساندم توی راه پله، از چیزی که می دیدم تعجب کرده بودم. پدر شوهرم در را باز کرده بود آمده بود تو، برادرم امین هم با او بود. بهت زده پرسیدم : با صمد آمدید؟ صمد هم آمده ؟ پدر شوهرم پیرتر شده بود خاک آلوده بود با اوقاتی تلخی گفت: نه خودمان آمدیم صمد ماند منطقه پرسیدم : چطور در را باز کردید؟ شما که کلید ندارید! پدر شوهرم دستپاچه شد گفت: کلید، آره کلید نداریم اما در باز بود. گفتم: نه در باز نبود من مطئنم عصر که برای خرید رفتم بیرون خودم در را بستم مطئنم در را بستم. پدر شوهرم کلافه بود گفت: حتما حواست نبوده بچه ها رفته اند بیرون در را باز گذاشته اند. هر چند مطمئن بودم اما نخواستم توی رویش بایستم پرسیدم پس صمد کجاست؟! با بی حوصلگی گفت: جبهه گفتم: مگر قرار نبود با شما برگردد آن هم دو سه روزه. #ادامه_دارد...‌ http://eitaa.com/mashgheshgh313 ╰━━🌷🕊🌺🕊🌷━━╯

🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃🔅🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🔅 🍃 🌹﷽🌹 کتاب_دختر_شینا🌼🕊 خاطرات : بانو قدم خیر محمدی کنعانی🌼 همسر سردار شهید حاج ستار ابراهیمی هریژ🌷🕊 نویسنده :بانو بهناز ضرابی.. ✅قسمت :هشتاد و پنج 🛑گفت منطقه که رسیدیم از هم جدا شدیم صمد رفت دنبال کارهای خودش از او خبر ندارم من دنبال ستار بودم پیدایش نکردم. فکر کردم پدر شوهرم به خاطر اینکه ستار را پیدا نکرده این قدر ناراحت است تعارفشان کردم بیایند تو اما ته دلم شور می زد با خودم گفتم اگر راست می گوید چطور با برادرم آمده امین که قایش بود خبر دارم که قایش بوده، نکند اتفاقی افتاده دوباره پرسیدم راست می گویید از صمد خبر ندارید حالش خوب است؟ پدر شوهرم با اوقات تلخی گفت گفتم که خبر ندارم خیلی خسته ام جایم را بنداز بخوابم با تعجب پرسیدم می خواهید بخوابید؟! هنوز سر شب است بگذارید شام درست کنم گفت: گرسنه نیستم خیلی خوابم می آید جای من و برادرت را بینداز بخوابیم. 🛑بچه ها دایی شان را دوره کرده بودند احوال شینا را از او پرسیدم جواب درست و حسابی نداد توی دلم گفتم: نکند برای شینا اتفاقی افتاده برادرم را قسم دادم گفتم : جان حاج آقا راست بگو، شینا چیزی شده؟ امین هم مثل پدر شوهرم کلافه بود گفت : به ولله طوری نشده حالش خوب است می خواهی بروم فردا بیاورمش خیالت راحت شود؟ دیگر چیزی نگفتم و رفتم جای پدر شوهرم را انداختم او که رفت بخوابد من هم بچه ها را به برادرم سپردم و رفتم خانه خانم دارابی جریان را برایش تعریف کردم و گفتم: میخواهم زنگ بزنم سپاه و از صمد خبر بگیرم. خانم دارابی که همیشه با دست و دل بازی تلفن را پیشم می گذاشت و خودش از اتاق بیرون می رفت تا من بدون رودربایستی تلفن بزنم این بار نشست کنار تلفن و گفت: بگذار من شماره می گیرم. نشستم رو به رویش هی شماره می گرفت و هی قطع می کرد می گفت: مشغول است نمی گیرد انگار خط ها خراب است. نیم ساعت نشستم و به شماره گرفتنش نگاه کردم انگار حواسش جای دیگری بود زیر لب با خودش حرف می زد هنوز یکی دو شماره نگرفته قطع کرد گفتم اگر نمی گیرد می روم دوباره می آیم. بچه ها پیش برادرم هستند شام شان را می دهم و بر می گردم، برگشتم خانه برادرم پیش بچه ها نبود رفته بود آن یکی اتاق پیش پدر شوهرم، داشتند با صدای آهسته با هم حرف می زدند تا مرا دیدند ساکت شدند، دل شوره ام بیشتر شد گفتم: چرا نخوابیدید؟! طوری شده؟! تو را به روح ستار، اگر چیزی شده به من هم بگویید دلم شور می زند. پدر شوهرم رفت تو جایش دراز کشید و گفت: نه عروس جان چیزی نشده داریم دو سه کلام حرف مردانه می زنیم تعریف خانوادگی است چی قرار است بشود اگر اتفاقی افتاده بود که حتما به تو هم می گفتیم. برگشتم توی هال باید برای شام چیزی درست می کردم زهرا و سمیه و مهدی با هم بازی می کردند خدیجه و معصومه هم مشق می نوشتند از دل شوره داشتم می مُردم دل توی دلم نبود. از خیر شام درست کردن گذشتم، دوباره رفتم خانه خانم دارابی گفتم: تو را به خدا یک زنگی بزن به حاج آقایتان احوال صمد را از او بپرس. خانم دارابی بی معطلی گفت: اتفاقا چند دقیقه پیش با حاج آقا حرف می زدم گفت حال حاج آقای شما خوب خوب است گفت حاجی الان پیش ماست از خوشحالی می خواستم بال در آوردم گفتم: الهی خیر ببینی، قربان دستت پس بی زحمت دوباره شماره حاج آقایتان را بگیر تا صمد نرفته با او حرف بزنم. خانم دارابی اول این دست و آن دست کرد بعد دوباره خودش تلفن را برداشت و هی شماره گرفت و هی قطع کرد تلفنشان مشغول است دست آخر هم گفت ای داد بی داد انگار تلفن قطع شد از دست خانم دارابی کفری شدم خداحافظی کردم و آمدم خانه خودمان. دیگر بد جوری به شک افتاده بودم او هم خبردار بود، همین که به خانه رسیدم دیدم پدر شوهرم و برادرم نشسته اند توی هال و قرآنی را که روی طاقچه بود برداشتند و دارند وصیت نامه صمد را می خوانند پدر شوهرم تا مرا دید وصیت نامه را تا کرد و لای قرآن گذاشت و گفت خوابمان نمی آید آمدیم کمی قرآن بخوانیم، لب گزیدم از کارشان لجم گرفته بود گفتم چی از من پنهان می کنید اینکه صمد شهید شده قرآن را از پدر شوهرم گرفتم و روی سینه ام گذاشتم و گفتم: صمد شهید شده می دانم. پدر شوهرم با تعجب نگاه کرد و گفت: کی گفته؟ یک دفعه برادرم زد زیر گریه من هم به گریه افتادم قرآن را باز کردم وصیت نامه را برداشتم بوسیدم و گفتم :صمد جان بچه هایت هنوز کوچک اند این چه وقت رفتن بود بی معرفت بدون خداحافظی، یعنی من ارزش یک خداحافظی را نداشتم. ادامه دارد....... http://eitaa.com/mashgheshgh313 ╰━━🌷🕊🌺🕊🌷━━╯