┈┅ ❁❁ ┅┈ 💥 سفر به هند 3⃣ 👈 خاطرات عجیب از سوگواری هندوها برای سیدالشهداء (ع) ✔️ به روایت استاد #علی_ابوالحسنی_منذر🔻 ○ روضه جالب زن هندو برای امام حسین(ع) 🔶 در لکهنو، یکی از شیعیان محترم ساکن در محلۀ شیعه نشین «کشمیری محلّه» ، موسوم به سید ابوقمر زیدی، نقل می کرد: یک زن از طبقۀ به اصطلاح «نجسها» و «مطرودین» هند، هر ساله مبلغی از در آمد (بسیار اندک) خویش را کنار می گذاشت و پس انداز می کرد و روز عاشورا که فرا می رسید آن را، به عنوان نذر امام حسین (ع) ، به شیعیان می داد تا به مصرف غذا در مجالس عزای حسینی برسانند. 🔶 خانم مزبور تصریح می کرد: ما می دانیم که چنانچه خود غذا بپزیم شما شیعیان از دست پخت ما نخواهید خورد، زیرا ما را نامسلمان و کافر می شناسید. به همین جهت پولش را به شما می دهیم که خود غذا بپزید و به عزداری امام حسین (ع) بدهید. 🔶سید ابوقمر زیدی توضیح می داد که: طبقۀ مطرودین در هند پایینترین طبقۀ هندو محسوب شده و مجبور به انجام شغلهای پستی نظیر نظافت کردن توالتها و... هستند. در آمد این طبقه، عموماً خیلی اندک است، به نحوی که در بسیاری از اوقات قدرت تهیۀ غذا را نداشته و فی المثل به نان و چای مختصری قناعت می کنند. با این حال، شدّت علاقه و ارادت خانم مزبور به ساحت ابی عبداللّه الحسین (ع) در حدی بود که در طول سال، از همین درآمد ناچیز خویش مبلغ قابل توجهی را کنار می گذاشت و روز عاشورا تقدیم عزاداران آن حضرت می نمود. 📚 منبع: کتاب مهاتما گاندی؛ همدلی با اسلام، همراهی با مسلمین اثر استاد ابوالحسنی منذر (ره)، ص ۵۲۵

┈┅ ❁❁ ┅┈ 💥 سفر به هند 2⃣ 👈 خاطرات عجیب از عزاداری هندوها برای امام حسین (ع) ✔️ استاد #علی_ابوالحسنی_منذر🔻 ○ دسته عجیب هندوها و سنی‌ها در عزای حسینی! چنانچه قبلا گفتیم هندی‌هایی که با توسّل به امام حسین (ع) بچّه دار می شدند، فرزندان خود را پیک امام حسین (ع) می‌کردند و به صورت دسته عزاداری، بر امام حسین در می‌آمدند. و اما بشنوید از بقیه ماجرا: 🔶 نحوۀ عزاداری آنان به این صورت است که ، لباس مخصوصی بر تن می کنند، چوبدستی و نیز خورجین مانندی همراه بر می دارند، و گروه گروه حرکت می کنند. ضمناً هر گروه، راهنمایی ویژه دارد که وی را «اُستاد» می نامند. در این منطقه ، حسینیه ها و امام باره های متعددی وجود دارد. گروههای مزبور هر کدام به سمتی حرکت می کنند و در طول راه به حسینیه های متعددی بر می خورند. 🔶 به هر حسینیه که می رسند، با حالت منظم و مرتّبی می ایستند و استادشان برای آنها مرثیه خوانده و شمّه ای از حکایات سوزناک عاشورا را بازگو می کند. در اثنای نوحه خوانی استاد، آنان به اتفاق بالحنی جانسوز و جگر خراش فریاد بر می آورند: « یا حسین، یا حسین». تعداد این افراد، در آن تاریخ که این جانب مشاهده کردم(محرم 1409 ق ) به بیست هزار نفر رسیده بود. ○ در اینجا ، چند نکتۀ قابل توجه به ذهنم رسید، که عرض می کنم: از این تعداد 20 هزار نفر، تقریباً 70% آنان هندو، 20% مسلمان غیر شیعه، و 10% شیعه می باشند. 