بسم الله الرحمن الرحیم اشعار شب سوم محرم – علی اکبر لطیفیان آئینه هستم تاب خاکستر ندارم پروانه ای هستم که بال و پر ندارم از دست نامردی به نام تازیانه یک عضو بی آسیب در پیکر ندارم تا اینکه گریان تو باشم در سحر گاه در چشمهایم آنقدر اختر ندارم چیزی که فرش مقدمت سازم در اینجا از گیسوان خاکی ام بهتر ندارم می خواستم خون گلویت را بشویم شرمنده هستم من که آب آور ندارم بر گوش هایم می گذارم دست خود را شاید نبینی زینت و زیور ندارم وقتی نمانده گیسویی روی سر من کاری دگر باشانه و معجر ندارم لب می گذارم روی لب هایت پدرجان تا اینکه جانم را نگیری بر ندارم #شب_سوم_محرم #حضرت_رقیه_علیها_السلام @mekafil

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مصطفی متولی   آن شب سپهر ديده او پر پر ستاره بود داغ نهفته در جگرش بي شماره بود   در قاب خون گرفته چشمان خسته اش عكس سر بريده و يك حلق پاره بود   شيرين و تلخ ، خاطره هاي سه سال پيش اين سر نبود بين طبق يادواره بود   طفلك تمام درد تنش را زياد برد حرفي نداشت عاشق و گرم نظاره بود   با دست خسته معجر خود را كنار زد حتي كلام و درد دلش با اشاره بود   زخم نهان به روسري اش را عيان نمود انگار جاي خالي يك گوشواره بود   دستش توان نداشت كه سر را بغل كند دستي كه وقت خواب علي گاهواره بود   در لابلاي تاول پاهاي كوچكش هم جاي خار هم اثر سنگ خاره بود   ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد درياي حرفهاي دلش بي كناره بود   كوچك ترين يتيم خرابه شهيد شد اما هنوز حرف دلش نيمه كاره بود اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مصطفی متولی   آن شب سپهر ديده او پر پر ستاره بود داغ نهفته در جگرش بي شماره بود   در قاب خون گرفته چشمان خسته اش عكس سر بريده و يك حلق پاره بود   شيرين و تلخ ، خاطره هاي سه سال پيش اين سر نبود بين طبق يادواره بود   طفلك تمام درد تنش را زياد برد حرفي نداشت عاشق و گرم نظاره بود   با دست خسته معجر خود را كنار زد حتي كلام و درد دلش با اشاره بود   زخم نهان به روسري اش را عيان نمود انگار جاي خالي يك گوشواره بود   دستش توان نداشت كه سر را بغل كند دستي كه وقت خواب علي گاهواره بود   در لابلاي تاول پاهاي كوچكش هم جاي خار هم اثر سنگ خاره بود   ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد درياي حرفهاي دلش بي كناره بود   كوچك ترين يتيم خرابه شهيد شد اما هنوز حرف دلش نيمه كاره بود #شب_سوم_محرم #حضرت_رقیه_علیها_السلام @mekafil

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – هاشم طوسی   بابا نگاه پر شررم درد می کند قلب حزین و شعله ورم درد می کند   از بس برای دیدن تو گریه کرده ام چشمان خیس و پلک ترم درد می کند   از بعد نیزه رفتن رأس عمو ببین سر تا به پای اهل حرم درد می کند   آهسته بوسه گیرم از آن جای خیزران دانم لبانت ای پدرم درد می کند   از کوچه های سنگی کوفه زمن مپرس آخر هنوز بال و پرم درد میکند   با هر نوازشی که زباد صبا رسد این دسته موی مختصرم درد میکند   ناقه بلند بود و نگویم چه شد ولی... چون فاطمه پدر، کمرم درد می کند    بابا ببین شبیه زنی سالخورده ام دستم، تنم، سرم، جگرم درد می کند    مدیون عمه ام که نفس می کشم هنوز جسم کبود همسفرم درد می کند    هر جا که گوشواره ببینم از این به بعد زخمی دوباره در نظرم درد می کند  #شب_سوم_محرم #حضرت_رقیه_علیها_السلام @mekafil

