eitaa logo
مسیر طلبه
5.7هزار دنبال‌کننده
2.5هزار عکس
273 ویدیو
49 فایل
📌طراحی چشم انداز و نقشه راه فردی برای طلاب 📌آشنایی با کارویژه های طلاب و مشاغل طلبگی masirtalabe.ir 📌ارتباط با ادمین: @fattahimaasoom 📌 هماهنگی مشاوره @saeeds_2000
مشاهده در ایتا
دانلود
! (قسمت اول) قطعا همه شما تا به حال جلسات با همایش های مختلفی شرکت کرده اید. رسم معمول این جلسات آن است که در آغاز یا پایان برنامه، بسته ای [موسوم به] فرهنگی به مدعوین اهداء می شود که در آن [غیر از کاغذ/دفترچه و خودکار] کتاب (ها) و سی دی (هایی) رایگان قرار دارد. به نظر شما چنددرصد مخاطبان آن برنامه، پس از دریافت بسته، حتی یک بار به آن کتاب و سی دی مراجعه کرده اند؟ بله؛ خیلی کم. و این در حالی است که برای تولید آن محصولات زحمات زیادی کشیده شده است. اما مشکل کجاست؟ شاید یکی از مهم ترین دلایل این اتفاق، روحیات ما ایرانی ها باشد. ما معمولا تا برای چیزی هزینه نکنیم، چندان اهمیتی برایمان ندارد! بگذریم؛ فقط مثالی بود برای مقدمه. غرض اصلی این متن، نقدی است بر موضوع البته با توجه به آنچه در حال حاضر و در عرصه عمل با آن مواجهیم و صدالبته روی سخن با جهادیون عزیز -که از جان و دل برای پیشبرد اهداف مقدس خود تلاش می کنند و می توان آن ها را پیامبران عصر حاضر نامید (که البته خودم شک دارم تعبیر درستی است یا نه!)- نیست بلکه با دعوت کنندگان به کارجهادی است. اجازه بدهید با یک سؤال ادامه بدهم: به نظر شما، کار کردن به معنای کار کردن است؟ چرا بسیاری از طلاب عزیز جنین برداشتی دارند؟ برداشتی که باعث شده دیگران هم متوقع شوند و از طلبه ها [یا حتی سایرین] انتظار کار رایگان (بلاعوص) داشته باشند! بارها در "کانال های طلبگی" اطلاعیه هایی را دیده ایم که با ظاهری مقدس و متواصع، برای برخی امور از طلاب محترم دعوت می شود و در انتهای پیام با درج هشتگ تکلیف را روشن می کند؛ پولی در کار نیست! البته قطعا افرادی هستند که از این کار استقبال می کنند و باید همین جا بگویم که دستشان را می بوسم. این عزیزان، به احتمال زیاد [و بر خلاف برداشت ما] معتقدند که این کارها نه تنها بلاعوض نیست بلکه چون با نیت قربة الی الله و قرین شده و هیچ چشمداشت مالی در آن نیست، برکات غیرقابل وصفی دارد. اما من معتقدم، آنچه که درحال حاضر از رواج و استفاده از این تعبیر مشهود است به نوعی بی ارزش کردن کار جهادی است! یعنی کسانی که با این ها، طلاب را برای انجام کارهایشان انتخاب می کنند، بار معنایی کلمه مقدس را به تقلیل داده اند. از این عزیزان سؤالی دارم: آیا پیامبر خدا (صلوات الله علیه و آله) وقتی اصحاب را برای جهاد دعوت می کرد همان ابتدا می گفت هیچ غنیمتی از جنگ به تو تعلق نمی گیرد؟ آیا نیروهای جان بر کف سپاه و ارتش در هشت سال جنگ تحمیلی هیچ حقوقی دریافت نمی کردند؟ آیا به تلاشگران مخلص «جهادسازندگی» حقوقی پرداخت نمی شد؟ و آیا مدافعان حرم برای حضور در جبهه جهاد علیه داعش هیچ مابإزائی دریافت نمی کردند؟ پاسخ به سؤالات فوق کاملا روشن است و با مروری در سیره اهل بیت علیهم السلام و تاریخ اسلام، نمونه های فراوان دیگری هم خواهیم یافت. جالب آنکه در اندیشه امامین انقلاب هم چنین معنایی ارائه نشده است. پس این رویه جطور جا افتاده؟! به نظر نگارنده پاسخ از دو حال خارج نیست: 1. خدمتی که انجام آن را از طلاب محترم انتظار دارند آن قدرها ارزش ندارد که بخواهند برای آن به دیگرانی -که بعضاً متخصص در آن زمینه هم هستند- هزینه ای پرداخت کنند. متإسفانه طلبه ها و خدمات ایشان را لایق دریافت ما بإزاء نمی دانند و ارزشی برای کار جهادی آن ها قائل نیستند. 2. دعوت به کار جهادی در واقع سوءاستفاده از اخلاص و روحیه مسئولیت پذیری طلاب گرانقدر است و این افراد [یا حتی سازمان ها] تنها قصدشان این است که بدون پرداخت هزینه و حق الزحمه، کار خود را پیش ببرند. طبیعتاً با من موافقید که هر دو این نگاه ها، نه تنها از تکریم و احترام طلاب و اعتقاد و اعتماد به کار آن ها بر نخاسته بلکه بی تعارف بگویم: سر ما را با این مفاهیم کلاه گذاشته اند! و راستش را بخواهید هیچ کاری به تقوا و اخلاص من و شما هم ندارند. اگر با این دید نگاه کنیم، اتفاقاً تک تک ما طلبه ها نسبت به حفظ حرمت این جایگاه و شأن و عزت خودمان وظیفه داریم و نباید بگذاریم اینچنین از وقت و تخصصی ما سوءاستفاده شود. @masirtalabe