🔶 استادها و راهنمایان این عدّه، تماماً بدون استثنا سُنّی هستند؛ سنّیهای که دوستدار اهل بیت عصمت و طهارت سلام اللّه علیهم اجمعین بوده ، به وقایع عاشورا کاملاً آگاهی دارند. آنها تمام مصائب آل اللّه را از مقاتل معتبر حفظ کرده و برای دیگران بازگو می کنند( بنده با سه تن از استادها، شخصاً گفتگو کردم و آمار و ارقام فوق را ، مستقیماً ، از زبان خود آنان شنیده و نقل می کنم). 🔶 در میان این افراد(پیک) کودکان حدوداً 10 ساله تا مردانی حدوداً 40 – 50 ساله به چشم می خورد. در خور ذکر است که گذشته از عزاداری دستجات «پیک» مزبور، کراراً به دستجات سینه زنی(پنجاه نفره یا بیشتر) دیگری در همان منطقۀ بَهَوّا برخوردم که از شب هشتم تا ظهر عاشورا به مراسم عزاداری اشتغال داشتند و زمانی که از اهل محل یا آشنایان درباب هویّت و مذهب آنان سؤال می کردم، گفته می شد که اینان، هندو مذهبند. 📚 منبع: کتاب مهاتما گاندی؛ همدلی با اسلام، همراهی با مسلمین اثر استاد ابوالحسنی منذر (ره)، ص 524

┈┅ ❁❁ ┅┈ 💥 سفر به هند 4⃣ 👈 خاطرات عجیب از عزاداری هندوها برای امام حسین (ع) ✔️ به روایت استاد #علی_ابوالحسنی_منذر🔻 ○ عزاداران هندی، گودال آتش و پایی که نمی‌سوخت! ▪️شب پنجم محرم 1409، در شهر لکهنو، شخصاً شاهد انجام مراسم عزاداری «آگ پَرماتم» (یعنی عزاداری داخل شدن در آتش) بودم. مراسم مزبور از این قرار است: ▪️قبلاً گودالی تقریبا به عمق 20 سانتی متر، عرض 1 متر و طول 3 متر کنده و از عصر روز چهارم محرم در آن هیزم خوش سوخت (هیزم جنگلی) می ریزند و آتش می زنند تا خوب بسوزد و مشتعل شود. ▪️پس از نماز مغرب و عشا، عده ای غسل کرده وبه سینه زنی می پردازند و با فریاد «یا حسین، یا حسین» ، با گامهایی آرام و آهسته، پای برهنه داخل گودال آتش می شوند، و این در حالی است که هیزمهای مشتعل در گودال، همگی کاملاً سرخ شده و به صورت گُل آتش در آمده است و افزون بر آن، چندتن نیز اطراف گودال نشسته و آتش را باد می زنند تا به هنگام ورود عزادران در آن، خاکستری روی گُلهای آتش ننشسته باشد! ▪️در میان عزادارانی که - به عنوان عزای سالار شهیدان و همدردی با اهل بیت داغدار وی(علیهما السلام) - داخل گودال آتش می شوند، افراد گوناگون با سنین مختلف، از کودکان 7- 8 ساله گرفته تا پیر مردان 60-70 ساله به چشم می خورند. ▪️جالب آن است که عزادران مزبور با پای کاملاً برهنه و بدون کفش و جوراب، وارد آتش می شوند و طول تقریباً سه متر را آرام آرام بر روی گُلهای بسیار داغ آتش می پیمایند ولی آتش هیچگونه صدمه‌ای به پایشان نمی زند! 📚 منبع: کتاب مهاتما گاندی؛ همدلی با اسلام، همراهی با مسلمین اثر استاد ابوالحسنی منذر (ره)، ص 522.

┈┅ ❁❁ ┅┈ ⚫️ نسخه PDF 🔺 کتاب «سیاهپوشی در سوگ ائمه نور (ع)» ✍ شاهکار قلمی استاد #علی_ابوالحسنی_منذر 💥 ریشه‌های تاریخی و مبانی فقهی سیاهپوشی در سیره اهل بیت (ع) |چاپ قدیم، سال ۱۳۷۵ 🔰 اشاره: این کتاب علمی با انبوهی از اسناد تاریخی و حدیثی محکم، از مبانی سیاهپوشی در عزای اهل بیت (ع) به دفاع بر می خیزد و یک دور تاریخ عزاداری در اسلام را نشان می دهد. طبق تحقیقات استاد منذر، شایعاتی که سیاهپوشی در مصائب آل الله (ع) را از اساس، سنت بنی عباس قلمداد می کند، فاقد وزانت علمی است.