آیات ۱۶ و ۱۷

شب چهارم محرم جوانان حضرت زینب سلام الله علیها اگر که درد تو در ناله ام اثر دارد و گر که از دل من روح تو خبر دارد مزن به سینه ی من دست رد، نباید دید برادری به دلش این همه شرر دارد اگر چه خواهر تو بی بضاعت است اما ببین میان بساطش دو تا پسر دارد یکی برای رسیدن به اکبر و قاسم که شوق و شور پریدن به بال و پر دارد که دیگری که امید دلش به اذن شماست که ذره ای غمت از روی سینه بر دارد و من تعجب از این می کنم، نمی دانم برادرم به زبان "نه" چرا دگر دارد برای نجمه و لیلا "اگر" نیاوردی همین که نوبت من شد هزار اگر دارد؟ حلالشان شده شیرم که خونشان ریزد به پای خون خدا پس نگو خطر دارد #امام_حسین_علیه_السلام #محرم_الحرام

دو خورشید جهان آرا، دو قرص ماه، دو اختر دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم سنگر دو شایسته، دو وارسته، دو دردانه، دو ریحانه دو نور دیده در دیده، دو روح روح در پیکر دو یاس ارغوانی نه، بگو دو آیة قرآن دو یوسف نه، دو اسماعیل از یک قهرمان هاجر کشیده شانه بر مو، شسته صورت از گلاب اشک گرفته چون دو قرآن دخت زهرا هر دو را در بر به سر شور و به رخ اشک و به کف تیغ و به دل آتش به سیرت، سیرتِ قاسم، به صورت، صورتِ اکبر منای کربلا گردیده محو این دو قربانی نوای نینوا از نایشان بر گنبد اخضر گرفته دستشان را برده با خود زینب کبری که قربانی کند در مقدم ثار الله اکبر بگفت ای جان جان، جان دو فرزندم به قربانت تو ابراهیمی و اینان دو اسماعیل ای سرور! دو اسماعیل نه، دو ذبح کوچک، نه دو قربانی قبول درگهت کن منتی بگذار بر خواهر اگر اذنم دهی اینک به دست خود بگردانم دو فرزند عزیز خویش را دور علی اصغر امید زینب است ای آفتاب دامن زهرا که افتد این دو قرص ماه را بر خاک راهت سر سفارش کرده عبدالله جعفر بر من ای مولا که این دو شاخة گل را کنم در مقدمت پرپر به اذن یوسف زهرا دو ماه زینب کبری درخشیدند در میدان چو خورشید فلک گستر فلک در آتش غیرت، ملک در وادی حیرت که رو آورده در میدان دو حیدر یا دو پیغمبر! یکی می گفت دو خورشید از گردون شده نازل یکی گفتا دو مه تابیده یا دو آسمان اختر ندا دادند ما دو شیرزاده ایم زینب را که باشد جدة ما فاطمه صدیقة اطهر پیمبر جد و زهرا جده و مادر بود زینب حسین بن علی خال و پدر عبدالله جعفر خروشیدند همچون شیر با شمشیر یک لحظه دو حیدر حمله ور گشتند بر دریایی از لشکر تو گفتی در احد تابیده دو بدر جهان آرا و یا دو حیدر کرار رو آورده در خیبر ز آب تیغ هر یک آتشی می ریخت در میدان که گفتی شعلة خشم خدا پیچیده در محشر چو آتش بر فلک فریاد می رفت از دل دشمن چو باران بر زمین می ریخت دست و پا و چشم و سر ز هم پاشیده چون پیراهن از هم هر دو اعضاشان ز بس بر جسم شان بنشست زخم نیزه و خنجر به خاک افتاد جسم پاکشان چون آیة قرآن دریغا ماند زیر دست و پا دو سورة کوثر چو بشنید از حرم فریادشان را یوسف زهرا به سرعت آمد و بگرفت همچون جانشان در بر دریغا دو همای عشق در آغوش ثارالله همای روحشان از موج خون در آسمان زد پر چو دید از قتلگه آرند آن دو سرو خونین را درون خیمه زینب گشت پنهان با دو چشم تر نهان شد در حرم کو را نبیند یوسف زهرا مبادا چشم حق گردد خجل ز آن مهربان مادر بیا لیلا تماشا کن مقام و صبر زینب را که در یک لحظه داده در ره دین دو علی اکبر به ثارالله و صبر زینب و خون دو فرزندش سلام "میثم” و خلق خدا و خالق داور (غلامرضا سازگار)