💥 حکایت یک شعر مفقود شده ⚫️ شعر ناتمام علامه طباطبایی (ره) که توسط استاد ابوالحسنی منذر تکمیل شد ✔️ #محمدصادق_ابوالحسنی🔻 ▫️در سال 1376 که مرحوم پدرم، استاد #علی_ابوالحسنی_منذر هنوز مقیم شهر مقدس قم و در مؤسسه امام صادق (ع) مشغول به تحقیق بودند، حضرت آیت الله سبحانی به چکامه‌ای از علامه طباطبایی برخوردند که ابیات آن مفقود شده بود و تنها دوبیت از آن باقی بود. آن دو بیت که مطلع شعر به شمار می‌رفت، بدین شرح است: "یکی روستا دختری ماهرو همی رفت دوش و به دوشش سبو سبوی خود از آب پرکرده بود به ره داشت با خویش این گفتگو" ▫️دقیقا نمی‌دانم چرا ابیات دیگر مفقود شده بود ولی یادم هست که آیت الله سبحانی مسابقه‌ای علمی ترتیب دادند و در مجله کلام اسلامی، از همه محققین اهل ذوق برای تکمیل این غزل دعوت به عمل آوردند. زیبایی شعر در این بود که علامه می‌خواست زبانحال دختری روستایی با پروردگارش را حکایت کند؛ بنابراین هر شاعری بایستی به گونه‌ای فاخر، این زبانحال را به نظم می‌کشید. ▫️پس از این فراخوان ادبی، جمعی از ادبا و شعرای حوزه علمیه به تکاپو افتادند تا شعر ناتمام علامه را به صورت شایسته ای تکمیل کنند و هر یک به نحوی طبع شعری خود را بیازمایند. در نهایت اشعار فرستاده شده به موسسه، جمع آوری و سپس با داوری استاد حسینی ژرفا، سروده استاد ابوالحسنی منذر حائز رتبه اول شد. ▫️آیت الله سبحانی از ملاحظه این شعر بسیار خوشحال شدند و آن مرحوم را تکریم کردند و بعدها هم در پیامی که در فقدان استاد صادر نمودند از اشعار ایشان هم تجلیل کردند. ▫️شعری که ذیلا می خوانید دو بیت علامه طباطبایی و در ادامه شعر دل نشین و پر محتوای استاد منذر است که زیب این مقال می سازیم. روحشان شاد و نامشان بلندآوازه. "یکی روستا دختری ماهرو همی رفت دوش و به دوشش سبو سبوی خود از آب پرکرده بود به ره داشت با خویش این گفتگو" 🔰🔰🔰 که ای آفریننده مهر و ماه ز تو یافته هر گلی رنگ و بو چه آن گل که آذین گر باغهاست چه آن گل که مُشکوست روشن بدو کریما ستایش سزاوار توست به مدحت جهان است پر های وهو اگر لطف بی انتهایت نبود چه آب زلال آورد جو به جو... کجا ساختی این همه تشنه لب به دشت و دمن، تازه خشکین گلو؟ وگر ابر را از بُخار بِحار نمی ساختی دم به دم کامجو کجا شیر مَک بچّگانِ چمن زباران نیسان شدی شادرو؟ و یا غنچه های تُرنجیده روی گرفتی نقاب از سر و دوش و رو؟ و یا درّ شهوار، از مقدمش صدف را فزودی تو بی آبرو؟ وگر قلب مادر زمهر پسر نمی ساختی پُر، تو ای دادخو کجا کودک نو رسیده، به ناز گرفتی پناه اندر آغوش او؟ ویا مایه وَر جرعه های حیات نمودی زپستان وی جستجو؟ هم از آبشار نگاه خوشش بدادی دل خود زغم شستشو؟ سپاس تو گویم که دادی زلطف مرا قدّ سرو و جمال نکو یکی نرگسی چشمِ پر ناز وشرم که مژگانش تیر و، کمانش بَرو چو آن تیر اندر کمان آورد حریف- ار چه سهراب- افتد بِرو خوش آهنگ لحنش، ز اوج سپهر هزاران چو ناهید آرد فرو لبی لعل کان چشمة زندگی است کمندی سیاه از پَرَندینه مو قرار دل و آفتاب حرم صبا، مست کویش رَوَد کو به کو وجودی سرشته ز آزرم و ناز به پرده درون، همچو سرّ مگو سخن هرچه گویم ز لطفت کم است نگنجد همی بحر اندر سبو همی خواهم از درگهت ای کریم پسندیده سازی هَمَم خُلق و خو که جز تو نباشد مرا مقصدی زگفتار و رفتار ای نیکخو نَمی از یَم حُجب زهرام بخش که چون مامِ عیسی (ع) شوم نامجو بجز پیروی زاهل بیت رسول (ص) سزد تا نداریم هیچ آرزو که هر کس ندانست راز حیات از او- منذرا- زارتر کیست، گو؟ چو کف گرچه برتر نشیند زموج چو خَس در خزان، باشد او بادپو 📔 شعر، مندرج در مجلۀ کلام اسلامی، س6، ش 22، تابستان 1376 #پایان_مماشات #انتقام_سخت @mesagh

┈┅ ❁❁ ┅┈ 💥 سفر به هند 1⃣ 👈 خاطرات عجیب از سوگواری هندوها ✔️ به روایت استاد #علی_ابوالحسنی_منذر🔻 ○ عزاداران هندی در آتش و پایی که نمی‌سوخت! ▪️شب پنجم محرم 1409، در شهر لکهنو، شخصاً شاهد انجام مراسم عزاداری «آگ پَرماتم» (یعنی عزاداری داخل شدن در آتش) بودم. مراسم مزبور از این قرار است: ▪️قبلاً گودالی تقریبا به عمق 20 سانتی متر، عرض 1 متر و طول 3 متر کنده و از عصر روز چهارم محرم در آن هیزم خوش سوخت (هیزم جنگلی) می ریزند و آتش می زنند تا خوب بسوزد و مشتعل شود. پس از نماز مغرب و عشا، عده ای غسل کرده وبه سینه زنی می پردازند و با فریاد «یا حسین، یا حسین» ، با گامهایی آرام و آهسته، پای برهنه داخل گودال آتش می شوند، و این در حالی است که هیزمهای مشتعل در گودال، همگی کاملاً سرخ شده و به صورت گُل آتش در آمده است و افزون بر آن، چندتن نیز اطراف گودال نشسته و آتش را باد می زنند تا به هنگام ورود عزادران در آن، خاکستری روی گُلهای آتش ننشسته باشد! @mesagh ▪️در میان عزادارانی که - به عنوان عزای سالار شهیدان و همدردی با اهل بیت داغدار وی(علیهما السلام) - داخل گودال آتش می شوند، افراد گوناگون با سنین مختلف، از کودکان 7- 8 ساله گرفته تا پیر مردان 60-70 ساله به چشم می خورند. جالب آن است که عزادران مزبور با پای کاملاً برهنه و بدون کفش و جوراب، وارد آتش می شوند و طول تقریباً سه متر را آرام آرام بر روی گُلهای بسیار داغ آتش می پیمایند ولی آتش هیچگونه صدمه‌ای به پایشان نمی زند! 📚 منبع: کتاب مهاتما گاندی؛ همدلی با اسلام، همراهی با مسلمین اثر استاد ابوالحسنی منذر (ره)، ص 522.

┈┅ ❁❁ ┅┈ ⚫️ نسخه PDF 🔺 کتاب «سیاهپوشی در سوگ ائمه نور (ع)» ✍ به خامه استاد #علی_ابوالحسنی_منذر 💥 ریشه‌های تاریخی و مبانی فقهی سیاهپوشی در سیره اهل بیت (ع) |چاپ قدیم، سال ۱۳۷۵ 🔰 اشاره: این کتاب علمی با انبوهی از اسناد تاریخی و حدیثی محکم، از مبانی سیاهپوشی در عزای اهل بیت (ع) به دفاع بر می خیزد و یک دور تاریخ عزاداری در اسلام را نشان می دهد. طبق تحقیقات استاد منذر، شایعاتی که سیاهپوشی در مصائب آل الله (ع) را از اساس، سنت بنی عباس قلمداد می کند، فاقد وزانت علمی است.